Studium mitologii-galijskiej.

2021

Badanie mitologii-galijskiej-2021. Biorąc pod uwagę fakt, że bóstwa galijskie wyraźnie zaznaczyły język naszych przodków, dogłębnie przestudiowałem ten język, aby wydobyć atrybuty każdego z bogów, bogiń i mitycznych bohaterów. W tej sekcji omówiono około 700 bóstw i tytułów. Wszystkie odnoszą się do określonej atmosfery świetlnej. Dzięki tej pracy będę mógł prześledzić mitologię galijską i ją zaktualizować. Potem przychodzi napisanie ostatecznej pracy, którą można przekazać nam wszystkim. Był to zbiór tekstów wówczas nie napisanych i ze względu na pewne zastosowania, gotowa książka będzie zawierała głównie grafikę w stylu galijskim. To cały system rysunkowy, który służył jako pismo na początku obszaru galijskiego. Wtedy nadejdzie czas, kiedy będziemy musieli napisać trzecią książkę, książkę o przyszłości. (Jeśli zderzy się kilka interpretacji, zostaną one odnotowane razem, nadal musimy znaleźć związek. Historie były wówczas bardzo kolorowe). Było około trzydziestu głównych bogów i bogiń, które odpowiadały rozwojowi kalendarza. Cały system obraca się wraz z pozycją gwiazd, planet, jeźdźca księżyca i przewodnika, woźnicy, rydwanu słońca (rydwanu czasu). Była to religia filozoficzna, światłość gwiazd, która pokryła nasz świat. Dlatego nasi przodkowie nie budowali całkowicie zakrytych miejsc kultu, zachowywali też boskie światło. Na początku.... To było dawno, dawno temu. Na początku historii ludzkości ten nieformalny potencjał natury bytu, który porusza się w istocie, był zobowiązany do ewolucji życia. Po pierwsze, można powiedzieć, że ziarno spadło z rozgwieżdżonego nieba i zapadło się głęboko w wczesne błoto, to była porażka Liasa. Urodziło się drzewo, które nieco później musiało stać się światem. Wtedy z tego drzewa narodził się duch, który się rozmnażał i zrodził wszystkie gatunki życia na ziemi. Wszyscy żyjący nosili w sobie część światła. Dziś noszą te same zasady. Dzieci wnuków wielkiego buka szeroko otworzyły oczy, aby skorzystać z manny, która karmiła wszystkich, a hominid zapomniał, że nadchodzi, o dziwo, ponieważ iw końcu to dlatego, że później stworzył siebie, tego człowieka, zbyt zepsutego stworzenia. zaczął pożerać świat, którego teraz nie doceniał. Duch oryginalnego światła istniał zawsze i wraz ze swoimi niewdzięcznymi dziećmi postanowił zrobić coś lepszego, tak, znacznie lepszego. Trzeba było ich wychowywać, okazywać szacunek, wyznaczać im miejsce u jego boku. Drzewo nie mówiło językiem ludzi, więc zamiast próbować ich przekonać, pokazało im sto ścieżek, z których tylko jedna prowadziła do boskiego ducha. Życie ludzkie się rozprzestrzenia, ale w bólach i burzach zadawanych im przez życie fizyczne. Niewielu doszło do świetlistego ducha, bardzo niewielu. Tych kilku wykuło las myśli bogów. To jest ich historia, którą spróbuję opowiedzieć w ramach tego studium. Alixion Alixion W wyobraźni galijskiej istniały rzeczy, które zadomowiły się poza fizycznym światem na długo przed jego zaistnieniem. Wokół ognia istniał mit, o którym rozmawialiśmy, Alixion. Na długo przed bogami i ludźmi na ziemi, w zapomnianym świecie, istniało miasto lub wyspa, z której przybyli podróżnicy. Mówiono, że w Alixion jest wiedza i pokój, moc robienia wszystkiego, o czym marzy, że tam ludzie nigdy nie umrą, nigdy i że zawsze mają to samo ciało. Nie było wiadomo, kiedy Alixion istniał, wydawało się, że zawsze tam był. Mówiono, opowiadając ze szczegółami o swoich cudach, że nie było tam narodzin ani śmierci, że miasto istniało zawsze, podobnie jak jego mieszkańcy i że od czasu do czasu do znanego świata przybywał wysłannik, aby przynieść tam wiedzę i zmianę. . Jak bóg z innego wszechświata, w którym nie znaliśmy nieszczęścia. Z tego miasta wiemy po prostu, że istnieje sposób, aby się tam dostać, jedyny i niepowtarzalny sposób, o którym niewielu ludzi wiedziało, gdzie to było. Wszyscy marzyli, żeby tam pojechać. Uwaga: w języku galijskim rzeczywiście istnieją ślady miasta, miejsca, w którym znajduje się przynajmniej wspaniałe odniesienie, które nie istnieje w świecie fizycznym lub galijskiej psychice, ale w innej części uważanej za część pamięci lub poza nią ten. Inny wszechświat czy przestrzeń eteryczna? Coś poza czasem jest trudne do wyjaśnienia bez większej ilości szczegółów. To nie jest Alesia świata Terran, chociaż miasto musiało zapożyczyć swoją nazwę od Alixion. Abaginus. Lugus zstąpił z nieba przez górybogini Pyrenn, wychylona nad brzeg szalejącego potoku, widział, jak czysta jest woda. To tutaj narodził się ABaginos, zwany także Baginusem, przezroczystym. Działo się to na terytorium Bigerrionów. Był geniuszem siły. Ten ostatni oddawał cześć silnemu światłu, jego wody dawały im ożywienie chłopów, prawdziwy magiczny eliksir. Ich oczy były krystalicznie czyste, podobnie jak ich skóra, ze słynnym blaskiem pośrodku. To magiczne i odurzające źródło sprawiało, że poruszali się w każdych warunkach pogodowych na twardych stokach Pirenejów. Byli „tymi, którzy dużo się ruszają”. Zawsze chwalili się, że są najtrwalsi i biegali przez klify, aby dowiedzieć się, kto dotrze na szczyt, uważany za najostrzejszego i najszybszego. To tutaj znajdował się kamień pewności Baginus, kwarc zwany „Abagi”, przezroczystość. Wiadomo, że geniusz zasadził na wierzchołku szczególne drzewo, które dało owoce żywotności i innych zastosowań leczniczych, buk górski, zwany także „Fagus”. Wiemy również, że chronił Galię przy kilku cudownych okazjach. Wiesz ... Gallia, ta, którą Grecy nazywali Gają. Uwaga: Okazuje się, że termin ten jest w centrum gorących dyskusji na temat tak zwanych indoeuropejskich korzeni. Wspierany przez ludzi, którzy przybyli ze wschodu. Biblijne plemię, które zaczyna na poważnie biec na mnie, żeby grzecznie mówić. Nazywam ich „plemieniem synów zebry”. Mogę powiedzieć z precyzją, że buk "Bagus" to także "Fagus". Skąd pochodzi słowo dobrze znane chłopom: "Pagus", kraj. nie jego świta, jak w innych. Uwaga 2: to zbliżenie między bukem a krajem (pierwsze królestwo) sprawia, że zastanawiam się, czy tak jak dąb jest dębem druidów (drugie królestwo), istnieją dwa inne drzewa, które definiują Albios (trzecie królestwo) i andernad, jesion i wierzba to dwa inne najważniejsze drzewa. ????? Abandinos Pogrzeby były źródłem bólu, nazywanego w tych chwilach bogiem niższych namiętności Abandinos. Ten, który pożera ból i martwe ciało. Dla Galów ciało rodzi się ze swojej ziemi, a kiedy jest zbyt zmęczone lub zranione, muszą oddać to, co dała im ziemia. W ten sposób bóg wewnętrznych oparzeń działał uspokajająco. Następnie dusza rozpoczęła swoją podróż przez otchłań czasu, aby odrodzić się na tej samej ziemi, gdzie opuściła swoje ostatnie ciało. Abandinos był bogiem ziem brunatnych, strażnikiem z innego świata. Kiedy to urny otrzymywały pozostałości popiołu, wciąż to ciepło Abandinos wytwarzało tłustą glinianą skórę. To, co pochodzi z ziemi, należy do Niego, zawsze do Niego wróci. Dusza ze swej strony nieustannie powraca, by ponownie żyć w krainie ludzi. Zakopanie ciała, urny, w świętej ziemi uważano za ofiarę, szlachetny akt. Abelio. Abelio był bogiem świata Albios. Pewnego dnia zszedł na ziemię, aby zjednoczyć się z pyrennem, górską nimfą. Wiele osób słyszało głośne pomruki dochodzące z jednej z żyznych dolin, światła rozbryzgały się po niebie, świecące małże podpalały zachmurzone niebo na długi czas. Wczesnym rankiem urodziło się dziecko ze związku gór i deszczu, nazywał się Millaris, był pasterzem, pierwszym. Tej nocy wzgórza zatrzęsły się daleko, ciągnąc się dalej na północ i będziemy o tym długo pamiętać. Kiedy ludzie chcieli sprowokować miłość, śpiewali długie litanie u stóp kantalonu Abelia. Dlatego niektóre pary pozostawały razem przez całe życie, a nawet później. Mężna siła pieśni Abelio wezbrała w serce wzgórz i sprawiła, że rzeki życia odleciały. Abnoba Abnoba i jego córki mieszkają w najbardziej odległych miejscach. W odurzających zapachach, pod wilgotnymi kamieniami, w otoczeniu pni olbrzymich drzew lub wciąż wzdłuż rzek otoczonych nierozerwalnymi paprociami. Tam, w samym sercu pierwotnej natury, gdzie ludziom nie wolno iść, znajduje się niewidzialny pałac, w którym znajduje się królowa tajemnic dzikiej nagości. Wróżki istniały zawsze, od narodzin świata bawiły się już w basenach, ukryte przed zepsuciem ludzi. Ci druidzi obawiali się Abnobae, ostrzegali ich druidzi: „nigdy nie zagłębiajcie się w lasy, bo tam są wróżki z oryginalnego ogrodu, te sekrety są wam zabronione przez bogów, jeśli się tam zapuścicie, nigdy nie wrócicie do swoich domów! Sprawią, że będziecie tam paść trawę i rzucasz się w pokrzywy! Będziesz skończył z tym czerwonym tyłkiem przez dziesięciolecia! ” Dlatego nikt nigdy się nie zbliżyłz tych świętych miejsc, no cóż, prawie nikogo, ponieważ magia czasami przyciąga lekkomyślnych ludzi, którzy muszą brzydzić się swoim przeznaczeniem. „Abnoba była łowczynią, jej wieczna młodość została przekazana jej córkom”, więc wspominaliśmy pierwszy wiek, czas czuwania, w którym rozmawialiśmy o miejscu, w którym powstał świat, głęboko w wielkim lesie. Czas, kiedy w królestwie roślinnym, zwierzęcym i mineralnym panowała harmonia, spokój dobrze strzeżony przez Abnobae. Aż pewnego dnia ktoś odważył się iść i im przeszkodzić. Chłop chciał przejąć królestwo wróżek, ale bojąc się bezpośrednio im przeciwstawić, wpadł na głupi pomysł podpalenia całego lasu. Abnoba była tym, czym była, odrodziła się, gdziekolwiek była, nie są to najbardziej jałowe skały, które mogą stanąć jej na drodze. W ten sposób chłop, który marzył o sobie jako pan na ziemi bogów, wkrótce został nawiedzony ze wszystkich stron przez zioła i zwierzęta, które powracały w większej liczbie. Wkrótce musiał schronić się na jednej z jałowych skał i tam zbudować zamek. Ale woda się skończyła, bo tam już nie padało. Chmury oddalały się od skarpy, za każdym razem powstrzymywał je bóg wiatrów. Twierdza miała wkrótce zostać opuszczona, chłop właśnie zrozumiał, że nie można walczyć z samą naturą. Trudno było w tym uczestniczyć na swoim poziomie osobistym. Abosine. Był tam człowiek o imieniu Abosïne, którego kształcili go druidzi, gdy był jeszcze dzieckiem. Później, jako nastolatek, używał złej magii. Zamiast obcować z wszechświatem nocnych gwiazd, odważył się spojrzeć słońcu w twarz. Było to zabronione, ponieważ odradzały się piekielne namiętności, jak mówiono. Był oszołomiony i zapomniał o swoich naukach. Kiedy słońce utopiło jego umysł, to w jego sercu ostatecznie rozgrzało się o wiele za bardzo. Od tego momentu Abosïne stał się chełpliwy, agresywny, nie szanował nikogo, kto nie słuchał go dobrowolnie lub siłą. Bogowie byli oburzeni i wysłali stworzenie o imieniu Orgetorix, aby położyło kres tej ludzkiej hańbie. Wichrzyciel krzyczał głośno, że jest silniejszy niż wszyscy inni i pewnego dnia napotkał stworzenie nad rzeką. Chciał spojrzeć słońcu w twarz, aby czerpać inspirację ze swojej siły, ale coś mu to przeszkodziło. Bezmyślnie pochylił głowę na refleksy rzeki, ale jej powierzchnię pokrywał zielony cień. Był to Orgetorix, istota w połowie ryba, w połowie roślina. Szaleniec chciał udowodnić, że jest jeszcze silniejszy od bogów i kilka razy uderzył w wodę żółtej rzeki. Słońce gaśnie w jego duszy, to było świętokradztwo. Abosïne zatracił się i tym samym stracił całą swoją siłę w obliczu własnej siły, siły młota, zwanego „ordos”. Został natychmiast przekształcony w lilię wodną i nie mógł się ruszać. Zakorzeniony w głębi żywego ducha. Długo był pamiętany jako „wodny kot”, czarny charakter, który niczego nie szanuje. Zło, które wyrządził, trzeba było wyleczyć i od tego czasu roślina ta uspokajała zmysły. Uwaga: „Ordos” to młot Tanarisa, Orgetorix to stworzenie, które wyznacza granice zatracenia. Aceïo. U druidów wszystko zawiera boską definicję, drzewa, rzeki, kamienie, wiatr ... Istniał bóg piękna świata mineralnego zwany Aceïo, dobrze znany wszystkim Galom. Całe góry były ubóstwione, plemię, szczególnie czczone przez Nantuates, to boskość musiała być wzywana, aby zdobyć pewne zapasy. Kamień węgielny, który tnie, kamienne młoty, gładki marmur. Ułatwiło to pracę w wielu branżach. Aceïo był nawet bogiem osełek. Jego kupcy sprzedawali stosy pożytecznych kamieni. Był bogiem myśli skał i ostrych szczytów. Splecione żyły dawały czasem cudowne sny, zrozumienie, czym jest boskość fizycznego świata stworzenia, jego splątanych i kolorowych piękności. Tęczówka ludzkiego oka ma w sobie coś z Aceïo, coś też mineralnego. Uwaga: patrz Ageïon. Acesonios Bogowie wstawiali się we wszystkim, przy każdej potrzebie, przy każdym przesłuchaniu, o uzdrowienia. Tak narodził się Acesonios, bóg cudownych snów. Wezwano go, aby szybko zasnął, aby móc jak najlepiej wypocząć. Był szlachetnym bóstwem o dobrej kondycji psychicznej i fizycznej. Wejdź w stan dobrej woli, to znaczy do czegoś uspokajającego, stabilnego umysłu. W ten sposób Acesonios ścigał koszmarne dusii, pozwalał na dobry odpoczynek. W szczególności należały do niego zioła stosowane jako leki przeciwdepresyjne. Był bogiem uzdrawiającym, Acesonios oznacza: układ snów. Accoros. Parę rzeczynie jest łatwo zgadnąć, problemów życia codziennego jest mnóstwo. Skoncentrowaliśmy się, odwracaliśmy myśli we wszystkich kierunkach, ale czasami czarny kamień trudności był zbyt wysoki i zbyt czarny, szczególnie, aby go przezwyciężyć. To właśnie w tych chwilach wezwano Accorosa, starca z góry. Był sprytnym, inteligentnym bogiem, pełnym doświadczenia, bardzo bystry. Stworzył połączenie między niebem a ludźmi, mieszkał w wysokich i zdrowych miastach w górach, tych, które były bliżej nieba. Kiedy ten, kto szukał boskiej inspiracji Accoros, potrzebował jej, poproszono go, aby spojrzał w stronę miejsca, w którym mieszkał, czasami dziesiątki kilometrów, na pokrytym śniegiem szczycie, i ofiarował mu modlitwę. Brzmiało to jak inwokacja zimnego, zdeterminowanego ducha, uwolnionego od plątaniny niższej pasji z niższego świata. Accoros był bogiem boskiej poprawności, tym, który oświecił ludzkie umysły, tym, który wszystko odgadł. Bóg także duchowego uspokojenia, ale bliżej niebios. Był bogiem znaków. Być może to słowo w języku francuskim pochodzi ze starych wspomnień, które do nas dotarły. Augure-Accoros ... Adacrios: krasnoludzka boskość sprośności Adamos. Długa droga. Nie wiem, kiedy to się zaczęło Byłem młody, kiedy wyjeżdżałem, dlaczego właściwie poszedłem? .... Nadal nie wiem. Coś mnie prowadziło, coś, co było dla mnie dziwne. Tak więc byłem na początku zadania i nie wiedziałem o tym. Wyprawa, która trwała tysiąc lat. Długo chodziłem, natknąłem się na światy, które odwiedzałem, podróż przyniosła mi wiele niespodzianek, niektóre były dobre na początku ..... dopóki nie dotarłem do świata potępionych, królestwa płonęły anderos, bo byłem o wiele za daleko, poza światłością świata. To była trudna droga, bezlitosne nękanie, wszędzie dusia wystawiały mnie na próbę, wszędzie, na każdym kroku, cierpiąc! Cierpienie ciała, cierpienie duszy, cierpienie nie do zniesienia. Piekielne stworzenia mnie szukały i musiałem się schować, nie zostawiać śladów, żeby przeżyć, niebezpieczeństwo było wszędzie. Kiedy spałem, spałem jak martwy, a straszne, brudne bestie skakały mi dziko w twarz, aby mnie obudzić. Bałem się o oczy, gdy ściany wokół mnie trzymały mnie w ślepocie. Kiedy nie spałem, żyłem jak nieumarły ..... ale czy wciąż żyłem? Nie wiem, jaka siła pozwalała mi czasem awansować, bo mimo wszystko posuwałem się naprzód bez nadziei i tak przemierzałem miejsca i całe zdewastowane kraje ... na dnie najgorszych przepaści musiałem walczyć, aby wejść na szczyty co sprowadziło mnie z powrotem do otchłani. Wszędzie gdzie byłam zablokowana droga, musiałem ominąć wszystkie przeszkody, tylko za jedną zawsze chowało się kilka innych… straszna gehenna. Nie wiedziałem nawet, kim się stałem, kim byłem, nawet nie wiedziałem, gdzie przyjechałem i gdzie byłem wcześniej ..... gdybym tam był ... to było długo droga, i przez te wszystkie stulecia nauczyłem się tylko jednej rzeczy ... przyzwyczailiśmy się do tego, gdzie zatrzymujemy się, aby myśleć, ale i tak musimy iść do końca drogi ... i tam byłem. Aż pewnego dnia ujrzałem światło. Przede wszystkim nie mogłem już biegać, ale pewnym krokiem zmierzałem w stronę nieznanego mi świata. Było zimno, piekący wiatr wiał aż do kości. Wiedziałem tylko wtedy, że wypadłem z anderos, wokół panował spokój. To, co zobaczyłem w środku światła, zdziwiło mnie, gigantyczna istota spała, siedząca na środku polany pokrytej szmaragdami. Był ogromny, jego głowa sięgała chmur! Co powiedziałem? Chmury były jej włosami. Z pewnością był bogiem. Dni mijały i patrzyłem na boga, w nocy miał gwiazdy na głowie, za dnia ledwo się ruszał, był ciężki i krzepki. Nie wiem, ile czasu spędziłem patrząc na niego w ten sposób, może miesiące. Potem powoli otwierał oczy i niebo zmieniło się na zielone. Miał setki, tysiące oczu. Byli wszędzie wokół mnie i nade mną. Próbowałem spojrzeć mu w twarz, ale było to niemożliwe, ponieważ patrzył na mnie wszędzie w tym samym czasie. Słychać było ogromny trzask, Bóg przemówił i powiedział tak: witaj Adamos, wróciłeś do domu ... biały jeleń. Z naszych prób pochodzi zbawienie, Podróż w anderos popycha nas do boskiej kreatywności. Taniec pór roku prowadzi nas do odnowy i poprawy. Masz jeszcze dużo do zrobienia. Poczułem wtedy, że wyrosły jakieś gałęziejest na mojej głowie, jak wieczność życia, które stało przede mną. Adiantos. Był półbóg imieniem Adiantos, był on bogiem światła, który świetnie się bawił, zadziwiając nieruchomych ludzi. Początkowo był prostym człowiekiem, ale pewnego dnia Lugus podarował mu pierścień o wyjątkowych mocach. To świecić w każdych okolicznościach i naśladować rzeczy pasji, dodając im jeszcze więcej siły. Ten pierścień miał nazwę: Adiantunnes. Ten, który zawiera magię gorliwości. Stał się wielkim przywódcą, bardzo sławnym, po prostu oszukując ludzi. Nikt nie wiedział, że jego moc tkwi w pierścieniu, od czasu do czasu widać było, jak dmuchał w pierścień, pocierając go tak, że jego blask przyciągał wzrok. Muzyka narastała w ich umysłach, niosąc ich w stałym tempie, które nakazało wykonanie różnych zadań. To nagłe poruszenie sprawiło, że byli zazdrośni, zdradzeni dumą, oddali się następnie na służbę Adiantos. Uwaga: w języku primo, „Adi”: myśl wewnętrzna, „Ana”: gatunek, Atu: szef odbiorcy. „Przywódca wykorzystujący myśli” lub „chwytający myśli przywódca”. Adido. Nasi przodkowie Galowie byli w swoim czasie najlepszymi rzemieślnikami w Europie. Adido zaprezentował piękny spektakl dobrze wykonanych rzeczy, profesjonalnie mówiąc był geniuszem stolarki. W Galii kamień nie był używany do tworzenia przedmiotów artystycznych, to drewno, wszystkie jego żyłkowane i kolorowe formy, służyły jako podpora. Te przedmioty zwróciły na nich uwagę. Był geniuszem świata poniżej, pasji, wola dobrego zaopatrzenia się w dobrodziejstwa Adido została znormalizowana. Te meble były rzeźbione w zwierzęce kształty, a Augustus miał zamiłowanie do dobrej pracy. Miejsce, w którym mieszkało Adido było dobrze zaopatrzone w lite drewno, zimą pracowaliśmy nad tym wszystkim w jowialnym nastroju. Uwaga: ciekawa boskość w sztuce i rzemiośle. Adsmerios. Kruczy bóg często towarzyszył wróżbitom, jego magiczny wymiar uczynił go najgorszym wrogiem ciemnej muru. Adsmerios to bóg refleksji, starożytny przyjaciel Lugusa. Jest intensywnym marzycielem, który widzi to, czego inni nie widzą, jak wszystkie czarne ptaki, ostrzega ludzi, gdy w cieniu pojawiają się niebezpieczeństwa. Jest wiernym przyjacielem, który zawsze wraca do tych, których uważa za swoich. Jego niższa przynależność czyni go dobrym sługą, jest dalekowzroczny i opiekuńczy. Mówi się, że oświeca leniwe umysły, jego zwierzęcą, instynktowną, duchową przynależność, bez wątpienia jest ucieleśnieniem refleksji, tego, który przynosi spokój. Łowca dusii. Adsmerios był ważnym symbolem przymierza człowieka i matki natury, był kątomierzem świata przodków. Uwaga: katolik zrobił wszystko, aby stał się symbolem nieszczęścia, ponieważ jest posłańcem z innym światem. Obskurantyści zawsze się tego obawiali. Znów istnieje udowodniony wymiar szamański, Adsmerios jest doradcą. Adsulata. Adsulata była magikiem, kapłanką. Jego moc była namiętna, ale z tych słodkich namiętności, które czynią przywódców, między innymi szlachetnością duszy. Słuchała królów i ich ludu. Jako żeńska bóstwo była odpowiedzialna za potomstwo, zapewniając, że prądy nigdy nie wychodzą, to ona zapewniała je, gdy pojawiła się plemienna słabość. Była prorokinią świtu i świtu. Poświęcono jej rzekę, znajomość kultu wód, adsulata była reprezentantką druidek, boskich jasnowidzów, którzy wyznaczali jej kurs. Była ciepłą kobietą, która przyniosła pokarm bogom: wiedzę i naukę. Znając świat pod Aidubno, wstawili się u bogów, aby załagodzić pewne problemy plemienia. Nastolatki: Bóg dzikiej witalności i zgiełku krajobrazu. Aegasis. Są miejsca niepodobne do innych, miejsca, w których bogowie pamiętają nasze wspomnienia. U podnóża Pirenejów zamieszkał Aegasis, syn Tanarisa i ludzka księżniczka. W naszych czasach pozostaje miasto zwane Agassac. Aegasis wziął swoje imię i reputację z demonstracji. To on zachował magię błyskawic w ludzkim świecie. „Gaiso”, szalona włócznia, należała do Tanarisa, jego potomstwo posiadało tajemnice. Włócznie Tanarisa były demonstracją jego woli, pierwszy zastrzegł Aegasis. Na jednym z wysokich wzgórz półbóg wezwał odłamki swego ojca, by otoczyły święte królestwo jego królowej. W tych momentach mitycznej antologii cała ludność mogła zobaczyć burze formujące się wokół, dziesiątki kilometrów, jakąś wiaręzwano to miejsce: centrum burz, pałac Aegasis. Olśniewające odłamki, które pojawiły się wszędzie na horyzoncie, stanowiły niezwykły naturalny spektakl, tych, które pozostają w pamięci na całe życie. To miejsce było domeną świętej włóczni. Uwaga: to rzeczywiście spektakl burz, od którego pochodzi nazwa Aegasis, i znowu to siły natury służą jako oparcie dla mitu. Kolejna rzecz, „Ae” na końcu nazwy, wskazuje na przynależność do grupy. Na początku słowa zauważa zaostrzoną kreatywność zasady, jej błyski. Aenos: bóg woli Any (świetlistych wód i świata fizycznego), teraźniejszości i czasu nocnego. Aereda. W zamkniętej dolinie słychać było wojenne pieśni, tam odprawiano rytuały przejścia, przez poważne strome próby górskie, Aereda została uhonorowana. Znaleźliśmy ołtarz, który był używany do jego kultu, był o bogini nieba. To w dobrze chronionym basenie, pośrodku pirenejskiej doliny, twórczość Aredy została poświęcona przez całe grupy. Kolor czerwony był jego znakiem rozpoznawczym i rzeczywiście, w tym miejscu, które gromadziło jego uczniów, niebo czasami przybiera głęboki czerwony odcień wieczorem, gdy zachodzi słońce. Tam, na wysokich cyplach, są dzikie żyły, które dawały cenny metal, żarzące się paleniska wycofywały żużel, to była święta domena, kuta broń była w ten sam sposób święta. Miecze były synonimem wolności i przeznaczenia, wielkiej duchowości i prawdy. To szczególne miejsce, w którym kształcono przyszłych wojowników, było kotłem nauki. Dla każdego wojownika miecz, przeznaczenie, wolność służenia nikomu w szczególności, Equites wzięli tam swoje przeznaczenie w rękę. Aereda była tam, aby wskazać im drogę. Absolutnie nie była boginią podziemia wśród Galów, była boskością magicznej broni, najwyższej jakości. Aericula. Oczywiście były chwile, kiedy bogowie podziemia stawali się słodsi, Aericula był jednym z nich. Wiosna postępowała ze swoją wilgotną słodyczą, uwalniając śpiącą naturę. Małe ptaszki śpiewają wesołe i figlarne melodie. To był czas miłości, Aericula oczarowała duchy wolnościowych modlitw. Wkrótce wypas przybrał na sile, samce i samice wezwały do wiosennej magii. Te szlachetne żarliwości, wyrażające pragnienie życia i miłości, oczarowały lasy ritornellos w dzień iw nocy. Z głębi dolin jeleń śpiewał swoją zwierzęcą kreatywność, płyta trwała długo, kierując samice do miejsca, w którym stał. Sami ludzie nie zostali oszczędzeni, raczej dobrowolnie wzywali do miłości roku. Uwaga: to rzeczywiście bogini pieśni miłosnych i pamejzonów. Jego nazwa oznacza: „zgrupowanie wokół zasad łagodności”. Boskość ukrytych kochanków lub pozornie osobistych miłości. Aerona. Nadal istnieje ta rzeka, pod nazwą „Aron”. Aerona była boginią wolności, to znaczy miejscem wypełnionym dziką i nieokiełznaną naturą. Było tak, ponieważ bóstwo umieściło swój znak na najwyższym poziomie wód podczas powtarzających się powodzi. Było to miejsce nie nadające się do zamieszkania dla Galów, jeśli ktoś tam osiedlił się, Aérona powoli przelewała się, by przegonić intruza, niemożliwe tam uprawianie, była to domena wrzosowisk i dzikiej urody. Granica jego domeny była dobrze zaznaczona, otaczały ją wybitne wzgórza, tam też mówiono, że czekali przodkowie, raj dla tych, którzy wrócili do swojego pierwotnego stanu. Uwaga: zawsze twórcze siły natury. Aétucolis. Bóg przysiąg zmusił ludzi do dotrzymywania obietnic. Wodzowie plemion szczególnie apelowali do niego podczas prawdziwych ceremonii, ludzie sami lub w grupach zobowiązani do służenia im do śmierci bez żadnych błędów, a nawet po. Na Aetucolis powoływano się podczas kontraktów wymiany, w których każdy zobowiązał się dotrzymać słowa. Podane słowo było powodem do dumy, zaszczytu, tłumaczenia szlachetnej mentalności. Takie zachowanie bardzo zdziwiło cudzoziemców, którzy odwiedzali Galów, Galowie zwykli zachowywać słowo wypowiedziane przed ołtarzem bogów, dla tych, którzy widzieli rzeczy tylko przez doczesną moc, było to niezrozumiałe. Nigdy nie odleciał z najsilniejszymi i najbardziej ekstremalnymi trendami, była to kwestia stabilności w grupach i wszyscy o tym wiedzieli. Aetucolis obiecał i przysięgał, że jeśli układające się strony nie dotrzymają swojego zobowiązania, dusii perwersji rzuci się na całe plemię.mi. Ludzie nie oddawali się innym ludziom, obiecali szanować słowo bogów, Aetucolis był bogiem świętego słowa, którego szanujemy wbrew wszelkim przeciwnościom. Aesus. Aesus był mężczyzną urodzonym pod znakiem ryby. Człowieka, który uwielbiał oglądać rozgwieżdżone niebo niebiańskich oceanów. W tym czasie lasy pokrywały terytoria galijskie, a na polanach mieszkało wielu ludzi. Aesus był w sprzeczności, nie dogadywał się z wodzem swojej wioski, ponieważ był zbyt wolny od ducha. Pewnego dnia postanowił opuścić swoje plemię i udać się na własną polanę. Podróż trwała 33 lata, a on oczyścił ścieżki swojej duszy i świętego lasu. Pewnego dnia dotarł na polanę, pośrodku której wyrosło gigantyczne drzewo sięgające gwiazd. Uważał, że to najlepsze miejsce na budowę domu, ponieważ niedaleko płynęło żywe źródło, a będąc drwalem i stolarzem, podjął się ścinania drzewa, aby wykorzystać drewno z jego gałęzi. Pracował długo, a ciosy siekierą przez lata rozbrzmiewały w lesie. Kiedy gigant upadł, mężczyzna zdał sobie sprawę, że ściął drzewo życia wiecznego, ponieważ na jego gałęziach żył ogromny byk, a także trzy żurawie. Musiał tylko zobaczyć gałęzie i pień, ponieważ szkoda została wyrządzona, byk dał mu dobrą przyszłość. Aesus przez wiele lat piłował i przygotowywał kawałki drewna, które pozwoliły mu zbudować bardzo duży dom. Ludzie przybywali zewsząd, żeby z nim mieszkać, plemię rosło na tyle, na ile pozwalał dom, to znaczy w nieskończoność, ponieważ drzewo, z którego pochodziło, stale rosło, a drewna nigdy nie brakowało ... Aganntobo. W całej Galii istniały bóstwa, wszystkie miały swoje role. Organntobo był starożytnym bóstwem należącym do terytorium. To było jak duch przeszłości, którego należało szanować, ducha przodków. Ci bogowie ziemskich posiadłości oddali sprawiedliwość tym ze swoich potomków, którzy o to prosili. Byli bóstwami instalacji rodzinnej. Nazywaliśmy ich „tymi, którzy zamrażają najlepsze wybory” i najwyraźniej zapraszano ich tylko do posiadania terytoriów i dóbr, swego rodzaju boga sprawiedliwości spadków i nowych terytoriów. Dziś nazwalibyśmy to „notarialnymi i kolonizującymi bogami”. Uwaga: wydaje się, że są to bóstwa ojcowskie, których ostatecznym celem jest ustanowienie na nowej ziemi lub na ziemi odziedziczonej po starych. Agedios. Kiedy człowiek dorósł, nie znalazł wielu innych istot, z którymi mógłby się porównać. Dzieci prześcignęły swoich rodziców i nie mogły zrozumieć tych zmian. Pomyśleliśmy o zaklęciu, rodziny opowiadały sobie, że było to stworzenie w lesie, które zamieszkało w pniu stuletniego drzewa. Ta rzecz pojawiła się wcześniej, w jego pamięci śledził wszystkich, którzy go spotkali. Gdy zbliżaliśmy się do tego miejsca, do gościa zawołał głos, pytając go, co ma zamiar mu przynieść. Prawie wszyscy ludzie szybko uciekali. Większość z nich bała się tego, czego nie wiedzieli. A rzecz wyglądała zupełnie jak nic nie wiadomo. A potem pewnego razu Allobroge, dziwni ludzie, ci Allobrogowie, przybyli na środek małej polanki, którą drzewo utworzyło dzięki swemu hombre. I zabrał się na drzemkę w miejscu tak spokojnym, że nie znał opowieści, które lubiło się w tym miejscu. Bez strachu i zmartwień położył się na dywanie z suchych liści. Nazywał się „Cauaros”. Stopniowo zasnął, a dźwięk liści przeszył jego myśli, gdy nagle potężny głos wtargnął w powietrze. Przypominał głos starego człowieka, ale był znacznie głębszy, niż mogłyby wydobyć struny głosowe. Wyglądało na to, że wibracja dochodziła zewsząd naraz. "Co mi przynosisz?" Cauaros podskoczył i instynktownie odpowiedział szybko: „Zupełnie nic, to moje!” - „Co mi przynosisz?”, Nalegał głos. - „czego nie możesz mieć!”, odpowiedział bez ogródek nieznajomy. Wtedy zdał sobie sprawę, że właśnie rozmawiał z drzewem. Gałąź pękła miękko na szczycie. - "Potrzebuję czegoś innego, co mi przyniesiesz?" Zwiększa masę lasu. - "Co mam, zatrzymuję to, kim więc jesteś, drzewem, które przewyższa wszystko? Nigdy nie słyszałem o twoich magicznych urokach w moim plemieniu." - odparł mały człowieczek. - „Więc jesteś Allobrogiem! Spotkałem już w przeszłości twoich braci i siostry. I oni też nie chcieli mi niczego przynosić. Skąd pochodzą te plemiona, o których nikt nie wie, a kto nie. ? wiedzą o tym sami? ”. -"Jesteśmyjesteście synami odwagi i nic nie może być podzielone z tym starym drzewem. " „Więc co takiego zrobiłeś, że zawsze potrzebujesz więcej, niż jesteś w stanie dać?” - pomyślał Cauaros. - "Słyszałem", zagrzmiało drzewo. - "co to za cud?" Zastanawiał się człowiek. - „Jestem Agedios, najodważniejszy z drzew, najbogatszy i najbarwniejszy ze wszystkich. Wiedz, że od najmroczniejszych czasów pamiętam wszystko, co nie należy do logiki tego świata. Aby przetrwać, moje korzenie potrzebują różnic. " Obojętność mnie zabija. Czy będziesz wiedział, ty nieznajomy, zrozum mnie i oddaj? Wtedy człowiek zdał sobie sprawę, że potężny głos wydobywał się z dziury w kształcie trąbki w samym środku wielowiekowego pnia. Drugi lekki trzask gałęzi dotarł do uszu Cauarosa. Gałązka opadła lekko na próchnicę wyblakłych liści. Potem, nawiasem mówiąc, wstała na coś w rodzaju nogi, w sumie były 3 pary, dwa wydatne oczy w kształcie pąków wpatrzone w nieznajomego. Ageion. Ojcowie Aganntobo dali swoje granice ludziom, bóg Ageion utrzymywał granice nieba. W mieście, które dziś nazywamy Agen, oddawaliśmy cześć strażnikowi nieba, podnóże Pirenejów na horyzoncie wskazywały miejsce, w którym znajdowała się droga do nieba, od Albios. Bóg był jasnowidzem i dawał wizję na ogromne odległości. Tam, u schyłku końca świata ludzi, znajdowała się granica ze światem bogów, światło otaczające góry było ciepłe dla serca i dobre dla duszy. te przyszłych potomków, krótko mówiąc, futurystycznymi ścieżkami. Gdonnios były istotami ograniczonymi przez ich bardzo ziemskie człowieczeństwo, Ageion znał je, ale z drugiej strony nie znał żadnych ograniczeń duchowych. Nazywano go także „Agann”, gdzie „Ageï na punkcie, ten, który dobrze celuje. Uwaga: 100%, Ageïon był bogiem poglądów i strażnikiem granic z niebem, bogiem z góry. Wygląda na to, że w tym zakątku znajdowała się święta góra bogów. A może jego świętym sanktuarium był cyrk Gavarniego. Bez wątpienia ten bóg był nazywany „igłą” w znaczeniu „cel”. Strzały kościołów, wszystkie piramidy wokół planety są tym, czym były menhiry, tymi kamiennymi górami nieba: kopiami sanktuarium góry zawsze, jest stara. Miejsce, w którym spotyka się związek między światem ludzi a światem bogów. -10 000 lat. Jeśli tam pójdziesz, zrozumiesz, czym jest kult wód niebiańskich i skąd się bierze. Czystość ducha. I ryby z Agann, wola, by w życiu powstać, podążając ścieżkami wody. Blask jego łusek, odbijający myśl o niebie. Ageion, Agann, srebrne odbicie księżyca, wszystko to jest związane z kolorami tej ryby i niebiańskimi wodami. Pstrąg tęczowy. Aghos. Aghos galijski, którego Celtowie nazwali Aengusem, był bogiem nieba, tym, który wywołał grad, stąd wyrażenie: „niebo spadnie ci na głowę”. Ten syn Teutatesa oceniał ludzi po wyrazie ich twarzy, widział z daleka otaczające je węże kiery. Był bogiem czystości, tym, który rzucił się z największą energią, by przywrócić prawdę, sprawiedliwy osąd. Leciał w powietrzu, chętnie rzucając się na węże oszustwa. Aghos walczył jak dzielny człowiek, jego spust był najszybszy, a jego siła silna. Aghos oznacza również: „władca”, w jego imieniu wymawia się również „Achos”, sokoła. Widok ptaka na niebie był dobrym omenem. Obserwował krainę ludzi, zawsze gotowy do działania, zawsze szybki do rzucania się na kłopoty, szok sokoła nigdy nie chybił celu. Aghos miał łuk i był to jeden z ekwitów w gwiazdach. Agigainious: Bóg wyznacza początek i postęp roku. Agrona. Są boginie, które łatwo zapamiętać dzięki zadrapaniom, które nam zadali. Dzikie piękności wiedzą, jak się bronić, Agrona była jedną z nich. Jego ciemnoniebieskie oczy przyciągały wielu wojowników. Pani z ostrymi pazurami zaciekle strzegła swoich skarbów. Była także boginią bezpośrednio zrodzoną z natury, należącą do pierwotnego świata. „Podążaj za meandrującymi strumieniami, a znajdziesz królestwo Agrona, którego łaski należą tylko do najodważniejszych”. Porozmawiaj więc o tym, gdzie mieszkała. Była też kwestia medycyny. Idąc w górę strumienia do jego źródła, trzeba było iść w samym strumieniu, czego inaczej nie można było zrobić. Przybywając pod bramy swojego pałacu, przysmak był wszędzie, tylko tutaj upragnione jagody były chronione przez kobietę o krzywdzącym charakterze. Krzewy odsłoniły ciernieTe problemy, Agrona była bóstwem uczniów, pokazywała swoją przynętę chciwym ludziom, ale sprawiała, że prostacy, którzy na nich rzucali się, słono płacili. To właśnie ze względu na kłujące kły stało się później bóstwem wojowniczym. Szczyty nękały niezdarnych, z pewnością prowadząc ich później do złych wspomnień. W przypadku Agrony wymagano delikatności tam, gdzie obiecano kontuzję. Mówi się również, że nigdy nie rozluźniła swojego uścisku na nieostrożnych, którzy jej pożądali, zamykając swoich kochanków w niebezpiecznych wybrykach. Uwaga: ten strumień nadal istnieje na parceli, gdyby ktoś mógł pójść i przesadzić jakieś dzikie tarniny, byłbym mu wdzięczny. Ahebelste. Czarodziejka była znana z tego, że dawała jej dostęp do innego świata, uspokajała szaleństwo w szczególności, pozwalając na lepsze postrzeganie rzeczywistości i wiecznych sposobów. Ahebelste była jedną z bogiń, które chroniły dziedzictwo. Matriarchat był dobrze ugruntowany w cywilizacji galijskiej, mężczyźni byli dumni z posiadania córek, które utrwalałyby ich tradycyjne dziedzictwo, dziecko płci żeńskiej było uważane za dar od bogów, a zwłaszcza od tej bogini. Pozwoliło na długowieczność, płodność, kontynuację i przekazywanie zastosowań. Była bóstwem uzdrawiającym, jej magia działała cyklicznie, zapachy niektórych kwiatów miały właściwości kojące. Te same kwiaty oferowały również całą gamę zabiegów, ciało z miętą, miotła była używana dla człowieczeństwa duszy, ale aby uzyskać dostęp do świata duchów, był to lulek. NB: zasada kobiecej magii, była gwarancją dziedziczenia rodzinnego. Matriarchat został wyeliminowany przez Rzymian. Aïduos. Oto jeden, który wszędzie będzie siał wątpliwości. Aïduos jest osobą religijną i jedyną. Grecy nazywali go Ades bogiem podziemia, Celtowie nazywali go Aed bogiem rzezi. Był całkowicie namiętnym bóstwem, jego boski odpowiednik Albios nazywał się Donn, gdzie Donnât, Odyn wśród Celtów, na ziemi był ucieleśniony przez obecność czarnego byka. Świat namiętności niekoniecznie jest złą częścią stworzenia, ale jeśli Donn ucieleśnia boską i refleksyjną pamięć, to sam Aïduos ucieleśnia pamięć namiętności, ślepą wiarę w refleksję. Miał więc dobre i złe strony, zwłaszcza że namiętna pamięć często wprowadza w błąd nagą prawdę. Był więc także, a może przede wszystkim bogiem zapomnienia, wycofania się w siebie. Bóg ciemności, dobra i zła jednocześnie, to on utrzymuje redukcyjne pojęcie dobra i zła. Kiedy Galowie składali w ofierze byka, składali w ofierze zapomnienie, korridy są dziedzictwem tej wiary. Aïmenda. Nazywaliśmy ją „małą babcią”, była szczególnie boginią ogrodów i pól. Kiedy nadeszła piękna wiosna, Aïmenda zaczęła śpiewać, jej przydomek brzmiał: „mały kucyk”, ze względu na tempo wzrostu. Dziś zostało zapomniane, ale utwór był przerywany pieśniami wśród Galów, stąd ten przydomek ponette dla Aïmenda, rytm kopyt był źródłem. Często przychodziliśmy do pracy u stóp kantalonów. Często słyszeliśmy rytmy Aïmendy w centrach miast, które od ekspansji do ekspansji potrzebowały siły śpiewu. To ona sprawiała, że rzeczy się wydarzyły, przypisywano jej władzę nad pogodą, także dźwięk bębnów wzorowany na kowadełkach, więc serce małej babci biło rytmicznie, mierzonym ekonomią siły. Aïmenda była w stanie posunąć się bardzo daleko. Uwaga: to nie pierwszy raz, kiedy dostrzegam tę relację rytmu muzycznego w połączeniu z hałasem kopyt kucyków czy koni, które posuwają się naprzód. Pamiętam jeźdźców, którzy śpiewali po stronie Bretanii, używając rytmu chodaków do wspierania swoich piosenek. Alamahé. W lokalnej pamięci zachowało się jeszcze wiele toponimów i nazw rzek. Alamahé reprezentowała grupę matek galijskich. Jego nazwa kojarzy się ze spokojem i czystością. Wszystkie matki galijskie gromadziły się na obrzeżach tych płytkich brzegów, aby oczywiście naradzać się razem, ale także umyć siebie, swoje ubrania i ciała. Alamahé to grupa bóstw lawendy, te tak zwane rzeki czystości zostały uświęcone, nikt nie miał prawa tam iść, aby przeszkadzać tym, którzy się tam zgromadzili. To było jak miejsce poradnictwa dla kobiet. Wygląda na to, że niektóre rozpoznawalne stroje były noszone tylko przez te kobiety. Jak zwyczajowe ubranie o dość niezwykłym stylu. Trochę jak Bigoudènes w Vendée. Czczone przez Alamahé strumienie są rozproszone po całej Europie Zachodniej. Galowie wynaleźli mydło przed innymi i Alamąhej, matka czystości, znała sekrety. Alambrima. Góry miały reputację siedziby bogów. Alambrima miała wyjątkowy obiekt, nazywany: Górą Gruntów. Była mistrzynią, ale ogromną, dziwną matką o kamiennym charakterze. Miejsce, w którym stała, na wysokich, twardych szarych klifach, często było pokryte grubymi oparzeniami, chłopi nie odważyli się podejść. Była dobrym opiekunem, ponieważ w wielu świętych miejscach zabroniono wchodzić mężczyznom. Mówiono, że ktokolwiek odważył się przekroczyć granice boskiej siedziby, ryzykował zgubienie się i najpierw otrzymał ostrzeżenie, ponieważ góra trzęsła się z warkotem, wściekły olbrzym mógł wysłać ogromne głazy, aby pozbyć się niepożądanego. Ta gigantyczna Alambrima ucieleśniała gniew kobiet, to olbrzymka warczała, a następnie wysyła ciężkie przedmioty, by wzbudzić jej szacunek. Uwaga: „brima” wydaje się oznaczać drżenie i hałas. Zobacz „frima” w języku francuskim. Alantedoba. Dolina Atlantedoba znajduje się na wschodnim zboczu Alp, jest to zagubiona dolina. Ciemne ziemie, w których nikt nie może żyć w pokoju, to stary mit. Mówiono, że tam, ze wszystkich poszukiwaczy przygód, którzy tam byli, niewielu wróciło. W tym pałacu Atlantedoba jest przeważnie ciemno, nie rosną tam dobre nasiona, nazywany jest też światem wędrujących dusz, zakazanym przez druidów miejscem, w którym przeżywa tylko kilka zwierząt. Alentedoba była boskością wdów, straconego czasu i myśli. Jest to jednak miejsce, w którym królowało pewne naturalne piękno, ale to koniec drogi dla tych, którzy tam byli i nigdy nie wrócili. Bogini smutnych i zawstydzających postaci. Ci, którzy chcieliby jechać, dobrze o tym wiedzą: tam czeka na Ciebie stres i szaleństwo, to jedne z drzwi, które prowadzą do Anderos. Alardos. Equites miał kilka misji i kilku bogów, Alardos był zdobywcą. Jego wielkie pragnienie podróżowania pochodziło od bogini skowronka, której skrzydła nosił na hełmie. Był porucznikiem kawalerów, których przeznaczeniem było jak największe rozszerzenie królestw galijskich. Alardos prowadził swoje podróże w sporych grupach rycerzy, którzy podlegali bezpośrednio królewskim rozkazom. Wytyczał drogi, wskazywał kierunek, w którym należy jechać, bezpośrednio brał udział w bitwach. Tylko najsilniejsi mieli prawo awansować do szeregów Equites, ale było ich wielu, żołnierze Alardosa rozciągnięci na wiele kilometrów dookoła mogli latać nawet dalej, jeśli było to konieczne. Jego imię stało się stopniem wojskowym, mianem poruczników kawalerii. Był wykształconym człowiekiem, który potrafił samemu oddać sprawiedliwość. Uważano to za „wolę króla”. Alaterviae W erze galijskiej było wiele biznesów, młode plemiona miały opinię bogatych, bardzo bogatych… i zjednoczonych przez bogów. W wielu miejscach, bardzo rozpowszechnionych na wszystkich tych terytoriach, znajdowały się tawerny, do których chodziliśmy dyskutować… i „napić się”… lub dwa. To tutaj uhonorowaliśmy Alaterviae, boginie pijaństwa. Bary i beczki przepełnione odurzającym płynem rozdzierającym niektóre osobowości. Niektórzy mężczyźni robili się dziwnie, na ubraniach pojawiały się plamy. Picie i imprezy były rytuałem przejścia, grupy prawie tworzyły bractwa poświęcone trzem Alatervii, były to chwile rozkoszy, kiedy przekroczyliśmy linię, bóstwa zabrały duchy na nieoczekiwane ścieżki. Uwaga: rzeczywiście były specjalne miejsca do upijania się i imprezowania w społeczności, tam jest oczywiście kwestia napojów i przyjemności. Alaunios. Alaunios był bogiem skamieniałości i morskich muszli, synem Any, jego terytoria są pełne tych małych cudów natury. Zdefiniował falowanie piasków, warstwy starożytnych ziem, a także boga aluwium. Jest to bóstwo wodne świata duchowego. Jego przestrzenie często zbliżają się do kanałów i strumieni, wymytej skały, czystości muszli, przywołują wyraźne kształty i linie. Miało to coś wspólnego z jesienią i przypływami. Był także dobrym i opiekuńczym bogiem. W tym czasie z muszelek robiono naszyjniki, uważano je za piękną ozdobę, bogactwo. Rodzaj boga rybaków i ławic ryb. Albarino W południowej Europie zbiory owoców nie są dokładnie takie same, jak na północy. Tam owoce są bardziej soczyste, liczniejsze i słodsze. Albarinos był bogiem dobrych zbiorów owoców, biała odmiana winorośli nadal nosi jego imię, ze względu na jego cich smak i smak. Jest bóstwem energii, wspaniałego i hojnego gruboziarnistego ziarna. To on ma jeden z sekretów pełnego zdrowia. Jej przedstawiciele często mają pulchne policzki, co świadczy o zaletach terroirów. Ten pulchny facet pije sok winogronowy, wyraża pewną łatwość życia, hojność ziemi. Uwaga: jest stara nazwa „Alvar”, jeśli dobrze pamiętam, zdrowa. Albius. Borvos, gorący, błotny bóg stworzenia, przeszedł do środkowego świata, przekształcając się w Moritasgusa. Bóg borsuk starzeje się, jak wszyscy, którzy zamieszkiwali ziemię, kiedy uspokoił się, jego zmysłowość przeszkadzała mu pod koniec nocy, musiał odtąd iść do świata powyżej. Słońce zaczęło wschodzić, świt oświetlił świat, to bóg-borsuk przemienił się w tego, którego odtąd nazywano „Albios”, cielesne pragnienie zamieniło się w empatię. Albius widział siebie każdego ranka, jego zrozumienie ziemskich rzeczy sprawiało, że wybaczał dawne błędy. Mówiono, że jego klify światła były najbardziej wszechstronne, że podtrzymywały niebo. Mężczyźni nazwali jego imieniem Albius, Oświecony, najwyższe gwiazdy na niebie. Wyświęcono mu miejsce na górze bogów, były to Albudones, świetliste centrum zrozumienia i empatii. Na ziemi miejsce to nazywało się „Alboduron”, środek kamiennego kręgu Stonehenge, pośród innych kręgów kontynentalnych. Miejsce, w którym wstaje świt. Możesz również nazwać Albiusa: filozofa. Uwaga: Albius był rzeczywiście świetlistym bogiem zrozumienia. Tam znowu indoeoria pomyliła to ze słowem: „żywy”. Francuskie słowo, które mu odpowiada, to oczywiście „l'Aube”. „Duron” nie oznacza drzwi, lecz otwarte centrum. Aldmesses. Ludy galijskie zamieszkiwały ziemię, którą dali im bogowie. Z tysiącem smaków, tysiącem twarzy, było oczywiście tysiąc smacznych potraw i ich przetworów. Aldmesses był to rodzaj wędzonek i mięs gotowanych z ziołami, w czasach, gdy wiele uwagi poświęcano niezbędnym metodom konserwacji. Wędliny, wędzonki skąpane w miksturach ziołowych pozwoliły na dania na wysokim poziomie. Ponieważ Aldmesses był bogiem gotowania. Jego potrawy wolne od wszelkiego zepsucia uczyniły go nieokiełznanym bogiem wolności, to znaczy tym, który przez długi czas opierał się zgniliznie, która zepsuła całe ciało. Nazywano to spalaniem również z powodu pieców, które suszyły i gotowały żywność, utrzymując ją w stanie świętym. Miało to coś wspólnego z przygotowywaniem węgla, tlącymi się kopcami. Przyprawy podnosiły również smak tych wędzisk, w tamtych czasach to właśnie żywność uważana była za najbardziej stabilną, a udzielona mu intensywna opieka uznawana była za należącą do niektórych domów, już wtedy było ich więcej niż dwa tysiące lat temu Galowie byli doceniani za swoje umiejętności kulinarne, ale to też się nie zmieniło. Nb: Potwierdzam związek z kuchnią w badaniu. Alisanõs. Galowie mieli sieć dróg od setek lat, na długo przed rozpoczęciem inwazji. Bóg Alisanõs zapewnił utrzymanie tych dróg, był bogiem skał i żwiru. Drogi te były pokryte kamieniami w taki sam sposób, jak dno rzek, oferując uświęconą ligę, w której można było spokojnie przychodzić i odchodzić. Były też miejscami chronionymi przed atakami bandytów, militarnie i religijnie, magia odegrała rolę. Słynne miasto Alésia stało na skrzyżowaniu dróg galijskich, na jego terytorium znaleziono kamień niezbędny do ich powstania i utrzymania. Ten bóg miał do czynienia ze słońcem, łańcuchami, zdrowymi siłami i niektórymi roślinami leczniczymi, które rosną tylko w kamienistych miejscach. Te ścieżki były bardzo stare. Dziedzińce pałaców, place były pokryte kamieniami, był cywilizującym bogiem, który pozwolił na lekkość ruchu Alla-babiae Mattres: ceremonia i grupa kąpiących się kobiet. Siostry kąpiące się, związek z roślinami. Allobrox. Allobrogowie nie są obcokrajowcami, są jednym z najstarszych plemion galijskich. Ragottierzy mówili, że to prawdziwi dzicy, brudni, przechadzający się nago po górach i mieszkańcy małych drewnianych chat przycupniętych na skałach. Dziwne plemiona, które nie mieszały się z innymi. Rzeczywistość jest inna. Allobrox był bogiem gór, trzeba znać górali, żeby wiedzieć, do kogo się porównują. Allobrogowie byli ludźmi handlującymi, ich wiedzą i jakością ich produktów rolnych, npzostałby uznany w całej Europie. To była trochę inna cywilizacja, bo rzeczywiście życie w tych miejscach jest bardzo wyjątkowe. Wyróżnia się charakterem mężczyzn. Często mówi się, że ludzkość wygląda jak jej krajobrazy. Byli twardymi wojownikami, przetrenowanymi, odpornymi na wszystkie perypetie zimowej pogody. I niczego się nie bali, nie wahali się pokazać swojej odwagi i mięśni, idąc nago do bitwy. Służyli również jako najemnicy, co było zawodowym aspektem wojskowym, który był częścią ich kultu. Największe armie starożytności były bardzo podejrzliwe wobec ludzi ze szczytów. Allobrox był bogiem wszystkich tych plemion, we wszystkich ich charakterach. Jeśli nazywamy ich „obcokrajowcami”, to nie dlatego, że przybyli skądinąd, tylko dlatego, że żyli w quasi-autarkii, rzadko mieszając się z innymi galijskimi. Niewątpliwie prawdą jest również, że ci „twardzi” (skórzani, nie skórzani) systematycznie polowali ze wzgórz i wysokich gór na tych, którzy nie należeli do ich klanów. Uwaga: cywilizacja galijska Alp różni się siłą rzeczy od cywilizacji równin i wybrzeży, ale mimo wszystko jest to wspaniała kultura. Niektórzy w Grecji podziwiają Spartan, wśród Galów, bramy Allobrox miały tę samą reputację i utrzymywali prawdziwą cywilizację, z językiem, matematyką, know-how ... itd. Gesates byli żołnierzami, którzy bardzo precyzyjnie posługiwali się oszczepem. Alosiokos. Były więc kamieniste drogi, ale ten rodzaj inżynierii wymagał innego rodzaju organizacji. Aby obliczyć kierunki, głębokości, szerokość torów. Alosiokos był bogiem „mostów i grobli”. Na skrzyżowaniach tych dróg wciąż często znajdujemy kantalony, w których składano ofiary, tzw. Madera. Te filary były również używane jako terminale, po jednej stronie jeden z czterech kierunków jest zaokrąglony, jakby to wskazywało na sposób. Te ścieżki motorowe zostały poświęcone przez druidów z Alosiokos. To była gwarancja dobrego planowania i sumienia. Są to również drogi, którymi posługiwali się pielgrzymi, bóg miał reputację idącego prosto i daleko do dna rzeczy. To było dobre bóstwo, które doprowadziło cię do końca drogi. Alus. Byli kucharze i przepisy, ale były też sposoby na konserwowanie słoików solonych, wędzonych i glinianych. Te słynne słoje były nadal robione w ubiegłym wieku, w okresie galijskim były większe. Alus był bogiem konserwowania żywności w kamieniu, słyszę w twardej i wypalonej glinie. Czosnek był używany jako przyprawa konserwująca, ponadto bóg Alus nadał roślinie swoje imię lub odwrotnie. Tam znowu była boskością prawości i stabilności, pasztety piętrzyły się w pałacach szlachty. Często pasztety dla ptaków, soczyste potrawy, które chroniła wyspa Alus. Uwaga: Alus oznacza „wolę kamienia”, czyli konserwację smalcu, ponieważ badanie wykazuje silny związek z kuchnią, czosnkiem i ptakami. Byli kucharze i przepisy, ale były też sposoby na konserwowanie słoików solonych, wędzonych i glinianych. Te słynne słoje były nadal robione w ubiegłym wieku, w okresie galijskim były większe. Alus był bogiem konserwowania żywności w kamieniu, słyszę w twardej i wypalonej glinie. Czosnek był używany jako przyprawa konserwująca, ponadto bóg Alus nadał roślinie swoje imię lub odwrotnie. Tam znowu była boskością prawości i stabilności, pasztety piętrzyły się w pałacach szlachty. Często pasztety dla ptaków, soczyste potrawy, które chroniła wyspa Alus. Uwaga: Alus oznacza „wolę kamienia”, czyli konserwację smalcu, ponieważ badanie wykazuje silny związek z kuchnią, czosnkiem i ptakami. Amaeton. Wszyscy bogowie galijscy reprezentują korporacje zawodowe, filozoficzne, a nawet religijne. Amaeton była boginią farm i pastwisk. Reprezentował pożywne słodycze natury, w szczególności produkty mleczne, a zatem w szczególności ser. Mawialiśmy, że każdy dobry ser wygląda tak, jak został wyprodukowany, to nadal jest to, co mówimy dzisiaj. Jego nazwa jest emanacją uczuć, które wywoływała: męskości, obżarstwa, miłości do miejsca, w którym stada pasą się spokojnie, całego morału wiedzy. Było też mleko, które służyło jako napój energetyzujący, najlepsze dzieło Amaetona. Uwaga: więc myślę, że był tam Cheese Druid, to zabawne. Amalia. Zachowaliśmy imię „Amélie”, które pochodzi od tej bogini mądrości. Amalia urodziła się stara, córka Lugusa i Eduni (Etunia), była bardzo mądra, ale niebardzo cierpliwy. Amalia, niezmordowana, sympatyczna i miodowa pracownica ze wszystkimi swoimi bractwami, była jednak wielką wojowniczką, to ona wychowywała dziewczęta i wiemy, że w naszym kraju kobiety potrafią się bronić. Kult Amalii był pełen uwielbienia, była suchą boginią charakteru, niegrzeczną i okrutną dla swoich wrogów. Ona też była zaborcza. Amalia była wielokrotnie naśladowana i była bardzo znaną, małą starą wojowniczką, którą widać z daleka. Uwaga: według niektórych dzieci urodzone z pomarszczoną skórą bardzo się starzeją. Ambisagros. Druidzi mieli także bogów, którzy należeli tylko do ich korporacji. Ambisagros należał do zarządców „ogrodzenia”, to znaczy osiedli. Bardzo solidna wełniana szata pozwalała rozpoznać, kto był tym, który prowadził ludność do zwycięstwa w codziennych przeciwnościach. Był jednym z bóstw kultu wody i ryb, które kroczą razem tą samą ścieżką. Bóg poświęconej siły, przywódcy i organizatorzy świętego życia. To ten bóg był odpowiedzialny za zarządzanie plemieniem i otaczającymi go ziemiami. Ammacae. Ammacae były grupami starych kobiet, znanych ze swej dobroci, szeroko otwartymi oczami zakrywali przechodniów i mieszkańców ośrodków plemiennych. Nadal możemy ich dziś zobaczyć w niektórych wioskach, siedzących na ławce i dyskutujących o tym, co się dzieje i co się dzieje. Ci przodkowie o miękkiej masie są pełni cierpliwości i znani ze swojej odporności na próbę czasu. Widzieliśmy ich szczególnie w duże dni targowe, to tam najwięcej komentowali ludność zgromadzoną na tę okazję. Stare kobiety posiadały obręcz, symbol mistrzostwa ówczesnych uczonych. Ich role były korzystne dla plemion, ponieważ rzeczywiście plotki są sposobem na przekazywanie wiadomości do wszystkich domów, sposobem na utrzymanie kontaktu między wszystkimi, na wzmocnienie grupy. Amratu: nieśmiertelny przyjaciel, plemienny bóg stabilności Ana. Na początku świata niewiele się różniło, wszystko było płaskie, bezbarwne i bezimienne. Gallia płakała na tej otwartej równinie iz jej łez urodziła się Ana. Wilgoć pierwszych westchnień rozjaśniła się we wszystkich kierunkach. Wkrótce cała planeta pokryła się czymś, co teraz wyglądało jak łzy radości. Ana spojrzała na świat ze współczuciem i całowanymi kolorami, po czym dotknęła ziemi i z nicości wyskoczyły kształty, próbowała je szczęśliwie policzyć, bo niektóre wyglądały podobnie i stamtąd zaczęliśmy rozumieć coś innego. Tak narodziły się wszystkie żyjące stworzenia na ziemi, a także wszystko, co jeszcze nie żyło. To ta słynna bogini nadała swoje imię wszystkiemu, co istniało, dobre lub złe. Nazywano ją także: „wielką boginią matką wszystkich rzeczy w świecie światła”, boginią gatunków, która stworzyła wszelkie różnice i sojusze. Uwaga: Ana jest pierwotną boginią, jedną z najstarszych w naszych mitologicznych wierzeniach. Jest rzeczywiście boginią gatunków, dowód etymologiczny jest systematyczny i pojawia się w prawie każdym słowie. Anaea Clivana. Córki Any są różnorodne, wyglądają podobnie lub nie. Anaea Clivana to bóstwa ... dziewczyn. Są córkami Any i dlatego są kochankami przedstawianymi w starożytności jako różne bliźniaczki, wysyłają wróżby poprzez hałas. Mówi się, że warzywa z tej samej rośliny są do siebie podobne i smakują tak samo, ale zawsze istnieją między nimi ukryte różnice. Trochę jak fazy księżyca, myślą przede wszystkim o zabawie, pokazaniu swoich umiejętności, czasami widzieliśmy ich z kamienną twarzą w złe dni. To pewne pokrewieństwo, które ich niewątpliwie łączy, dotyczy przede wszystkim kobiecości, ponieważ Anaea Clivana były zmieniającymi się twarzami kobiet w ogóle, a zwłaszcza w szczególności. Mówiono też, że mają uszy koguta i słuchają ich ze zdziwieniem. Annalos: Strażnik lub sługa świata poniżej. Mówi również o dobrej woli dusz. Ancamna. Przebiegła Ancamna była córką nieba Nemetonu. Była boginią wojowniczej taktyki, jej bystre spojrzenie obejmowało sytuację i błyskawicznie uporządkowała idee, które doprowadziły do zwycięstwa, inteligentna bogini, jeśli w ogóle istniała, była także bóstwem doświadczenia. Pośrodku nemetonów chwalono bohaterów, którzy słyszeli szepty Ancamny i zwyciężali w sprytnych pozach. Bezbłędnie wspierała modlących się do niej, ptak zasygnalizował jej obecność na scenie. Dyskretna, słuchająca największych, była też prorokinią, która nigdy się nie myliła. Pozwolićre d'Acamna był wcielony jako mała świnka, lekkie i inteligentne zwierzę, które szybko ocenia sytuację. Uwaga: porównując z Amalią, są to prawdopodobnie te same dwa. Ancasta. Kobiety kojarzyły się z wodą, woda ze ścieżkami i drogami przeznaczenia, czasem. Ancasta był przewoźnikiem, który czekał na podróżnych nad wodą. I to nie byle jakie, to przedpotopowe bóstwo przewoziło pielgrzymów z lądu sekretnymi ścieżkami Stonehenge. Zwykle mieszkała na Białej Wyspie, Białej Wyspie. Było kilka kobiet strażniczek starożytnych tradycji. Mówi się, że Ancasta jest boginią warkoczy, siatek i upływu czasu. Że cicho śpiewała swoje litanie do uszu druidek. Jej włosy były białe jak kwiaty trzciny, białe jak śnieg podczas przesilenia zimowego. Posiadając wszystkie klucze do przejść przez zimowe równiny, była być może boginią lodu. Kotwice: Bóg pozorów i migracji między światem fizycznym i duchowym. Andeïs. Andeïs to bardzo tajemnicza bogini, która przychodzi do nas z głębi wieków, to ona byłaby u podstaw narodzin plemion Dana (Ana). Był bóstwem wyjątkowo religijnym, którego kult wymagał ślepej wiary i całkowitego oddania. Native, jego dom znajdował się w dolinie w Bretanii. Jest podziemną boginią, która była czczona w zakrytych alejkach. Dlatego była także boginią śmierci i zmartwychwstania, ponownie, kult wody jest przedstawiany jako centralny. Andeïs nigdy nie miała żadnych ludzkich ograniczeń moralnych, była boginią o bardzo intensywnej namiętności. Będąc bóstwem ognia serc, w Stonehenge obchodziliśmy przesilenie zimowe i ponowne rozpoczęcie świetlistych czasów, w Carnac iw tumulusie Gavrinie obchodziliśmy Andeïs w noc przed przesileniem letnim podczas procesji z pochodniami. Wodzowie z całego świata przybyli, aby zasadzić swój kamień wieczności, ten, który ucieleśnia świadomość i moc klanów. Duch w tych stojących kamieniach, ludzki urok tych, którzy czekają, został obudzony później przez Andeïs, kiedy nadejdzie właściwy czas. Była także boską inspiratorką aranżacji i twórczynią królów. Zbiornik wiary z przeszłości miał do czynienia z przypływami Atlantyku, falami i bulgoczącymi wodami (wir?). Uwaga: to kobieca strona Aïduos, ale niekoniecznie piekielna. Jest to idea boskiej woli i postaci białości żył piankowych, kwarcowych lub marmurkowych. Nazywany także „Ande”. Andliis. Bóg wulkanów i ognistych kamieni ukrył swój skarb cennych klejnotów przed wzrokiem ciekawskich. Był bogiem ognistych piękności, tych, którzy wyzwalają niekontrolowane pasje, wydaje się, że był potomkiem Lugusa. Jest bóstwem osiągnięć, które pokazało swój połyskliwy blask. Wojownicy również go czcili, ponieważ był także archetypem płonącego bohatera. Modliliśmy się do niego wewnątrz dolmenów to była era. Jego zwierzęciem był niewątpliwie krab, ponieważ chronił kamienie, a Andliis był spokrewniony z oceanem, piaski należały do niego. Jego kamienie otrzymały cnoty lecznicze, to one wyzwoliły nadludzkie siły. Całkowicie namiętny Andliis był bogiem niższego świata lub wielu głębokich oceanów. Spowodował ślepotę umysłu, ujarzmiając swój świat, twórczy od urodzenia w erupcji. Uwaga: na pewno był to bóg płonących i odblaskowych kamieni. Inna wymowa: Andalos. Andossios. Nowi bogowie. Minęły wieki wraz ze zmianą ich mentalności. W ten sposób pojawił się dusi bardzo różny od innych, Andossios, boga anarchii. Było przyjemne dla oka, prowadziło do słów, ale oszukiwało jak nikt. Przybył, aby posiadać pewne ciała tych, którzy ich potrzebowali. Nienawidził praw ponad wszystko i chciał, jak powiedział, zaoferować światu wolność. Nigdy nie powiedział, że cena tej wolności jest ogromna, cena jednego prawa: prawa najsilniejszego. W ten sposób Andossios dał się poznać i doceniony przez tych, którzy tego potrzebowali, a raczej przez tych, którzy mieli siłę. Boska, boska hojność, przechodząc obok, usłyszała o stworzeniu i postanowiła rzucić okiem. Zapytał kogoś, kto chodził z niedbałym wyrazem twarzy: „Powiedz mi, tęsknię za wszystkim, ponieważ daję to każdemu, kto tego chce najczęściej. Szukam trochę wolności, by dać, czy wiesz, gdzie ją znaleźć? " A postać, radośnie nucący artysta, który, jak sądzę, nazywa się Sagro, wskazał mu kierunek, mówiąc mu, że za tymi skałami, dalej, będzie dziś wieczorem ta osoba. Ten ostatni mu pomoże. ______ PlikDivic poszedł na spotkanie tego samego wieczoru. Za skałami było 20 chwiejnych wozów, wszystkie pełne pszenicy. Konie zaprzężone w każdego z nich były zmęczone, a dla niektórych o wiele za stare, by móc ciągnąć swoje tobołki. Z wnętrza skał dobiegł głos: „Witaj przyjacielu, czy powiedziano mi, że potrzebujesz wolności?” - "Rzeczywiście, odpowiedział Divic, chcę to oddać". „Widzisz, możesz wziąć jeden z tych wozów, to pozwoli ci uzyskać wolność. Popatrz, jakie one są pełne pszenicy, jest piękne, konieczne. Więc dałbym ci wózek, ale jeśli zwrócisz mi cenę pomnożoną przez 10. Wszystko w porządku? - argumentował dusii. Divic poprosił go o przemyślenie 3 dni. _______ Pierwszego dnia przybył, aby ukraść pierwszy wóz, wypuszczając wszystkie biedne bestie, które były skrępowane pozostałym. Czuł, że to jego własne prawo. Drugiego dnia minął patrol ekwitów miejscowego króla. Pokazał im pozostałe 19 wozów i wskazał, że należą do Andossusa, anarchisty. Mieli też prawo do wsiadania do wózka, aby zyskać trochę swobody. Żołnierze pochwycili go z rozdzierającym śmiechem. Trzeciego dnia Divic wrócił, aby zobaczyć się z dusii. Ten nie był zadowolony, ale faktem jest, że hojność trudno zaatakować, może to przynieść odwrotny skutek. Dlatego Divic przemówił do niego delikatnie: „Dziękuję Ci przyjacielu, bo dzięki tobie znalazłem dużo wolności do ofiarowania” i nauczyłem go też: „miałeś rację, to czysta przyjemność łamać prawa anarchii, żołnierze byli szczęśliwi, że każdy trochę zyskał wolność za darmo! ” Więc oddałem ci to, co chciałeś mi zabrać. Ale obawiam się, że nie masz już żadnej wolności. „Wolność, wolność kochanie… kiedy nas trzymasz…” Divic powiedział do niego ponownie, nucąc wesoło ... Następnie bóg chłopów powrócił na swoją drogę. Poza tym chyba pamiętam, że to od tego czasu konie zaczęły się śmiać, gdy pomyślały o tej historii. Andrustiae Mattres: pozornie ceremonie piękna świata, o świcie, mądrość przodków. Anesia Minehae. Dzieci miały również prawo do swoich bóstw, przed chorobami w strasznym czasie, przed koszmarami, do ochrony w ciągu dnia. Miny anesia to grupa późnych, a dokładniej wróżek. Maluchom, zwanym „meïon”, daliśmy urocze amulety ochronne. Aby uspokoić, dać świadomość, wzmocnić ... święty amulet minhae. To też były nimfy, najwyraźniej dość stare. Te małe klejnoty były wysoko cenione przez dzieci, które zostały uznane za zbyt młode i zbyt kruche, aby mieć ludzką duszę. Ponieważ młodzi ludzie w tym czasie dużo umarli. Minehae miały reprezentować brakującą część siły duszy. Byli przyjaciółmi, wróżkami łagodnymi, ostrożnymi, tymi, którzy wnoszą tożsamość. Uwaga: musiały to być amulety przedstawiające same wróżki, prawdopodobnie wykonane z drewna. Anexiae. Ludzkość nauczyła się myśleć, zapamiętała słowa, ich znaczenie. W drodze na rok, pierwszego dnia zimy, drzewa zrzuciły liście, trawy zamarzły w śmiercionośnym wyglądzie. W tych chwilach człowiek już nie rozumiał i oszalał. To na poboczu drogi, rankiem zimnych nastrojów, pojawiła się bogini Anexiae, aby leczyć chore dusze. Widząc jednego z tych podróżników z utraconymi oczami, przemieniła się w ciemiernik, różę zimy. Kiedy ten ostatni zbliżył się, Anexiae szepnął mu do ucha: „Zjedz mnie, zjedz mnie, a podniesiesz głowę. Zjedz mnie, a zobaczysz dalej”, słodki zapach przeniknął do chorego umysłu, mężczyzna wstał, opuścił i połknął część rośliny. Krzywizna narzucona przez jego dawny ciężar wyprostowała się. Zaczął wymiotować swoje szaleństwo na środku drogi. Minęło kilka minut i w końcu wstał, tym razem wyprostowany. "Ale co to za cud?" Płakał trochę głośno. Ci, którzy szli niedaleko, słyszeli go, widzieli, że właśnie się zmienił i podchodzili, by zapytać. Wtedy do ich uszu dotarł zapach: „zjedz mnie, zjedz mnie, a podniesiesz głowę, zjedz mnie, a zobaczysz dalej!”. I wszyscy zaczęli wymiotować swoje ciężary, oni też zostali uzdrowieni. Anexiae, ciemiernik został uznany za surowość jego opieki. Niszczyła część rzeczy, by wzmocnić resztę. Nazywano ją boginią higieny, pięcioma płatkami, które zestalają się. Później wezwano także Anexiae, aby zrobić różne rzeczy, które należało zestalić. Była boginią solidności. Uwaga: w porządku, oznaczył „Anexiaé”e rzeczywiście solidność nadana czemuś, fizyczna lub moralna, przechodząc przez próbę lub pracę. Anextio Marus. Każdy szukał właściwej drogi, właściwego sposobu myślenia i bycia. Mężczyźni również mieli swoje anextio, swoją ochronę. Anextio marus to nazwa nadana stanowi myśli, a dokładniej pełności. Aby zachować ich inspirację i spokój, użyliśmy rośliny, która miała być ulmarem dla mężczyzn. Wszystkie rośliny są połączone z magiczną ochroną, ulmary to poeci, pieśni i strumienie. To ona powierzała noc dusze, ta, która zachowała imiona na ich ciałach. Bogactwo inspiracji przeważa nad bogactwem pamięci w nocy, kiedy gwiazdy tańczą na niebie Mori. Nemetoni dobrze znali ulmary i veratre. W ten sposób Anextio Marus przeszedł do boskości, był także bogiem, bogiem oczyszczenia. Uwaga: jak wszystkie motywy „anex”, chodzi o ochronę duszy związanej z roślinami i wróżkami (patrz Anesia and anexiae). Jeśli „minehae” oznacza świat dzieci, „Marus” oznacza świat dorosłych. Wydaje się, że istnieje historia fumigacji roślinami, typu kadzidełka czy olejku zapachowego w lampach, inny zapach dla dzieci, kobiet i mężczyzn. Andartae. Był wojownikiem, który spędził całe życie pracując nad swoimi umiejętnościami walki, nazywała siebie Bodicéa, potomka Aoife'a wielkiego. Urodziła się w brytyjskim plemieniu na dużej wyspie na końcu świata. Jej rodzina pochodziła ze szlachetnego, ale biednego rodu i Bodicéa musiała wcześnie nauczyć się bronić. W swoje piętnaste urodziny poszła na polowanie, ponieważ było to hobby, które uhonorowało żywotność ludzi, którzy poświęcili swoje życie wojnie. Gdy szła płytkim strumieniem podążając śladami pozostawionymi przez zająca, mgła Morgany niepostrzeżenie zakryła cały obszar. Mały wojownik zgubił się i musiał schronić się w dziupli drzewa, aby spędzić noc. Tam miała sen zainspirowany wróżkami, którego nigdy nie zapomni: w zadymionych wolutach i poczerniałych od płomieni ciężkiej konfrontacji usłyszała szczyty i brutalne szczękanie mieczy, tarcze pękły, rozrzucając tysiące drzazg na wszystkie strony. . Wysokie wojowniczki mieszały się i przepychały żarliwie, krzyki rozdzierając rozżarzoną noc. Fakt, że żaden mężczyzna nie wziął udziału w walce, zaskoczył Brytyjkę. Przez pęknięcie, które pozwoliło jej wejść do bagażnika, chuda maluchka ujrzała wysoką kobietę zmierzającą do jej schronienia. Ubrana była w dublet i duży czerwony płaszcz, w rękach trzymała dużą włócznię, która z łatwością trzepotała z boku na bok, jakby ważyła nie więcej niż piórko. Zjawa przykucnęła, by spojrzeć jej prosto w oczy. Jej twarz była twarda, jakby przecięta haczykiem, a jej muskularne ciało naprawdę kontrastowało z ciałem kobiet, którymi ocierała się o ramiona w wiosce. Ale kiedy się odezwała, Bodicea natychmiast ją rozpoznał. To było jak wycie gniewnych wiatrów, ścieżka przecinała wszystko, czego dotknęła w pobliżu. Za postacią wściekłe odgłosy walki trwały jeszcze bardziej. -Andartae…, szepnęła z szacunkiem. To rzeczywiście była bogini niedźwiedzi, która stała przed nią, ta, której każdy galijski wojownik zawdzięczał swoją siłę i zwinność. Jego przyszły los też. Nawet najsilniejsi nie odważyli się rzucić wyzwania wyznawcy boskiej śmierci. Mówiono, że kobiety te mają siłę niedźwiedzia, są szybsze od zająca, a ich wieloletni systematyczny trening dawał im przewagę nad wytrawnymi żołnierzami. Nigdy nie wiedzieliśmy, gdzie zniknęła młoda wieśniaczka, dopiero kilka lat później wróciła do swojej rodziny. Bardzo się zmieniła, bardzo urosła. W jej dłoni była zamrożona długa włócznia, której nigdy nie odłożyła. Jej ramiona okrywał duży, ciężki, wielokolorowy płaszcz. Te dwa przedmioty, znaliśmy je dobrze w kulturze galijskiej, były dwoma symbolami, które pokazywali tylko uczniowie Andartae straszni. Prawie nie odważyliśmy się przemawiać przed tymi kobietami, zawsze były wyznaczane jako watażki i mówi się, że bogini chroniła je, gdziekolwiek się udały ... Mówi się również, że wszystkie zostały czarodziejkami praktykującymi wróżby i że większość ludzi, którzy chcieli użyć przeciwko nim magii, zmarła nagle i zniknęła na zawsze. Andouna. Wśród Galów nie ma piekielnego miejsca, w którym podobno nie ma tego przeklętego oparzenia, piekła zamieszkałego przez złe stworzenia i cały ten obręcz. Nie ma to nawet znaczenia w matriarchalnym społeczeństwie. Nasi przodkowie byli znacznie bardziej realistyczni i pragmatyczniic. Rozkład w nich przybrał słonawy, błotnisty wygląd i obrzydliwy zapach Andouny. Kult wód przybrał wiele twarzy, czyste i zdrowe wody pochodziły z gwiazd, śmierdzące wody zepsutej Andouny to chore stawy i brudne wody, rzeki niosące swój udział w ściekach. To było niesławne miejsce, do którego zstąpili lekceważący ludzie: ścieki. Nie było piekła ognia, ale rzeka wody, w której gniły. Wśród Galów była prawdziwa troska o czystość fizyczną i moralną. Uwaga: to niewątpliwie legenda o greckim Stix. Kult wód jest znacznie starszy wśród Galów, podobnie jak ich mitologia. Anoniredi. Powszechnie wiadomo, że młodzi ludzie spędzają okres dojrzewania na eksperymentach. Anoniredi były bóstwami zniecierpliwienia, zaczerwienienia charakteru ... i głupoty pewnych czasów. Czasami nazywano je „kurczakami bez głowy”, niekoniecznie w szyderczy sposób. Te boginie miały bardzo silną skłonność do wyzwalania błądzących nastrojów na dość rozległych terenach, to był moment igrzysk. Uważano to za to samo, co negatywny wiatr i stratę czasu, co frywolne chwile. Młodzi ludzie czasami okrutnie się bawili, jak na wyścigach konnych. Czasami płynęła krew, a kurczaki składano w ofierze, aby odpędzić los. Mimo wszystko Anoniredi mieli też swoje dobre strony, jak na przykład ta zarezerwowana dla niektórych roślin łagodzących ból mięśni, takich jak gatunek aspiryny. Z pewnością byli także bóstwami sportowymi. Anvallos. Anvallos, gdzie bóg wołów miał swoje znaczenie na centralnych rynkach. Był bogiem starożytnych maquinionów, handlarzy krów, a zwłaszcza wykastrowanych byków, które były często wykorzystywane do prac polowych. Boskość małych poetów, przygnębiony charakter dość ciężkich wołów przyniosły mu również opinię deptającego po drogach, ponieważ jego załogi nieustannie wznosiły wielką chmurę pyłu. To także ten bóg zdefiniował potomków „bez syna”, to znaczy takich, którzy nigdy się nie rozmnażają. Miało to związek z welarem, władcami, bogactwem i widowiskiem, które oferowano podczas wielkich wyprzedaży bydła. Apa: patrz Epos, to starożytny bóg, który przykrywa światłem. Aramos. Można powiedzieć, że bard Aramos był bóstwem Gard, bardzo szczególnej rzeki. Aramos ucieleśnił się w wapiennych skałach, ale przede wszystkim w konkretnej rybce w tym miejscu był bogiem zapału, miejscami miłości i rozmnażania. Było to imię wolnego człowieka, wykształconego, który wstąpił do nieba, wydaje się, że była to boskość wierszy miłosnych. Bogowie nieba obdarowali go wielką mocą i stał się nieśmiertelny. Ten starożytny bard sprawiał, że serca przepełniały się tak bardzo, jak Gard mógł dać się ponieść żwiru. Mówi się o nim, że został ukarany przez bogów, a wiersze, które poświęcił swojej ukochanej, stały się smutne i smutne, gdy umarła uniesiona przez zbyt ciężką rzekę. Nb, zakochany melodramat nie zaskakuje mnie w tym regionie. Arardos. Mówi też: Tranche-montagne. Ten bóg miał siłę niedźwiedzia, w rzeczywistości był półbogiem. Kiedy był bardzo młody, uczył się pracy w polu i zawsze był proszony o opanowanie pługa. Nazywano go wielkim oraczem i miał miejsce w gwiazdach. Został wychowany w kantalach, piosenki opowiadały historię wielkiego oracza, syna boga i śmiertelnika, istoty, która, aby zadowolić swoją ukochaną, zobowiązała się przejechać pługiem przez wysokie, nienadające się do zamieszkania góry Pirenejów. Arardos siłą niedźwiedzi wykopał w kamieniu głębokie bruzdy i to właśnie te zagłębienia uformowały doliny pirenejskie. Klejnoty, dzięki którym odtąd wszędzie bujne było życie. Plemię Convenesów wyświadczyło mu wielkie zaszczyty, to dzięki niemu pojawiły się żyzne doliny, więc był trochę jak ojciec plemienia. Jedna z nich zachowała swoją pamięć w Haute Garonne. Uwaga: pług, a raczej wierzchołek pługa galijskiego nazywany był „Arado”, ten, który ulega erozji, kolejne francuskie słowo pochodzące z języka galijskiego. Six Arbor Stało się to na początku czasu, kiedy został stworzony człowiek i jego wszechświat w tym samym czasie. Bogini altany najpierw stworzyła górę i dół i nadała im imię. Następnie stworzyła lewą i prawą, a potem nadała im imię. Ponownie określa, co jest z przodu, a co za nim, i nadała im nazwy. Tak narodził się świat ludzi, ale zachowywali się jak łobuzy, więc oddzieliła ciało od umysłu. W tym czasie narodziło się królestwo światła i królestwo niebieskie. Wtedy bogini wezwała boga charronier, który wstąpił na krańce drzewa świata ludzi, gdyż z każdym stworzeniem wyrastała gałąź na wielkiej brzozie. Kołodziej działający dobrze, otrzymaliśmy koło tego świata. To za pomocą tego koła możemy obrócić duchowe koło. Reprezentował osiem granic człowieka. Bardowie mieli to na uwadze, kiedy tworzyli, wojsko wystawiało go na granice, których bronili. Mówi się, że to koło chroni nas przed gorącymi źródłami namiętności, złości i bezczelności. Mówi się też, że gdyby został zniszczony, świat ludzi nie miałby granic i wróciliby do dzikości swoich początków, ale i tak bóg kołodziejów wykonał fantastyczną robotę i koła nie można zniszczyć. Mówi się, że kiedy stworzono wszechświat kobiet, bogini wzięła z niego tylko sześć części zamiast ośmiu, ponieważ w niej umysł i ciało są do siebie podobne, a zatem nie popadają w bestialstwo. Uwaga: abyś szczególnie dobrze pamiętał, oto osiem praw ludzkiego ducha czasu w ruchu. Są dwoma kołami wszechświata, mężczyzną i kobietą. Arcanos. Arcanos był jednym z trzech strażników wieczności, a jego trzciny rosły łopatą na brzegach rzeki w czasie, który obrali. Magia Arcanosa była związana z płonącymi i srebrzystymi nasionami, które go koronowały. Były dwa rzędy trzciny, które rosły każdego roku, gdy mierzył swój czas, i dlatego były dwa rzędy srebrnych dudków, które wieńczyły Wieczną Boginię. Arcanos był strażnikiem wspomnień z galijskiej przeszłości. Bardzo dobry wojownik, który umiał mierzyć rzeczy na ziemi i na niebie. W następnym świecie był ochronnym gryfem wielkiej, wiecznej bogini. Mówiono też, że był trochę sportowy, bo wyrósł poza bruzdami. Arcanos znał wszystkie sekrety znanego świata i wszystkie sekrety zapomnianych światów. Nb: Arcanos, gdzie Arganos, bóg wspomnień i epickich przygód. Bóg, który ma głowę pokrytą srebrnymi refleksami. Arcecios. Arcecios jako xacanõs był synem Arcanosa. Odziedziczył po nim srebrzysty kolor i herb. Nadal tam mieszka, ukryty w trzcinach nad brzegiem rzeki wiecznego czasu. Mówiono o nim, że był królem szyderców, że chował się w ten sposób, aby oglądać taki czy inny żart, a potem zaczął wybuchać gromkim śmiechem w tym zwykle cichym miejscu. Był bogiem charakteryzacji i komedii teatralnych. Bóg z góry, ponieważ czuł się tam bardzo dobrze, był największym ptakiem bagiennym w stworzeniu i miał reputację gigantycznej żaby. Jego obfity lot nadawał mu aurę szlachetności w pałacu bogów. To hałaśliwe i porywcze zwierzę było doceniane wszędzie, było jednym ze świętych zwierząt, ponieważ było pełne bardzo wielkiej duchowości, nigdy nie traktowało siebie poważnie, jego spokój czasami zastępował wielki szkarłatny śmiech, który wszystkich wpędzał w pot, a który często gasił. różnice między ludźmi. Był bardzo, bardzo wielkim bogiem, który często zmieniał się w druida i barda. Arda. Arda była bóstwem stad dzików, bardzo terytorialnym, odpowiadała za obronę świętych granic. Była matką stromych, trudno dostępnych miejsc. Jest także archetypem kobiety, która nago stawia czoła agresorom. Jest dość znaną czarodziejką w Ardenach, uosabia ten rodzaj dzikiej przyrody i dlatego była jednym z bóstw pierwotnego lasu. Było to trochę mylone z Andrastą, Andartae, ponieważ reprezentują to samo. Należą do niego zapachy soku i sosny, ponieważ jest bóstwem „atmosfery”, nastrojów skalistego lasu. Uwaga: Aby porównać z Edunią i Daouiną, rodzajem dzikiej wróżki, takiej jak abnobae. Pochodzi z lasów Ardenów. Fajnie byłoby sprawdzić, czy rzeczywiście francuskie słowo „harde” pochodzi z języka galijskiego. Różni się od Erdy, chyba że jest bóstwem dzikich zwierząt, bestii Arianrodea. Arianrodea, świetlista prorokini ze szlachetnym kołem, była boginią Arwernów. Pokazywał koło Arbor pomalowane na czerwono na ich granicach, aby pokazać przybyszom, że wkraczają w inny świat, magiczny Arverne, bardzo wyjątkowy. Reprezentowała wolnych ludzi, a podróżnicy dobrze ją znali. Wiemy, że ma związek z wielkim turem, który rozpoczyna i kończy życie wszystkich ludzi. Znała magię pochodni, a przede wszystkim była wcielona w grupy koni zawsze modlących się w walce, tę, którą Grecy nazwali później: Amazonkami. Uwaga: wydaje się, że istnieje związek ze szlakiem okruchowym i upływem czasu. Arimanios. Arimanios był bogiem włóczęgów, hpoetyckie opowieści i czas wolny. Charakteryzowała go niekonsekwencja i nieświadomość, bóg spoczynku, który mimo to został okrzyknięty przez wyczerpane umysły. Jego mierne wiersze były wiersze czeladników, bo jeśli Arimanios był bóstwem, oznaczało to, że miał ważną użyteczność wśród plemion. Niewiele go ceniono na dworach królewskich, gdzie jego obecność na bankietach pomagała miło spędzać czas, nie martwiąc się o to, co stanie się następnego dnia, to rzeczywiście lekkomyślność i przyjemność to dwa działania, które go najlepiej charakteryzują. Uwaga: do porównania z Aramosem. Arixo Arixo był królem galijskim, uwielbiał polowania, pszenicę i piwo. Zawsze najpierw posługiwał się sobą, aby zadowolić ród swoich przodków. Jego dewizą mogło być „kto pierwszy, ten lepszy”. Arixo chciał wszystkiego, co może mu zaoferować świat. Ptaki, które napadały na pola w poszukiwaniu nasion, mają należeć do niego, ponieważ ten król również wyjeżdżał pierwszy rano, aby odebrać swoją dziesięcinę przed innymi. Trudno mu było być zadowolonym i nieskończenie pożądał zdobyczy innych ludzi. Arixo był królem pingwinów, ale także tym, który czerpał przyjemność z bitew, biegając daleko przed innymi, aby ponownie pomóc sobie jako pierwszy. Uwaga: Arixo reprezentuje ideę „udziału szefa kuchni”. Arpeninos. Bóg góry i zwieńczenie szczytów, wydaje się, że Arpeninos był rodzimym bogiem Pirenejów. Jego królestwem było królestwo chmur, które przylegały do szczytów. Był bóstwem teraźniejszości i nowości. Słudzy zostali wysłani, aby składać ofiary w jego górach, aby mógł usłyszeć starszych ludzi ze szczęścia i satysfakcji. Wydaje się, że to sęp ucieleśnia ją na ziemi mężczyzn, ze względu na swój biały kołnierz, który przypomina mętne oparzenia otaczające obwód pirenejskich wyżyn baskijskich. Uwaga: podobno byłby to bóg sępów, królów gór. Arnalia. Arnalia była jednym z wielu bóstw, które żyły w świętych miejscach. Bogini łaski, mądrości i pełni wzgórz, której oddech wyrażał się wewnątrz placów i fontann. była nimfą znaną w Ariège, jej przodek, jak to nazywali. Tego ducha stromych wzgórz można znaleźć u innej bogini gór Arvernes. Podobnie jak wszystkie te, Arnalia była wcielona w całe terytorium plemienne, była wielką czarodziejką tego miejsca, opiekunką i boską babcią, której trzeba było przysięgać wierność, aby wejść do plemienia. Uwaga: tutaj zaczynamy rozumieć, jak działały te wielkie plemienne boginie. Po raz kolejny pojawia się ślad matriarchatu. Wszystkie reprezentowały określone miejsca życia, czyli „galijskie matki”. Arnemetia. Arnemetia była wysoką kapłanką nemetonów poświęconą długim wojownikom ôdes. Te niezwykle długie teksty opisywały w pieśniach fabularnych przygody bohaterów przeszłości. Te nemetony jesionowe pochodzą z bardzo starej tradycji, bardowie używali robaków, aby posłuchać ludzi na wiejskim placu. Święte polany były miejscem uwielbienia nieba i dusz. Arnemetia była bóstwem dziewiątego nemetonu w dzisiejszej południowej Walii. Była to fabryka pożądania, w której sztuką okadzano wojownika lub armię ludzi lub bogów. Te niezwykle długie ôdes chciały być kompletne, to znaczy wszystkie fakty i gesty najsłynniejszych bohaterów. Niektórych zachowaliśmy w pamięci dzięki mabinogionom i opowieściom o boskich bitwach między Walijczykami, także we Francji, ta wiedza dotarła do nas wraz z historią życia lwa Artura. Ôdes Arnemetii były rzekami, które niosły ze sobą wspaniałe nastroje. Rozrywka, ale także mityczna opowieść o istnieniu osobowości. Arsilunnus. Przywódcy wojskowi również mieli swoich specyficznych bogów, Arsilunnus należał do dużych grup. Dla dobrych wiatrów Any, wróżby chciałyby, aby armie chronione przez boga były zawsze powiększane o wielu członków. Był bóstwem wieczności żołnierzy i ich potomstwa. Arsilunnus był ich przybranym bogiem, oferował piękne i łatwe walki. Był starym człowiekiem pocieszenia, do którego zwracali się do niego dowódcy, to on sprowadzał zwykłych ludzi pod płaszcz posłusznych i dobrze wyszkolonych wojowników. Bóg towarzyszy broni. Uwaga: to wszystko, bóg, który gromadzi wojska. Arsacis: Boski Pan, który prowadzi bitwę. Nosiciel flagi. Artilia. Artilia, Wielki Wóz, o którym wiemy, że jest wpisany w gwiazdy, istnieje od dawna, ta konstelacja jest śladem przeszłościmężczyźni. Artilia była boginią matką Dipper, która samodzielnie opiekuje się dziećmi plemienia. To wciąż ślad matriarchatu, w rzeczywistości niedźwiedzie są zwierzętami, które żyją raczej w samotności dla samców, podczas gdy samice opiekują się młodymi w społeczeństwie z drugiej strony. Andartae była bóstwem wojowniczych kobiet, silnym jak niedźwiedź. Artae to społeczność kobiet opiekuńczych, mieszkanek ich terenów od niepamiętnych czasów. Jest to terytorium i arka kobiet w wielu plemionach galijskich. Artios, znany również jako Artos, jest archetypowym bogiem-królem męskich bractw niedźwiedzi. To z tej boskości wywodzi się historia króla Artura, Artorixa, jest bardzo stara. Wydaje się, że przynależność do tego bractwa męskich niedźwiedzi odnotowuje pragnienie wolności w stosunku do reszty plemienia oddanego matriarchatowi i tak. Kobiety posiadały ziemię, mężczyźni mogli przychodzić i odchodzić, nie martwiąc się o zarządzanie nią. Ci „Artionis” byli poszukiwaczami przygód. Arvagastae Mattres: matki wyzwalające wiosnę. Procesja. Aryah. Wyrosło wiele gatunków drzew, tyle ile plemion. Była sobie bogini początków, która postanowiła chronić drzewa skądinąd, nazwaliśmy ją Aryah lub Arnalia w Gold Coast. Zeszła ze świętej góry, stało się to z Areverni, Arvernes. Aryah zaostrzyła serce i leczyła rany. Stworzył drogi złożone z zieleni, a ponadto jego kamieniem pewności jest zielony łupek Aria, który znajdujemy wśród płatków Arwernów. To były te drogocenne listwy, które były używane na niektórych tarczach, zwłaszcza tych z Arvernes, otrzymały wspaniały kolor. Ten tak zwany kamień czystości pokrył żwirem ścieżki, przez które przechodziła Aryah. Znajduje się tam słynna święta góra, która bardzo dokładnie przypominała olchę. Mówi się, że wszystkie drzewa na ziemi przykryły się płatkami łupka i to właśnie one utworzyły pierwsze liście. Chronili umysły ludzi. Nasi przodkowie z pewnością nosili go w swoich fryzurach. Ta zielona materia była używana jako pigment. Wśród Eduów, to właśnie tam bogini przyjęła imię Arnalia. Uwaga: imię zielonej bogini brzmiało Aryah, znana również jako Aryanna, Arianne. Mógłbym rozejrzeć się we wszystkich kierunkach, mit wydaje mi się prawdziwy. To jest bardzo stare. Asurio Ludzie dużo pracowali, nie dano ani chwili przerwy tym, którzy chcieli spędzić zimy w cieple i dobrym pożywieniu. Każdy chciał wolności, bo obowiązków było wiele. Dlatego też bóg imieniem Asurio został poproszony o uwolnienie się z więzów niezbędnych do pomyślności całej społeczności. Asurio był bóstwem wydajności, jego wolą Aurocha, jego metalowe narzędzia umożliwiały odciążenie pracy. Był więc bogiem wolności dla wszystkich wokół siebie, tym, który uczynił ludzi wolnymi, a wtedy to nie było nic. Ci wolni ludzie byli często potomkami starych rodzin, w których można było nabyć ziemię i narzędzia. Był również wykształcony, niosący pochodnie, druidzi, władcy i inni ekwici, którym wolno było przychodzić i odchodzić. Asurio był tym, którego poproszono o porywczą siłę i szybkość działania. Na tym polegała wolność Asurio, uwolnienie się od niepokojących sił. Astoylunnus. To było bóstwo prawości, które przygotowywało wielu ludzi. Ci stali się inicjatorami, którym powierzono rolę decyzyjną. Reprezentował „wiatr szczęścia”, ponieważ przygotował bogactwo plemion. Ci ludzie utworzyli swego rodzaju radę mędrców, na której rozważano każdą decyzję. Stała się rangą kapłańską, rangą tych, którzy myślą o systemie społecznym i dużych oddziałach. Rodzaje ojców plemiennych, którzy utrzymywali życie. Chcieliśmy pomóc w stworzeniu dobrego wiatru, dobrej atmosfery, łatwych dyskusji. Uwaga: Tutaj znowu pojawia się pragnienie obfitości klanu, które wyłania się z badania. Atarennus: wcześniej związany z ojcem zastępczym, a więc Teutates. Atepomaros. Było to imię święta i boskości dnia, w którym przywoływano znaki, a zatem i gwiazdy. Tego dnia plemiona, które razem pracowały, zbierały się i modliły razem. Był to dzień przemówień wodzów, dzielenia się plonami i innymi bogactwami. To był to, co nazwaliśmy „dniem wielkiej odpowiedzi”, to znaczy momentem, w którym wiemy, co wygraliśmy lub przegraliśmy. Królowie i druidzi mieli przewodzić, edukować ludzi i ich karmić. Było to coś w rodzaju „wielkiego ustnego”, w którym wydawało się, że każdy ma prawo zabrać głos i poprosić o radę i ochronę. Uwaga: najwyraźniej to wszystko, ten korzeń „zjadł„najlepszy” oznacza odpowiedź lub rezultat. To przekłada się na „najlepszego przywódcę dorosłych, którzy chronią (chronią i wychowują). Atesmertius. Jeśli Atesmerios był bogiem zorganizowanych miejsc, to Atesmertius miał dla niego bardziej lokalną rolę, bardziej ucieleśnioną w wyraźnym, bardziej ludzkim charakterze. Ten ostatni był prawdziwym bogiem organizującym, także uzdrowicielem, robotnikiem, nawigatorem, który sam kieruje. Atesmertius był tym, co nazwaliśmy: przodkiem, czyli jednym z bogów natury pierwotnej, który zrodził Galów. Wiemy o Atesmertiusie, że był bogiem zwinności, wielkości i dobrze wykonanych rzeczy. Niestrudzony pracownik, podróżnik z głębi czasu, to on powiedział, gdzie wszystko powinno być. Rodzaj architekta, podczas gdy Atesmerios został zdefiniowany w jednym wyniku, architekturze. Atesmerios. Zorganizowano społeczeństwo galijskie i edukację ludzi, doszło nawet do wyspecjalizowanej aranżacji domów. Galowie byli ludem bardzo pragmatycznym, Atesmerius był bogiem dobrego zachowania domów, wiosek i miasteczek. Było dużo handlu, towary szły wzdłuż wybrzeży, przez równiny i góry, potrzebne były depozyty i rachunki. Ten bóg zajął się tym wszystkim z zapałem, dokładnością i natchnieniem. Producent, organizator wychowawczy. Bóstwo znane jako „wielkiego uśmiechu”, dostarczyciel dóbr i odnawiania dóbr. Agitacja, jaka panowała w tym czasie wokół Atesmeriusa, również przyniosła mu opinię poważnego, co więcej, jego imię stało się rodzajem słowa określającego dobrze zorganizowane miejsca. Athubodua. Bogini galijskich skrybów, Athubodua, jest tą, która wpisuje imiona, liczby i symbole na tablicach świętej brzozy. Tabletki te były woskowane i odbijały brązowo-żółtą poświatę. Jest bóstwem ziemi, funduszy i śladów. Jego rolę określa akcja kopania. Żołnierze też to uhonorowali, potrzebowała tego cała ludność, bo to oni odnotowali zwycięstwa i zyski. Cicha boskość tych, którzy pracowali w spokoju, drukując swoje rysy wsparte w wosku, mówiono, że była też boginią kanałów, ponieważ dostarczali potrzebną wodę tam, gdzie była potrzebna. Uwaga: brzoza była jednym ze świętych drzew. Badanie wskazuje na pewną skłonność do definiowania dziur, głębokich linii w woskowanym drewnie. Ationgonis: bóg wielu linii ojcowskich. Attinis: Bóg wielu trzcin i bardzo wielu potomków. Aufanieae. Pomylono go z pochwami greckimi i jest to błąd. Aufanieae była boginią nasion zebranych ze świętych drzew, buku, jesionu i innych. Nazywano ją boginią bez jajek, bezpłodną, ponieważ jej zbiory niekoniecznie miały na celu dać nowe drzewa i potomstwo. To boskość wnętrza nasion, miąższu i migdałów, z których wytwarzano napoje, żywność, produkty farmaceutyczne, a nawet barwniki. Jego zbiory są konieczne, często to dzieci chodzą po drogocenne dobra. Nazywano ją także kamienną boginią z powodu zgniataczy, boginią bez piersi, ponieważ nie miała potomstwa, wyjątkową boginią także dlatego, że nie była rodziną. Wiadomo, że na płyciznach i zboczach zamieszkiwały Aufanieae, ponieważ tam często znajduje się najwięcej nasion. Auteno citicos: Bóg wielu ulic w miastach, każde miejsce ma swojego własnego boga. Avarea. Bóstwo olchów, Avaréa był tym, który sprawił, że rosły towarzysze, to znaczy patyki. Te kawałki drewna miały ogromne znaczenie dla Galów, Olcha to drewno, które rośnie prosto, w dużych ilościach na terenach podmokłych. To był ważny handel, to drewno olchowe jest jednym z najbardziej jednorodnych, najtrwalszych, mówiło się, że jest drewnem prawdy, które nie oszukuje i nie zdradza. Zrobiono też z nich rzeźby, a drewno opałowe, które wyłowiono z olchów, było najlepsze ze wszystkich, najbardziej kaloryczne. Avaréa był więc kobiecym geniuszem jakości towarzyszek, robiliśmy prezenty za pomocą jego lasek. Jego drzewo jest jednym z najhojniejszych, jakie istnieje, jest także świętym drzewem. Część narzędzi i naczyń wykonano z olchy. Mówi się, że Galowie nie pracowali zbytnio ze szkłem i jest to słuszne, ponieważ kawałki Avarei były więcej niż wystarczające, aby zastąpić jego użycie, niektóre dzieła mogłyby przetrwać setki lat, gdyby były konserwowane. Uwaga: Społeczeństwo galijskie było społeczeństwem chłopskim, to było to, co sprawiło, że jego szczęście i bogactwo jego ziemi i kultury było konieczne, folklor był niezbędną emanacją dla wiecznościnizacja tego rodzaju starożytnego społeczeństwa. Aventia. Oto jeden z najbardziej niepokojących bóstw, ponieważ greccy historycy celowo splugawili kult galijski. Dziś wiemy z całą pewnością, że te niepokojące pisma to tylko plotki. Oprócz tego istnieje historia gigantycznego manekina zbudowanego z żółtej wierzby (niemożliwe), wypełnionego ludźmi, którzy zostali poświęceni: ogromne kłamstwo bezpośrednich konkurentów druidów. Ceremonie druidów były zabronione obcokrajowcom w starożytności ze względu na tajemnicę i magię. Ci, którzy opisywali „wikersów”…, nigdy nie widzieli go na własne oczy. Aventia była nimfą rzeczną, jedną z tych specjalnych rzek, w których rośnie wierzba żółta, zwana wierzbą warkoczową. Był bóstwem inspiracji, siły czasu, wody, która sprawia, że rosną słynne gałęzie tego drzewa. Gałęzie te były nadużywane przez Galów i były sprzedawane w dużych ilościach, służyły do wyrobu krat, beczek na ryby, koszy, ptasich strachów na wróble, były używane prawie do wszystkiego. To właśnie uczyniło z niego drzewo inspiracji i kreatywności, awen, oś, jak mówią dziś druidzi. Aventia była matką chrzestną żółtych (lub zielonych, zależy) targów wierzbowych. Termin ten jest przekazywany w pokojowej religii druidów, chrześcijan, nawet nie wiedząc, że go powszechnie używają, dla druidystów budzi on zachwyt. Ta bogini inspiracji zaoferowała wspaniałe mistrzostwo w splataniu drzewiastych drzew, a zatem mówiąc bardziej duchowo: wiersze, które są splecione i splątane. To idea zaczarowania poprzez sztukę. Moim zdaniem tak zaczęła się legenda o gigantycznym manekinie. Rzeczywiście, wiersze tkają znaczenia, wiemy, że Druidzi nauczyli się tysięcy tych wersetów. I co w ogóle znajdujemy w tych sieciach: imiona bohaterów i mitycznych królów, ludzi, którzy odcisnęli piętno na historii. Chcieliśmy zachować i chronić galijską historię i kulturę poprzez te niepisane wersety, nauczyć się ich na pamięć, powtarzać w kółko, był to sposób na zachowanie żywej pamięci o plemionach. A Aventia była inspiracją, a raczej tą, która sprawiła, że rosła wierzba, opowieścią. Uwaga: zbudowanie gigantycznego manekina z wierzby ofiarnej do splatania jest całkowicie niemożliwe, jest to drewno bardzo zdrewniałe, bardzo solidne, ale które osuwa się i skręca przy najmniejszym nacisku. Tak więc ta historia „Wikers Man” jest czystym wymysłem zrodzonym z zazdrosnych umysłów ciekawskich, którzy nie mieli prawa do jego tajemnic. Zauważyłem, że druidzi w Anglii często odsyłają nas do tej wielkiej głupoty, kontynuując stygmatyzację galijskich druidów tymi kłamstwami. Najlepiej się śmieje ten, kto się śmieje ostatni. Awen of Druidic Wisdom bierze swoją nazwę od Braiding Willow Rivers. Jest to obraz odnoszący się do poezji druidów. Ludzie, którzy go oczerniają, nigdy nie byli prawdziwymi druidami, po prostu sprzedawcami głupiego obskurantyzmu. Wikers Człowiek nigdy nie istniał fizycznie, ponieważ nie można budować z żółtej wierzby, ta gigantyczna postać jest duchem wszystkich przodków, ta, która zawiera całą myśl Galów. Nie chodziło o prawdziwą ofiarę, chodziło o splatanie gigantycznej istoty z inspiracji Aventia, zawierającej całą pamięć o królestwach galijskich. Język galijski jest językiem zbudowanym dzięki tej kracie. Nb2: jeśli spróbujesz swoich sił w koszyku tkającym nad rzeką z żółtymi wierzbami (patrz rośliny lecznicze), zdasz sobie sprawę, że rzeczywiście są to czasy, w których twoja inspiracja będzie najbardziej produktywna ze wspomnień. Uwaga 3: ta praca została wykonana w grupach. Cudzoziemcy nie byli wpuszczani, aby nie mieszać swoich słów ze świętym językiem, to nie jest historia rasizmu. Jest bardzo stary, ci pracownicy Awen nadal śpiewali później u stóp kantalonów. Pochodzenie tego słowa nie pochodzi z sanskrytu, o ile wiem, rzeki awen nigdy nie istniały w Indiach, ale mogły mieć miejsce już 10000 lat temu, ponieważ drzewo to było używane od dziesiątek tysięcy lat w Europie Zachodniej . Do mocowania między innymi narzędzi kamiennych. Aweran: Bóg emancypacji młodych ludzi. Avicantos. Oto prawdziwe imię wikersmana: Avicantos. Był bogiem Awen i żywej inspiracji, boskiego, ale namiętnego oddechu w swoich piosenkach. Nazwaliśmy go wielkim przodkiem, sugerując wielkiego boga, który zawiera przodków, ich imiona. Przezwano również Avicantos: stary wygięty z powodu drewna wierzby, które łatwo się wyginało, stawiając opór. To naprawdę ten bóg uosabiał starość ludzi i ich przeszłą historię. Tam był to wybitny kult patriarchalny. To hodowca, ten, który inspiruje gryurodzony z plemienia, bóg wiedzy przodków. Nb: 100%, to rzeczywiście bóg wierzby, kanonów pieśni, wierszy i krat. Ausecos. Geniusz kamienia i jasnowidzenia, nazywano go: bóg z dużymi uszami, ten, który słyszy bogów i przodków. „Ten, który pamięta”, rodzaj boga druidów, który znał przeszłość i przyszłość. Znaleźliśmy kamiennego przedstawiciela tego geniuszu wieczności. Najwyraźniej ma związek fuzji, pierwotna natura jest przedstawiona na jego rzeźbie. Ausecus, bóstwo szamanizmu i obcowania z lasami, nazywał się także: Vosegus, z nieco inną rolą w zależności od miejsca. Uwaga: Nie mogę ujawnić tego sekretu publicznie, ale ... szukaj rośliny z dużymi uszami, a poznasz sekret jasnowidzenia. Aximos. Była tam cała rodzina bogów Akwitanii, Axati (zrekonstruowani) mieli określony związek z Garonną i Girondą, byli bóstwami granic i podróży, których znamy jako matkę: oxouna (uxouna). Tytan Aximos był ojcem, miał opinię bardzo wysokiego, bardzo silnego i bardzo inteligentnego, wysokiego. Ascola była nimfą rzeczną, której prąd, jaki znamy, zawsze był bardzo silny, była bóstwem opiekuńczym, która usuwała kurz z oczu, a także błoto z brzegów Garonne. Był też Axoniebus, bóg pływaków i żeglarzy, który dał siłę i wytrzymałość, by wytrzymać prąd. Uxouna była boginią żeglarzy rzecznych i morskich. Była tam cała rodzina gigantów związanych z kultem wód Akwitanii. Bacurdus. Bóg gryzący był również dobrze znany, na początku mówi się, że urodził się u podnóża dużego buku, a gdy był głodny, wziął duży kij z tego samego drewna, aby powalić znajdujące się tam plastry miodu. Co miało się wydarzyć, Bacurdus został ukąszony przez te owady, które pozostawiły po nim ślady. Później użył swojego zakrzywionego patyczka do zrobienia kilku tatuaży węglem drzewnym, to też go bolało. Mówi się, że jego zwierzęciem na ziemi był kozioł z zakrzywionymi i ostrymi rogami, co nie przeszkodziło mu ukąszenia przez muchy. Następnie, przemyślawszy to, użył swojego zakrzywionego drążka, aby przesunąć muły do przodu, nakłuwając ich staw skokowy. Był także bogiem górskich szewców, a nawet później, jego ciężki zakrzywiony kij był używany do bicia monet, stał się bóstwem rzemieślników. Istniał mit, że jego zakrzywiona maczuga sprawiała, że serca zakochanych górników biły szybciej, był bogiem ciosów wielokrotnie ukąszanych wewnątrz góry namiętności. Uwaga: Bacurdus lub Bakurdos. Badabe. Blond głowa Badabe zachowała się we wspomnieniach Wogezów do dziś. Mówiono o nim, że dzięki swoim perfumom usypiał złe humory, był bogiem marzycieli, tych, którzy patrzą tylko na ich obraz i swoje myśli. Był wyjątkowym bogiem, żyjącym tylko we własnym świecie, w świecie mokrych pól. Często występuje wzdłuż rowów, nie należy go naruszać. Badabe wdzięczny zamyślony ma zły humor, wydaje się, że wszyscy, którzy prosili go o jedzenie, byli chorzy, dlatego, że jest strażnikiem łąk, które strzeże, nie powinien przychodzić i pomagać sobie na swoich łąkach. Ta blond głowa była niewątpliwie bogiem stróżem stad bydła. Wiemy, że pomimo jego zapachu, krowy nigdy go nie jedzą, ponieważ doskonale go znają. Uwaga: roślina lecznicza tylko ze względu na senny zapach, reszta rośliny to trucizna. To żółty narcyz, narcyz Greków. Jej kwiatowa korona wygląda tylko w jeden sposób, często w ten sposób, że odbija się w wodzie. Kolejna siła natury, to roślina ludzi, którzy marzą o staniu. Badia i Derco: Badia była blondynką, pięknym i wdzięcznym kwiatem młodych drzewek, podczas gdy Derco nazywano „czerwonym okiem”, chętnym i kochającym zachodzącym słońcem. Bagina. Bagina, córka Baginatisa, była dobrze urodzona, one i jej liczne siostry były nimfami bukowymi. Inspirowali Badabe na cały dzień i jego gnuśność nagle zniknęła, stało się to pewnego ranka, kiedy był spragniony i głodny, miska pełna klarownego eliksiru czekała przed drzwiami pałacu Baginatae, matki wielkiego buka. Więc był pijakiem i prawie natychmiast zaczął biec we wszystkich kierunkach. Obserwujące go krowy wydały z siebie kilka ryków śmiechu. Zwykle taki spokojny, Badabe zasmakował magii boskich owoców. Bagina była bardzo rozbawiona farsą, którą właśnie odegrała u leniwego strażnika, a stado było zachwycone, widząc chłopca biegnącego wokół swoich członków, jeżdżącego na palach, w pewnym momencie zaczął gwizdać z figlarną miną. nigdy od niego nie słyszałem. Wieczorem takffala na skraju jego strumienia i zasnął jak masa. Następnego dnia znów się uspokoił i z zamyśloną miną zapytał swoje odbicie, czy coś się naprawdę wydarzyło, czy też śnił, stojąc. Bagina od czasu do czasu zostawiał miskę swojej mikstury u podnóża swojego drzewa, zawsze był czas, aby kogoś obudzić rano na bagnach Iluro. Uwaga: Bagina to bóstwo buków, nasion buka, z których robiliśmy drażniący napój. Mamy ślady populacji znanej jako „baginae”, których uważano za złych i zbuntowanych. Ten napój ma taki sam efekt jak kawa. Baginatis. Na samym początku w pierwotnym świecie było dużo kreatywności, wszystko to rozrosło się we wszystkich kierunkach. Jeden z synów mistrza Baginae wyprowadził się z ojczyzny w nagłym podmuchu wiatru. Znalazł się sam na terytorium Abnobae i wkrótce dzikie wróżki rozłożyły jeżyny, które powinny udusić małego buka. Ale to nie dlatego, że Morgana tak dobrze to ukryła, że jeżyny zgubiły się po drodze. Podlewane wcześnie rano dziecko rosło tak szybko, że zaledwie kilka dni później był o głowę wyższy od wszystkich innych zielonych stworzeń. Dobrego urodzenia i chroniony przez Morganę Baginatis dołożył wszelkich starań, aby narzucić się na swojej nowej ziemi. Jeżyny wypływały poza granice nowego władcy tego miejsca, na dworze pozostali tylko poddani króla. Ziemia była teraz spłaszczona, opadające liście były pełne bogactw boskości. To tam, w schronisku, osiedlili się nowi wasale. Ptaki zaczęły wychwalać ten nowy pałac, trzepocząc na niebie, od gałęzi do gałęzi, od pokoju do pokoju. Baginatis wysłał później wielu swoich synów, aby podbili okoliczne dzikie ziemie, a gigantyczny las bukowy rósł we wszystkich kierunkach, gdziekolwiek ziemia go witała, zagubione dziecko, które było chronione przez Morganę, zakładało swoje królestwa. Baïase. Oczywiście istniały różnice fizyczne, a dla każdej wspaniałej rzeczy istniał bóg. Baïase to muskulatura. Galowie byli sportowcami, wśród plemion pirenejskich uprawiano sporty siłowe takie jak rzucanie młotem, toporem, pniem. Nawyki zawsze miały swoje miejsce, a Baïase stała się częścią manier. Nazywano go także „zielonym lasem”, nerwowym. Muskularny bóg był również wcielony w kije bojowe. Drewniane linie, podobnie jak kalendarze, stały się przykładem fizycznej formy i duchowych formalności. Był bogiem i jako taki, jego muskulatura była jedną z najbardziej imponujących, z tych, które odznaczają duchy. To był „ten, który trzyma kreski, rysunek, wpływ wspomnień. Uwaga: w języku primo jest to bóg formy absolutnej, wola sprzymierzona z naciskiem. Przekazywane w języku francuskim w formie „balaise”, można powiedzieć. Baicorixos. Byli królowie, którzy pozostawili swoje posiadłości swoim potomkom. Tak było w przypadku Baïcorixosa, tego, który zachował ciała przodków. Był dobrym wojownikiem w krainie pszczół, tam, na wzgórzu, były tkane ule, które zawierały cały majątek kraju, czyli złoto Baicorixos, miód płynął swobodnie. Zwykł głośno krzyczeć, abyśmy mogli słyszeć ze wszystkich stron góry, ubrany na czerwono i miał niebieskie oczy z intensywnymi refleksami. Jego złota laska miała opinię maga, a carnixy ogłosiły jego przejście, kiedy się poruszył. Jego oppida była ogromna i wysoka, nikt nie pomyślałby o przyjściu mu go odebrać, zwłaszcza że był broniony przez pszczoły. Baïcorix posiadał to samo ciało co jego przodkowie, tę samą zdumiewającą siłę, którą przekazał wszystkim swoim potomkom, nam. Był namiętnym pogromcą, który znał sekrety lilii, zagorzałym obrońcą, który wspierał swoich wasali przy każdej okazji. Uwaga: Baïcorix odzwierciedla siłę i dziedzictwo przodków, był królem rodów. Badanie odzwierciedla szereg odniesień do symboli, które później stały się symbolami królów francuskich. Również z bukiem, który jest zdecydowanie synonimem drzewa królewskiego. Baïaserta. Baïaserta była bóstwem-nosicielem, jak Baïase czy Baxeï, ale nie tego samego rodzaju. Tradycje i zwyczaje wyznaczają rytm życia na wsi. Byli bogaci i biedni, tym tam Baïaserta wzięła garnek, obol. We francuskiej kulturze popularnej pozostał ślad tego zwyczaju, który nazywamy: udział ubogich. Tradycją było, że nigdy nie zjadano całego posiłku, aby móc coś dać, kawałek chleba ubogim, których znałeś. Nazwaliśmy to „małą główką”, ponieważ była to mała część, którą przynieśliśmy. To był garnek zarezerwowany na to, żeby dać coCóż, ta część hojności została przypisana Bélenosowi z pewnością dlatego, że była to bardzo piękna rzecz. Uwaga: nie wydawaliśmy wtedy reszty, było to jedzenie. Według studium chodzi o drewno, może o darowiznę drewna opałowego (zostało zrobione) lub miskę drewna. Boskość, która daje siłę. Nazywano ją „Barsa bezczelna”, była bóstwem wody, a wyraźniej wodospadów. Barsa śpiewała głośno za każdym razem, gdy padało trochę za dużo, ta wesoła bezczelna zabrała ze sobą wszystkich, którzy mieli zły pomysł na zbyt bliskie obcowanie z nią. Namiętna nimfa, która bawiła się wielkimi ramionami, często była przyjemnością, o ile nie wpadała w czarny gniew, gdy spryskała zuchwałych ludzi, którzy ją zabiegali. Z nieco nadymanym charakterem odważyła się przerwać wszystkim i wykrzykiwać powtarzane zdania sto razy, abyśmy ją usłyszeli. Na szczęście Barsa również przeżywała swoje dobre czasy, a jej świetnie wykonane tańce oczarowały przechodzących badotów, ci spacerowicze zapamiętali na długo nimfę, która mocno naciskała na duchy zabawą i zazdrością. Mówi się również, że wiedziała, jak prowadzić wojnę, ale bez zahamowań woleliśmy trzymać ją przed liniami, aby mogła wyrazić swoje kilka hałaśliwych turbulencji wrogom, którzy przybyli z przodu ... bez zabierania tych, o których miała przypuszczać. chronić. Mówi się również, że śpiewała dzieciom bujaki bez przerwy godzinami. Banuas: bóstwo zabijające wieprzowinę, składające ofiarę za fundamenty dobrze prosperujących wiosek. Bassoledo Litanis. To był sposób na nazwanie Bélenosa honorowym tytułem. „Bassoledo litanis” oznacza: słowo małych dzikich bratków, które zwykle odnosi się do powtarzającego się piękna dzikich kwiatów. Wszystkie rośliny są uważane za część farmakopei Bélenos. Ten tytuł piękna jest inspirowany setkami małych, codziennych łodyg ozdobionych kwiatami. To dzikie rośliny, te z wrzosowisk i nieużytków. Nazywano je „małymi słońcami myśli”, co jest bardzo osobistym uczuciem dla każdego. Uwaga: „litanis” określa wizualne powtórzenie związane z myślą. Baxei. Wszyscy mieli swojego boga, tego, który pomagał im w życiu codziennym. Baxei był bogiem-nosicielem, tym, który daje siłę, by znieść wszystko, zwłaszcza ciężar ciężkiej pracy. Nazywaliśmy go „wielkim, muskularnym”, podpis jego imienia można znaleźć w całej Galii, aż do Belgicy, gdzie nazywał się „Basso”, bóg koszy. Ludziom, którzy pytali, gdzie mieszka Baxei, odpowiadaliśmy, że wciąż podróżuje To on nadał swoje imię ludom baskijskim, tak się stało, w rzeczywistości Baskowie w tym czasie byli już przyzwyczajeni do wypasu i transportowali siebie, siebie i swój dobytek, codzienne życie, na zdrowych wysokościach, gdzie owce latem wypasali się, a zimą schodzili z powrotem na równiny, gdzie temperatura była lepsza. Te ludy niosące podążały drogami swojego głównego boga. Mówiono, że Baxei był rozpoznawalny wśród wszystkich ludzi. bogów, ponieważ to on nosił Pireneje na plecach Wkrótce przypisano mu pewne trzęsienia ziemi, gdy rozpoznano nieproporcjonalną siłę boga-nosiciela. Uwaga: był bogiem ruchów i dróg, rzeczywiście istnieje związek z bardzo mądrymi koszami, naszyjnikami z portaży i jakością cielesną. Porównując do boga Baïase, obaj odnoszą się bardzo wyraźnie do gier siłowych, strasznie aktywnych i powiedziałbym, że trzęsienia ziemi. Słowo „stanik” w języku francuskim pochodzi od galijskiego „baxo”, które również oznacza koszyk. Bedaïos. W starożytności prace rolnicze prowadzono według tysiąckrotnie sprawdzonych od tysiącleci metod. Aby zasiać nasiona, chłopi rzucali na ziemię garściami pszenicy, a potem obficie ją podlewali, gdy nie padało. Bedaïos był prawdziwie starożytnym bogiem, który należał do pietineurów odpowiedzialnych za wbijanie przyszłych plonów w ziemię, przypisywano mu kolor jasnego błota i pszenicy. Ta praca została wykonana z podeszwami stóp, całe hektary zostały obrobione na łyżwach w błocie. Był bogiem Augusta, który pod koniec roku miał przywrócić cenne zbiory. Poprzez grę słów Bedaïos był później kojarzony z ojcami wielodzietnych rodzin, a następnie z wojownikami, którzy odzyskali łupy po tym, jak zmusili swoich wrogów. Nb: jeden z najstarszych galijskich bogów rolnictwa. Belado. Na wielkim bagnie stworzenia zbliżała się pierwsza wiosna, podnosząc żywe istoty z letargu zimowej śmierci. To był moment, w którym Belado błąkał się po okolicy, obserwując kilka miesięcyts dla każdej rośliny, dla każdego odrodzonego zwierzęcia Belado był małym ciepłym wiatrem, który wprawiał w drżenie drzewo odrodzenia, białą wierzbę z jasnymi liśćmi ożywioną nową aktywnością. Stworzenia rozejrzały się, szukając swoich przyszłych małżonków, lekki powiew czułości pieścił zaokrąglone kształty. Belado był bogiem pierwszej miłości, tym, który sprawiał, że ciała drżały z niekontrolowanej zazdrości i jąkały się nawet najsilniejszych ludzi. Stąd w stawach zwykle tak spokojnych powierzchnia wody zaczęła falować gorącym i dzikim kołczanem. To był szczególny moment, kiedy otworzyłeś oczy na coś innego, moment, w którym fizyczny pociąg miał pierwszeństwo przed wszystkim innym. Mały wiosenny wiatr, który najpierw drży, kocha. Uwaga: wszystkie motywy w „B” mają prawie cielesną przynależność. Belatu-cadros. Galowie byli znani ze swojej waleczności, Belatu-cadros był niewątpliwie tytułem Tanaris. To znaczy: „muskularna demonstracja”. Męska część każdego z nich jest eksponowana zgodnie z momentami w różnych tendencjach, silni mężczyźni pokazali swoje zdolności do stawiania oporu i siły w różnych dziełach i bitwach, podczas uprawiania sportu. Mięśnie popychane do paraksizmu ich możliwości drżały podczas gigantycznych wysiłków. Zaszczyt przypadł temu, który pokazałby całą swoją fizyczną władzę nad przeciwnościami losu. Ogólnie rzecz biorąc, ci ludzie stali się wodzami plemiennymi, intelektualną częścią różnych urzędów kierowaną do druidów. Belatu-cadros to także tytuł wojskowy, tytuł najsilniejszego. Uwaga: chodzi o czystą siłę. Beïsirisse. Beïsirisse był bogiem fizycznego wzrostu, który obiecuje zdrowie, siłę nieskażonego żubra. Złożono mu ofiary, aby dzieci dobrze się rozwijały. To było wsparcie, więc był częścią świata w górze, Albios. Dał żywotność i wolę, jego życzenia i modlitwy ożywiały codzienność. Beïsirisse wskazał palcem na kogoś, wybierając go na przyszłego członka plemienia. Dając jej przyszłą siłę do wzrostu, Z pewnością wzywano go, aby ułatwić rozwój całego plemienia i jego plonów. Belenos. Cambotin. Na początku wiosny, na święto Bélénos, coś wystawiło głowę z ziemi, między korzenie boga. Bardzo szybko po bokach wyrosły dwa skrzydła. To był Cambotin, wąż. Ten poleciał na szczyty, trzymając się pnia drzewa. Kiedy się wspinał, na plecach wyrosły mu inne skrzydła, każde miało 7 piór, a na tych piórach było narysowanych siedem oczu. Wąż rósł, aż stał się olbrzymem i owinął się wokół drzewa. Kiedy osiągnął odpowiednią wysokość, wypuścił kilka głów i przekształcił się w samca hydrę. W ten sposób przez długi czas siedział na gałęziach, ukrywając się, by przegonić damo z nieba, ale Belénos go przekonał i przekształcił się w marmurowy kamień, aby nie mógł już się ruszać i owinął go wokół swojego kija na zawsze. Nadal tam jest dzisiaj, możemy go zobaczyć w gwiaździste noce. Uwaga: Bélénos jest tym, co nazywa się „matrycą” lub matrycą, czyli twórcą życia. Bóg kwitnienia, dlatego często jest przedstawiany ze słonecznym uśmiechem, ale nie jest to słońce z nieba, jest to słońce wewnętrzne. Belgos Belgowie, których znamy dzisiaj, mają galijskich przodków, plemiona, których matki nazywano „Belgae mattres” oraz głównego boga: „Belgos”. Byli szlachetnymi wojownikami, dużo podróżowali w grupach i różnie osiedlali się w Europie Zachodniej, Anglii, południowej Francji, północno-wschodnich Włoszech. Nazywano ich: plemię małych drzew, ponieważ ich ojczyzna nie miała klimatu sprzyjającego wzrostowi bardzo dużych drzew. Zimy były wówczas surowe wśród Belgów, przykrywali się jasnobrązowymi skórzanymi ubraniami i dzięki temu ich rozpoznaliśmy. Dziś nazywamy Belgię: krajem płaskim, w tamtym czasie był to kraj płaskiego kamienia. Mieli opinię szczęściarzy, ponieważ byli bogaci w skórę i dobrze ubrani. To była kraina lodu, w której zimą nic się nie poruszało, przez resztę roku padał deszcz, a oni powiedzieli, że to czas płaczącego małego nieba, tego, które słyszymy jęcząc. Uwaga: istnieje historia o starożytnych dudach lub skórzanych torbach, które wydają jęczący dźwięk. Beladonius. Beladoniusz był bogiem Prowansji, bogiem wojowniczej męskości. Był bogiem wojny, wcielonym albo w dąb ostrokrzewu, albo w dzikim jałowcu. Bóg kolców pokazał swoje wypukłe mięśnie i nie wahał się prowokować męskich starć. Pędź jątj. była dla niego grą, bolesną i złą. Koleżeństwo wśród trenujących było również męskim aktem zaszczepionym przez przodka Beladoniusza. Uwaga: nie ma nic wspólnego z belladonną, która jest rośliną bez kolców. Belissama. Dosłownie: „wielkie piękno samos”. (Duchowy). Marcos stracił brata, który podał mu nogi i nie był już w stanie fizycznie ruszyć do przodu. Lug sprawił, że w szóstym miesiącu roku pojawiła się przed nim bogini, była to Belissama, dziewica cierniowa. Podziwiał tę młodą kobietę, która właśnie się pojawiła ze zdziwieniem i zachwytem, ponieważ była piękna jak żar słońca. Otaczały go urzekające perfumy, zapach miotły. Marcos zamknął oczy, by pohukiwać loki i poczuł, że z łatwością unosi się nad ziemią. Skrzydła wyrosły z jego pleców. „Marcos, w ten sposób pokażę ci drogę powietrza, ale zostaw ciało za sobą, bo nie przejdzie przez moje ciernie” - śpiewała boska piękność. Marcos odleciał na lekkim wietrze i dotarł na szczyt wzgórza Belissama, gdzie mógł zobaczyć przyszłość tego, co uprawiał. to on został później nazwany „jeźdźcem wiatru”, wystającym duchem. Stał się latającym nasieniem, które będzie sadził na ziemiach ducha. Bemilugus. Lugus był wielkim galijskim bogiem, światłością stworzenia świata. Przypisywano mu dużą moc i magię. Powiedział, że jest zwierciadłem zwanym Bemilugus, zwierciadłem dusz. Było to naturalne lustro wykonane z najczystszej wody, jaka kiedykolwiek istniała. Był zamarznięty w kamieniu, w jaskini. Mówi się, że to pełne magii lustro mogło być oglądane przez druidów, przyciągało światło i oddawało je. Te odzwierciedlone w nim zostały obdarzone inteligencją Lugusa. Jest to również ten, który był używany do ceremonii zrozumienia, to znaczy paktów z niebiosami, jak zawarta umowa. To właśnie to lustro otoczone pigmentami było używane do reinkarnacji, ponieważ Lugus był tym, który ucieleśniał siły poprzednich wcieleń, siły przodków. To właśnie z tym lustrem można było prosić Lugusa o pomoc, kiedy był na innym świecie. Uwaga: badanie tematu mówi o specjalnym źródle w jaskini i połysku. Kolejny ślad słynnej świętej góry. Berenos. Mówi się, że Brennus wypowiedział sentencjonalne słowa, dlatego nadano mu imię, Berenos, nazywany „czerwoną głową”, był bogiem bezpośrednich zdań. Nazywano go „jednookim”, ponieważ stracił oko w walce, był bóstwem wojskowym. Jego ogromne ciało narzuciło to i to on został wybrany, by zwrócić uwagę i stanąć po stronie tego, którego bronił, gdziekolwiek potępiał. Był bogiem wojskowej sprawiedliwości, po walkach zdecydował, jaki będzie los pokonanych, zawsze przytłaczający i szybko w swoich decyzjach. Zdecydował się na wszystko, co zostało zdobyte, rozdał łup ludziom. Berenos miał swoją twierdzę na szczycie wzgórza, oddał sprawiedliwość na polanie. Bergimos. Zimą ludzie, którzy zwykle podróżowali, zbierali się, by sobie nawzajem pomagać. Odpowiedzieli w ten sposób na apel zamożnych Bergimos. Jego ulubionymi miejscami były wysokie wzgórza, na których kiedyś wznosiła się oppida, na której zbudowano Fortin. To także z tych wzniesień obserwowaliśmy ruchy na horyzoncie i rozpaliliśmy ogniska dla chłopów na wypadek ataku. Były też publiczne przemówienia, podczas których wielcy mówcy i inne karty rozmawiały godzinami. Bergimos był tak zwanym bogiem „małych braci”, czyli tym, który chronił najsłabsze populacje na tych wzgórzach. Bergonia. Gdziekolwiek miejsce słynęło ze swoich osobliwości, boga, w którym urodziła się bogini, syn lub córka Lugusa w świecie światła. Bergonia była boginią Amosa, to znaczy Gojów. Nazywano ich tak, ponieważ nie jedli mięsa, byli boskimi mieszkańcami górskich przełęczy mistrza Bergonii. Ci mali i duzi mieszkańcy żyli na tych odżywczych wybrzeżach, ponieważ wszyscy byli zwierzętami reprezentowanymi przez bogów z góry. W tych odległych miejscach jedynym ważnym dla nich pokarmem były pąki, stąd nazwa Bergonia, pączkująca. W tamtym czasie te górzyste pąki o właściwościach leczniczych były również uważane za przysmak przez mężczyzn. Uwaga: Bergonia była odżywczą boskością wiosennych pąków, Bergusia, kiedy ucieleśniała wolę pójścia naprzód, wzrostu. To są mistrzowie Bergusae. Słowo „berçeuse” w języku francuskim niewątpliwie pochodzi z języka galijskiego. To jedzenie dobrych facetów. Ilekroć miejsce było znane ze swoich osobliwości, dimiał miejsce, w którym urodziła się bogini, syn lub córka Lugusa w świecie światła. Bergonia była boginią Amosa, to znaczy Gojów. Nazywano ich tak, ponieważ nie jedli mięsa, byli boskimi mieszkańcami górskich przełęczy mistrza Bergonii. Ci mali i duzi mieszkańcy żyli na tych odżywczych wybrzeżach, ponieważ wszyscy byli zwierzętami reprezentowanymi przez bogów z góry. W tych odległych miejscach jedynym ważnym dla nich pokarmem były pąki, stąd nazwa Bergonia, pączkująca. W tamtym czasie te górzyste pąki o właściwościach leczniczych były również uważane za przysmak przez mężczyzn. Uwaga: Bergonia była odżywczą boskością wiosennych pąków, Bergusia, kiedy ucieleśniała wolę pójścia naprzód, wzrostu. To są mistrzowie Bergusae. Słowo „berçeuse” w języku francuskim niewątpliwie pochodzi z języka galijskiego. To jedzenie dobrych facetów. Bericyntia. Znaleźliśmy brązową statuetkę przedstawiającą nieznanego boga, który trzyma pojedynczą tarczę na wyciągnięcie ręki. Ta samotna tarcza występuje również w niektórych walutach. Ten bóg z tarczą o imieniu Bericyntia to niewątpliwie Teutates, obrońca plemienia. To była bardzo solidna tarcza, otoczona brązem. Była to także tarcza posłańców przodków, to znaczy bardzo, bardzo stary przedmiot. Był sławny i noszono na nim najsłynniejszych wodzów plemiennych. Reprezentował: kopułę gwiazd i głowę bogów albios. Bo rzeczywiście galijskie niebo miało ich chronić. Kamienne i drewniane filary były w pewnym sensie podobnym modelem ideologicznym, to znaczy, że wysokość była zarezerwowana dla bóstw i ich przywódców plemiennych. Uwaga: w studium chodzi o włosy, przypuszczam, że chodzi o listowie duchowych drzew, tarczę nieba będącą kopułą gwiazd, a zatem pod wpływem drzewa. Bibrax Bibrax był bogiem miasta, którego znamy do dziś. Nazywano go bogiem bobrów, ponieważ wzniósł gigantyczną tamę wokół tego samego miasta. Duże miasto otoczone kamiennymi murami i ostrymi drewnianymi palami. Na szczycie tej góry ostre gałęzie były splecione w taki sposób, że nie można było wejść. Ukrywanie wszystkich mieszkańców przed wzrokiem. Był wyjątkowym bogiem, to znaczy istniał tylko w Bibracte. Zaostrzone ściany musiały być naprawdę imponujące, aby można było z niej zrobić rodzinną wyspę (bobry), mieszkańcy zakamuflowali się tam, aw Bibracte panowała magia. Handlowaliśmy tymi dużymi stawkami, niektóre tak dużymi i wysokimi jak drzewa. Boaicorix. Galowie byli awanturnikami, a jeśli wiedzieli, jak walczyć, wiedzieli także, jak się bronić. Boaïcorix był mitycznym bohaterem mitologii galijskiej. To był stwór z drewna, który bronił oblężonych grup. Ochrypły charakter, który wyraził się z największą żywotnością, jego zwierzęciem był jeleń, który, jak wiemy, lubi bójki i nadmiernie sfermentowane jagody, ten słynny bóg jeleni, który kochał lekko alkoholowe owoce, zrobił w tamtych chwilach absolutnie wszystko. Nie dość, że było to dużo słychać, to dodatkowo twarde i spiczaste rogi służyły jako kolce, aby oczyścić gości z nocnej nocy. Boaïcorix nadał swoją nazwę czterokołowym wozom, które służyły do obrony armii, a dodatkowo zapewniały duży komfort podróżowania. Był istotą deifikowaną, bohaterem, który bronił ludzi i dóbr. Awanturniczy szaleniec, który był bardzo ceniony jako mistrz. Jego opór i szybkość, jego życzliwość sprawia, że we wspomnieniach bitwy z mitologii galijskiej można się wyprostować. Uwaga: Jeleń ma trochę szczególnego charakteru, więc nie przeszkadzaj mu w nocy, zwłaszcza gdy zjadły sfermentowane jagody. Nie mylić z Baïcorixos, wykonanie studium jest inne. Boccus. I świętowaliśmy wśród Galów, oddawaliśmy się w dużych grupach. Istniał bóg na wszystko, co miało głębokie przeczucia. Boccus był bogiem radości bardzo dobrze znanym w całej Galii. Przydzielono mu naczynia do picia, nektar pszczeli i bylicę, które służyły do poprawy smaku wina, a także piwa, słodu. Był więc przede wszystkim bogiem przyjemności życia, bogiem, który dużo mówił w obozach wojskowych i godził dawne kłótnie między Galami, ponieważ ich siła charakteru nie często pozwalała na przebaczenie. Boccus był tam, aby poprawić nastrój. Uwaga: język primo odnosi się do tłumaczenia takiego jak „wola ciała”, to znaczy współczesnych Epikurejczyków, Boccus, zwany także Baicorixem, nie pochodzi z Grecji, gdzie został nazwany Bachusem z nieco większą liczbą cech. To nie jest pewneniech to będzie bóg, a raczej mityczny król. To bardzo zaznaczyło język galijski, więc myślę, że ma co najmniej 3000 lat. Bodoua. Na ziemiach Berry, terytorium Biturigów, była bardzo wyjątkowa bogini. Mieszkała na drzewie, które nazywacie „Brzozą”, bardzo blisko jego starej nazwy: „Bétulla”. Bogini Bodoua, kiedy inkarnowała na ziemi ludzi, uczyniła to pod postacią wrony. Zwierzę, które ma zwyczaj ostrzegać wszystkich swoimi piskami, gdy zbliża się coś dziwnego. Nazywano ją także: „bogini opiekunów”, budenicos, tych, którzy ostrzegają. Pewien rytuał pozwolił na pojawienie się kamienia wrony, poprzez podgrzanie kory drzewa, błyszczącego bitumu, czarnego i ostrego obsydianu. Jego wojownicy strzegli terytorium Biturige swoimi piskliwymi okrzykami. Cudzoziemcy myśleli, że są szaleni i woleli zawrócić. Te plemiona budowały swoje domy w tym brzozowym lesie, ponieważ był to również dom bóstwa. Jego kamieniem pewności, który tam znajdujemy, jest obsydian, to kamień straży. Ta bogini chroniła środek lasu, w którym dobrze rozwinęły się te bardzo duże mistrzowskie drzewa, które nazywaliśmy „królami”. To właśnie w tej okolicy wszyscy druidzi z Galii zebrali się u stóp tych ogromnych drzew, gdzie trzeba znaleźć pewną liczbę menhirów i dolmenów. Uwaga: to niewątpliwie jeden z mitów założycielskich ludzi Biturige Cube. Ich nazwa oznacza: strażnicy, królowie lasu, lasu, z powodu ostrości obsydianu, a nie „królowie świata”, jak twierdzą niektórzy. Bitum jest nadal słowem pochodzenia galijskiego. Bolussos. Ludzie generalnie nienawidzą węży od zarania dziejów, kiedy zwykły przodek został ugryziony przez żmiję. Przeżył, ale pamięć o płonącej ranie przetrwała u wszystkich jego potomków. Bolussos był bogiem żmiji, przestraszył wszystkich oprócz tych, którzy byli godni zostania przywódcami. Był dobrym bogiem wśród Galów, ponieważ polował na szczury, natychmiast zniechęcając każdego, kto nie miał talentu do odważnego przewodzenia plemionom. Na posągu Bélenosa widzimy, że przyjaźni się z wężami, Bolussos oferował również rzadkie leki. Ten bóg żmii nigdy się nie złości, kochał szacunek i gryzie tylko lekkomyślnych ludzi. Pewnego dnia, gdy Bélénos spacerował po krainie ludzi, napotkał boskie drzewo o tysiącu kolorów. Bóg-lekarz często spacerował po wsi, aby badać nowe rośliny, ta wydawała mu się cudowna. Postanowił więc udać się tam, aby zdobywać coraz więcej wiedzy. Ponieważ było to drzewo poznania, które stało tam przed nim. Bélénos przekształcił się w węża bluszczu o imieniu „Bolusseron”. Roślina z tysiącem źrenic, która pozwoliła ci odkrywać wszystkie zakątki świata. Zachował rogi swojego barana. Wąż zaczął wspinać się z podstawy drzewa, chwytając z całej siły gigantyczny pień. Wspiął się tak wysoko, jak mógł, ale na zakręcie gałęzi opuściła go siła. Bagażnik pod nim stracił wigor, Bélénos nauczył się wszystkiego, co było dla niego możliwe, ale doszedł do końca swoich ziemskich możliwości, szczęście go opuściło, ta blokada drażniła go do najwyższego punktu. Zdradza go pragnienie nauki i zdobywania jeszcze większej mocy. Z ostatnim skokiem rzucił się w powietrze, mając nadzieję, że dotrze do innych wyższych gałęzi, chciał stać się jeszcze wyższy niż Kernunos. Ale słońce go oślepiło i nie trafił w hak. W ten sposób bóg lekarz spadł z powrotem na ziemię, chcąc zajść zbyt daleko w niebiosa. Jego upadek był szybki, a część jego ciała opadła pod ziemię, w Anderos, królestwie ognistych namiętności. Od tego czasu ta część Bélenos, która upadła, nazywana była „Bolussos”, czarnym wężem, czarnym i brązowym. Ten ostatni wędrował między światem środkowym a światem „Anderos”, zachował swoją postać węża bluszczu, tym razem czysto ziemskiego. Skazany na czołganie się w środku rozkładu, stał się łysy, niegodziwy, stary i ślepy, wciąż miał barani rogi. Od tego czasu nazywano lekarza: korupcją. Ten, który posunął się za daleko. Wąż pnący jest nadal symbolem medycyny świetlnej, podczas gdy pełzający wąż reprezentuje zepsucie. Uwaga: to rzeczywiście bluszcz pnący ma właściwości lecznicze, a nie bluszcz pnący. Bolvinus Wesela istniały od dawna, były to chwile ceremonii i wymiany. Wiemy, że wszystkie ważniejsze decyzje życiowe były zatwierdzane przez druidów i wydaje się, że śluby również wymagały ich zgody.nt. Bolvinus był bogiem mężczyzn, którzy mieli być poślubieni. To on był wzywany w pewnych plemionach do znalezienia „buta dla jego stóp”. Przyszły pan młody odwiedzał miejsce, w którym mieszkał, nad jeziorem lub nad morzem, potem przedstawiał mu swoje żale, wszystko to była sprawa rodzinna, przyjazna, ale od czasu do czasu pojawiały się posagi. przyszła rodzina. Jak na folklor, wydaje się, że pan młody zabrał ze sobą skórzaną torbę pełną korzeni, dlatego nazywano go „łowcą korzeni”, kopacz był w tym czasie zamiataczem funduszy, a Bolvinus pomógł mu znaleźć to, czego szukał. Uwaga: najwyraźniej to wszystko. Istnieje rodzinna historia poszukiwania odżywczych korzeni na ziemi. Może chodziło o małżeństwo z ziemią i kobietą w tym samym czasie (matriarchat). Boriennus i Boriana. Boriennus dla mężczyzn i Boriana dla kobiet były bóstwami tożsamości, to znaczy bogami, którzy przystąpili do przejścia w dorosłość, a zwłaszcza do statusu „wielkiego”, czyli marihuany. Ci dwaj bóstwa wydają się formalizować status samotnych ludzi w wieku rozrodczym. Nadal znamy takie festiwale jak „catherinettes”, które mają na celu podkreślenie faktu, że dorosłe kobiety są wolne. Boriennus był więc bogiem ludzi żyjących w celibacie, nazywanym „stojącym rogiem”, istniała specjalna szata, aby odróżnić ich od populacji (folklor), krótki płaszcz z kapturem w kolorze czerwonym. Dla kobiet Boriany można założyć, że był to wieniec kwiatowy. Uwaga: tak to wygląda, ale brakuje mi elementów, aby być pewnym. Ich imiona oznaczają: „młode głowy”, co oznacza „najpierw młodzi”. Bormana. Bormana była boginią wód żelazistych, czyli wód, które pozwalały leczyć niektóre choroby, wód leczniczych. Źródła znane były od tysiącleci, Galowie używali ich do wszystkiego, bo najczęściej były to miejsca niezabrudzone. Wody te odniosły wielki sukces w czasie, gdy druidzi lśnili dla zdrowia wszystkich. Mają reputację gazowanych dla niektórych, żelazistych, trochę siarki, klarownych i miękkich na podniebieniu. Ten rodzaj remedium przypisano Bormanie. Oddawała energię, dawała się ponieść w skórzanych torbach. Zmiękczyły kobiecą skórę, pomogły unieść głowę i odzyskać odrobinę dumy. Niektóre źródła Bormany wypływały prosto z głębin ziemi i wypływały na otwarte powietrze jako ciepłe wody. Nb: 100%, Bormana był bóstwem wód leczniczych. To samo dotyczy Bormo i Bormanos. Borvos. Źródła Nièvre oferują piękną panoramę, a te w okolicy są bramami Borvos, boga gorących źródeł. Wśród Boi narody są sprzymierzone z matką ziemią. Borvos, który wyłaniał się z wilgotnej i ciepłej gleby, miał manię garncarską, to on nauczył Boi sztuki formowania gliny w solidne wypalone przedmioty. Nie wiemy, kiedy to się zaczęło, ale na terytoriach Boii znajdujemy konkretny kamień, nawet tam, gdzie imigrowali. Drewniany kamień. Wychodzi z ziemi obojętnie, rozpoznawalny po skorupie w kształcie kory i rozgałęzionych zakończeniach. Kiedy go stukniesz, emituje hałas i iskry, wnętrze tych kamyków jest brązowe, co wygląda jak drewno. Jest kamieniem ludów solidnych, kamieniem żywotności. Ponadto nazywany jest „kamieniem blasku”, oddając w ten sposób charakter jego plemion. Ten kamień pewności nazywa się „Boïa”. Nazywany także gorącym kamieniem. Uwaga: Borvos jest również nazywany „Bolvinus”. Ma to związek z gorącym błotem leczniczym, drewnem, cięciem ze względu na ostrość krzemienia. Nadal znajdowałem sugestywne powiązania ze słowami sanskryckimi, „Gaûh” to „Boú”, gdzie „Gwïuos”. Dlatego niektórzy mylą „żyjących” z „błotem”. Jak można pomylić sól i pieprz, jest to nonsens. Boudiga. Były duże miasta, domy nie były ustawione jeden na drugim, jak teraz. Wśród Galów domy przeważnie były otoczone zamkniętym dziedzińcem, na którym znajdowały się zwierzęta i zapasy drewna, oprócz tego, co poprawiało zwyczajność, siano. Boudiga była boginią budownictwa. Te domy galijskie wykorzystywały płynne błoto, drewno, kamień i strzechę. Ta bogini, która była jednym z „mistrzów Boudunnehiae”, użyła mieszanego błota do budowy ścian. Materiał łatwy do wytworzenia i odtworzenia. Mury z błota są bardzo solidne, cnotliwy założyciel starożytnych miast miał reputację ochrony ludzi, budowania przejść, umożliwiania organizacji i bogactwa. Uwaga: tematjest klarowny, to podkład, miasta, błoto ochronne o jasnobrązowym kolorze. Jedzenie i dobre życie też. Brasennos. Etykieta, obraz, jaki jest dany Francuzom naszych czasów, polegający na utożsamianiu ich z ich beretem i bagietką, nie pochodzi z wczoraj. Brasennos był bogiem piekarzy. Polegał on na zmieszaniu mąki z gorącą wodą i pozostawieniu ciasta w stanie uśpienia na chwilę. To był prawdziwy zwyczaj i zaszczytne know-how. Zmieszano z nim rośliny aromatyczne, a gdy mieszanina nabrzmiała, umieszczano ją w piecach, stąd słowo brasier po francusku. Browary biorą swoją nazwę z tego samego nurtu. Chodzi o miksturę, którą najwyraźniej przeprowadził Brasennos zwany „starcem”. Te chleby pozostawiano do ogrzania na słońcu, aby dobrze pęczniały. Było to ważne ogniwo w społeczeństwie galijskim (który już wtedy nosił beret). Uwaga: był więc druid chleba. Brãuo i Corobadios. Miażdżyciel i żółte krasnoludy. W krainie wiatru żyli ludzie małych ludzi, te krasnoludy zwane Corobadios były pierwszymi z tej starożytnej linii zwanej małymi ziarnami. Ich niewielki rozmiar sprawił, że wiatr mógł ich nieść daleko, podczas gdy pieszo nie mogli podróżować. Leciały jeden nad drugim, nigdy nie będąc w stanie mocno się ugruntować. W krainie wielkich kamieni narodziła się rasa olbrzymów. Te z drugiej strony ważyły o wiele za dużo, aby można je było przetransportować na innych terenach niż niewidzialne góry. Choć są gigantyczne, miały wielką wadę, polegającą na niemożności zobaczenia, dokąd idą, ich ruch mógł narobić dużo hałasu, ale tylko hałas ... odgłosy gigantów górskich rozjaśniły się na pustyniach i nieuchronnie kończą się Gubić się. Jeden z nich, zwany Brãuos, Miażdżyciel postanowił podbić Kraj Wiatrów. „Te małe istoty są niczym pomimo ich mnóstwa, moja siła utrzyma je w ryzach. To oni będą moimi niewolnikami i mnie przetransportują”, powiedział sobie pewnego dnia. Opuścił więc niewidzialne góry iz głośnym hałasem zbliżył się do granicy żółtych krasnoludów. Widzieliśmy go z daleka, zresztą Brãuos nikogo nie przestraszył. Wszystko po prostu pobudziło ciekawość ziarenek piasku. Z drugiej strony zdziwił się, że na początku nikogo nie widział, zastanawiał się, gdzie podziały się słynne ludy, których chwalono za zdolność do żartobliwego przenoszenia się wszędzie. Więc ... powoli, poruszał się niezgrabnie z powodu swojej nadwagi, zaczął przekraczać granicę. Wtedy zrozumiał swój błąd. Gdy tylko postawił stopę w tym kraju, intensywny wrzask przypomniał mu o rzeczywistości. „Ale on to zaprojektował” usłyszał łotr, nie mogąc odróżnić, skąd dochodzi głos. - Na wszystkich bogów, co to za magia? - zastanawiał się szalejący. -Gdzie ukrywacie bandy krasnoludów! - ale tam jest zaprojektowany! Odparł wrzask. „Jest głupi tam, gdzie jest ślepy” - powiedział jeden z nich. -Kim jesteś mszycą, jak masz na imię? Musisz być posłuszny swojemu nowemu panu! -Nie wiem, odparł krasnolud. Jestem Corobadios. -Musisz mnie słuchać! Gdzie jest twój szef? Musi mnie słuchać! Gdzie są wszyscy twoi bracia, muszą mnie słuchać! Musisz mnie nieść w powietrzu, ja chcę latać! - ale tam jest zaprojektowany! Wszystkie krasnoludy wzięły sobie do serca. „Mój szefie, to Corobadios” usłyszał słabo gigant. -Ha, jest was co najmniej dwóch! Zawołaj wszystkich swoich braci i podaj mi ich imiona dla każdego! - Cóż, tak powiem, moi przyjaciele, oto ktoś, kto nic nie rozumie lub dobrze, robi to celowo. To musi być gigantyczny kłamca lub po prostu mały marzyciel! Niezliczone śmiechy przeleciały echem wszędzie. -Jestem najwspanialszym ze wszystkich stworzeń, będziesz cierpieć mój gniew do końca, jeśli nie będziesz posłuszny mojej wielkiej osobie! Olbrzym stanowczo postąpił naprzód i wreszcie położył pierwszy ciężar w krainie wiatrów. Nagle zdał sobie sprawę, że właśnie stracił stopę. Nie było pod nim nic, co mogłoby go utrzymać. Nikt nie wie, jak długo trwała jesień, czas nie jest taki sam w zależności od regionu. Kiedy potworny i włochaty osiągnął poziom ziemi, na którym zatonął, zobaczył wzgórza, a następnie góry i zamki krasnoludów. „To nie jest wiarygodna rzecz” - zawołał z głośnym wyciem, który wywołał miliony mikroskopijnych żółtych przedmiotów. Potem gigant zniknął w pożółkłym tłumie, który go następnie pokrył ... W krainie wiatru pojawiło się nowe wzgórze. Małe wzgórze. Z ryczącego olbrzyma w krainie Corobadios nie pozostały żadne wspomnienia. Uwaga: „brãuo” to galijskie słowo, które przetrwało do dziś w formie „braillo” w patois, „le brailleur” w języku francuskim.Briciae Mattres. Mistrzowie briciae byli dobrze znani w całej galijskiej Europie, byli boginiami-matkami ... Klon wiejski Opolos służył jako ostoja dla tych małych zwierząt w nocy, gdy polowały na nich drapieżniki. Przyłożyliśmy krótką drabinkę do pnia i kury wspięły się na drzewo, aby spędzić noc, a następnie usunęliśmy drabinę. Bresa dała nazwę gatunkowi galijskiemu, który wszyscy dobrze znają. Jego bardzo czerwony grzebień przypomina ten znaleziony w tych starożytnych kurnikach. Jego nazwa określa gniazdo klonu, jego węzeł i nocne czujne oko. Była boginią kolorów, których klon stanowi ładny panel. Te kolory, z których zainspirowaliśmy się do farbowania ubrań. Wiele rodzin hodujących kurczaki wzięło swoją nazwę od tego pierzastego i kolorowego bóstwa. Uwaga: to historia klonu i czerwonych grzbietów. Z pewnością to Opolos, klon po galijsku, od którego wzięły się dzisiejsze kury. Bresa, bogini kury, jest nadal znana na farmach w Bresse. Miło, mój klonie, powinieneś kopać głębiej. Britanae Mattres. W niektórych miejscach niektóre nazwy miast, takie jak Brétigny i inne, pochodzą od bóstw Britanae. Ci mistrzowie mieli za zadanie sądzić śmiertelników, to znaczy żywych. Bezwzględny wyrok był bezbłędny i bez żadnej możliwości regresu. Te matki były wdzięczne, ponieważ to one przyniosły dusze na następny świat. Wszystkie posiadłości ziemskie Brytyjczyków miały przestrzegać ich prawa. Miała prawo do życia i śmierci nad śmiertelnikami, pani przejścia na drugą stronę, wymierzała sprawiedliwość w świecie fizycznym, jak wagi dusz, była pomostem w życiu pozagrobowym. Uwaga: sędziowie-matki, którzy na swoich ziemiach egzekwowali prawo ziemskie (matriarchat). Britovios. Ovios był bogiem zmarłych, a Britovios był jego prawą ręką. Kobiety rządziły krajem, którego były gwarantami, dla mężczyzn system był inny. Korpus armii Ovios był jednostkami zawodowymi, a sprawiedliwość, która się poddała, była wewnętrzna dla tych grup. Britovios został nazwany „ostatnim sędzią”. Znamy historie egzekucji ludzi strzałami, o których donosili nam historycy. Te bardzo mocne drewniane łuki były produktem Ovios. Trucizna isf jest bardzo rzadko wybaczana, dlatego zgodnie z decyzją Britoviosa wymierzono sprawiedliwość wojskową. Uwaga: wyrok śmierci wykonanej przez żołnierzy za żołnierzy, ponieważ to kobiety sądziły w sprawach cywilnych. Z pewnością zadane zdrajcom. Brictae Mattres. Mistrz Brictae byli magicznymi bóstwami ziemi. Wspomnienie wielkiej przedpotopowej bogini matki. To religia kobiet i ich tajemnice. Ziemia należała do tego ostatniego, ponieważ reprezentowała płodność, narodziny i śmierć. Były kochankami przeznaczenia. Magia ziemi jest asymilowana do przywołań stworzeń, które zawiera, do wyzwalanych przez nią energii. Mówi się, że Brictae mieli moc czynienia dobra i zła, ponad wszystko, co jest życiem na świecie średnim, ludzi. Złożyliśmy im życzenia, podziękowaliśmy za łaskawe dary. Byli strażnikami ziemi plemiennej i dlatego ich magiczne moce miały tylko plemiona, które zamieszkiwały tam od tysiącleci. Uwaga: matriarchat kultu druidów, czyli bogini matki, został zastąpiony przez patriarchat kultu chrześcijańskiego. To jeden z powodów, dla których chrześcijanie utożsamiają kobiety ze złem. Ich szlachetna moc pochodzi z ziemi, z dołu, u tych idiotów jest ona systematycznie piekielna. Mesjanizm nie dopuszcza matriarchatu, to właśnie z tego powodu brudzi kobiety, ze względu na kwestię opętania czysto fizycznego. Brixantos. Ziemia i płodność należały do kobiet, ale domena powyżej należała do mężczyzn. Brixantos był bogiem wież strażniczych i wyżyn, które służyły jako strażnice. Nazywano go: „ten, który stoi”, który jest nad ziemią. Był bogiem stróżem terytorium kobiet. Jej wieże i forty znajdowały się na wysokich wzgórzach. Uwaga: brygada była ufortyfikowana na granicy. Bruatos. Bruatos Brute strzegł mostów, przez które handlowało społeczeństwo, te miejsca przejścia święte, ponieważ były częścią kultu wód, miały strategiczne znaczenie. Przechodził tam handel, chłopi i ich bydło, ludzie, którzy podróżowali po całej Galii. Złożyliśmy życzenia i okazaliśmy wdzięczność temu bogu skały. Był brutalem, nikt nie odważyłby się przejść obok bez pytania o pozwolenie. Jego osąd oświecił ludzi: można było iść lub nie, był bogiemwojsko też. Z kipiącym charakterem, jak te wody, na których mieszkał, był też jedynym, który mógł tam zostać. Nb: czy też może być strażnikiem młynów ??? Francuskie słowo „brutal” pochodzi od tego temperamentnego boga. Buciu. Bucius był świętym zwierzęciem w świecie ludzi, przebywał w specjalnych miejscach. Będąc raczej górą niż mieszkańcem wybrzeża, bóg kóz uwielbiał spędzać czas na świeżym powietrzu. Był uzdrawiającym bogiem, który uwielbiał jeść ciernie, jego rośliny znaleziono na wzgórzach pokrytych wrzosem, które, jak wiemy, są pełne roślin leczniczych. Rogami wcierał kwiatostany w celu uzyskania szczególnie atrakcyjnego zapachu. Perfumował się w ten sposób, aby uzyskać względy księżniczki, której pożądał od dawna. Była piękna i można ją było zobaczyć z daleka ponad innymi górskimi kwiatami, była wróżką ostu, której magia, jak wiemy, jest potężna. Perfumowany od stóp do głów, był w stanie zbliżyć się wystarczająco blisko do kobiety, która rozpoznała go dopiero w ostatniej chwili. Bucius zwykł całować kwiaty, ale ten walczył, a kiedy pocałunek spadł, bóg-kóz ukłuł usta. Kobieta oset wyschła i zachowała swoje sekrety. Bucius nigdy nie znał magii błękitnych ostów. Od tego czasu pszczoły, szerszenie i osy chronią niebieski kwiat gór. I tylko Bélénos zna jego cudowne zapachy. Uwaga: o ile wiem, ostropest plamisty jest królową kwiatów, elfką? Bucius był świętym zwierzęciem w świecie ludzi, przebywał w specjalnych miejscach. Będąc raczej górą niż mieszkańcem wybrzeża, bóg kóz uwielbiał spędzać czas na świeżym powietrzu. Był uzdrawiającym bogiem, który uwielbiał jeść ciernie, jego rośliny znaleziono na wzgórzach pokrytych wrzosem, które, jak wiemy, są pełne roślin leczniczych. Rogami wcierał kwiatostany w celu uzyskania szczególnie atrakcyjnego zapachu. Perfumował się w ten sposób, aby uzyskać względy księżniczki, której pożądał od dawna. Była piękna i można ją było zobaczyć z daleka ponad innymi górskimi kwiatami, była wróżką ostu, której magia, o której wiemy, jest potężna. Perfumowany od stóp do głów, był w stanie zbliżyć się wystarczająco blisko do kobiety, która rozpoznała go dopiero w ostatniej chwili. Bucius zwykł całować kwiaty, ale ten walczył, a kiedy pocałunek spadł, bóg-kóz ukłuł usta. Kobieta oset wyschła i zachowała swoje sekrety. Bucius nigdy nie znał magii błękitnych ostów. Od tego czasu pszczoły, szerszenie i osy chronią niebieski kwiat gór. I tylko Bélénos zna jego cudowne zapachy. Uwaga: o ile wiem, ostropest plamisty jest królową kwiatów, elfką? Budenicos. Stawy to mikrokosmos, chronili je druidzi. Mówiono, że jest to królestwo Budenicosa, żabiego księcia. Był bardzo bogaty i ofiarował swe łaski tym, którzy go odwiedzali. Pojawił się wiosną, wyszedł z głębin stawu, a jego tron stał na lilii wodnej. Był blondynem, przystojny i przyśnił się zmęczonym ludziom, którzy właśnie odpoczywali w jego domu. Drzemiąca cisza wód przesłaniała jedno z przejść na drugi świat. Dał powodzenie swojemu kursowi, aw jego domu zawsze było coś do jedzenia. Znany był z niewyczerpanego skarbu, zielonego złota, rzęsy, soczystości, która dawała siłę podróżnikom. Bagios. Bugius był jednym z tytanów początków świata. Walczył przez długi czas z siłami przeciwnika. Miażdżąc swoich wrogów w cieniu, nigdy nie przestał narzucać się, wirując wokół siebie maczugą. Nazywano go „miażdżycielem”, tym, który się narzuca. Jego drzewem był buk. Zabójca dzikich ataków zakłada wielkie królestwo w środku lasu, miejsce oczyszczone z wszelkiej nieczystości. Uwaga: patrz także „Baginatis”. Bussumaros. Bussumaros, znany jako „wielki pocałunek”, był jedną z tych postaci, które przerywały życie ludności. W okresie świetlnym Lugus pchał swoje koło, był to sposób na pokazanie swojej woli. Dłoń za dłonią, palec za palcem, koło świetlistego świata obracało się, zbliżając się do lata. Była to godzina święceń i zwyczajowa mowa. Bussumaros nosił ozdobny pierścień. W świetlistym świecie Bussumaros nakazał tym, którzy mieli mówić i pełnić funkcje przywódców i autorów tekstów. To była godzina wielkiego pędu, kiedy jedni wznosili się ponad innych. Godzina wielkich bardów. To była procedura instytucjonalna, godzina, w której bóg dużo przemawiał do tłumu, godzina, w której obejmowano wielkość lata. Uwaga: musiało się to wydarzyć w czasie przesilenia. W studium jest rzeczywiście opowieść o kole, osi świata i pierścieniu. Może być też historia małżeńska z pierścionkiem ???Buxenos. Na południu Galii, w czasach Saliens, widzieliśmy pojawiający się geniusz czystych rzek. Chodziło o Buxenosa, boga harpuna. W tym miejscu woda była zbyt płytka, by łowić tam inaczej niż harpunem. Był geniuszem hiacyntów, zwanym także „złotym uchem”, ponieważ żył w całkowitej ciszy, aby zaskoczyć swoją zdobycz. W tym miejscu bez praw, to znaczy bez trzcin, ryby chowały się rozmawiając o kamieniach, było ich wiele. Ludzie, którzy tam mieszkali od wieków, wiele się nauczyli od Buxenosa i szybko obchodzili się z drewnianym kołkiem. Ta lanca miała zakrzywioną część, aby móc podnieść rybę z wody. Uwaga: w tamtym czasie był to zawód. Cabietos. Drzewa są wiecznymi domami ducha człowieka, niektórzy bogowie mieszkają tam na ziemi. Tak jest w przypadku brzozy, gdzie bóg wodzów założył swoje gniazdo w głębokim zagłębieniu. Był to dzięcioł zielony lub dzięcioł ostry, który reprezentował Cabietos na ziemi. W domu kacyka słychać było odgłosy drewnianych bębnów… TAP… TAP… TAP… od czasu do czasu przerywając dzień i ceremonie. W tym domu wykonanym z naturalnych materiałów żywiła się szanowana przez cały czas rodzina, która została wybrana do przewodzenia plemieniu. Tam, pośrodku drzewa świata, w tej wykopanej przez boga dziurze, zawsze przebywał boski duch głosu, który rozkazuje wszystkim innym. Nakrycie głowy ptaka służyło jako ozdoba hełmu dla tych, którzy go reprezentowali. Uwaga: to pojęcie domu-dziury na świecie stale pojawia się w badaniach. Pojawia się opowieść o dźwiękach i lesie, głosie wodza i boskości, od zawsze, to znaczy o zachowaniu i wieczności nadanej królewskiemu statusowi. W tym przypadku drzewo to brzoza, ale gdzie indziej może to być inne drzewo. To jest koncepcja centralnego, referencyjnego domu. Cocos Cacos powiedział, że rumieniec był geniuszem krwi, mieszkał w domach z ich mieszkańcami. Cacos obejmował palenisko i ciepło, opiekuńczego boga. Jego nastrój rozgrzał szał, poruszał stopami, nogami tych, którzy chcieli się obudzić. Nazywano go także „chciwym”, tym, który budzi zazdrość. Nieco hałaśliwy bóg, który w zimne poranki sprawiał, że płonący żar skakał. Uzdrawiający bóg też. Uwaga: czerwony kolor, refleksy, chciwość i pożywienie, ten bóg dał porankowi siłę, może to być tylko ogień ogrzewający domy o poranku. Może chłopak z kuchni. Cagiris Galowie posiadali duże i małe farmy, był to lud rolników, którym rozpieszczały boginie ziemi. Cagiris była boginią farmy, która czarowała zwierzęta. Dźwięki rozjaśniły się w zagrodzie, w której zebrano wszystkie zwierzęta. Ten dobry humor przyniósł na to miejsce Cagiris. Był śmiejącym się bóstwem i wydaje się, że trąby głośne. Zwierzęta były posłuszne swoim hodowcom, gdakanie kurczaków i śmiech koni uczyniły te miejsca magicznymi miejscami. Cagiris działał tylko w zagrodzie, był to bóstwo terytorialne, bóstwo farmy. Uwaga: temat jest na pewno rolniczy, dotyczy też dowodzenia i śmiechu, odgłosów farmy, kurczaków i żurawi. Małpie bóstwo. W badaniach pojawia się wróżka z farm, roślina zwana „gouet”, dziki arum. Caïlaros Ogrodnicy robili, co mogli, aby uprawiać warzywa. A priori konsultowali się ze znakami, aby wiedzieć, kiedy sadzić, przy pomocy wanny lub kociołka z dziurami. Caïlaros był tym, którego nazywaliśmy „przyjacielem z dużymi stopami”, istotą, która mieszkała w ogrodach warzywnych i chodziła boso, pozostawiając ślady w błocie. Na lądzie był to ptak wąskoszyi, zjadał szkodniki ogrodowe. Znaleźliśmy jego ślady na podmokłych brzegach i był to znak dobrego lub złego roku. Jeśli ślady były głębokie, to była gwarancja dobrej produkcji. Ten bóg płodności był również wzywany przez kochanków. Uwaga: jest związana z roślinami i płodnością, silnymi śladami i wolnością. Łabędź lub pąkla. Caimine Wszystkie grupy ludzkie były przedstawicielami trójki mistrzów. Wszystkie grupy zwierząt i roślin miały również swoje boskie matki. Przez wieś przebiegały autostrady, wiejskie ścieżki i małe, dyskretne ścieżki. To były terytoria Caïmineae, bóstw ... małych królików. Te ścieżki były znane tylko miłym, łagodnym przyjaciołom, którzy znajdowali tam spokój i przyjemność bezkarnego życia. To tam mali przyjaciele spotkali się, wymienili się dobrociami, tam bawili się poza problemami wiosek. Duch Caïmineae uchroniła ich od wszelkich zmartwień. W tym sanktuarium małych kamyków, małych ścieżek, króliki biegały we wszystkich kierunkach, szukając schronienia pod żywopłotami, pielęgnując delikatność, przyjaźń i miłość. Uwaga: tak to jest, boskie matki dla małych królików. Caimino to niewątpliwie imię tego spokojnego i figlarnego zwierzęcia. Mimochodem zauważam, że tematy zaczynające się od „ca” są związane z domami lub miejscami życia codziennego. Caletos. Calet to nazwa nadana błyszczącym kamykom, które się zderzają, stąd pochodzi bóg siatek Caletos. Był także bogiem wojskowym, którego nazywano „szorstkim”, bóstwem, które robiło kolczugę. Caletos był bogiem jednorodności, oporu związanego z kamieniami i błyszczącymi metalami. Kamienne serce, znane z czerwonawych kolorów, miało reputację pięknego, jego zjednoczone grupy mogły wyrządzić wrogowi ogromne szkody. Jego szeregi wystrzeliły jak wielki młot, ściskając szeregi przeciwników. Był bardzo sławny, a ci, którzy dołączyli do jego grup, starali się być sławni. Klęski rąk Caletosa były zgubnym omenem dla walczących stron przeciwnych. Świeciło, krata żołnierzy stanowiła idealną tapetę na krwawych równinach. Uwaga: wydaje się związek z kogutem i makiem w studium, rzeczywiście był bogiem żołnierzy w rozkazach bojowych. Jest to również kwestia skóry, a także wyłożenia kamieni na dnie niektórych rzek. 100%. Camiorica. Camiorica była galijską królową, która rządziła regionem Soissons i której piękno doprowadzało mężczyzn do szaleństwa. Zaczerpnęła swój mit z wód Aisne, niestabilny, jeśli w ogóle taki istniał. To królestwo na bagnach wyprodukowało piwo, które doprowadzało ludzi do szaleństwa, tam chmiel rósł w obfitości. O tym rejonie żeglarzy rzecznych mówi się, że narodził się z morza, bagna były świętymi miejscami i słynęły z kreatywności. Kraj, w którym trzeba było dużo pracować, żeby żyć. Camiorica była inspiracją do powstania miasta w tym miejscu, z którym związany był kult wód. Ten stanowczy i stanowczy panujący posiadał tajemnicę rośliny wodnej, która dawała zapał do pracy. Uwaga: temat skomplikowany, pojawia się związek z nieznaną rośliną wodną, praca, zręczność, morski rzeczny, oszołomienie, szaleństwo i kwestia wojownika, sportu czy mistrzostw. Może mistrzem wioślarzy lub pchaczy barek… ??? Pewien związek z wodą. Camulos. Królestwo Camulos, bóg o nieosiągalnych wysokościach. To właśnie w tym kraju, być może należącym do Segusiavów, w pokoju rosło specjalne boskie drzewo, które nazywane było drzewem „Melatia”, które leczy rany. To właśnie tam wspomniany bóg ucieleśniał się w górach pod postacią kozicy o imieniu „Camos”. Był królem zwinności, a jego góra była krajem zręczności. Pewnego dnia niedźwiedź o imieniu „Artorix”, dość sprytny, ale nie do wszystkiego, postanowił podbić królestwo Camulos. Długo chodził po stromych zboczach i dzięki pułapkom zdobył moc na tej górze, na której udało mu się nonszalancko biec. Dotarł do podnóża drzewa i stwierdził, że żaden chwyt nie pozwoli mu wspiąć się na szczyt góry. Pień był gładki, kamienna kora ślizgała się przy każdej próbie, pożądane szyszki nad nim miały swoje zbawienne kolory. Długo czekał u stóp olbrzyma, ale ciernie spadły jesienią, drogocenne kamienie pozostały mocno zakotwiczone w boskich żyłach. Czekał ponownie, ale wyjątkowo solidne drewno też nie spadło. W końcu to kozica przeszła obok, uderzając mocno paznokciami, co spowodowało, że owoce zdrowia opadły. Ten mały kamień był tak pożądaną zręcznością. Miś, o którym mowa, stał się wtedy tak zwinny, że nadano mu przydomek comaterecos, ten ze zwinnym umysłem. Uwaga: „camiorica”, „camuloriga”, „camulorix” i „Camulos” pochodzą z tej samej rodziny, która jako rdzeń określa zręczność „Camo”. Kamień znajduje się w kamienistych żyłach wysokich Alp, pomarańczowy lub brązowy, brązowy kwarc. Niedźwiedź zawsze był głównym bohaterem opowieści galijskich. Może się różnić i przekształcić się w inne gatunki. Canabetiu W gwiazdach jest młody pies, który zawsze tańczył w rytm wiecznego świata. Nazywał się Canabetiu, bóg młodych tancerzy, Jego podwórko było okrągłym domem jak koło czasu. Mówi się, że zaczął tańczyć przy dźwiękach magicznego fletu trzcinowego Lugusa, więc podążał za nim wszędzie, gestykulując w swoim kamiennym kręgu. Ten bóg, zwany młodym psem, był bardzo żywy, prawie głupcem, który szczeka i nieustannie tańczy.. Uwaga: chodzi o świecące koło, taniec, posłańca i gwizdek. Wygląda na to, że Canabetiu był młodym psem znanym ze swojej konstelacji. Jest to również kwestia kręgu światła, a więc Lugusa. Cancanonae Mattres: ceremonia gromadząca młodych czerwonych wojowników. Nocna ceremonia zwana założeniem grupy. (To odniesienie do koloru musi mieć związek z dużym gospodarstwem domowym. Cannatos. Bagna to miejsca twórczości kultu wód, trzciny odmierzają twórczy cykl roku. Cannatos był boskością cykli, które się na nowo zaczęły, był związany z rzemiosłem Lugusa. Był śpiewającym bogiem, który wyciągał błoto z pięknej seryjnej ceramiki. Piosenki można było usłyszeć wszędzie, co przerywało pracę. Te trzciny, od których bóg wziął swoje imię, wszystkie były do siebie podobne, jak nieskończone stworzenie, które następowało po sobie na brzegach świętych rzek. Był to jeden z męskich bóstw wody i pierwotnego błota, który oferował w związku z tym piękne rzemiosło. Uwaga: nie ma wielu wątpliwości, w opracowaniu pojawia się również Lugus i koło wiecznego czasu, wydaje się, że ciągle się odradza. Jednostką miary obręczy była niewątpliwie trzcina. Caneto: Bóg przyjaciół z kręgu, tych, którzy praktykują ten sam kult i te same pieśni. Kaczątko. Canetonenssis, zwana także „barką gwiazd”, została zbudowana z dojrzałych trzcin, mówiło się, że płynęła po wielkiej rzece, gdzie jest ocean czasu, że to jej małe srebrzyste latające nasiona wznosiły się do nieba, tworząc olśniewające gwiazdy. Droga Mleczna to ślad pozostawiony przez statek we wszechświecie. Przy śpiewie trzciny, która wyznacza rytm czasów, statek gwiazd przynosi nowe rzeczy. Uwaga: druidzi wiedzieli, że planety unoszą się we wszechświecie jak na dużym zbiorniku wodnym. Z Caneto: wielka trzcina i nenssis: łódź. Galijskie słowa: Nauson, nãuias i Noe są spokrewnione z greckimi najadami. Błyszczące nasiona trzciny najwyraźniej mają coś wspólnego z gromadami gwiazd, z którymi wielokrotnie się zetknąłem. Chodzi też o dzikiego kota ??? Cantismertae. Mistrzowie byli odpowiedzialni za losy wszystkich, pod koniec lata ludzie zebrali się, aby ich uczcić. Był to czas Cantismertae, grupy matek, które decydowały, co należy chronić przed uprawami, a co nie. Te matki-opiekunki zostały uhonorowane pieśniami i prezentami na świętej wysokości. Byli znani we wszystkich Galach. Ludzie utworzyli krąg, aby uwydatnić rozwijające się życie w wierszach lirycznych i hymnach ku łasce z Cantismertae. W ten sposób wybierali, co należy zachować lub zjeść, ucząc się świętej pieśni. To była praktyka rocznego prawa Bożego. Uwaga: kręgi czasu wciąż się pojawiają, z pewnością istnieje głęboki związek z kręgami megalitycznych kamieni, które narodziły się w tym samym czasie co „nowoczesne” rolnictwo. Cantopatis; Bóg mówi o święcie dawnych dni, corocznym. Sacred Circle Ceremony, pieśni i modlitwy, aby zmienić cykl. Nocny? Cantrusteïhae. Bardzo blisko natury żyli w niej nasi Galowie. Cantrusteïhae stanowiły bardzo szczególną grupę mistrzów, pas pszczeli został imitowany jako znak tych, którzy oczyszczają cudowny produkt. Porównywano ten pas do kory drzew, w których gromadziły się boskie owady. Było to świętowanie przyszłych pokoleń, uwiecznienia przesłania przodków. Ponieważ pszczoły z pierwotnego lasu, szmaragdów, były boskimi zwierzętami, przedstawicielami przodków, którzy założyli plemiona galijskie i ich boskie prawa. Uwaga: tak naprawdę jest to kwestia cyklu i pokoleń, zachowania wiedzy i ciepła. W studium mówi się o tyglu, kotle i oczyszczaniu. O rodakach i pochówku, czyli o pamięci tych, którzy odeszli. Święto drzewa przodków. Caraditonos. Noszenie broni było zawodem, Caraditonos był bogiem rydwanów wojennych. Te wozy stały się symbolem tych, którzy podróżowali po świecie w poszukiwaniu szczęścia. Był bogiem galijskich najemników. To na rydwanie z czasów Caraditonos pochowano także ludzi, którzy należeli do tego zespołu pracy. Nazywaliśmy go „sercem mistrzów”, byli prawdziwymi profesjonalistami, którzy raz weszli do tego kręgu, nigdy go już nie opuścili. Wśród tych żołnierzy był honor, wykształcenie w walce i prawość, zasady moralne ustanowione przez boga najemników. Płacili im metodą kielicha, bo tam dostali swój udział. To był element armii zjednoczonych przyjaźnią i nagrodą. NB: powiązany zjelenia stworzenia, był to bóg rydwanów wojennych, z określonymi prawami dla tego braterstwa. Pojawia się najemnik. Carantona. Carantona była bóstwem targów kocowych, to znaczy tym, który nadzorował dostawców ubrań, chodaków, sandałów, pasków, a na pewno beretów, czapek. Ci rzemieślnicy gromadzili się w określonych miejscach sprzedaży chronionych przez Carantonę. Ludzie czasami wyjeżdżali w wózkach na tygodnie lub miesiące, aby zabrać swoje produkty do miejsca przeznaczenia. To była prawdziwie uznana wiedza, którą porównano z poezją bardów, miejscami piętrzącymi się na zatłoczonych półkach, mieniącymi się kolorami i radością. Byli ubrani szlachetni bohaterowie, którzy przychodzili kupować nowe rękodzieło, oczyszczone przez boginię. Uwaga: temat jest dość jasny, jest to wróżka powiązanych rynków odzieżowych i rzemieślniczych. Mimochodem odnotowuję, że mistrzami „braciacae” były matki twórców bracaes, spodnie są galijskim wynalazkiem. Carlina. Wróżka jedzenia i pełne wozy. W tym czasie poruszaliśmy się na wozach, a samochody te służyły również do transportu cennych towarów. Oczywiście na bocznych drogach byli bandyci, a Carlina była odpowiedzialna za ochronę wszystkich. Musiały to być jakieś specjalne wózki podróżne, zamknięte i przykryte. Uwaga: jeśli nie dotyczy to wozów pełnych podróżników, to jest boskość zamkniętych wozów, opancerzonego furgonetki tamtych czasów, której mieli pilnować ludzie oddający się temu kultowi. Wszystkie zawody miały pokrewną boskość wśród Galów. Carpento. Mówi też: carbanto. Był bogiem rydwanów wojennych, szybkich i masywnych dwukołowych rydwanów, które mogły slalomować między szeregami walczących stron. Przydomek Carpento: myśliwy, na aparacie zamontowano kolczastą kratę, którą porównuje się z kością szczękową. Ta maszyna była wystarczająco ciężka, aby zostawić silne ślady w ziemi. Czołgi Carpento manewrowały razem wokół cytadel, aby wypędzić najeźdźców. Kierowcy byli dobrze chronieni w swoich skrzyniach. Uwaga: ta maszyna musiała być imponującą inżynierią, to ten bóg nadał później swoje imię szkieletom domów. Całkiem niezły montaż. Carpundia. Plemiona galijskie dobrze prosperowały, a to pochodziło głównie z ich rolnictwa. Użyli wozu brony, aby oczyścić pola z ich dojrzałych pędów. Pszenica, jęczmień, różne udomowione rośliny dające nasiona. Carpundia była boginią, która ułatwiła pracę dzięki tej maszynie. Otrzymał także magię stogów siana, uważaną za bogactwo. To był „sprzątacz”, ten, który przywoził łup z pożywienia do zebrania. Nadała swoje imię niektórym miastom, których główną działalnością było. Uwaga: całkiem słusznie, przypisywano mu moc czyszczenia i połysku. To znowu bóstwo maszyn do walcowania, tym razem w rolnictwie. Co prowadzi mnie do wniosku, że te maszyny uważane za wysłane przez bogów musiały być wyrzeźbione z oczami lub innymi wzorami osobowości. Najwyraźniej była obdarzona bardzo wysoką duchowością (zawsze używanie bardzo galijskiego pragmatyzmu, który działa cudownie, jest boskie). Carrus. Druidzi są źródłem określonego zodiaku i konstelacji galijskich. Carrus oznacza po francusku: mały rydwan. To właśnie ta konstelacja nazwała kolebki dzieci tamtych czasów. Nazwy samochodów, autokarów. To bóstwo kojarzone z ciepłem przyjaźni, lojalności, miłości. NB: kto podał między innymi dobrze znaną nazwę angielskich samochodów: cars. Jest bóstwem zbliżenia. Casfalanos. Dąb był ideologicznym punktem orientacyjnym, jego twardość, jego odporność na przestrzeni czasu, jego majestat zainspirowały Galów. W ten sposób narodził się jeden z bogów dębu, Casfalanos: książę z brązu. Casfalanos posiadał warkocze boskiego drzewa, jego ciemnobrązowe włosy miały ten kolor. Był bogiem satysfakcji i pełnych rzek. Ten kędzierzawy książę był stary jak świat. Uwaga: zwany także „cassi-uellaunos”, książę o brązowych włosach. Dzięki temu zdajemy sobie sprawę, że ludzkie włosy porównano do gałęzi solidnej wiedzy. Druid, badanie ujawnia menedżera. Catamantaloedis. Kiedy Rzymianie najechali Galów, bardziej posłużyli się zdradą niż odwagą. Udało im się przeciwstawić sobie wodzów plemiennych, obiecując im przyszły pokój i bogactwo handlowe. Następnie zabili jedną trzecią populacji, a resztę zamienili w niewolę. To prawda. Jednak byli liderzy, którym trzeba było zaciekle się oprzećtwarzą w twarz z manipulatorami z Rzymu. Jeden z nich był nazywany Catamantaloedis, królem magów. Był monarchą Sequan, który namiętnie przemawiał do swojego ludu, wszyscy z zapałem słuchali jego diatryb. Sprawiał swoim wrogom wiele kłopotów i tym samym wszedł do historii galijskiej. Tego człowieka nazywano „tym, który posiada sto ścieżek namiętności”, to była jego magia. Swoimi słowami zgromadził wokół siebie wiele plemion, które wraz z nim weszły na arenę. To jego sąsiedzi Aedui bez wątpienia go zdradzili z obawy przed jego władzą nad ludźmi. Monoteizm uczynił ich przestępcami w stosunku do innych plemion. W ten sposób Catamantaloedis na zawsze pozostało w pamięci jako król, który szerzył swoje żarliwości, mag, który zasłużył na wejście do mitologii galijskiej. Uwaga: wszystko to wydaje się prawdopodobne. Język primo pozwala odnaleźć głębokie znaczenie pseudonimu Catamantaloedis. Warto go poznać. Cytuję, „Ca” lub „Ka”: prawo miejsca. „Ta”: urzędnik zatwierdzający. „Ma”: współpraca bliźniacza, pojednanie. „An”: od Any, tego rodzaju. „Lo”: oznacza coś duchowego. „Edis”: ze świata pasji. „Mantalo”: grupa utworów, „Cata”: spotkanie, krąg. „Manto”: myśl, słowo mówione. „Talos”: zapał. Więc tłumaczę: ten, który łączy zapał. To jest język primo, podstawowy język obsługujący język galijski. Ten pseudonim „Catamantaloedis” prawdopodobnie odnosi się do Druida, ponieważ wydaje się, że ten drugi nosił bardzo kolorowe imiona. To wyjaśnia, dlaczego nie mamy prostych nazw odnoszących się do druidów tamtych czasów. Caticatona. Wszystkie grupy ludzi miały swojego boga. Wśród wojowników były też kobiety, które tworzyły odrębne grupy. Broń kobiet była lżejsza niż męska, więc istniała grupa wojowniczych kobiet, które zostały nazwane „kotami” bogini Caticatona. Ich bronią był rodzaj bumerangu z trzema lub czterema gałęziami wykonanymi z drewna i brązu. Ta grupa zachowywała się samotnie, to znaczy miała swój własny krąg trzydziestoletni, słynny krąg składający się z jednorocznych trzciny. Uwaga: Nie wiem, dlaczego chcieliśmy pomieszać liczbę 100 jednostek indoeuropejskich, skoro krąg galijski ma tylko trzydzieści lat, sto lat. Jest boginią kotów, związek z Catayą jest jasny. Co oznacza, że była to broń kobiety. Musiał wyglądać jak kwiat widoczny na dość dużych powierzchniach. Każda grupa miała swój krąg aktywności. Caturix. Caturix to tytuł, a nie bóg. To przydomek nadany zwycięskiemu wodzowi, królowi bitwy. Aby zachować lub zdobyć władzę nad klanami, przywódcy toczyli przeważnie śmiertelne pojedynki. Było to jedno z praw niektórych plemion. Uwaga: najwyraźniej te pojedynki zostały zabronione przez druidów, aby zastąpić je potyczkami werbalnymi. Ten rodzaj pojedynku istniał do średniowiecza. Ta nazwa oznacza w subjęzyku „w szczególności rządy wodzów”. I w potocznym języku: „wódz bojowy”. Céménelos. Góry Cévennes biorą swoją nazwę od Sewenny od tego boga. Cemenelos był duchem gór, jego kręgosłup służył za herb, a stada dzikich zwierząt wybrały terytorium na tych stromych zboczach. Tam też, gdzie żyły wolne plemiona, Cemenelos zabierał podróżnych drogami tylko im znanymi. Żyzne doliny Cévennesów od wieków witały plemiona, duch tych miejsc należał do tego boga gór, który, jak mówią, wciąż śpi, oparty plecami o przepaści pokryte zielenią. Nb: bóg wszystkich gór Sewennów, bardzo znany ze swoich specjalnych tras. Wydaje się, że był fantastycznym stworzeniem. Centondis. To był tytuł szlachecki i prymatu nazywać się Centondis, to znaczy: główne powitanie, tak nazywaliśmy pewnych bogów, z powodu reguły współczującej moralności. Tytuł ten nadano prowincji Saintonge, miejscu, które ciepło witało podróżujące z daleka plemiona lub szukające schronienia. „Centondis” mądrości starszego z pewnością przypisywano Teutatesowi, jest to tytuł rozumu, powitania i przegrupowania. To także: ogrzewane miejsce, recepcja. Uwaga: Już gdzieś indziej zgadłem, że w tym rogu znajdował się główny dom Teutates. I jest bardzo, bardzo stary. Cicionos. W duchu majestatycznego dębu narodził się pomysł jak żaden inny. To był Cicionos, bocian. Był bardzo śmiejącym się bogiem, który nigdy nie traktował siebie poważnie. Nazywano go „bogiem na biegunach”, „w ogóle dyskretnym krokiem” lub „bogiem z wielkim dziobem”, to znaczy bogiem, który mówi głośno, a nawet „bogiem z wielkimi stopami”. Jego śmiechWszędzie rezonowały skrajności, kolory i postawy bociana służyły jako odniesienie wszędzie tam, gdzie trzeba było się wyróżniać z humorem. Był także wielkim wojownikiem mitologicznej epopei galijskiej. Uwaga: była tam postać małpy złożona ze szczudeł i dużego płaszcza z czerwonym dziobem, który pojawił się na niektórych festiwalach ludowych, nadal był to ślad tego galijskiego boga. Najczęściej jest to bocian, ale w niektórych miejscach jest czapla. Wymowa: kikionos lub Cicinos. Cicoluis: Crushing God z maczugą, tytuł Tanaris. Cimbrianos. Bóg wycinania obozów i niszczycielskich powodzi. Wygląda na to, że był powiązany ze złymi porami roku. On jest bogiem tnącym i rozdzierającym par excellence. Boskość krawędzi i zapór pni drzew. Był bogiem wód, obrońcą oppidy i fortów. Uwaga: także jednoczący, te siekiery drwali mają związek z wolontariatem ises. Cimbri. Cimiacino: ten, kto śpiewa pierwszą piosenkę roku lub chwili. Kto śpiewa przyszłość? Cingeti. Byli bohaterowie, a wśród nich byli tacy, którzy zawsze przechodzili obok innych wojowników, prowadząc za nimi resztę oddziału. Nazywano ich Cingeti, ze względu na hełmy z dwoma skrzydłami w każdej świątyni. Nazywano to „siedliskiem sokoła”, wszystkie walki zaczęły się tam z tymi mężczyznami i kobietami. Ich reputacja była dobrze ugruntowana, a skrzydlaty hełm obiecał wiele przeciwnościom. Był tam generał imieniem Ségos, który wielokrotnie się wyróżniał. Zawsze atakował pierwszy, zmuszając swój lud do podziwu. Jego rzuty oszczepem, pioruny Tanarisa, przyprawiały przeciwnika o drżenie. Uwaga: rzeczywiście wydaje się, że noszący hełmy skrzydlaci minęli innych, ciągnąc ich. Termin Cingeti wydaje się również poprawny na określenie słynnego hełmu. Circius. Wiatry są różne, do przodu, do tyłu, znosząc lub opadając, wirując, zimne lub gorące ... Circius był bogiem zwietrznych, zwanym także „szarym wiatrem” ze względu na swoje otoczenie pełne pyłu i chmur. Circius uchodził za zagorzałego przyjaciela wśród żeglarzy rzecznych, to wiatr szedł prosto. Jego wielka duchowa i niepowstrzymana siła była związana z pragnieniami jelenia i dużych, ciężkich ptaków, takich jak czapla, którą z łatwością podnosił. Uwaga: porywczy Circius był uważany za starożytnego pierwotnego boga. Jest starsza niż mitologia grecka. Cissonius. Obecność bocianów była i nadal jest dobrym znakiem. To była obietnica dobrego humoru i świętowania, ponieważ rzeczywiście osiedlają się tylko w przyjaznych miejscach. Pozostawiając tam solidne gniazdo od niepamiętnych czasów. Cissonius był konstelacją, konstelacją wielkiego gniazda bociana. Było to gniazdo wykonane z solidnego plecionki, stąd jego reputacja. To gniazdo w gwiazdach zbudowane z gałązek wierzby było związane z nimfami rzecznymi i ich warkoczami. Było to przedstawienie świętego gniazda, które nosiło nazwę wielu galijskich wiosek i miasteczek. Uwaga: to ten bóg nadał swoje imię małemu galijskiemu kabrioletowi wykonanemu z oplotu, który go okrywał, umieszczając pasażerów w schronie. Cissonius był bogiem schronienia. Ta nauka o plecionkach jest związana z Lugusem. Clavariates. Clavariates byli starożytnymi pobożnymi królami, zwyczajowymi wodzami znanymi przez długi czas jako „uatis”, galijscy vates, wodzowie na miejscu przed nadejściem druidów. Ci Clavariates, byli tymi, którzy stworzyli prawa, ponieważ ich kamienne słowo było gwarancją. Są związane z kamieniami filarów ... menhirami. Ci, którzy nawiązali więź z gwiazdami, najwyraźniej nazywali ich „mistrzami kluczy”. Nazywani również „leworęcznymi”, ponieważ byli niezgrabnie wyrzeźbieni, Clavariates byli uznawani za potężnych przyjaciół i byłych rodziców, przodków. Uwaga: te menhiry są w centrum tematu, niespodzianka, kadzie są starsze w historii niż druidzi, a ich istnienie sięga kilku tysięcy lat wstecz. Jest to kwestia losu i omen, praw, wsparcia i solidności, długich i wąskich kamieni, a także leszczyny. To starożytni magowie i pobożni królowie, dla mnie nie ma większych wątpliwości. Opowiada o kamiennych kręgach i brodzie z gwiazdami, o kulcie wód. „Uatis” i „rixtu” to dwa tytuły należące do tej samej rodziny językowej, „uates” to „pobożny król”. Jeśli udowodniono wiek menhirów, pochodzi on ze starego języka europejskiego liczącego -7000 lat. Kamienie miały cywilizującą aurę, ucieleśniającą łatwe życie. Są to głównie magowie. Wielbiciele magii. Clota i Clutoïda. Rzeczny strażnik zmarłych i oczyszczacz,Clota był bóstwem końca życia. Ta bardzo stara nimfa rzeczna miała moc nasienia i wzbogacania. Bardzo surowa dla mężczyzn, była nimfą złowrogiego omenu. Strażniczka drugiego nieba, innego świata, trzymała bohaterów na swojej wiecznej łące, za wielką rzeką, która płynie między dwiema równinami dnia i nocy. Uwaga: jest boginią oczyszczającej śmierci i pamięci o przodkach. O tym, co powinno pozostać w jego królestwie, a czego nie. Clutoidia. Bogini duchowej czystości, Clutoïda, była zbiornikiem pamięci o walecznych, to ona wymieniła chwalebne czyny i gesty na wielkiej łące innego świata. Ten, który wiedział wszystko o przeszłości, zachował duszę zmarłych. Uwaga: bóstwo upamiętniające i cywilizujące. Nb2: nimfy dzienne i nocne ??? Pojawia się pragnienie strażników cywilizacji. Cobeia. Nimfa zwycięstw i echa zwycięstwa. Cobeïa kojarzyła się z oddechami koni, gueulardami i pniami bestialstwa. Uosabia niepohamowaną i instynktowną chęć agresywnej walki. To idea głębokiego oddechu, małży, które odbijają się echem wszędzie. Był rozumnym bóstwem wzywającym rogi. Uwaga: nimfa bestialstwa, oddechu i rezerw, istota świata poniżej. Cobledu Litavis. Ten przydomek Cobledu litavis nadano niszczycielom. Ludzie, ludzie lub bogowie, którzy kierowali się nieugaszonym pragnieniem podboju, doprowadzili swój świat do zniszczenia z powodu pochłaniającej ambicji. Wydaje się, że Cobledu był sprytnym, planującym i szybkim dusiio. Okrutna istota, systematycznie zła, którą nazywano „tym, który ukrywa swoją wolę”, zdrajcą, który wysusza ziemię. To także bardzo odurzająca trucizna. Uwaga: Cobledu litavis = Pożerająca ambicja. Zauważam, że ten motyw „kolby” jest namiętnie destrukcyjny, naprawdę reprezentuje archetyp „wielkiej gęby”. Jest to temat językowy ze Wschodu, dlatego należy go przekształcić lub wyeliminować. Cocidios. Bóg godnych nastrojów. W rodzinie ptaków wielkokwiatowych Cocidios był tak zwanym przodkiem lekkich i roześmianych pojednania. Ten bóg z czerwonymi słowami i porywczym nastrojem żartował, aby obudzić pragnienie bycia razem. Był mądrym, namiętnym i zdeterminowanym człowiekiem, który nieustannie żartował w gnieździe, czyli w domu. Uwaga: wydaje się, że stamtąd pochodzą słowa „łajdak” i „skorupa”. Boże wybuchów śmiechu, świętych narodzin. Wymów „kokidios”. Cocoluix. Bóg przynoszący szczęście, opiekun noworodków. Był bogiem sponsorującym, który przyszedł pochylić się nad boskimi kołyskami, aby złożyć w depozyt bogactwo, zdrowie i miłość. Chronił także sieroty. Był bóstwem wyjątków, to znaczy wielkich losów. Nb: „kokoluix”, oznacza „wyjątkowo łatwe porody”. Może na narodziny bóstw. Mówimy o towarach konsumpcyjnych. Kokosy. Powiedział „Cocosos”, był bóstwem narodzin i jaj. Biorąc pod uwagę wszechświat drzew, domy galijskie uważano za gniazda, zwłaszcza domy święte. Kokosy były bóstwem gniazda iz pewnością wielu narodzin. Bóg dnia i woli narodzin. Tutaj znowu czerwony dziób jest wpływowym symbolem, dobrym znakiem. Uwaga: nadal w serii tematów „kokosowych”. To rodzina, wewnętrzna w domu galijskim, zawsze jest to kwestia światła, ciepła, dobrego humoru i narodzin. Podmiot egzystencjalistyczny. Nazwa ta, wymawiana jako „kokosos”, czyli muszla, wskazuje na wolę narodzin. Związek z kogutem galijskim, ale także z wszystkimi dużymi niezwykłymi ptakami. Comedovae Mattres. Matki plemion są często takie same, ale wszędzie nazywano je innymi. W starożytności bogowie mieli wiele przydomków. Comedovae byli panami potomstwa. Kobiety decydowały o wszystkim, a także o związkach, na które wyrażały zgodę lub nie. Ta rola Comedovae była dla rodzin gwarancją zachowania ziemi i rodów. Byli panami rodzinnych losów. Ci, którzy nakazali ludziom strzec krańców swoich terytoriów, kierując się boskością. Uwaga: kochanki życia i spadków rodzinnych. Comonis derva: Pochylona bogini była znana z noszenia broni i wojen. Twórca bohatera. Comutos. Bóg zaufania, stabilności i małżeństwa Podobno był zielonym bogiem pierwotnego lasu i być może wielu dzikich wiśni. Comutos był wtajemniczonym, sprytnym gwarantem, jego męskość ugruntowała się na krańcach graniczących ze świętym lasem. Był ogólnym strażnikiem, tym, który oprawił duchowy las. To byłosymbol patrycjuszy, a więc męskości i rzeczy ostatecznych. Uwaga: odpowiada litemu drewnu, które określam jako wiśniowe drzewo na krawędziach. Czy wiśnie zostały użyte do porównania, a następnie do modelowania koncepcji komet na niebie? Condatis. W Europie są dziesiątki miejsc nazywanych „condatami”, jest to systematyczne nawiązanie do języka lądu kończącego się między dwiema rzekami. Condatis był bogiem o bladych twarzach, bogiem, który strzegł bramy do królestwa zmarłych. Te miejsca, w których kończy się ziemia, były niewątpliwie miejscami pochówku i rytualnej kremacji i wydaje się, że było to miejsce pochówku wojowników. To jak miejsce spotkań zmarłych towarzyszy broni. Te należące do Condatis miejsca są najczęściej miejscami podmokłymi i miały tam swoje miejsce rytuały wodne. Nb: miejsce, w którym zwłoki zostały wypuszczone na łodzi między dwoma odnogami rzek. „Condat” oznaczał białe, blade twarze. W temacie pojawia się kwestia równości i szacunku. W każdym razie to ceremonia. Condaviensis: Tytuł łowców dusiów, magia koniczyny. Byli odpowiedzialni za powtarzanie magicznych psalmów. Coriotiacos: Bóg doświadczonych wojowników, starych wojowników. Tanaris. Coronacos. Coronacos powiedział, że złoty krasnolud to żart, ten miał na sobie duży błyszczący skórzany płaszcz, który w określonych momentach znikał. Był rzemieślnikiem odzieży skórzanej i solidnej, smar używany do konserwacji jego toreb był również używany do wodoodpornych przenośnych łodzi. Miał świetną reputację i ludzie nazywali go „olbrzymem dla zabawy, ponieważ ten bardzo lojalny krasnolud z pewnością wykonywał wiele przysług. Uwaga: zawsze boskości zawodów. Chodzi o konserwację skór, bardzo ważny zawód w tamtych czasach. Złocisty materiał, który sprawia, że konserwacja, solidność i nieprzepuszczalność skórzanych łodzi może być tylko tłuszczem zwierzęcym. Zgodnie z tematem, pod płaszczem olbrzyma byłby to mały krasnolud. Cosiio: bóg umięśnionych wojowników, zwieńczony liśćmi leszczyny (pochwała?). Cososus. W zależności od miejsca nazywany także „Cosuus” i „cosuiis”, Cososus był nieco szczególnym bogiem wojny. Maty do brody porównuje się do nóg ducha w wyobraźni galijskiej. Cososus był bogiem, który uderzył nogami. Biegacz-żołnierz z dość wyrafinowaną techniką walki. Cososus potwierdził swoją wolę walki za pomocą nóg, a ponadto kojarzono je z leszczyną, której gałęzie służyły do robienia patyków. Nb: bokser na nogach i niewątpliwie biegacz. Nogi porównuje się do plecionych korzeni, do techniki walki w tym konkretnym przypadku. Najwyraźniej jest poszukiwaczem skarbów, może nawet orzechem laskowym. Jego nazwa oznacza „dodany testament”. Cosumis. Czcigodny dąb był szanowany i czczony za wiek swoich warkoczy. Było to starożytne drzewo, które uosabiało wiek i strój Galów, podczas gdy inne drzewa były szanowane za ich kolory, tekstury lub owoce. Za każdym razem, gdy w grę wchodziło święte. Cosumis był jednym z bogów dębu, pół wieku. Młodzi nosili tylko jeden warkocz, dorośli dwa warkocze, a mędrcy trzy warkocze. Cosumis był bóstwem dorosłych, czyli bogiem dwóch warkoczy. Mówiono, że na skraju drzew widać było tkactwo ich wieków. „Double-mat” był solidny jak brąz, majestatyczny jak dąb, spokojny w całej swej pewności, był miłym bogiem. Tak szedł rydwan czasu zbudowany z boskiego drewna. Uwaga: ta historia o liczbie warkoczy podzielonych na trzy epoki wydaje mi się trzymać się rzeczywistości z przeszłości. Warkocze w brodzie Cotis. Bóg dzikiego kota był dobrze znany we wszystkich plemionach galijskich, był znany jako „z projekcji”. Zwierzę, o którym mowa, nie myślało wiele, zanim działało zaciekle, było bogiem namiętności świata poniżej. Cotis był bogiem pierwszego, tych, którzy przybyli przed innymi, o ognistej woli. Był bogiem walczącym, ale nie tylko dlatego, że służył również starszym ludziom, o których mówiono, że są w podeszłym wieku i zaawansowanej wiedzy, tam również Cotis ucieleśnia odniesienie do tych, którzy przeszli obok. Uwaga: bóg projekcji do przodu par excellence. Lingwiści będą szczęśliwi, ponieważ do tego czasu temat nie był jasny. Coventina. Ogmios uczył mężczyzn elokwencji, a Coventina wychowywała dzieci. Była nimfą uczącą się od najmłodszych lat. Jego zajęcia odbywały się czasami w zagłębieniu lasu, a innym razem w cichej jaskini. To tutaj odrosły włosyient, miejsce dobrobytu i życzliwości. Wydaje się, że symbolem Coventiny była gałązka wierzby lub jesionu, symbole wiedzy. Była niskea, galijską nimfą, całą swoją mądrość trzymała w pojemniku, który zaciekle trzymała. Uwaga: to trochę jak obraz Wodnika, który przynosi światu swoje dobrodziejstwa, podlewając go swoją wiedzą. To kwestia wychowania, prawości, zasad wpojonych młodym ludziom w zamkniętym miejscu. W badaniu pojawia się głowa sowy. Craros. Craros był bóstwem imponującym, tym, który okazał swoją wściekłość. Był to kolejny z bogów wojny, malarstwa i uderzających obrazów. Obrazy Crarosa miały reputację pokrywających wszystkie ciała i pojazdy, a te projekty miały przestraszyć wszystkich. Był bogiem namiętności z dołu, nazywanym „włochatym”, a jego wiatr napełniał szaleństwem tych, którzy go widzieli. Mówiono o Crarosie, że nie należy go wypuszczać, ponieważ mógłby zamienić się w wirującą burzę. Uwaga: to bóstwo, które wywołuje lęk, złość i poprzez swoje kolory i wzory demonstruje postawę wyczekiwania. To nie jest owad, taki jak szerszeń czy gadfly. Jest to istota pozaziemska o jaskrawych kolorach. Crednae Mattres. W niektórych miastach drzwi wejściowe kojarzyły się z żebrakami. To była domena Crednae Mattres, matek najmłodszych. Przygarbionych, garbatych, chorych pozwalano tam pozostać i prosić o pomoc. To była brama sortownicza, miejsce, do którego wchodziliśmy i wychodziliśmy, okrutne, bo tam właśnie rozrzucano nieszczęśników. NB: matki słabych i żebrzących. Cuculãtos. Oczywiście niektórzy zachorowali i dzięki Bélénosowi druidzi przynieśli swoją opiekę. Jednak w pokoju był jeszcze ktoś w pokoju, kiedy druid odprawiał ceremonię, był to Cuculãtos, książę zarośli. Mówiono, że był zawsze obecny, mimo że był niewidzialny, przedstawiano go jako zakapturzone dziecko, które nie mogło się zestarzeć, jego mięśnie były twarde jak dąb. Mówiono też, że jest wojownikiem, dlatego chorzy go wzywają, aby leczył się szybciej. Czerwony Książę był bohaterem wśród Galów, ale także dzikusem. Widzieliśmy, jak niektórzy pacjenci skaczą wszędzie po jego przejściu, jakby ludzi ogarnął zabawny zwierzęcy wigor. Cuculãtos dał się poznać w całej Galii ze swoich dobrych usług, często towarzyszył Bélenosowi w jego podróżach. Uwaga: rzeczywiście, Cuculãtos jest bóstwem uzdrawiania, ale przede wszystkim zwierzęcości fizycznej, to znaczy, że warunkował remisje cudem przyspieszając uzdrowienia, wydaje się, że czerwony książę ma coś wspólnego z korą lub rośliną leczniczą podszycia bardzo orzeźwiający dla krwi. Cunomaglos. Wszystkie ważne rzeczy mogły pochodzić tylko z boskiego aspektu świata, psy miały swój udział. Cunumaglos był bóstwem szlachetności psów. W tym czasie te kły były nadal zbliżone do ras szarego wilka. Dla tych najwierniejszych towarzyszy były specjalne hodowle. Cunumaglos był bogiem piękna psów, miał opinię człowieka wyrozumiałego, inteligentnego i śpiewającego długimi wycieami fletu. Był bogiem towarzyszenia, dyskretnym, obecnym i opiekunem. Te galijskie psy pochodziły z rasy starannie utrzymywanej przez hodowców przez długi czas. Uwaga: temat dotyczy piękna, przyjemnych zwierząt, młodzieńczego charakteru i fizycznej swobody. To kwestia kopania i odległych dźwięków, niewątpliwie krzyków. Psy galijskie były blisko wilka. Cunumaglos: szlachetność psów, a także cunomagos: targ dla psów, hodowla. Cuslanos. Bóg łokci był także bogiem magii zarośli. To on nadał swoje imię innemu bohaterowi angielskiej mitologii. Cuslanos to nikt inny jak Cu-chulain. Cu-chulain był często porównywany do psa, ponieważ polował na pustkowiach życia, miejscach, do których zwykle nikt nie chodzi. Wśród Galów mit był nieco inny, Cuslanos bóg łosia (leszczyna) był również łowcą runa leśnego, używał „caluno”, włóczni myśliwskiej wykonanej z orzecha laskowego. Jest także bogiem, który porusza się w miejscach niedostępnych. Był chudy, więc mógł się wcisnąć wszędzie i był chroniony szaro-brązową zbroją w kolorze brązu. Powiedzieli, że ma twardy charakter i szuka czegoś. Uwaga: dowiadujemy się o tym każdego dnia. Nie ma większych wątpliwości co do tożsamości Cuslanos-Cuchulain. Jest to historia o pół-zwierzęcym bogu, który jako jedyny może przeniknąć pierwotne pustkowia. Synteza płciowa jest taka jaksez claire, to musi być ta, która pojawia się na wazonie Gundestrup. To boskość występku w bliskiej niemożliwości robienia postępów. Trochę jak cud przekazania życia. Coslanos ma prawdziwą wartość męskości, której ucieleśnieniem jest drzewo orzecha laskowego wśród Galów. Dahus. Nie wiemy, kiedy się urodził, ale wiemy gdzie, wczesnym rankiem i szarością poranka. Nazywał się Dahus Szary, bóg niejasności, wrażeń i instynktu. Pochodził ze świata namiętności poniżej. Był królem tak samo, jak wyjętym spod prawa, niszczycielem, ponieważ czasami prowadził do przepaści, ale jego przeciwieństwem, czasami życzliwym twórcą szczęścia. Jego wola była tajna, nie do odróżnienia, co uczyniło go księciem zakonnika. Kiedy nie wiedzieliśmy, co robić, zadzwoniliśmy do niego, aby oświecił ludzi w środku. To było schronienie w niezrozumiałych sytuacjach, które sam spowodował. Ale teraz Dahus był też czasami fałszywym bogiem, ponieważ nic z niego nie miało namacalnej rzeczywistości. Był mrocznym, ukrytym, rydwanem, który nie jedzie prosto, wolą, która musi pozostać tajemnicą, jeśli chodzi o swoje cele, całkowicie pośrednią. Dobry bóg i zły bóg, ponieważ to właśnie reprezentował: dobro i zło. Uwaga: nazywane jest również Aïduos, Grecy uczynili z niego Ades, jest to bóstwo niejasności, ślepych namiętności, które mogą stać się destrukcyjne lub dobroczyńcami również wśród Galów. To boskość powolności postępu. Damara. Każde miejsce miało swoją nimfę, Damara miała żyzną ziemię położoną na wzgórzu. Nazywano je wzgórzem pasących się, ponieważ zostało nawiedzone przez wszelkiego rodzaju roślinożerne zwierzęta. To miejsce było ukryte przed światem. Tam schronili się ci, którzy chcieli uciec przed złością znanego świata. Była tam dzika polana ukrytych namiętności, której Mori był zwykle przypisywany, ponieważ to właśnie tam znajdowała się jedna ze ścieżek do następnego świata. Ta kraina Damary oparła się wszelkim próbom inwazji. Uwaga: nimfa, wróżka lub druidka. Damona. Onoava na niebie, była Sirona w pełnym pasji świecie poniżej. Na ziemi była Damoną, łani, gdyż w świecie środkowym bogowie nigdy nie inkarnowali się w ludzkiej postaci. Kiedy urodził się Lugus, na ziemi pojawił się młody sierota, Adamos, kiedy w niebie urodził się Donnat, na ziemi pojawiło się młode cielę, także sierota. Były też inne zwierzęta, które ucieleśniały bogów na ziemi. Między innymi Moritasgus, Albius i Borvos. Kiedy łania zobaczyła, jak jedno z tych boskich dzieci pojawia się na świętej polanie, nie mogła się powstrzymać od objęcia ich macierzyńską opieką. W ten sposób pod czułym spojrzeniem Damony wzrosła kobieca dobroć, wszyscy bogowie ziemi. Uwaga: Potwierdzam, że Damona jest rzeczywiście ziemską boginią dobroci i czułości, dwoma nektarami, które odżywiają i sprawiają, że dzieci szczęśliwie rosną. Więc nie jest to skóra bydlęca, jak sugeruje terminologia sanskrycka. Nie pochodzi z nurtu indoeuropejskiego. W mitologii greckiej nazywana jest Amalteą, wśród nich koza. To wszystko jest dobre dla Damony. Daouina. Boskość wiary i ogniste modlitwy. W naszych czasach to mężczyźni prowadzą kult mesjański w szczególnych miejscach, wśród Galów były do tego kapłanki. Daouina wniósł wiarę swoimi słowami, a ponieważ rzeka niesie serca w swoim ruchu, Daouina miał dar prowadzenia ludzi w ofierze z siebie. To żeńskie bóstwo ucieleśniało ochronę domów wiary, a dokładniej miejsc religii. Tymi stadami były Dana, imię szlacheckie, które chrześcijanie zmienili na „danes”. Przechodząc od prawdziwej i opiekuńczej wiary w boginię, rozważając praktykę czarów, której koncepcji nie znaliśmy nawet w epoce galijskiej. Ludzie, którzy przybyli szukać ochrony w domu Daouiny, byli na ogół biedni i ubiegali się o azyl. Uwaga: był taki moment, kiedy orientaliści zabrali pojęcie wstydu, którego u nas nie było. Nikt nie jest doskonały, to człowiek. Ten mesjanistyczny religijny horror najwyraźniej przydarzył się słowu „davino”, które zawiera w sobie nieznaną dotąd ideę piekła. „Dana” przeszła z powodu tej indoeuropejskiej idei stanu oddania domu wiary Daouiny, a monoteistów danes. To cała trudność tego tematu w „dao”, która łączy szlachetną stronę ochronnej wiary i zepsutą stronę ognistej wiary. W tym przypadku Daouina był jednym z bóstw opiekuńczej wiary. Nie mieszać z „Daviną”, która jest orientalna i szkodliwa. Dastoni: wschodzący księżyc, funkcja kochanka. Konkubina?Demionous: bogini zazdrości, zranionych lub naiwnych duchów. Deomiorix: Boże, królu wzgórz i ochronnych wyżyn, chronionych i ciepłych domów. Za Nazywany także Derinosem, był bogiem niebiańskich kar i gniewu gwiazd. Był bogiem susz zasymilowanych z boską sprawiedliwością dębu. Za burzliwym pełnił rolę militarną i był czczony jako bóstwo hutników. Nazywany „Eye of Steel”, jego wzburzony gniew można było zobaczyć w płonących żarach. Był to czerwony bóg i wzorowy w rozmowach z połamanymi patykami, który służył sprzedaży broni. Uwaga: bóg o twardym charakterze, odegrał rolę w dyskusjach. Było to niewątpliwie bóstwo reprezentowane w iskierkach wznoszących się ponad paleniskami. Wiadomo było, że jego rzeki wysychały i właśnie z tym szczegółem jest stale związany. Susza, żar, przytłaczające słońce. O dziwo, jest on bogiem świata w górze, czymś w rodzaju Aresa. Istnieje podobieństwo do Daracha, di-urios w języku galijskim, co oznacza zły człowiek. W tym przypadku jest to boska złość, więc muszą być w tej samej grupie, ale nie na tych samych podłogach pasji bosko-człowiek-zwierzę Dervones. Duchy dębu były liczne, były takie o strukturze drewna, szorstkości jego kory, były pory roku i miesiące, ale były też i zwierzęta zamieszkujące świat. Świat ludzi został porównany do świata duchowego drzewa, zwierzęta, które żyły tam w pokoju i osmozie, dały początek mitom, które łączyły mądrość, filozofię i przygody. Uważano, że Dervoni są magicznymi duchami zamieszkującymi drzewa. Było też Powiernictwo o imieniu Dervonae, który był częścią tego dębowego świata. Uwaga: ptaki żyjące na drzewie miały dobroczynną aurę, były też derwonami, z drugiej strony niszczycielskie owady posłużyły za podstawę ludzkich mitów, w których zademonstrowaliśmy słabość zachowania. Są to głównie opowieści fantasmagoryczne, które służyły jako lekcje moralizmu. Deusonienssis. Jest to tytuł nadany cesarzom galijskim, który powstał na długo przed podbojem. Deusonienssis jest metaforyczną projekcją umocnionego umysłu, oznacza siłę i mistrzostwo noszącego. Jest to tytuł władcy, który ma związek z umiejętnościami niezbędnymi do opanowania statków. Tytuł ówczesnego kapitana. W tym przypadku chodziło o ludzi, którzy udali się w górę rzeki jak łosoś, aby osiedlić się z inteligencją na szczycie stanu galijskiego. Łuk był symbolem umiejętności i klubem siły decyzyjnej. Deusonienssis określa również młodość i zdrowie, efektywność. Uwaga: w porównaniu z Herkulesem Deusonienssis odziedziczyli po Ogmios skórę lwa, czyli charakter demonstracyjny. To pseudonim nowego, ale młodszego Ogmiosa. Wśród Galów symbolika łuku należy do kogoś, kto jest bardzo zręczny intelektualnie. Dexiva. Nazywało się to jasnym południem, prawdopodobnie gwiazdą. Dexiva uosabia magię młodych kobiet, olśniewającą i szybką. Była bóstwem rady, wyraziła swoją opinię i przynajmniej w tym była nïskae znaków i zaklęć. Należała tylko do królestwa światła. To z kreatywności dni. Porównując metaforycznie, Dexivę uważano za prawe oko nieba, uważając, dała siłę, by wyraźnie widzieć. Uwaga: zwana także „Dexią”, nie należy jej mylić z „Devoną”, do której należy ona z płonącą wiarą i złem nadchodzącym ze Wschodu. Kult galijski był pragmatyczny, a nie ten wschodni. Wydaje się, że wiele gwiazd było reprezentowanych przez żeńskie bóstwa. Diara: młoda gwiazda żywotności, braison czy meteoryt? Digenes. Byli pobożni mężczyźni i kobiety, których nazywano Digenes, byli przeorami. Tamtejsi organizowali wieczory wotywne, podczas których witali Galów. Te ludy galijskie były uważane przez kapłanów za potomków bogów, Digenowie utrzymywali wierzenia i wspomnienia w dobrym duchu, nosicielu szczęścia. Byli wielkimi wierzącymi, mieli reputację wykształconych. Byli też tymi, którzy prowadzili ceremonie jak pasterze z przeszłości. To oni ponownie wyrecytowali wyuczone na pamięć modlitwy, a także je ułożyli. Uwaga: w opracowaniu pojawia się pochodzenie od bogów, jest to kwestia starożytnych duchów, które zostały uhonorowane przez tych przeorów. To byli ludzie odpowiedzialni za organizację kultu. Dinomogetimaros. Dinomogetimaros był boskim tytułem, należał do wielkiego druida, który nadzorował wszystkoDruidzi galijscy. To był ten, który chronił, duży dorosły. Zamówił magię wierzby i użył do niej jej gałązek. Wyjątkowy mistrz wszystkich nemetonów, był to tytuł szlachecki przypisywany wielkiemu magowi, temu, który przyniósł światło świtu na świat w chwili, gdy sprawował. Podejmował szybkie i bezpośrednie decyzje, których wszyscy uważnie słuchali, ponieważ był wielkim obrońcą. Uwaga: Dinomogetimaros był uważany za schronisko z wikliny, osobę, która występuje w obronie innych. Dowiadujemy się więcej o osobowości Guatatera. Dirona. W świętym dębie gałęzie prowadziły do gwiazd i konstelacji. Na końcu jednej z nich stała jasna i ognista gwiazda w konstelacji Ryb. Nazywali ją Dirona Burzliwa. Była częścią wewnętrznego ducha boskiego drzewa, Dirona była pełna smaku i wdzięku jak jej siostra Dirona, którą żyła na ziemskich oceanach. Dirona była najjaśniejszą rybą. Jasna i niemal gwałtowna, ognista, była boginią namiętności. Uwaga: znane z Sirony odbicie i Oïrona, to gwiazda, światło, wnętrze. Diuina Nazywane również Daouina, było to słowo, które głosiło boskość dnia, boginię dnia. Diuina była tytułem należącym do córek Any. Ta bogini dnia została wcielona w księżyc w ciągu dnia. Była matką testamentu. Uwaga: diuina oznacza „kobiecą boskość”, pierwotnie słowa „diurne” w języku francuskim i „dzień” w języku angielskim. Wysoce duchowe członkostwo bóstwa przezroczystych wód i ich żywotnej many. Wydaje się, że może była matką boga Esusa z gabinetu. Divanos. Ten, który powoduje kłopoty, mówi również zapalnik. Divanos miał oczy błyszczące z zemsty i to właśnie uosabiał, prowokację niekończących się pożarów. Wściekły i zdradziecki podpalacz. Uwaga: ten motyw „Divanos”, który zawiera również motywy diva-divona-divarios, pochodzi z Orientu. To on walczył tam z Galami, zasymilowanymi z Goliatem w kulturze mesjańskiej, która opanowała kult druidów. Najwyraźniej jest z nimi „David”. Jest bogiem zła i całkowicie obskuranckiej wiary, „zapalonych” i szaleńców boga. W mitologii galijskiej temat „Divanos” utrzymuję jako temat nieskończonej zemsty, tych, którzy potrzebują go do oddawania czci, jako moralistycznej lekcji mitologicznego porządku. Divic. Ręka Lugusa. Wśród tych, którzy urodzili się z biegiem czasu, był mężczyzna i wielu z nich w przeszłości brało go za pół istotę. Większość się tym nie przejmowała, byli też tacy, którzy go nękali. Ostatecznie tych ostatnich było bardzo mało, chłop był przerażony. Wydawało się, że klątwa szła za nim, gdziekolwiek się udał, a jednak postać, o której mowa, była dobroduszna, zbyt życzliwa, można by powiedzieć. Prawda jest taka, że urodził się w czasie, który nie był jego, w rzeczywistości nie pamiętał absolutnie nic ze swojej przeszłości. Nazywał się Divic, to był przydomek, ponieważ nikt nie chciał go nazywać od urodzenia. Divic oznacza „płonącą dłoń”, światło, które niszczy dusia. Osoba była biedna, Divic był bardzo przerażający. Mówiono o nim, że na każdym kroku zapominał o swojej przyszłości. Jedynymi, którzy podeszli do niego z uśmiechem, byli ci niefortunni. Wiedzieli bardzo dobrze, że w dni, w których tam był, nie mieli dużo pracy. Wieczorem ucztowali więcej, niż było to możliwe. Dla innych plotki były bardzo popularne. „Widziałem Divica dziś rano, świat się wywróci do góry nogami!” "Cholera, nawet pchły tego nie chcą. Następny sezon będzie dobry!" „Gang, który szalał na zacienionych drogach, miał pewne problemy, mówią, że ukradli Divicowi kawałek chleba! Nikt nie uciekł”. Książęta nie odważyli się wymówić jego imienia. - Przeklęty król przybył dziś rano. Nie może z nami zostać! Jaka szkoda, żołnierze nie mają odwagi podejść do niego. Jaka szkoda. Mówią, że za nim kwitną drzewa. Kobiety, które go mijały, zakochały się w nim, aby móc do niego podejść. „Ten mężczyzna jest bardzo przystojny. Ale co za surowość, mając go u boku. Bylibyśmy cicho przez długi czas” - powiedzieli. I tak mężczyzna, o którym mowa, utorował sobie drogę pośród mitów, które niestrudzenie kiełkowały. „Zostawcie go w spokoju, nie chcemy żadnych problemów!”, Powiedzieliśmy. Ktoś pewnego dnia zapyta o niego starego druida. Mędrzec już słyszał o podróżniku. Powiedział, że postać, o której mowa, pojawiła się przed drzwiami innego świata, ale nie odważył się go całkowicie przekroczyć. Od tego momentu nosi srebrną dłoń. Druid powiedziałtakże, że ktokolwiek dał Divicowi to, co miał w nadmiarze, widział siebie oddającego te same rzeczy pomnożone przez dziesięć ... ale ten, kto to ukradł, nieodwracalnie stracił wszystko, co miał w krótkim czasie. Rzeczywiście zabawna historia. Uwaga: Przypominam, że „Dusios” to duchy przeszłości. „Divic”, zwany także „Dïuic”, oznacza „boskość” w znaczeniu „hojności” we wszystkich znaczeniach tego słowa. Nie „zemsta”. Divos: wieczne i nieobliczalne, niezależnie od światła fizycznego. Boski świat ducha. Dominae Mattres. Dominae Mattres były szczególne w tym sensie, że chroniły plemiona zgodnie ze zwyczajem znanym jako „ciemne piękno”. Omawiana duchowa manna obiecała schronienie entuzjastom. To znaczy, że są matkami podziemia. Podczas tego typu ceremonii używano wielu fumaroli, aby odizolować ludzi od siebie. Było to swego rodzaju osłoną, polana lub kopiec służyły za schronienie przed dusiio. Pośród dymu znajdował się świat chroniony od napięć dzięki zastosowaniu szczególnej moralności: Boskiej akceptacji, to znaczy duchowego poddania się Sprawom. Uwaga: wydaje się, że w temacie mroczna piękność została porównana do czarnej owcy. Musi reprezentować ślepe posłuszeństwo. Chodziło o wzniesienie wału przeciw namiętnościom miesiąca Dumanios. Mogły to być ceremonie rolnicze na spalenie. Donnat. Na niebie był Donn i jego konstelacja Byka. Trzy żurawie również tam są, dobrze wyrównane. Donnat był dla niego wojownikiem, dokładnie połową wojowników. Ludzka połowa oddana mrocznemu, wewnętrznemu i duchowemu aspektowi. Donnat nosił unikalną nieuzbrojoną tarczę, aby się chronić, ucieleśniał pamięć o strażnikach tego miejsca. Bronił się przed swoją drugą połową atakującą go krótkim mieczem. Sędziowie, którzy bronili plemienia, również go uhonorowali, ponieważ jego tarcza strzegła oppida. Był szlachetnym i ziemskim półbogiem. Uwaga: jest jednym z dwóch bliźniaków, ziemskich tych, zawsze historii ludzkości, która walczy sama ze sobą, aby się rozwijać. Istnieje kwalifikator szybkości z Donnatem jako obrońcą. Unikalna tarcza pojawia się kilkakrotnie w mitologii galijskiej. Donn. POMOC Kernunos podziwiał wszechświat Nemetonii, Lug rozjaśnił dni Etunii. A Adamos był radośnie poruszany za każdym razem, gdy szedł jedną ze ścieżek Ivis. Ale Donn nie rozumiał, ponieważ w jego własnym świecie, drugiej części korony gwiazd, nic się nie poruszało. Jego ziemski dubler, Donnotarvos, szlachetny byk z metafizycznymi wizjami, zdał sobie wtedy sprawę, że niebezpieczeństwo zagraża jego pozycji jako strażnika wiecznych idei. Na niebie Kernunos zmienił to, zmieniając pozycje, gwiazdę, w której grupa gwiazd zainspirowała go do głębokich przemyśleń, ale inna sprawiła, że o tym zapomniał, inspirując go następną. Dla Lugosa to Étunia pojawiła się przed nim w biały dzień, a potem z dnia na dzień zmieniała swój strój, inspirując go tysiącem różnych rzeczy, zwiększając, wypełniając, zmniejszając, jej strój zawsze się zmieniał. I wkrótce nawet jego nieobecności zainspirowały go do innych uczuć, tak myślę, że jego serce wypełnia się tysiącem kolorów tęczy. Na ziemi rezultat zależał od eskapad Adamosa. Za każdym razem, gdy szedł jedną ze ścieżek ivis, rodziła się nowa istota, to od niego pochodziły wszystkie żyjące istoty obdarzone ciałem na ziemi. Wkrótce pojawiło się mnóstwo różnych istot, które nie zdobyły w ogrodach Etunii, a wkrótce najechały wszystkie kultury, niszcząc część, pożywiały się nimi. Co gorsza, zaczęli walczyć między sobą, podczas nieobecności księżyca, najgorsi jedli innych ... Dorminus. Dorminus był Wiosennym Dzieckiem, tym, które budzi się, by rosnąć. Nazywano go „stalowym morale”, ponieważ był tak entuzjastyczny. Miał opinię niespokojnego z powodu zamieszania na początku sezonu, kiedy to mężczyźni i kobiety opuszczali swoje domy, między innymi, aby przygotować się do pracy w polu. Dano mu gwiazdę, którą nazwaliśmy gwiazdą wiosny, która wskazywała na moment, w którym trzeba było wszystko przygotować. Mówiono, że to zdrowa mała rybka. Twarz, która chce żyć i rosnąć. Uwaga: dokonali tego dekulturujący najeźdźcy: zły sen, podczas gdy było to wspaniałe przebudzenie sezonowe wśród Galów Dru coriae Mattres: ceremonia wielkich armii, bogini wielkiej liczby walczących. Drungeos. Wieczorami opowiadamy historię mitycznej bestii. Ten z pijaków, dziś bardziej znany: smok. Mamy raTwierdzimy, że ogromna, okrutna bestia, wielkości całej wioski, nawiedzała drogi i wieś w złych czasach. Zwierzę miało na grzbiecie setki kolczastych igieł, jego krzyki słychać było w promieniu wielu kilometrów. Szukał pożywienia, pożerając całe jedzenie, jakie mógł połknąć. Mówiono również, że pijacy byli posłuszni tylko jednemu panu, na jego słowo, zreformował się i zaczął atakować wrogów swojego pana ... Uwaga: smok, „pijany”, jest rzeczywiście galijskim wynalazkiem. W rzeczywistości jest to mitologiczne wcielenie batalionów bojowych. Ciernie pijaków to włócznie elitarnych żołnierzy, tarcze to łuski bestii. Spartanie mieli swoich silnych elitarnych wojowników, galijscy pijacy składali się z zawodowych żołnierzy zdolnych do wspólnego posuwania się naprzód w ustalonym z góry porządku. Gdyby Rzymianie nie zdradzili kłamstw, musieliby mieć do czynienia z licznymi batalionami, zorganizowanymi i niewątpliwie nie pokonaliby Galów. Grot włóczni smoków był niezwykle imponujący i szeroki, co pozwoliło im przeciąć wszystkie elementy podtrzymujące rzymskie tarcze. Wprowadzając ją w istniejące szczeliny żółwia rzymskiego, włócznia została przesunięta od lewej do prawej, przecinając w ten sposób wewnątrz formacje. Dubina. Nazywana również Dibõną, była jedną z Banuas, magiczek, które do dziś nazywane są „baans”. Dubïna pointe-noire oczarowała zbroję, była bóstwem Andouny, czarnych wód zepsucia. Świat, pod którym mieszkańcy Wschodu, którzy wykrywają kobiety, zastąpili piekło męskich płomieni. Dubïna była wiedźmą, która swoją mocą ciemnych głębin spowodowała niezdecydowanie. Jego magia opętania była wojownicza i szkodliwa dla wrogów klanu. Była wybitnie ciemną dziewczyną. Uwaga: wydaje się, że druidyczny męski Aidubno miał swój udział w żeńskich cieniach. Wiedzieliśmy już, że moc kobiet składa się z dobroci i niegodziwości. Nie należy mylić z Devoną Oriental, którego używa płomieni. Kobiety w Galii były bardziej religijne niż mężczyźni. Ducavavios. Bóg nietoperzy naznaczył myśl galijską, został asymilowany z ludźmi myślącymi w łagodnym odrętwieniu. To był ten, który dodał do odbicia w ciemnym świecie. Mieszkał w jaskiniach i piwnicach i to tam ludzie pragnący głęboko się zastanowić. Znaleźliśmy te jaskinie, w których Galowie umieścili inspirujące figurki, byli bogami przywódcami wiedzy. Ducavavios otrzymał ofiary, aby spełnić życzenia, musiał wskazać wewnętrzną ścieżkę, która doprowadziła do rozwiązania. Koncentracja w tych miejscach była świetna i zainspirowały one wiele wierszy. Ducavavios był tak zwanym wielkim przodkiem pierwotnego świata. Uwaga: istnieje podobieństwo między sową a nietoperzem, jest to bóg, który prawdopodobnie zamieszkiwał stare dolmeny. Uważaj na sanskryt, który myli, pokazuje i prowadzi fizycznie w tym samym rdzeniu. Nadal istnieje zamieszanie. Nie mylić z „Cavavios”, światem fizycznym. Dullovios. Dullovios był tym, co dziś nazywamy wędrującą duszą, duchem. Nazywany „ślepcem”, ponieważ nie wiedział, dokąd idzie, mógł jednak mieć różne ciała. Przyniósł podwójną i płonącą siłę duchową. Czarodziej płomieni, który niepokoił duchy. Była wybitnie bóstwem śmierci i bóstwem ossuariów, które można znaleźć w strumieniach wyspy, które czasami przelewały się w ryczących i ślepych ulewach. Uwaga: wszystko, co dotyczy tematu „ovios”, czyli „jeśli”, ma związek z mocami śmierci. Dumias i Dumiatis. Dumias był duchowym terytorium, fizycznym miejscem związanym z czasem końca miesiąca Dumanios. Miejsce, w którym panował cień. Nawiązano do tumulusów, kiedy doszło do tego kultu. To miejsce, podobnie jak Damara Hill, było zarezerwowane dla dobrych ludzi, ludzi, którzy myślą spokojnie i nie walczą. To była kraina małych dni, w której wszystko się uspokoiło, królestwo cieni i wewnętrznej duchowości, spokoju. Musiało to być magiczne i święte miejsce, w którym witano uchodźców, którzy pojawili się ze świata fizycznego. Uwaga: Dumiatis był bogiem wywodzącym się z tego przekonania, króla hombres. Wydaje się, że słowo „kopuła” pochodzi z języka galijskiego. Dumiatis: ostateczny Bóg moralności przywódców, moralista. Dunatis. Był to tytuł szlachecki, Dunatis oznaczał „wolę Donnata”, czyli wolę ochrony. Został przekazany miejscom, które zapewniały ich ochronę. Wysokości, na których zbudowano oppidum. To było miejsce, w którymceremonie poświęcone woli kobiet, mistrzów, podczas których zachowane jest duchowe światło ducha. Miejsca, w których osiedliły się magistraty, które zarządzały okolicznymi ziemiami, w tych kobiecych fortecach panowała szlachta cywilizacji galijskiej. Uwaga: najwyraźniej była to bezpłatna oferta ochrony na wypadek ataku, miejsce uważane za cywilizowane. Zaczynam się zastanawiać, czy Donnat nie była kobietą? Dunisia. Niektóre kobiety ubrane na czarno jeszcze do niedawna nazywane były czarnymi dziewicami. Dunisia była przodkiem tych zamkniętych kobiet. To oni prowadzili magisteria, to znaczy były dziewiczymi kapłankami kultu galijskiego. Byli zamknięci w oppida i zajmowali się tylko sprawami duchowymi. Coś w rodzaju starożytnego odosobnienia, rozmawiali z bogami, publicznie ogłaszając znaki. Uwaga: to imię oznacza „duchową wolę przodków”, dlatego Dunisia zajmowała się tylko religią. Wydaje się, że istnieje stary człowiek, który wycofuje się ze świata fizycznego, rezygnując z fizycznych fortun. Najwyraźniej to ona bezpośrednio zdecydowała, jakie działania podjąć. Dunyio. Istota ludzka wśród Galów była uważana za boską część stworzenia, a raczej za posiadającą jedną trzecią boskości świata. Nazywaliśmy ich „gdoniis” lub nawet „deuogdonioi”, byli ludźmi i bogami. Mieszkańcy wielkiej niebiańskiej rzeki, której prąd widać w poruszających się gwiazdach. Uważali, że ta ziemia jest ich własnością, że otrzymali władzę nad nią i że wszyscy są dziećmi bogini matki. Ta duchowość była uważana za cytadelę, tę, która podtrzymywała tę myśl. Czuli się obdarzeni darem od bogów i żarliwie chronili swoją kulturę, czyli Gdoniowie, ludzie obdarzeni bogami, którzy posiadali fizyczną ziemię. Uwaga: wydaje się, że w badaniu niebo nie jest uważane za ocean, ale za rzekę. To kwestia „bycia” i egzystencjalności. Naprawdę postrzegali dar ludzkiego myślenia jako dar i schronienie przed bestialskim aspektem życia fizycznego. Dusiio. Dusiio byli w zasadzie elfami, nazywano ich „Poszukiwaczami”. Byli bezcielesnymi duchami, rodzajem wściekłego ducha. Uważane za całkowicie autonomiczne byty, Dusiio są projekcjami zazdrości i bestialstwa. Były to demony niepohamowanych pragnień, te, które działają fizycznie, to znaczy duchy przeszłości ludzi, którzy sami posiadali wyższego ducha. Byli czarownikami, czarownikami, odgrywającymi istotną rolę w pożeraniu magii ognia. Galowie otrzymali wykształcenie mistrzowskie, musieli walczyć z Dusiio, którzy przywracali swoje ciała do pierwotnego bestialstwa. To duchy pokusy. Uwaga: zwany także „Dusilos”, chęć wygodnego życia, to znaczy przestrzegania wszelkich praw z wyjątkiem zwierząt. Byli demonami wybitnego opętania. Być może był dzień świętowania Dusiio, dzień wielkiego relaksu, podczas którego, wręcz przeciwnie, zmieszały się samozaparcie i pokusa. Dvoricos. Krew królów. Wodzów porównano do majestatycznych drzew, jako przedłużenie ich ziemskiej boskości. Ich krew stała się wtedy krwią bogów pełnych wiedzy. Wielkie dęby sprzeciwiały się ich solidności przez wieki, to tam stał Dvoricos, bóg temperamentów. Jego esencja pokryła spód świętej szczeki czerwonawym odcieniem, nie wznoszącym się w cieniu, chroniony przez jej szorstki charakter. Dvoricos nauczył druidów wiedzy o drzewie poprzez swój temperament krwi. Lekkie nimfy zwane Dervonesami pomagały mu na każdym kroku w jego materiałach, gdzie te dziewczyny pokazywały swoje lotne kolory tej samej czerwieni co krew ich ojca, był czerwony jaspis zwany „Devia”, który okadzał duchy z oddaniem. To nefrytowe oko było kamieniem humoru, magii ukrytej we wszystkich istotach na świecie. Kamień krwi, który unosił uczucia. Wiedza, którą Dvoricos przyniósł ludziom, nie powinna zostać ujawniona wszystkim, a wielka tajemnica panowała wśród wyznawców tego boga. Uwaga: Dvoricos był również nazywany "Dervoricos", królem poświęcenia dębu, wigoru i solidności, dobrego zdrowia bohaterów, którzy się bronią. Wydaje się, że ze względu na trzy światy nazywany jest „trzecim królem”. Eberri. Każda profesja ma swojego własnego boga, Eberri należał do wielkich stad. Był bogiem bogactwa i nadmiaru, nazywanego „bulgoczącym źródłem” lub „krzaczastym”, bogatym. W całej Galii powstał targ bydła i od tamtego czasu handlarze końmiwszyscy mają jakąś czerwoną czapkę, która wygląda jak beret. Był to jeden z charakterystycznych kolorowych znaków, które łączyły kupców, podczas gdy inne symbole reprezentowały inne zawody z innych miejsc. Eberri był pracowitym pracownikiem z pasją do swojego zawodu, który przez cały rok miał własne wakacje. Uwaga: słowo „Béret” w języku francuskim pochodzi od galijskiego „Biro”, co wskazuje na fakt noszenia krzaczastego koca, patrz „Eburro”. Stąd pochodzi czerwony kolor baskijskich beretów, jest stary. Wydaje się, że ten sam kolor był zarezerwowany dla niektórych boskich gałęzi, znaleziono go w Cuculãtos. Éburnicae Mattres. Drzewa były odległe od siebie, zaatakowane przez magię zbiorowej wyobraźni. Mattres Éburnicae były nimfami w tej filozofii. Strażnicy drzewa, tak jak gdzie indziej byli strażnikami wiedzy lub terytorium. Te drzewa, podobnie jak wyspa, na której jarzębina była używana do wytwarzania różnych przedmiotów. Éburnicae zamieszkiwały drzewa używane głównie do magii, miejsca, w których mali mieszkańcy byli dobrze chronieni i dobrze odżywiani. Uwaga: z „nicae” możemy wywnioskować, że faktycznie jest to nïskae. „Eburo” nie oznacza dzika, ale krzaczasty aspekt niektórych istot roślinnych i zwierzęcych. Mogą być matkami jagód, to znaczy matkami planet i gwiazd na drzewach kosmologii. Edaïna. Edaïna była bóstwem ze szlacheckich ziem. Tam, gdzie rosły rośliny, to znaczy tam, gdzie pielęgnowano życie: ogrody kobiet. Były to miejsca zarezerwowane dla matriarchalnej arystokracji, rodzaje świętych przestrzeni, w których czarną ziemię uznawano za uprawną, szlachetną. Przestrzeń, której nie należy skalać, należąca do bogów. Uwaga: należący do bogów, ale używany przez ludzi, rodzaj boskiego dziedzictwa. Znana również z mitologii Edana, plemię Dana. Prawdopodobnie odgadłeś, co z nim zrobili chrześcijanie. W opracowaniu są to ogrody naziemne. Edelatis. Wśród Druidów istniały szamańskie zastosowania, Edelatis był bogiem natchnionych wizji. Jego działanie wyciszyło fizyczne widzenie, aby zapewnić inny sposób widzenia. Niektóre liście były używane do naparów, które prowokowały wielkich i tylko wtajemniczeni tego boga znali ich zastosowanie. Edelatis było połączone z pewnymi miejscami kultu, w których trzymano święte ognie i gdzie pochłaniane były transcendentne opary. Uwaga: niewiele innych rozwiązań, to kwestia podwójnego wzroku, trawiastych preparatów i fumigacji. Ogień jest bardzo obecny w temacie. Może to być tytuł innego boga magii. Jest to zatem kwestia doczesnej woli KERNUNOSU. Wśród Druidów istniały szamańskie zastosowania, Edelatis był bogiem natchnionych wizji. Jego działanie wyciszyło fizyczne widzenie, aby zapewnić inny sposób widzenia. Niektóre liście były używane do naparów, które wywoływały transy i tylko wtajemniczeni tego boga znali zastosowania. Edelatis było połączone z pewnymi miejscami kultu, w których trzymano święte ognie i gdzie pochłaniane były transcendentne opary. Elhe. Elhe była bardzo znaną boginią, mówiono, że wróciła zimą, by mieszkać w górach, aby pokryć je miękkością swojej skóry. Jej własnym elementem wody był śnieg, jedwabisty wygląd kobiecej skóry. Urodziła się na świecie w górze i ptaki otrzymały od niej imię swoich skrzydeł, bogini dała im również jedwabistość piór. Jego rośliną był żywokost lekarski, rozpoznaliśmy go po miękkości w dotyku jego liści. Miała jezioro, bo była panią jezior, tych spokojnych i spokojnych przestrzeni. Należały do niego pewne drogi, które nazywano „drogami łatwymi”, więc były one pozbawione pułapek. Dała również swoje imię Alésii, słodkiemu, spokojnemu miastu. Uwaga: Potwierdzam, że Elhe była boginią wdzięcznych i pięknych przestrzeni, bóstwem skóry. 100% Ellitivae Mattres. Były matkami łaski i stworzenia. Ellitivae zgromadziła wszystkie rozważania na temat kultu żywego świata. Panowali nad równinami i górami pełnymi majestatu i animi, ucieleśniali czystość żywych. Wszystkie formy piękna zostały ubóstwione, Ellitivae były śpiewającymi matkami mocy życia. Uwaga: skomplikowany temat, ale wydaje się, że dzikie stada, piękne góry i wielkie równiny są w zasięgu ich kompetencji. Jest to kult życia, który porusza się z wdziękiem i wielkością. Nie ma to nic wspólnego z boginią ziemi. Enicos: Popychacz krzesła Bóg. Okres zimowo-duchowy. Wynalazca, poeta, któremu powierzono bieg czasu w kącie paleniska. Epaimagos. Boskość klaczy hodowlanych, Epajmagos sprawował zawód drogiego Galom.Konie, tak pożyteczne, tak ludzkie, nosiły w sobie pieczęcie cywilizacji i siłę zgromadzonych zwierząt. Epona była matczyną boginią jeźdźców, Epaïmagos był geniuszem, który chronił cenne czworonogi. Hodowcy koni oddawali mu cześć, ponieważ szczególnie wymagało ochrony terenów lęgowych. Płodne porody, jakość rasy, sprzedaż koni, wszystko, co dotyczyło konia, musiało być święte, ponieważ było zbyt użyteczne. Uwaga: jest bogiem zbierania koni, a więc klaczy hodowlanych i targowisk. Epedatectorix. Wśród mitów galijskich jest twórca myśli o słuszności. Na większości monet galijskich wygrawerowany był koń, przeważnie z głową mężczyzny, ponieważ bestia i zwierzę były nierozłączne, często nad legendarnym jeźdźcem o imieniu Epedatectorix znajdował się fantasmagoryczny kształt. Chodziło o pokazanie i utrzymanie mitu o wiecznej młodości bohaterów, rycerzy, którzy wędrowali po świecie w oblężeniu przygód. Założyciel galijskiego rycerstwa, o którym teraz wiemy, że przestrzegał zasad specyficznych dla ich grupy, takich jak posiadanie bardzo potężnej formy fizycznej, pełnej łaski. Uwaga: to tytuł, który został nadany głównemu bohaterowi mitologii galijskiej, wojownikowi, który związany ze swoim koniem nieustannie musiał wygrywać, osiedlając się wszędzie, dlatego był systematycznie wygrawerowany na monetach galijskich. Mit, który musiał przypominać mit króla Artura. Epona. Marcos, dzięki swoim skrzydłom stał się półbogiem, przeleciał nad polaną burzliwego Tanaris i ósmego miesiąca, wylądował na środku białej polany i oświetlony słońcem. Szlachetny byk przypisał to królestwo czekającemu jednorożcowi, rozpoznawanemu po jego wyjątkowym rogu. Uderzeniem rogu wykopał dół, w którym jeździec wiatru pogrzebał się ze zmęczenia, po czym zasnął na noc, w miejscu, które zajmowało, wyrosło nowe drzewo. Następnego ranka Jeździec przyjął postać centaura. Drzewo młodości szybko wydało owoce, które wyglądały jak duże, gładkie, błyszczące kulki. Dwóch z nich upadło na ziemię, jeden w nocy, a drugi w dzień. Pierwszy wykopał głęboką dziurę iz tego tunelu wyłonił się stwór nocy, Moritasgus, bóg-borsuk, który kultywował zapomnienie. Kiedy zobaczył otoczenie, jak najszybciej wrócił do swojej nory. Drugi owoc nie utonął tak bardzo, że był lekki jak powietrze, a to błoto, lega, samo go przykryło. Pulchna mała istota pokryta duchem swoich przodków zaczęła się uśmiechać w świetle dnia. To był Boruos, bóg ceramiki i pamiątek. To później wyprodukowało wiele garnków, naczyń i wazonów, aby pomieścić nowe owoce, które spadłyby z drzewa. Epona była czystym jednorożcem, matką odpowiedzialną za narodziny, naukę i uśmiechniętą przyszłość, wszyscy jeźdźcy wiatru, którzy podążali ścieżką Marcosa, z szacunkiem go podziwiali. Księżyc. Erda. Głębia wszystkiego często zależy od kreatywności lub pamięci. Aby móc docenić najbardziej odległe elementy, trzeba umieć spojrzeć na to, co się za nimi kryje, albo umieć cofnąć się o krok. Erda była bóstwem nieba i wody, bóstwem głębin. Orzeł wpisany w gwiazdy był mu dedykowany. Ta bogini wglądu szokowała ludzi, gdy wzywali ich do porządku. Głębia jego królestwa dorównuje jedynie królestwu zmarłych, najstarszej pamięci, w której są wpisani. Czarny orzeł reprezentował ją na ziemi, znowu wizja, szokujące zrozumienie, że nie można zawrócić, przyszło od niej. Była boginią głębin morskich, przepaści, była też boginią, która przekazywała życie po śmierci. Na innym poziomie była prawdopodobnie znana również jako Morgana. Uwaga: z „Are”: otaczająca wizja, „eda”: tajemnica ducha. Często kojarzony jest z Ordos: młot, który wyraża szok, z pewnością inspirującą wizję bogini, w którym przenosi głęboki świat, z pewnością jest również jednym z trzech rządzących królestwem umarłych, czyli czarnego Orła. . Nazywany również: Aereda. Bogini głębi spojrzenia, jest bóstwem prawdy. Erditse Mit Erditse pochodzi od wymarłego dziś stworzenia, z pewnością był to lew z Pirenejów. Mówi się, że ostre szczyty tego pasma górskiego to w rzeczywistości zęby Erditse, pół-człowieka, pół-lwa, był on bóstwem myśliwych. Te gwałtowne polowania, podczas których ludzie biegali, by polować na zwierzynę łowną ze zboczy, dały wielką nagrodęp pożądane. Był to moment wzburzonego inicjacji, w którym ci, którzy stali się prawdziwymi ludźmi, konfrontowali się z potężną ulgą i niezwykle zwinnymi zwierzętami. Uwaga: stara zwyczajowa boskość, podała słowo „adres” po francusku, wojowniczy zapał i uzębienie wydają się bardzo wyraźne w studium, nie odnosząc się do wilka czy niedźwiedzia. Wnioskuję, że to rzeczywiście lew gór. To jest stare. Ergé. Niektóre góry przybierają formę wieczności. Tak było w przypadku gór bogini Ergé, która nadała im swoje imię. Jego drzewem było stawanie się i zaangażowanie. Była boginią z góry. To ona przewodziła osiągnięciom i miała osobisty związek z każdą osobowością. Mówiono, że jego działanie było ograniczone i nieograniczone, dawał porządek. Było widoczne w formowaniu się żywopłotów, ujść i wąwozów. Przyszłość każdego zależała od Ergé, który był matką Galów. Poinstruowała, przygotowała pracę i udzieliła kursów do odbycia. Była jedną z bogiń, które prowadzą bohaterów do ich celów. Swoją radą zorganizowała tak samo jak kampanie wojenne. Mimo defensywy, jaką atakował, górska nimfa Ergé była nieugięta, przed niczym się nie zatrzymała, to ona narzuciła swoje ograniczenia terytorialne. Budowała to, co trzeba było zrobić na zawsze, także bóstwo kulturowej wieczności. Uwaga: i tak, Ergé była boginią organizmu, organizatorem myśli lub bardzo dobrze zorganizowanym zleceniodawcą. Do niego oczywiście należy ta rodzina francuskich słów opisujących organizację pracy, idei czy walk. „Erigo” w języku galijskim oznacza ograniczenie i nieograniczoność, czyli coś, co musi się stać. Od „Éri”, obwód i „Go” aktywność. Erimos. Erimos był półbogiem, synem łani, a Adamos od urodzenia zauważyliśmy, że nieustannie patrzył w niebo i że jego stopy nigdy nie dotykały ziemi bez odlecenia. Chodził po okolicy, nie zwracając uwagi na to, dokąd idzie, a jego matka zawsze musiała mieć go na oku. To macierzyńskie pokrycie uniemożliwiło jej bycie integralną częścią jednej lub drugiej grupy. Wędrował dalej, beztrosko, z nosem w górze, podziwiając kolorowe światła. Pewnego dnia spotkał Eridobno, czarnego orła, także kobietę. Ten ostatni wzniósł go w niebo, aby pokazać mu czystość powietrza i duchów w górze w nocy. Erimos poprosił boskiego orła, aby nigdy więcej nie sprowadzał go na ziemię, ponieważ to było nie na miejscu, nie rozumiał świata pośredniego, świata ludzi. Natychmiast orzeł przemienił go w powietrze, wodę i światło, Erimos dokonał projekcji Erasinos. A Erasinos był małą tęczą, którą każdy mógł zobaczyć z czterech stron środkowego świata, tym razem Erimos postawił dwie stopy na ziemi w ciągu dnia. Niewinni żyli od tego momentu w królestwie czystych serc, ci, którzy, choćby wszyscy świecący, są niezdolni do niegodziwości, nigdy nie będąc w stanie ukryć się przed złem, które ich ściga, również bez tchórzostwa. Istoty, które mimo wszystko stoją znacznie ponad wspólnym losem, ponieważ wyobraźnia kieruje ich ścieżką. To prawdziwi niewinni, którzy nie mogą zauważyć, czy w otaczającym ich świecie jest zło, czy też nie, z głowami ciągle w chmurach. Ludzie czasami biorą je za głupców, podczas gdy często są najmądrzejsi. Uwaga: „Érimos” oznacza „czyste serce”, to nasz galijski Hermés. Wydaje się, że galijska nazwa tęczy to rzeczywiście „Erasinos”. Eriu. Nazywany także „wiatrem deszczu” był bogiem nawadniania, którego można było przywołać. Był bóstwem chłopskim związanym z masową pracą. Jego szybkie działanie na pędy widoczne było przy wydłużaniu się łodyg. Był to znak od Teutatesów, którzy opiekowali się potomstwem. Związany z uprawami i rezerwami, Eriu był niebiańskim bóstwem, które również zapewniało ofiary i dary. Bardzo gadatliwy bóg. Uwaga: jest to kwestia zmieszania pracy i religii, a więc pieśni. Errecura. Errecura była bóstwem duchowości bliższym vatesom i samym druidom. Był świętym pasterzem, jeśli wolisz, uwolnionym przywódcą tłumu w tym sensie, że jego plemiona uważano za wolne. Errecura łączyła ludzi w tak zwane autonomiczne grupy, ponieważ mieli przywódcę, który gwarantował ich duchowość. Nie byli barbarzyńcami i ten bóg obejmował żołnierzy o paternalistycznym wyglądzie, wszystko, na co patrzył, należało do jego filozofii. Nazywany także Eyricurą, wiatrem wolności. Uwaga: są to grupy uważane za wolne, Errecura był mistrzem wyzwolenia. Związek z jeleniem, zwierzęciem powiązanym tylko z druidami lidera grupy. Pierwotny druid? ComCóż, czy w mitologii galijskiej był wiatr, wiatr wolności, wiatr jednoczący, wiatr gniewu ... itd.? Erriape. Bóg uczciwości w górach, Erriapos zmusił mężczyzn do zaakceptowania siebie. Był bóstwem wolności myśli, niewymuszonym, żyjącym na rozległych obszarach Pirenejów, które nie należały do nikogo. Te stoki pokryte gałęziami, na których nikt nie mógł oszukiwać, inspirowały przechodniów. Erriapos pokrył doliny swoimi hombresami, pozostawiając tam dobroczynnego ducha tych, których chronił. Erriape był także bogiem tajemnic świata, łowcy złożyli mu ofiary, aby uzyskać dostęp do jego terytoriów. Uwaga: termin „Eri” nie oznacza w szczególności orła, ale obszar łowiecki. Chodzi o podróż na zachód i przylądki. Być może związek z zachodzącym słońcem i wieczornymi cieniami. Erudinos: zarządca orła, odpowiedzialny za gospodarowanie i oddawanie ziemi pod uprawę. Esculapi. Esculapi to inne imię nadane Cuculãtosowi, bogu, który strzeże pałeczki lekarskiej. Był towarzyszem wody i jej cudów zdrowia. Jego statuetka była zabierana na festiwale wotywne, aby przyciągnąć jego organizacje charytatywne. Esculapi był bogiem woli związanym z rybami i śpiewającymi rybakami. Bóg dobrego jedzenia i bankietów, które na nowo rozpalały fizyczny żar. Mówi się również o nim, że posiadał niezbędną wiedzę dla Bélenosa na temat receptur, chorób i roślin leczniczych. Jego laską było drewno orzechowe rosnące na brzegach świętych strumieni. Uwaga: jest to bóstwo greko-galijskie, umieszczam je na liście, ponieważ jest to ewolucja Cuculãtos i że ten tytuł Esculapi jest powiązany z kultem śpiewających wód. Wydaje się, że to on dzierży filar medycyny naukowców. Etiona: bogini licznych łąk. Etnosos. Jeźdźcy zdobywcy nosili hełmy ze skrzydłami, uhonorowali skowronką boginię podróży. Galowie dokonali wielu podbojów i widzieliśmy je aż do Cypru i znacznie dalej. To są te, które nazwaliśmy Etnosos, ptakami przelotu. To był pierwszy tytuł, uznanie armii galijskiej i ich floty. Przez większość czasu byli gośćmi, to znaczy podróżowali bez zatrzymywania się, podczas gdy kobiety posiadały ziemię i pozostawały na terytorium Galów. Ci Etnosos wyrobili sobie reputację „wychowawców ojców”, zabrali cywilizację na Wschód drogą morską. Wygląda na to, że byli sławnymi budowniczymi i gorliwymi religijnymi. Uwaga: potwierdzone, Etnosos mają główny związek z galijskimi mieszkańcami morza. W studium aspekt militarny wydaje się dość pewny. Około 3000 ludzi żył na Morzu Śródziemnym i Atlantyku, ale znający się na rzeczy najwyraźniej nie chcą się nim zbytnio interesować, czy to podważałoby teorię indoeuropejską? Etullilia. Wśród Helwetów rozległe łąki, na których nie rosło wiele drzew, pokrywały łagodne góry. To tam była bogini z góry o imieniu Etullilia. Jej symbolem był żółty asteryzm widoczny z daleka. Mówiono, że jest kamieniem płodności w zimnych górach. Nazywał się „wius”, gwiazda gór. Wszędzie tam, gdzie można było zobaczyć asteryzm, rośliny rosły szczęśliwie, licznie, a Helweci żyli w pokoju pośród miękkości tych słomek. Być może to właśnie ta bogini nadała nazwy wielu plemionom pastwisk górskich. Gdzie łąki były bogate i liczne. Jest kwiat, który mówi, że najbardziej przypominasz postać Etullilii, którą nazywamy również Etuwilią, jest to szarotka. To znaczy „żółty asteryzm żyznych ziem”, to z grubsza wszystko. Uwaga: nasi przodkowie znali Chiny, słowo „wius” występuje tam również w tym samym znaczeniu: „wuche”, żółty asteryzm. Długo szukałem tego kamienia i znalazłem go, co nadaje mojej symbolice literę „w”. Etunia. Praca szła dalej, nikt nie marnował czasu, gdy robili to z jakichś przyczyn. Galowie organizowali się, wszyscy zajmowali się swoimi sprawami, życie zaspokajało ich potrzeby jako całych istot. Istoty, które stworzyły, obdarzyły dziwnym poczuciem porównania. Byli sumienni, a sumienie jest córką wiedzy. W regionach położonych dalej na północ plemię wzniosło kult dla bogini, której wszyscy zazdrościli, kult Etunii, znanej również jako Eduina lub wciąż z nimi: Areduina. To plemię obecnych Ardenów kochało ponad wszystkie góry, których nic nie zepsuło. Ogromna złożoność dzielnych krajobrazów, które jesienią pokryły się fioletem. Ponadto Étunia była również nazywana „czerwoną boginią”, czerwonym księżycem.rękawica, która w nocy wyrasta z żywych roślin. Ogrody wolności, którym nic nie mogło przeszkodzić, ponieważ były rozwlekłe w swoich splątanych formach. W Irlandii nazywała się Eithne, Eden. To w tych pełnych wdzięku krajobrazach narodził się wyjątkowy lud. Étunia była wspaniałą boginią, matką wszystkich artystów. Mówi się, że z jego związku z Lugusem już dawno narodziło się dziecko wolności, które próbował pożreć czarny potwór. Myślę, że pamiętam, że to ten, któremu później nadano imię Merlin, Mag. Ale to już inna historia, wróćmy do tej bogini, która nadała swoje imię jesieni, której kolorów szukali wszyscy mężczyźni, tej, która łaskawie rozpaliła ich serca. Ciąg dalszy nastąpi. Exalbiorix: bóg wyniesienia, wściekłych namiętności i pieśni wodospadów. Excingios. Galowie byli także synami Any, uważali się za jednostki wśród populacji ludzkiej. Słyszeliśmy o boskich wojownikach ze źródeł historycznych, a także z grobów rydwanów. Ci, którzy nosili skrzydlaty hełm, byli pochodzenia królewskiego, niezrównani i wyjątkowi. Byli „poza grupą”, walczyli o siebie i musieli być wyjątkowi w miejscach konfliktu, to oni nazywani byli „Excingios”, wojownikami nieba. Ci, których historia mówi, że ruszyli samotnie w walce, demonstrując swoją niezrównaną odwagę, niczym drapieżne ptaki powracające z nieba, które niestrudzenie atakowały kilku wrogów jednocześnie. Uwaga: „egzo” jest korzeniem osobliwości, to rycerze galijscy, szczególnie dobrze wyszkoleni ekwici, zaatakowali swoich wrogów. To tytuł. Exomna: bogini naiwności, rozwagi i odwagi. Expercennios. Expercennios było bóstwem wód termalnych Luchon. Stary zwyczaj to iść i oczyścić się w tych ciepłych i czystych wodach górskich. Był to odległy kocioł związany z bardzo starą boginią wnętrza góry: „cennią” zwaną także „Canouną”, bardzo starą osobą, która nadała przydomek niewidomemu. Expercennios był opiekuńczy bóg miejsca, w którym mieszkali ludzie. Jego nazwa oznaczała: „wyjątkowy kocioł Cennia”. Uwaga: „egzo”: szczególność; „pario”: kociołek (gorąca woda); „Cennia”: bogini ciemnych jaskiń, to bóstwo pojawia się w innym miejscu w języku galijskim, bardzo, bardzo stare odniesienie. Fagus. Określenie „cioty” pochodzi od tego boga buka, Fagus był bogiem chłopów, którzy zbierali owoce tego drzewa, z jego drewna robiono maski i kijki bojowe, nazywano go „decydującym” w odniesieniu do ciężar jego ciężkich decyzji w porównaniu z jego gałęziami. Tego boga wydajności porównano do wzgórza, podobnie jak wiele innych świętych drzew. W Pirenejach dotyczyło to największej planety w kosmologii galijskiej. Fagus był również wymawiany jako „Pagus”, ten, który urodził się na wsi, rodem z Galów. Uwaga: najwyraźniej Jowisz ma bezpośredni związek z Lugusem, podczas gdy Merkury jest raczej związany z Bélenosem, a Tanaris z Marsem. Felvennis. „Felvenni” byli potomkami starożytnych wodzów, istniały silne powiązania ze szczęśliwą przeszłością. Wskrzeszonymi przywódcami byli Felvennis, pochodzący z czasów starożytnych. Byli szczęśliwymi, chronionymi zaklęciami dowódcami, którzy przemierzali bardzo powolne i zakurzone ścieżki śmierci. Byli postrzegani jako uczciwi, a nie zboczeni. Świeciły się dzięki woli Any i na pewno ucztowały przy stole bogów. Uwaga: związek między Aną a wielką boginią wydaje się coraz wyraźniejszy. Felvenni przystali na życzenia wskrzeszonych wodzów. Wszystkie tematy w „jest” tam, gdzie kończy się „es”, wydają się odnosić do dawnych czasów i reinkarnacji Findonnios. W starożytnej religii galijskiej przodkami byli bogowie, którzy zstąpili na ziemię w postaci zwierząt. Findonnios był wspaniałym przodkiem jesionu o wielkiej urodzie. To właśnie ten bóg umożliwił zawiązanie więzi boskiej krwi, szlachetności i wiedzy. Potomkowie Findonniosa mieli ciało uważane za czyste i był to bóg poniżej, namiętny świat. Byli jedynymi potomkami świętej rzeki. Uwaga: kilkakrotnie przerabiałem to studium, jest oczywiste, że jest to odniesienie do ciała dawnych bogów. Mówiąc moralnie, ludzie naśladowali postacie i różne akty zwierzęce, więc mają potomstwo, ponieważ są doskonałymi zwierzętami. Fonios. Było tak wiele kamieni do rozdania, że bogini pewników postanowiła wezwać giganta z podziemi. Nazywał się Fonios, fuzja. Jej ręka była twarda, że nic nie mogło jej otworzyć, a jej skóra była czerwona i pomarszczona

. Zatrzymał się w jamach, które prowadziły do pełnych pasji światów poniżej. Uirona, zwany też Urnią, oddał wszystkie kamienie stworzenia czerwonemu strażnikowi, a ten z gracją zwinął je, przetoczył przez długi czas, aby złagodzić kąty. Ta kolorowa gromada była skarbem książęcym. Wszystkie znalezione kamienie zostały zjednoczone, wszystkie kolory ludzkości połączono w jedną grupę. Ten nowy kamień nazwano: „Fani”, kamień mieszanek. Przodkowie długo opowiadali swoje historie o jednym z tych spotkań, ta wielka kupa różnokolorowego budyniu posłużyła za punkt orientacyjny. Poszliśmy go szukać w żelaznych jaskiniach w regionie Brocéliande. Dziwny region w czasach, gdy było wiele kopalni. Gabinae Mattres: siostrzanie przekazów matki i córki. Gamaléda. Do wiedzy starożytnej należały zbiory soków, święte drzewa pozwalały na wytwarzanie wielu różnych trunków. Modrzew, jesion i wiele innych przyniosły swoje słodkie potoki. Te napoje uważane za nektary bogów przyniosły jedną z darów natury. Lśniące i czyste napoje były oczywiście używane jako lekarstwo i nazywano je „powolnymi wiosennymi potokami”, ci, którzy się odrodzili, znali wspaniały i przyjemny sok. Uwaga: zbliżamy się do magicznej mikstury, jeśli tak powiem, ta boskość soków i soków powstała w wielu europejskich miejscowościach. Gara. Przede wszystkim przed pierwszym porankiem na świecie było tylko czarne słońce, W środku nocy bardzo głośno zapiał kogut, był to kogut galijski, bóg Gara, Boskie zwierzę ukryte dotąd w nocy właśnie złamało ziarno, dzieląc wszechświat na dwie części, Zjadł pierwszą część i nadszedł świt, kolory jego upierzenia zostały nadane ziemi, Rano tęcza otoczyła wschodzące słońce, Pod koniec dnia, w środku nocy, zjadł drugą część nasienia i wszechświat wymarł, Ale wkrótce potem kaliaco znów zaczęło śpiewać i narodził się kolejny poranek. Uwaga: bóg Gara, znany jako bóg płaczący, może być tylko tym, który wciela się w postać galijskiego koguta. To On budzi świat, to pierwszy krzyk życia. Zwracam uwagę, że kolory kolorowych strojów Galów mogły pochodzić z tego mitu. Garganos. Wymawiane również Garcanos, nie było bogiem, ale stworzeniem z trzcin, które graniczyły z niebiańską rzeką. Zaciekłe, zamieszkujące niebo stworzenie, które warczało, syczało i wrzeszczało bez przerwy. Mówi się, że było kilku strzegących wyższego świata. Były to dzikie wodne potwory, które pożerały intruzów. Uwaga: jest zamieszanie z syrenami, ale biorąc pod uwagę wazon Vix, myślę, że moja interpretacja jest najlepsza. Boginie Garmangabi. Wśród wszystkich plemion galijskich istniał dobrze ugruntowany zwyczaj, nazywany po francusku „gari”: krzyk. Ten sposób wyrażania życia był rozpowszechniany wszędzie. Gari zdefiniował przynależność, pragnienie, tworzyliśmy pieśni miłosne zwane także: garat. Zapanowała prawdziwa kultura krzyku życia. Ciężarne kobiety galijskie przywoływały boginie Garmangabi, aby noworodek był ożywiony wielką siłą życiową i popychał wielkiego Gariego, gdy tylko się urodził. Przeszłość to długa droga, nawet dziś sprawiamy, że nowo narodzone dziecko płacze, aby zadbać o swoje zdrowie. Te boginie Garmangabi były bóstwami pierwszego tchnienia, tymi z położnych, które otrzymały przydomek: porywacze krzyku. Jasność i solidność pierwszego słowa zapowiadały dobry wynik dla Galów. NB: 100%, wołanie witalności było rzeczywiście galijskim zwyczajem. Występuje również w wielu czynnościach codziennego życia. Chcę powiedzieć, że w rzeczywistości, kiedy analizujemy dzisiejsze zachowanie Francuzów, Galowie niewiele się zmienili. Śpiewają głośno o swoich miłościach, krzyczą o swoich prawach z całą legitymacją, wciąż wzywają swoją siłę życiową, dziś jak wczoraj, jak robili to ich przodkowie. Słowo „cri” w języku francuskim pochodzi od galijskiego „gari”. Gavadiae Mattres: ceremonia pamięci starożytnej. Przypomnienie myśli przodków. Gdonnios: znani również jako Goïdels, są ludźmi z boskim duchem. Spadkobiercy, synowie i córki bóstw, Galowie. Gena Taribrana. Bogini wrony przekazała wiadomość przez chmury, była częścią kursu wielkiego byka. Wzywając mężczyzn i kobiety do ostrożnego chronienia się, jego opuchnięta klatka piersiowa zapewniała ochronę małym dzieciom. Broniła zębów i gwoździ małych mieszkańców ziemi. To także od niej pochodziły wielkie sterty siana na polast na te stosy, które wylądowała, krzycząc zaciekle ostrzeżenia. Nazywano ją „dziurką w uchu” z powodu jej przeraźliwych płaczów. Nb: zabawne też to, że to rodzaj Marianny chroniącej dzieci, jej spuchnięta klatka piersiowa służyła za napierśnik, podobno też był moralnym, wielkim zjadaczem zboża. Gerodatiae Mattres. Mattres Gerodatiae były inspirującymi boginiami śmierci ostatecznej. Byli boginiami kłamstwa i fałszywych proroctw. Mówi się, że ich trąby brzmiały w ciszy i że szli za miejscami pochówku. Ich pieśni śmierci przyniosły zniszczenie, przybyli skądinąd i znaleźli się na końcu znanego świata. Gerodatiae Mattres zapowiadali milczenie i nie należeli do trzech światów namiętności, ziemskiego i boskiego. Byli cudzoziemcami, czarownicami zdolnymi do rzucania złych zaklęć. Uwaga: istnieje związek z bogiem Condatis, chodzi o ziemską śmierć. inny Geru-datiae Mattres: ceremonia zwana krzykami weselnymi. Składki i posagi dla nowych par? Gesahenae Mattres. „Na ich wyspie padał deszcz dzięciołów i oszczepów”. Gesa henae Mattres były płaczącymi matkami, więźniami samych siebie. Ci zakładnicy zim duszy byli w mitologii, pochodząc z wyspy, na której panowała samotność. W tym miejscu było wielkie bagno, na którym spotykały się wszystkie smutki. Uwaga: to są rzeczywiście matki smutku, dzięki studium słowa dowiedziałem się, że istnieje wyspa zwana samotnością, na której padały oszczepy. Jest to sposób na zapisanie wycofania się w siebie. Czy istnieje rytm przypominający bęben, który był kojarzony z kowadłem, z uczuciami i złamanym lub zmiażdżonym sercem? Gianis. Ludy galijskie korzystały z wróżb i podobnie jak wielu innych w starożytności, były one przekazywane w formie pośredniej. Gianis był bogiem wróżb i wykrzykiwał swoje przepowiednie długimi, ciemnymi diatrybami. Normalnie zabrania się dostarczania przyszłości w zrozumiałej dla człowieka formie, ten bóg wróżbitów mówił aluzje, w przypowieściach i ukrywając bezpośrednią wersję swojej wiedzy. Był bogiem mówiącym z czarnym gniewem, aby ukryć łagodniejszą rzeczywistość, którą ludzie musieli odgadnąć, tłumacząc jego złudzenia. Gianis mówił o rodowodzie i przyszłych zbiorach dzięki swojej wiedzy wywołanej transem rozciągniętym jak struna łuku. Uwaga: tego rodzaju pośrednia przepowiednia była uznawana w całej starożytności śródziemnomorskiej. Chodzi o boga lub wróżbitę bardzo dobrze znanego z ciemnego, duchowego świata. To „ten, który zapowiada młodość, przyszłość”. Pewne powiązanie z Giarinosem. Giarinos. Giarinos był bogiem wielu rodów, mówiono, że był więźniem zimy i że pierwszego dnia wiosny wydał okrzyk odrodzenia, który pozwolił mu wydostać się z zamarzniętych krain. To on chronił nasiona w zimnych miesiącach. Giarinos był brodaty, a jego włosom zapuściły się korzenie. Był bogiem wyzwolenia istot i dobroczynnych rzek, które podlewały brzegi, umieszczając tam cenną próchnicę. Ten syn pierwotnego słońca zachował jedną ze szlachetnych tajemnic życia. Uwaga: brodaty mężczyzna, który budzi się w pierwszym upale słońca, jest bóstwem ziemi i odradzających się roślin. Może tytuł o innym bogu lub zwierzęciu długowłosym? Gisacos. Każda broń galijska była darem bogów i wszyscy mieli swoje opiekuńcze bóstwo. Gisakos szczęśliwy był bogiem poniżej, który podarował oszczepy i włócznie ludom galijskim. Był bardzo silny fizycznie, a jego włócznia ze srebrnym grotem szukała celu, machając na niebie. Miał sześć oszczepów, które obracały ziemię, gdy utknął w ziemi. Gisaki witały ludzi, dokonywały darowizn i dokonywały bezbłędnych wyborów. Uwaga: to jedna z części świętej zbroi. Srebrny punkt porównuje się z lemieszem w badaniu. Goben. Był czas, kiedy ludzie potrzebowali przykładu czystości, Adamos przyniósł im ogień stworzenia i zazdrość, ale plemionom wciąż brakowało części cywilizacji, aby właściwie ją zdobyć. Lugus spłodził czystego Gobena i wysłał go na ziemię. Goben był szczególnym bogiem, był bogiem prawdy i dokładności, poszukiwaczem i łowcą. Jego materiałem było żelazo. Był także bogiem minerałów, podobno widział daleko i żadna cząstka prawdy nie uciekła mu, tak jak cząsteczki metalu. W ten sposób dzięki Gobenosowi ludzie wykuwali solidne, niezniszczalne narzędzia i wytwarzali najbardziej oczyszczone produkty. Pierwszym był żelazny widelec, który pozwalał ludziom bronić się i pracować na polach.jeden był pługiem, który obracał ziemię, aby odsłonić jej skarby, trzeci był kilofem, który umożliwiał kopanie kamienia i znajdowanie tam metali szlachetnych. Goben miał sztukę urzeczywistniania rzeczy, poświęcono mu posągi wykonane z najczystszych metali. Uwaga: niesłusznie pomylony z Ucuetisem, kształtującym się kowalem, Goben, znany jako Gabenos, jest tak naprawdę bogiem przede wszystkim czystości minerałów. Jest bogiem z wyboru. Znajdujemy go związanego z wulkanem-Adamosem, bogiem ognia stworzenia, a wraz z Ucuetisem, tworzącym boga metali, jest on zatem kowalem. Goben jest również reprezentowany jako walczący nago lub ubrany w bardzo czysty strój, a także tarczę, symbol solidności. Był bogiem galijskim, korzeń znajdujemy w kilku słowach. Wśród Wikingów według akcentu jest to Goibniū. Wygląda na to, że Gabenos jest kowalem żelaza, Ucuetis brązem, a zatem Adamos prawdopodobnie byłby kowalem cyny. Gobroïgo. Gobroïgo był bogiem-kozą, jego rogi zdobiły wejścia do niektórych fortów, ponieważ z pewnością tam stada były chronione przed drapieżnikami. Był to „bóg z widelcem”, bóstwo chłopskie, które mimo wszystko miało swoje znaczenie w wyposażeniu wojennym. Raczej czczony w regionach górskich, Gobroïgo był wszędzie znany ze swojej siły i ziemskiego uścisku, był bogiem zuchwałości i siły witalnej. Uwaga: wydaje się, że część sprzętu wojennego pochodziła z użytku chłopskiego. Może być połączenie z naciągami i chwytliwymi rytmami. Govanon. Govanon była nimfą i niektóre rzeki zostały nazwane jej imieniem. W tych przezroczystych wodach występowały głównie ukleje, ta obfitość życia była także manną pożywienia przywożoną do wiosek. Ta wodna wróżka dobrobytu była źródłem wiosek rybackich. Uwaga: niewiele informacji, ale może to być tylko boskość łowienia i zbioru roślin wodnych. Nie mylić z Gobenem. Graïos. Graïos był ogromny, był to olbrzym, którego broda ciągnęła się po ziemi i którego brzuch rozciągał się na zewnątrz. Jego droga wykraczała poza wojenne trąby, a jego wezwania słychać było wszędzie w wielkich regionach. Był bardzo silny i nazwaliśmy go szarym słońcem. Był bogiem ciężkich kamieni i twardego piasku, które były używane w niektórych rzemiosłach. Lawiny były spowodowane jego działaniami. bóg kiełkowania? Uwaga: w porządku, był gigantem ciężkości kamieni i gór z piaszczystymi potokami. Grannos. Mattres powracali co roku, aby zapewnić całą swoją opiekę ludom galijskim, przeszli przez Pireneje na terytorium tektozaży Volques. To po stronie Pic du Gard złożyli jajko miłości. Wieczne jajko, które urodziło dobrze znanego boga. To Grannos przepowiedział potomstwo i sadzonki. Mówi się, że miał magiczny łuk i że wszystkie kłosy pszenicy lub jęczmienia, które opuściły ziemię, były w rzeczywistości strzałami, które galijski amorek narysował w ziemi. I każda strzała stała się strzałem. Ich końcówki pochodziły ze skorupy, z której zrodził się Grannos, muszla z różowego kwarcu z inkluzją, jajo żurawia. Nazywał się Grannos, paląc go, ponieważ to on wciągnął serca wszystkich w pełne miłości rozkoszy. Ci, których dotknął Garanus, Grannos, stawali się przedsiębiorczy do granic bezczelności. Był synem żurawi, które nadały swoje imiona Garonnie. Rzeka pełna tych różowych kwarców. Dzięki ich potomstwu obfitość panowała nawet na terytorium tolosatów. Chemia działała wszędzie. Kamieniem pewności Grannos jest gwarancja przyszłości, jest to kamień miłości dzisiaj, zanim stał się kamieniem pierwszych miłości, ziarnem, które rozpala serca. Góra, na której rośnie, znajduje się na południu Francji, jej drzewo to jesion, który daje różowe nasiona. Mówiono o Grannosie, że był bogiem wielkiej świetlistej wizji, ponieważ był tym, który spełnił życzenia przyszłego szczęścia. Widział to, czego nikt inny nie wiedział o przyszłości. Uwaga: Grannos jest również znany pod nazwami „Garanus”, „Giarinnus”. Z tym mitem myślę, że jestem w 100% pojednaniem. Szczyt Gard nazywał się „Garra”. Francuskie słowo pochodzi z języka galijskiego: „poręczyciel”. „Ziarno” też. Kamień pewności: „Gara”, przezorność. Jeśli czasami kojarzy się to z Bélénosem, to dlatego, że lekarze są również bardzo dalekowzroczni. Graselos. Graselos był jednym z najbardziej galijskich bogów, przodkiem. Był bogiem ciszy i wieczności, którego ucieleśnieniem były przezroczyste kolorowe kamienie. Bóg, który podtrzymywał ogień w górskich chatach. Był bogiem ciszy i spokoju. Dziękujemy mu za zakonserwowanie towarufurii żywiołów. Miał wielką wartość i był bogiem z dołu, wielbicielem. Uwaga: studium wskazuje na dobrego ducha Graselos, związanego z górą i mieszkaniami, możliwe, że był to bóstwo miłości. Ta mitologia galijska jest znacznie starsza, niż niektórzy mówią. Wydaje się, że francuskie słowo „gruby” pochodzi od galijskiego „graselos”. Grinunmi: Bóg służący pięknemu ubraniu, jaskrawo kolorowym. Coś w rodzaju boskości pięknych kostiumów lub sukienek. Griselicae Mattres. Były to nimfy, a raczej stworzenia w rodzaju gorgonii, ale Griselicae Mattres pochodziły z królestwa Andouna, zgniłych wód niszczycielskiej pasji. Byli nïskae burzy, ich oczy świeciły błyskawicami, a ich fale powodowały powodzie. Przekrzywione stare matrony rzucały złe zaklęcia, a wrzaskliwe słowa dobiegały z wody w niektórych miejscach, gdy nawiedzały określone miejsca. Tam, gdzie znaleziono powalone drzewa, porwane kamienie i zdziesiątkowane armie, minęły nimfy Griselicae, wiedźmy. Uwaga: to rodzaj „wściekłych matek”, fantazjowanych stworzeń, które wyły z wiatrem i gradem podczas burzy. Habetrot. Habetrot był bogiem stróżem cywilizacji i niektórych garncarzy. Ochrona i budowanie higieny domów i żywności. Wiecznie należał do świata pośredniego. Był boskością bogactwa potraw, klarowności spożywanych wód. Habetrot był bogiem delikatności i zakazanej kruchości, ponieważ był odporny. Wokół jego kultu istniały tak zwane wierzenia lecznicze. Uwaga: brzoza ma pokrewieństwo z Habetrot, przypuszczam, że to jesion konserwuje higienę domów lub drewno zdrowej konstrukcji domu. Hafgani. Nazywany również „Augani”, był bóstwem rodzinnego chłopa pańszczyźnianego. Ci poddani nie zawsze mieli status niewolników i dlatego miał oddanego boga. Nie należeli do rodziny, którą karmili i mieli specjalny status. Nosiciele pod jarzmem, ale pochodzący z miejsca, w którym mieszkali, byli bezrolni. Pochodzący z niższej kasty, ale związany z klanem. Uwaga: jeśli nie chodzi o zwierzęta, ale nie wierzę, ten bóg był rzeczywiście bożkiem poddanych rodziny. Jednak tych, którzy karmili innych, nie ma w temacie niewolnictwa, miał to być „kontrakt” między kastami. Halarmados. Najstarsze akcje uhonorowały boga Alardosa i zgodnie z pewnymi obrzędami uznano je za godne lub nie należące do tego braterstwa broni, ponieważ było nim. Halarmados przebywał na polanach należących do tych jeźdźców, był bogiem ich własnej sprawiedliwości. Niewiele wiemy o zwyczajach i tradycjach tej korporacji, ale wiemy, że byli wykształceni, przesiąknięci szlachectwem. Na niebie bogini podróży znajdowała się wyspa należąca do tej boskiej sprawiedliwości. Uwaga: jest to kwestia boskiej wyspy na niebie i słodyczy, licznych zbiorów, polany. Ten bóg musi być reprezentantem sądu sprawiedliwości, który wzniesie się do niebios? Harauso. Każde miejsce jest opanowane przez swojego boskiego ducha wśród Galów, zwłaszcza gdy nabiera imponującego wyglądu. Harauso miał swoje pałace w frontowych krajobrazach, nazywany był buntowniczym bogiem ze względu na znajomy humor, przywracał ludziom nadane ślady. Był to duch wiatru i wolności, symbol w niektórych znanych miejscach. Mówiono, że był to krewny, który dał pewne wybrzuszenia w powietrzu ich echa. Ten żartobliwy bóg był bogiem wielkich ech, które powtarzają się jak długi ślad. Myśleliśmy, że jego zwierzę musi być bardzo duże i bardzo silne, jak niedźwiedź lub tur, który oddawał swoje dźwięki przez ściany przodków. Uwaga: to bóg gór, który ma do czynienia z porywistością wiatru, modlitwami, a więc naturalną pieśnią, wolnością i wielką siłą wrażenia, jest symbolem tego miejsca, dlatego wydedukowałem, że to był bóg echa, istnieje pewna siła woli. Harmogius. Jeśli wschodzące słońce należało do zmarłych i odrodzenia, zachodnie słońce było synonimem stabilności. Harmogius był starym przyjacielem Galów, utrzymywał kierunek zachodni, gdzie mogli uzyskać spokój i osiedlić się. Po tej stronie była kraina powitania i ochrony, mówiono w wędrownych klanach. Klify Atlantyku zachowały wspomnienia z czasów starożytnych poprzez Harmogius, gdzie ludzie mogli spać o zachodzie słońca. Uwaga: jeśli się nie mylę, było to odniesienie do bardzo starych ludzi morza, położonych w miejscu uznanym za bezpieczeństwo jego mieszkańców. Niedużo elementów, ale warto cios pogłębić tam temat tego boga. Zobaczymy po ostatecznych sprawdzeniach krzyżowych, kiedy porównam wszystkie bóstwa ze wszystkimi tytułami i tematami odnoszącymi się do funkcji. Jeśli wschodzące słońce należało do zmarłych i odrodzenia, zachodnie słońce było synonimem stabilności. Harmogius był starym przyjacielem Galów, utrzymywał kierunek zachodni, gdzie mogli uzyskać spokój i osiedlić się. Po tej stronie była kraina powitania i ochrony, mówiono w wędrownych klanach. Klify Atlantyku zachowały wspomnienia z czasów starożytnych poprzez Harmogius, gdzie ludzie mogli spać o zachodzie słońca. Uwaga: jeśli się nie mylę, było to odniesienie do bardzo starych ludzi morza, położonych w miejscu uznanym za bezpieczeństwo jego mieszkańców. Niewiele elementów, ale warto tam pogłębić temat tego boga. Zobaczymy po ostatecznych sprawdzeniach krzyżowych, kiedy porównam wszystkie bóstwa ze wszystkimi tytułami i tematami odnoszącymi się do funkcji. Heliocmoun. Niektóre miejsca były zarezerwowane dla tego, co wtedy nazywano „fermentacją”, w rzeczywistości był to akt wewnętrznego przygotowania, uczenia się duchowości. Heliocmoun miał własną polanę, a na niej był płaski kamień. Była boginią nauki dla kobiet, gdzie zdobywały wyższy poziom i gdzie otrzymywały Maniaces, torc uczonych. Miejsce jaśniało swą rozumnością, bystrość i sprawność umysłu dawały synom lekcje. Miejsce pełne słodyczy, do którego wysłaliśmy maluchy. Na polanie Heliocmoun stali się kapłanami, druidessami lub obrońcami fortec. Uwaga: wydaje się, że omawiany płaski kamień to dolmen, w przeciwnym razie temat jest wyraźnie nacechowany wykształceniem i bogactwem wiedzy. Henwae Mattres. Henwae w niektórych rejonach nazywano „Awnen”, Enwae Mattres były matkami spełnienia. W starożytnej Galicji znaliśmy wyspę Ons, a określenie „Auni” było często używane przez różne plemiona galijskie na określenie stworzenia lub odrodzenia. Henwae porównano do krętej ścieżki pożądania, wiatru i wody. Słyszeliśmy o jaju druidów poprzez skamieniałego jeżowca i tak naprawdę to właśnie reprezentował starożytny Henwae, narodziny czegoś wyjątkowo poświęconego duchowości, bez żadnych fizycznych rozważań. Tak urodzeni ludzie stali się przodkami panów, przodkami. Ścieżka Henwae była drogą dostępu do wyższego poziomu myślenia, pragnienia bycia i spełnienia. Chodziło o zmartwychwstanie wewnętrzne z misją stworzenia kontynuacji życia pozaziemskiego. Uwaga: chodzi o samotny sposób w badaniu, a nie fizyczny i uważany za sierotę. Może to być tylko osiągnięcie stanu „nieludzkiego”, przez co mam na myśli: innego. I oczywiście jest kwestia duchowości pochodzącej od przodków, a mianowicie reinkarnacji. Czy w badaniu pojawia się pojęcie rozproszenia uwagi? Henwae, Auni, Anauo: awen. Herauscorritsh. Znaliśmy go od brytyjskich wybrzeży po Narbonne, Herauscorritsh zwany także żywą rzeką był młodym żeglarzem i rybakiem. Mit głosi, że ten półbóg przepłynął na drugą stronę zachodniego świata dzięki silnemu wiatrowi, który był wtedy z nim związany. Udał się do starych jaskiń za ruchomym oceanem, miejsca, w którym nocne słońce śpi. Jego maleńka, pokryta skórą łódź zatrzęsła się po drżących morzach do wewnętrznego świata. Uwaga: dość wyraźny motyw, drżące i kręcone wody, Zachód, wiatr i słońce kojarzone z carucos, skórzaną łodzią rybaków. Aspekt krawiecki i kolory tramontów. Ta łódź i jej pasażer pojawiają się na płaskorzeźbach. Hercunia. Były migracje i nikt nie pamiętał, skąd pochodzi pierwsze plemię. Nadal mówimy o bogu Ercunios, zapomnianym, a priori byłby to bóg oceaniczny. Całkiem możliwe, że to ten, który Grecy nazywali Okeanos. W miejscu, w którym mieszkało plemię zwane „ludźmi z dębu”, znajdowało się sanktuarium otoczone górą, lud, który miał reputację okazywania szlachetności i lojalności. Chodzi o słowo Kernunosa, pękanie gałęzi w miejscu wstrząśniętym przez trzęsienia ziemi. Mówi się, że ci Hercuniates przybyli z Zachodu, z jego oceanu i byli potomkami boga dębu. Ich las nazywał się Hercunia, zrobiliśmy równolegle do oceanu, ponieważ rozciągał się poza zasięgiem wzroku na setki kilometrów, a jego liście sprawiały wrażenie fal, gdy wiatr wprawiał gałęzie w taniec. Uwaga: są efektyEwentualnie stara historia w tym sensie, wszystkie skrzyżowania prowadzą nas tam z powrotem, święty las Herkunii, góra, na której jest przynajmniej sanktuarium, gdzie dobrze ją otacza, drzewo Ercunios, ocean Okéanos i kult wód , plemię dębu ... itd. wydaje się starsza niż cywilizacja grecka, która mówi o „Argonautach”, podczas gdy jeden mówi o galijskim plemieniu „Ercuniates”. Kernunos, Ercunios, Okéanos, Chronos to ostatecznie ta sama osobowość. A to słynne górskie sanktuarium znajduje się w Europie. Herne. Herne był bogiem zachodu i ogólnie urodzaju życia, to znaczy tym, który gromadził dusze, gdy zachodziło słońce. To on powitał zmarłego, aby omówić swoje poprzednie życie i umożliwić mu dostęp do Aidubno. Podlewane po żniwach pola należały do niego, panował nad końcem pór roku i przynosił wolność po zakończeniu pracy. Nb: spokrewniony z Jowiszem-lugusem, był bóstwem całych i ukończonych prac. Być może dodatkowy związek z pierwszym Mattres znanym jako śmierć zwierząt i bardzo starym imieniem „Erine”, które tłumaczy się jako „pokój”. Histria. Histria była boginią religijnych odów, która przyniosła największe koło roku. Po każdej stronie tego koła znajdowała się jasna część, a druga ciemna. Został wyświetlony na granicach, ponieważ wskazywał początek i koniec wszelkiej wiedzy. Histria Post była bóstwem mądrości i jej nieprzekraczalnych granic. Kiedy go przekroczyliśmy, opuszczaliśmy świat, na końcu wszystkich znanych nam terytoriów cywilizacji galijskiej. Uwaga: bogini podróży transgranicznych, to bóstwo „zakazanych” wyraźnie nadało swoje imię Austrii, sąsiednim krajom, oraz francuskiemu słowu „ekstremum”. Horolat. Tam, gdzie zachodziło słońce, był bóg odpoczynku, snu i dobrych rad. Horolat mieszkał na górzystym zachodzie. Był wielkim przodkiem, który ucieleśniał rady starych. Ci, którzy odpoczywają w rezerwacie, za udręczonym ludzkim światem, rodzaj boga mądrości, który wkłada ludziom kilka słów do uszu. Widzieliśmy go mieszkającego w cichych miejscach, takich jak łąki czy bagna. Nosiliśmy rodzaj bransoletki, aby bóg przyniósł swoje słowo, szczęśliwy urok, który zapewniał pewną szlachetność duszy, wiedzy, mądrości. Mówiono, że strzegł granic ze światem powyżej, reprezentował go starzec, był też posłańcem. Uwaga: bóg mądrości gór, ale przede wszystkim zacisznych miejsc, które pozwalają cofnąć się o krok od ważnych decyzji. Bóg spokoju, chłodu i mądrości. Ïaé. Na początku był iae, iae zrodził Mantulę, Mantula zrodził Gallię. Ïaé była babcią, dała swój płyn ziemi, była pierwszym wielkim bóstwem ziem galijskich. Wielka bogini matka, małżonka wszystkich kobiet, które poszły za nią. Nazywano go również Babcią, tą starą, tą, która wytwarza to, co jest. Mantula opuściła dom Hiaë, aby odwiedzić ziemię, dowiedziała się, gdzie jest wszystko. Przekazuje całą swoją wiedzę Gallii w tym samym czasie, co wszystkie ziemie. Ale Gallia pamiętała iae i uczyła mężczyzn, skąd pochodzi ich krew i duch, odprawiając iae, ceremonię menmanii. Uwaga: z tego, co mam, Hiaë, gdzie ïaé jest bardzo starym bóstwem galijskim, to sięga co najmniej 5000 lat wstecz. Być może to ona jest przedstawiona na małej rzeźbie kobiety w ciąży, wykonanej na początku znanych nam czasów. Mantula pojawia się najpierw w języku galijskim, a potem w innym miejscu, fizycznie reprezentuje kolorowe ścieżki duszy danego miejsca. Kopać. Gallia to Gaja, ziemia, ojczyzna, pierwsza ojczyzna, która zrodziła resztę. Kultura galijska jest znacznie starsza niż kultura grecka. W rzeczywistości druidzi odsprzedają pismo, aby nie brudzić i nie zepsuć swoich prawdziwych korzeni, zachodnioeuropejskich, przedpotopowych. Nie chcieli mieszać słów swojego starego świętego języka. Mogę się mylić, ale nie we wszystkim. Przeszłość i zagubienie w języku francuskim Podobnie jak „hiers”, Hiaë w rzeczywistości oznacza „babcię”. Przynajmniej możemy powiedzieć, że jest stary w starożytnym duchu. Ialonus. Ialonus. Ialonus miał szczęśliwą naturę, której nie można zignorować, ponieważ był bogiem tych, którzy kochali kobiety, a to niewiele mówi. Jego terytoria i spotkania odbywały się w czasach miłości na świętych polanach. Jeleni reprezentowali go wdzięcznie, smukłe kształty, doskonałe i lśniące futra witały w roku święty moment dzikiej miłości. Ialonus żył w świetle polan i splątanych ciał. Gry i wyzwania go nie przerażały, krzyczał na śrubęwiek świata, jak dobrze się bawił. Był bogiem uniesienia ciał, łatwych miejsc, w których gromadziliśmy się licznie, aby ... kochać się nawzajem w świecie fizycznym i duchowym. W świetle tych świętych polan młodzi mężczyźni tańczyli, śpiewali i wyzywali się nawzajem, by błagać kobiety. NB: był wtedy trochę jak bóg nocnych klubów. Najprawdopodobniej musi to być ceremonia romantycznego spotkania obchodzona o określonej porze roku. Zauważam, że istniał mit mówiący o świętej polanie, na której boskie zwierzęta wyewoluowały w świetle, często do niego wracam. Ianuaria. Czas mijał, prace trwały, Galowie budowali. A młodzież dobrze się bawiła. Ianuaria była córką Epony, siedzącą na rudym koniu, prowadzono ją na widoku, aby pokazać, że sukcesja była zapewniona. Uwielbiana młodzież starała się gromadzić wokół muzyki, która wzniecała serca. Wśród Wenecjan, ale także na Złotym Wybrzeżu, wśród Mandubian i Tricassów, widzieliśmy prawdziwy kult dla tego, który reprezentował słodycz radosnych i świątecznych dni falujących przy dźwiękach bogini, tych właśnie, które gromadziły młodzież. Szlachetność kultury galijskiej wyrażała się w ich wspólnych pieśniach. Flet Ianuarii oczarował duchy na majestatycznych łupkach, które nosiły w sobie kamień obfitości. Czerwony agat. W ten sposób kamienne żyły utrwaliły krew tych, którzy zawsze tam mieszkali. W tym kraju Armoryki, co oznacza: „spokojni ludzie”, na południowych plażach znaleziono wypolerowany kamień, ogrzany gorącym, gładkim i śliskim wiatrem, zwiastującym dar lata. W ten sposób grupy zreformowały się, aby wejść w rok w dobrej harmonii. Uwaga: Ianu: „młodzież”, Aria: „czystość powietrza”. Kamień o nazwie „Anao”: pełnia zwana także kamieniem dokładności. Ianuaris. Ianuaris. Nazywana także Ianuaria. Ianuaria, znana również jako bogini porodu, dała iskrę życia swoim potomkom. Mieszkała na wielkich bagnach stworzenia i wśród gwiazd świata w górze. Była wylęgającą się nimfą, obrońcą, która doprowadziła swoje nowinki do terminu zakończenia, zanim zobaczyła, jak kiełkują na Śródziemiu. Ta świetlista boskość zrodziła chwilę obecną po jej niebiańskim dojrzewaniu. Wygląda na to, że mieszkała na gwiezdnej wyspie, sekretnym miejscu, które zazdrośnie strzegła. Bogini wyjątkowej chwili i rzeki życia, wyniesiona z korzeni jesionu, wymierzyła swoją sprawiedliwość, powołała do życia i odrodziła tych, których uznała za godnych jej. Był bóstwem od wewnątrz. NB: planeta lub gwiazda. Iboïta. Chłopi uprawiali bardzo duże ilości pszenicy, a młyny miały pracę. Iboïta był bogiem, który reprezentował to dzieło miażdżenia, był wcielony w centrum. Był postrzegany jako towarzysz, który służył nieustannie, przygotowywał mąkę i uczynił z ludzkich instalacji wieczny świat. Piasta Iboïta utrzymywała chatkę w pozycji pionowej i pochodziła ze świata powyżej, ponieważ chroniła przedmiotową działalność. Skojarzony z czasem, który sam się kręci, wbił łapę w kamień. Uwaga: brzoza, w badaniu pojawia się ilość, pokruszona i mieszana żywność. Był postrzegany jako stały pomocnik. Być może jest to tytuł o nazwie Smertullos, ponieważ zauważyłem, że sami Galowie byli nazywani tytułami i bardzo rzadko z wcześniej zarejestrowaną nazwą zwyczajową. To ich przeznaczenie sprawiło, że ludzie noszą takie a takie imię. Ibosos. Ibosos mieszkał niedaleko swojej rzeki, przychodził i wychodził, niosąc miskę, z której czerpano wodę. Ten bóg należał do bardzo pożądanego zawodu, jakim jest nosiciel wody. Jego pełne wigoru ruchy pobudziły rytuał do tego stopnia, że jego działalność była przydatna w rozmnażaniu, że nazwaliśmy to „pocałunkiem wody”, nawiązując do gestu skubania czystej wody z powierzchni. Był panem rzeki. Uwaga: najwyraźniej jego kij był przedłużeniem jego samego, jego palca. Jest bogiem-sługą. Icauna. Icauna była jedną z nimf ziemi, nazywano ją „rzeką raf”, bojowym bóstwem, które można było spotkać w wielu rzekach. Ten wilk wodny znajdował się w rwących prądach pełnych skał i pływającego tułowia, była to nimfa szponiasta, której obawiali się żeglarze i pływacy. Trzeba było zapytać ją o pozwolenie przed przekroczeniem jej domeny. Uwaga: skały należały do niego. Icaunae Mattres Mistrzowie Icaunae. Kobiety również podróżowały, podobnie jak mężczyźni, których uczyły się przez całe życie. To właśnie ci podróżnicy wrócili do swoich domów, opowiedzieli historie o wielkiej rzece. Więc nauczyli Cubs opowieściami o ich historiachent mieszkał w innym miejscu, nieznanym członkom plemienia. Jako filozofki, wychowane przez matki i babcie, same przekazywały przekazy ustne dzieciom. Rozmowne jak sroki, które znały świat widziany z góry, znały historię i geografię ziem galijskich. Nazwy miejsc i imiona władców, których odwiedzili. Znali kamienie, drogi i rzeki, rozpoznawali pola i ich właścicieli. Odległości też, ile ziaren trzeba gdzieś dostać, ile trzcin potrzeba, żeby się tam dostać i z powrotem. Ale na każde pokolenie wybrano tylko jednego mistrza. Została obdarzona ważnymi tajemnicami dotyczącymi wielkości świata, liczby gwiazd zasianych przez wielkie trzciny. Uwaga: całkiem wyraźnie istnieje związek z geografią i wiedzą niebiańską. Icauvellona. Icauvellauna. Spośród królowych galijskich w szczególności odnosimy się do jednej z nich, była to Icauvellauna, wcielona bogini. Mówi się, że rzeczywiście, ta starożytna królowa założyła jedną z dynastii galijskich, którą najpierw narzuciła walką, wykazując się dużą inteligencją. Dowódczyni jednej z armii drzewek, była uważana za niezwykłego jasnowidza, ponieważ jej przepowiednie były tak dokładne. Otrzymała przydomek: uczciwa królowa, tak prawdziwe były jej słowa. Władczyni chciała przede wszystkim poprawić siebie, swoją cywilizację i swój lud. W jego czasach narodziło się wiele wynalazków, takich jak pług rolniczy czy lekki miecz piechoty. Od tego czasu mówi się, że została obdarzona nadprzyrodzoną siłą, że w rzeczywistości była reinkarnacją starej i starożytnej bóstwa. Uwaga: reinkarnacja, odziana w silną koncepcję jasnowidzenia. Icotiae Mattres. Wszystko miało swoje boskie miejsce w świecie galijskim, a wiele zwierząt miało prawo do udziału w religii. Byli częścią magicznego świata. Icotiae Mattres to matki ...... dzikich kaczek, wróżki. Każdy gatunek miał swój własny mikrokosmos życiowy, a nad rzeką istniało królestwo tych ptaków. Icotiae Mattres dziobały trawę, brodziły w wodzie śpiewając, tworzyły krąg podczas rozmowy, a nawet w niektóre dni prowokowały bitwy kaczek. Mitologia galijska była bardzo inspirowana naturą, kaczuszki porównywano do dzieci, które dobrze się bawiły, robiąc hałas w deszczowe dni. Uwaga: Myślałem, że to Mattres wioślarzy, ale biorąc pod uwagę miejsce, były to matki plemienia kaczek. Z pewnością z opowieści daje nam dobre wyobrażenie o tym, jak przez tysiąclecia powstawała poezja galijska, podziwiając prawdziwy świat. Każda grupa rodzinna miała swoje sprawy. Idenicae Mattres. Galowie w tym czasie nazywali się „Gdoniis” na kontynencie, a „goïdel” na terytorium walijskim. Zostali zakorzenieni dzięki Idenicae Mattres, boginiom establishmentu. Chodziło o magię matek, gdzie podczas ceremonii Banuas przygotowali cały garnek, wykorzystując dawny kult wód, to znaczy boskie prawo do życia i osiedlania się na wolnej ziemi, do bycia wolnymi. Ta ceremonia miała miejsce w specjalne dni i kobiety brązowe a szlachetna ziemia prowokowała siły świata do namiętności, by chronić ludzi dzięki cytadeli czarodziejów. Uwaga: to rzeczywiście magia Banuas, wezwanie sił z dołu do wyzwolenia ludzi i umożliwienia im posiadania boskiego upoważnienia. W motywie pojawia się cytadela o kobiecej magii. Podziemna czy ukryta cytadela? Na płaskorzeźbach przedstawiających Nantosueltę nosi ... garnek. Idiatte. Idiatte została uznana za wielkiego bóstwa gór Oksytanii. Był bogiem miejsca wykutego w surowych skałach. Naturalny zamek, w którym można było osiedlić się bez strachu. Było to także miasto przygraniczne ze światem po drugiej stronie Pirenejów, a więc strażnik. Ten bóg udawał na wszystkich okolicznych górach, miejsce to służyło jako spotkanie tego samego typu górali, którzy mieli ten sam styl życia. Można było siedzieć pod życzliwym spojrzeniem Idiatte i oprócz zwykłych zajęć, omawiany bóg zaproponował mu jeszcze jedno, był bóstwem poszukiwaczy złota. A więc to olbrzym zazdrośnie strzegł, skarb ze złota i srebra, kolorowych kamieni, z których robiono biżuterię. Zanim został bogiem, był demiurgiem, duchowym przywódcą, który narzucił wiodącą myśl o niemoralnych i namiętnych wartościach, które miały pozostać w świecie poniżej na czas nieokreślony, bez żadnej nadziei na wyniesienie. Idiatte był mężczyzną, zanim zostałbóg niepohamowanych namiętności, fascynacji biżuterią. Uwaga: według badania jest bardzo prawdopodobne. Idiattis. Idiattis. Idiattis wziął swoje imię od imienia jednego ze swoich przodków, Idiatte, boga złotych bożków. Nie miał takich samych pasji jak ten ostatni, Îdiattis był wodzem ziemskiego plemienia zamieszkującego Bitu. Często modlił się do bogów, gdy naciskał na ludzi, z boskiej rodziny był mimo wszystko nadczłowiekiem z najstarszych europejskich linii, tubylcem, prawdziwym tubylcem. Od młodości żywiołowy, którego tak naprawdę nigdy nie opuścił, również naznaczył swój czas, unowocześniając wiele starych tradycji. Ten gorliwy i chętny przywódca był widziany i słyszany przez wszystkich, reprezentował boską linię, pochodzącą od tych, którzy zawsze radzą sobie lepiej i przewyższają siebie. Był żonaty i miał konkubiny. To imię Idiattis było zaszczytnym tytułem należącym do jednego z najszlachetniejszych rodów. Uwaga: niewątpliwie ziemski charakter związany z podziemnym bogiem złota. Oznacza to, że istnieje trzeci w Albios, znacznie bardziej skupiony na blasku duchowości. (Kobieta lub mężczyzna). Ilemberris. Ilemberris. Na każdej polanie był jej królem, tak opowiadała historia Ilemberrisa. I jak na każdej świętej polanie, regentem był jeleń z okazałym rogiem. Jeleń miał wielu tematów, których krążenie wokół centralnego drzewa zapowiadało wydarzenia dnia. Jego przydomek „Ręka Wiązu” wziął się z faktu, że trzymał swój świat w ryzach, a jego wojujące z góry wiedziały, że nie będzie łatwo zdetronizować dużego samca. Był archetypowym ojcem i władcą dorosłym, zachowując wszelką władzę nad życiem na polanie. Elemberris miał wiele dzieci i był kochającym patriarchą. Bóg, o którym mowa, był bardziej zainteresowany biodrami kobiet niż szlachetnością swego dworu. Był dobrym ojcem, ale trochę zbyt kapryśnym, w tym plemieniu było wielu przyrodnich sióstr i przyrodnich braci, którzy oczywiście odziedziczyli zamiłowanie do zmian. ”Elemberris. Wielu z nich wyruszyło niezbadanymi ścieżkami, poza jego rodzicielskim wpływem i osiedliło się w czterech kierunkach. Uwaga: zawsze historie ze świętej polany i zawsze historie plemienia jeleni. To bardzo ważne w mitologii galijskiej, animizm odegrał tam dominującą rolę, to oczywiste. Znowu musi to być tytuł nadany Adamosowi, białemu jelonkowi. Ilixo. Ilixo. Gigantyczny Ilixo został zauważony przez jego obwód talii, wielki zjadacz połykał przez cały dzień potrawy, których wyrafinowanie i badania natychmiast wywołałyby u każdego głód. Ten bardzo wielki łasuch z wielką pompą zademonstrował swoje słodycze, obrazy, fantastyczne zapachy oczarowały wszystkich, nikt nie pozostawał niewrażliwy na uroki olbrzyma z przeszłości. Był też znakomitym kucharzem żyjącym w świecie pasji, wyjątkowym kucharzem. Mówi się, że polował na swoją ofiarę ręcznie, bez konieczności używania broni, jego siła była ogromna. Przestraszył dzieci, ponieważ powiedziano im o wędrującym po zaroślach olbrzymie, fantastycznej istocie, która ciągle była głodna. Szczególnie interesowała go zwierzyna łowna, potrafił połknąć całą rodzinę królików w kilka minut. Mówiono też, że mimo wszystko to on też chronił duże stada, a nawet że hodował i chronił dzikie zwierzęta, takie jak jelenie. Uwaga: w 100% gigant, ale z tego świata Gala Ilhumno. Gala Ilhumno. Starożytni ludzie przekazali nam wiele rzeczy, w szczególności kilka symboli. Jednym z takich symboli była gala Ilhumno, czyli jelenia w koronie, galijskiego jelenia. Dowód, że znane później korony mają bardzo starożytne pochodzenie. To mityczne zwierzę, jedno z najważniejszych wśród nas, ma prezencję i męskie zachowanie, nie będąc rzeźnikiem. Jeleń jest menedżerem prokreacyjnym i szanuje swój świat. Niewiele walk, nawet zaciętych, kończy się źle dla zapaśników świętej polany, co jest dodatkowym dowodem uprzejmości. Głowa jelenia zwieńczona dużymi gałęziami jest jednym ze znaków uznania kulturowego wśród nas. Galowie byli ekspertami w obróbce drewna i wyobrażam sobie, jak wspaniały może być taki drzeworyt. Jeleń galijski reprezentował behawioralną szlachetność strony pirenejskiej. NB: W czasach przedrzymskich animizm zanikł na rzecz kultów na ludzkim obrazie. Z wyjątkiem Galów oznacza to, że byli depozytariuszami kultury liczącej kilka tysięcy lat, z pewnością 3000, a może więcej, przed twoimbyć przewiewnym. Konieczne jest uwzględnienie faktu, że każda grupa plemienna miała przedstawiciela zwierzęcia z tej grupy. Dziki, jelenie, kaczki, wilki ... wszystkie te zwierzęta służyły jako emblematy według zamieszkałych regionów. Ilûnus. Ilûnus Wybrzeża również miały swoje bóstwa, ucieleśnienia ducha uwolnionego w każdym miejscu. Ilûnus był bogiem morza, nazywanym „z wielu woli wody”, żył w miejscach, gdzie ówczesna marynarka wojenna miała swoje zwyczaje. Kupiec, rybak, budowniczy, był bogiem wielu, posiadającym wiele pożywnych bogactw. Nastąpiło zbliżenie kulturowe, zwłaszcza z rybakami, którzy prosili go o przysługi. Ponieważ Îlûnus był tym, który zgromadził ławice ryb na wybrzeżach Morza Śródziemnego, ale także na niektórych rzekach słodkowodnych. Męska boskość wód, ta nazwa była geniuszem, który organizował pewne prace, rybołówstwo, budowę portów i łodzi, konserwację, solenie i wędzenie żywności. Uwaga: w porównaniu do Herkulesa Ilûnus jest prototypem siły niestrudzonych żeglarzy pracujących. Ilurberixos. Ilurberixos Kolejny bóg morza, ale tym razem po stronie Atlantyku. Znany w krajach baskijskich, na wybrzeżu Landes i dalej na północ, Ilurberixos pokazał wszystkim otaczającą go żywotność. Bóg dzikiej przyrody w ogóle i rześkiego powietrza wybrzeża, był zwiastunem dobrej nowiny, który przywrócił zdrowie dzięki wiatrom obciążonym morskim jodem. Sól morska i piana fal oznajmiły jego przybycie. Dzięki magicznym mocom przypisywanym wyłącznie medycynie znał moc zapachów wrzosu, ale był też dobrym strażnikiem palisad cywilizacji. Wydaje się, że imię to nosił również król Akwitanii, dobrze strzegący swoich granic, istnieje stara historia, która mówi o królu z rozgałęzioną ręką i opaloną skórą, prawdziwej sile natury. Uwaga: były król ubóstwiony, to znaczy przekazany do panteonu. W badaniu rzeczywiście pojawia się pojęcie skóry zabarwionej słońcem. Iluro. Iluro był księciem deszczu, trzepoczących chmur, które rozpościerały się nad równinami i górami pozbawionymi roślinności. Ten genialny bóg powietrza panował w miejscach często niezwykłych, bo skromnych w wyrazie. Nazywano go również dyskretnym, ponieważ jego cichy lot przynosił spokój duszy. Był dobrym bogiem, który towarzyszył podróżnikom i życzliwym nieznajomym, pielęgnował powietrze, wilgotny zapach, który pomagał zasiać okoliczne wzgórza. Uwaga: związek z chmurami latających elementów jest dość dobrze zaznaczony w opracowaniu. Z pewnością był pochmurnym bóstwem górskim. Istnieje związek z deszczem, kurzem, być może chmurami ptaków i odbijającym się tam światłem. Mnóstwo gwiazd też. Jest bogiem prostoty i majestatu. Transhumance ??? Może. Ilurgorri. Na świętej polanie drzewo świata przesunęło diabelski młyn czasu do przodu. Czasami plemię gromadziło się w kręgu w komunii z duchem olbrzyma. Wiatr czasem zapraszał się, gwiżdżąc swoje poruszające się melodie między gałęziami, nazywał się Ilurgorri, gwizdy niosły ludzi w falującym tańcu i wszyscy podążali za okręgiem narysowanym w tym oczyszczonym miejscu. Uwaga: Ilurgorri oznacza w języku primo „ducha latającego w powietrzu, aktywowanego przez krzyk”. Wydedukowałem, że chodziło o gwizdek wywołujący taniec. „Iluro” jest poświęcone słodyczy powietrza, „gorri”, Garrze, bogu krzykaczowi. Jest to więc bóg miłosnych słodyczy ucieleśnionych w hałasie, tańcu lub piosence. Imona. Imona Imona i Demtissie urodziły się z tej samej matki, w tym samym miejscu, a zwłaszcza w tym samym czasie. Ci bliźniacy brat i siostra byli uważani za nierozłącznych, więc ich komplementarność była absolutna. Jeden otrzymał ciało, a drugi swoją duszę. Wygląda na to, że ci dwaj mogliby zamienić się rolami, trzymając swoje ciało, jeden na górze, a drugi o zachodzie słońca. Ich współudział był nieskończony, bez tego, że naprawdę do siebie przypominali, kiedy jeden mówił, drugi słuchał, a jeśli ich grupie czegoś brakowało, zawsze istniała możliwość rekompensaty. Więc kiedy chłopiec się śmiał, Imona powstrzymywała jego smutek, a jeśli robiła się kłująca, wolał uciszyć swoje uczucia. Uwaga: komplementarność i różnorodność ról pełnionych w kręgach rodzinnych. Jest to inna kwestia, nieco inna, dotycząca stosunków rodzinnych między bliźniakami (kobieta-mężczyzna). Inciona. Inciona Ponieważ wielu Inciona było boginią wychowawców, znana była z tego, że przywoziła swoje grzywy do północnej fortecy. Postać, o której mowa, regulowała przepływ pokarmuod Renu przez ten obszar przebiegała duża droga i spora populacja kupców i innych pielgrzymów musiała się tam zatrzymywać, aby przenocować. Twierdza walczyła ze swoimi czołgami wojennymi na drodze i nakładała żniwo na przechodzących podróżnych. Względne bezpieczeństwo tego miejsca utrzymywało zdrowie i morale na obszarze, do którego przyzwyczaiły się bandy rabusiów. Aby dotrzeć w całości i przemierzyć region bez incydentów, Dunon był niezbędnym krokiem. To w tym forcie Inciona otrzymała ofiary i przyniosła swoje twórcze wody. NB: Inna święta matka związana z precyzyjnym i strzeżonym terytorium. Miejsca służyły jako schronienie dla podróżników i pielgrzymki dla osób zakonnych. Tak działała sieć terytoriów galijskich, każde plemię miało własną organizację religijną, ale wyglądało to jak inne. Bogini panowała po stronie granicy luksembursko-niemieckiej. Wysokie miejsce przejścia i na pewno płatne. Intarabus. Intarabus Intarabus był opiekuńczym bogiem wspólnot pracy, to znaczy tym, który zgromadził mądrość niezbędną do pracy, często na polach. Był odpowiedzialny za zaopatrzenie wyspy, na której zbierali się przeory. Ten „brat ducha” zachował sposoby działania, składki i coroczne nowości. Sezonowy bóg, który prowadził młodzież po religijnych ścieżkach zrozumienia i dzielenia się. To on związał przyjaźnie grupy w związku z czymś, co wydaje się być coroczną procesją na Świętą Wyspę. Często mówimy o „zjadaczach owsianki”, pożywieniu wykonanym ze zbóż, które stanowiło podstawę pożywienia dla grupy całkowicie wegetariańskich zakonników. NB: Potwierdzam, że istniały grupy wegetariańskie, w niektórych miejscach odosobnione, ale także pielgrzymi podróżujący. Często pojawia się to w moich kontrolach krzyżowych, a Intarabus nie jest jedynym bóstwem w odniesieniu do tego rodzaju użycia. Issamos. Issamos Grupa czterech boskich jeźdźców była sposobem wyrażenia ubóstwa wybitnej postaci. Jeden z tych czterech jeźdźców nazywał się Issamos, wojownik, który miał uosabiać ofiarę wojownika. Był najlepszym jeźdźcem pokazowym. Miał rydwan zbudowany tylko z kości i narzucony na wszystkie swoje oblężenia śmierci. Śmierci jeździec w marszu, to on dyktował, co miało być i co się wydarzy. Należał do drugiej połowy roku galijskiego, w okresie Samos, kiedy żyjący jadali ze zmarłymi. Uwaga: to musiał być ten jeździec, który był początkiem imprezy Halloween, jego imię oznacza „wolę dzielenia się ze śmiercią”, tego, który wprowadził w niefizyczny, mroczny okres duchowości. Kolejny związek z wyspą i kośćmi Iscitus. Iscitus Iscitus był jednym z tych, którzy przysięgli przymierze z wodami życia, żarliwymi przez wielbicieli, był wielkim przedstawicielem kultu. Dbał o kultowe ogrodzenie i ofiary składane wielkiej boskości nieba. Astrolog i astronom, był jednym z prekursorów nowiu. Również wegetarianinem, ponieważ druidzi bardziej niż cokolwiek cenili życie i nie zabijali w jego zborze. Złożył przysięgę, że będzie służył niebu i umarł w bardzo podeszłym wieku. Dlatego jego nazwa służyła jako odniesienie do określenia pobożnych ludzi, którzy utrzymywali miejsca należące do bogów. Uwaga: druid lub vate bractwa wegetariańskiego. Ivaros. Ivaros Galowie byli pragmatyczni i nie prosili Nieba zbyt wiele o szczęśliwe życie. Ivaros był stewardem. To ten, który ucieleśnia sprawiedliwość, został wyznaczony do strzeżenia boskich skarbów. Ivaros posiadał tajemnice nieśmiertelności teraźniejszości, przyjął ofiary i wysłał je do bogów. Ivaros uosabiał całe zaufanie świata, opiekuna, marginesu i wielkoduszności, nie wahał się być czujnym w opowieściach, w których jeden lub drugi z bohaterów kłamał, by zdobyć dobra, usługi, a nawet zaszczyty. Miał siłę i prawość tura i posuwał się naprzód, nie będąc w stanie zatrzymać swojego marszu. Ivaros był jednym z bogów spełnienia i ucieleśnionej prawdy. Jego energia pomogła tym, którzy musieli się reinkarnować, ponieważ był przewoźnikiem dusz w wielkiej rzece czasu, włochatym strażnikiem o ciernistych nastrojach, który również nie spełniał wszystkich życzeń. NB: to jest duży temat, dotyczy spełnienia, energii, przejścia i ... wcielenia. Związany z Sekretami Ovios. Iviacos. Iviacos Iviacos Młodszy pochodził ze starego i szlachetnego rodu galijskiego. Nazywano go młodym, ponieważ miał charakter buntowniczości przypisywanej młodym mężczyznom, którzy bronili się poza więzami rodzicielskimi. Ten był jednym z wnuków Lugusa i odziedziczył wielki głód życia. Budził się pierwszy i słyszeliśmymusiał o nim często mówić, gdziekolwiek się udał, jego niekontrolowany dynamizm uczynił go bogiem poszukiwaczy przygód i odkrywców. Mówi się, że miał dzieci niezależności. Nikomu nie brakowało jego lojalności i był regularnie wzywany. Uwaga: ucieleśnia niezależność i wolność myślicieli i poszukiwaczy przygód. Najwyraźniej związany ze stroną duchową, nie był wojskiem lądowym i zdobywcą. Jest kojarzony z rośliną, a zatem mieszkaniec świata środkowego, może być nawiązaniem do piosenki ??? Wynalazca??? Jiamos i Ianos. Jiamos i Ianos byli sierotami, które nie należały do tych samych plemion. Jednak mieli tego samego małżonka. Jiamos przypominał swoją rodzinę, którą szaleńczo kochał, mówiono, że ciągle zrywa, sposób na przynależność do siebie. Podczas gdy Ianos wciąż się sprzeciwiał i chciał odejść. Był niestały i dysocjatorem. Jednak pewnego dnia przyszedł ich szukać mężczyzna, aby zabrać ich na świętą górę i spotkali się mrużąc oczy. Towarzyski Jiamos nie rozpoznaje swojego brata Ianosa jako niestabilnego. Pierwsza patrzyła na znajome krajobrazy, podczas gdy druga, nienasycona, chciała za wszelką cenę udać się i zobaczyć ich głębiny. Później w Jiamos odprawiano wielkie honory i narysowano okrąg, który opuszczał i wracał w to samo miejsce podczas każdego przesilenia zimowego. Podczas gdy Ianos odchodził, aby nigdy nie wrócić, jeśli zostawił jakieś wspomnienia, nic z niego nie wróciło, z wyjątkiem kawałków tego, co złamał. Uwaga: bardzo ważne, Jiamos w starożytności galijskiej nazywany był Iammos, Bliźnięta, półbóg, który definiuje bliźniactwo i stabilność. Jego symbolem są dwa zwierzęta (żubr ze Stonehenge), gdzie dwie twarze patrzą na siebie. Wcześniej odnosił się do pojęcia przynależności. Ma co najmniej 5000 lat. Słowo używane w języku francuskim to: „nigdy”, które określa ciszę zimy. Miesiąc Bliźnięta, Giamos, to jasny okres wiosny. To sprawia, że mogę powiedzieć, że kalendarz galijski rozpoczął się w okresie świetlnym, to znaczy, że pierwszy kalendarz, kalendarz Stonehenge i dwóch głów tura, który miał rozpocząć się w czasie przesilenia zimowego, jest najstarszy. Drugie powiedziane było o Bélénosie, które rozpoczęło się podczas wiosennej równonocy. Następnie Celtowie rozpoczęli swoją działalność w czasie Samain, to znaczy w czasie równonocy zimowej. Ianos jest zupełnie inny, wskazuje na młodzieńca, który odchodzi i oddala się od swojej bazy, nie stoi w miejscu, który nigdy nie wraca. Jego symbolem są dwie twarze, które nie patrzą na siebie, znaleźliśmy rzeźby. Obaj byli wtedy zdezorientowani w historii, kiedy w czasach galijskich byli dobrze zidentyfikowani. Jest nawet napis, który mówi o „giemini ianuaris”, różnych bliźniakach. Kasses. Były teraz wsie, drogi i miasta. A te miejsca zajęły swoje terytoria w pełnej wolności, chronione przez kapitał. Każdy z nich ustanowił własne prawa z woli bogiń Kass. To w miastach, w centrum cywilizacji galijskiej, odbywały się zgromadzenia kobiet, które ogłaszały prawa tego miejsca. Ponieważ ta centralna część, poza wolą gospodyń domowych, należała w całości do matriarchatu. Nazywano ich boginiami dębu, które splatają wolę tego miejsca. Te boginie miały elegancję nakryć głowy jako emblemat. Jest to ptak dębowy, który syczał, wymieniając argumenty ze swoimi kongenerami, może skowronkiem. Decyzje o tym miejscu podjęły boginie Kass i wszyscy musieli je szanować, było to prawo z mosiądzu, stanowcze, bez korupcji. Uwaga: to jest coś, co już wiedzieliśmy, to znaczy, że centra miast były z jednej strony niezależne, ale też podlegały matriarchatowi. „Kasses”, gdzie „Casses” oznacza „wolę miejsca”, czyli prawo. Bardziej precyzyjnie ucieleśniony przez literę „K”. Kernos. Ludzie przychodzili i odchodzili, ale ciężko im było im żyć i chcieli wymyślać rzeczy, które ukoiłyby ich dolegliwości. Jeden z nich postanowił zapytać szlachetnego byka, gdzie jest centrum świata, gdzie powstała ziemia, woda i powietrze, lata, ana i aria. „Legowisko twórcy znajdziesz łatwo, ponieważ to właśnie w górze widzimy najdalej na horyzoncie. Będziesz musiał znaleźć wejście i wycofać się do środka” - powiedział mu byk. Kernos wybrał pierwszą ścieżkę i długo wypatrywał na horyzoncie słynnej góry. Nie mógł jej znaleźć. Zobaczył go ponownie i zadał Donnowi to samo pytanie. „Mógłbyś całe życie chodzić po tej górze, nie widząc jej, znaleźć wejście, a wewnątrz zobaczysz górę”, ponownie go nauczył byk. Kernos wznowił swoją podróż i dniami i dniami szukał wejścia na świętą górę, ale jej nie znalazł. Ale onzauważyłem na zakręcie drogi dwa duże bliźniacze stawy i zapamiętałem je. Ponownie wrócił do wioski, aby zadać Donnotarvosowi ostatnie pytanie. „Nie znalazłem wejścia, ale zauważyłem dwa duże stawy, których źródła muszą znajdować się w ich funduszach” - wyjaśnił. „W oczach kamienia jest ktoś, kogo znasz i kto wskaże ci drogę, wiedz, że tylko ty, Kernos, możesz znaleźć to, czego szukasz” - powiedział bóg duchów. Kernos nadal nie rozumiał, ale był zmęczony i poszedł odpocząć. Miał sen i zobaczył w nim duże drzewo rosnące na górze, było to wydrążone drzewo, a miejscami na jego korze były kolorowe klejnoty. Kiedy się obudził, uśmiechał się, dowiedział się, gdzie jest wejście do tego drzewa, które wyglądało jak góra. Często potem wycofywał się na świętą górę, która teraz nosi jego imię. Kantae Niskae Mattres. Kantae niskiee mistrzowie Nimfy zamieszkujące wielkie bagna stworzenia śpiewały o bogach i bohaterach. Taka była rola mistrzów kantae niskiche, dla każdego plemienia jego rolę, jego boga i jego szczególna pieśń. W ten sposób śpiewali w grupach tworzących krąg wieczności gwiazd. Oni także, którzy decydowali o teraźniejszości i prowadzili statki w obiecujących kierunkach. Pieśń trzciny była słyszana przenikliwie przez rządzące wiatry. Miało to miejsce w miesiącu cantlos, a osoby zajmujące się wyposażaniem zamówiły spotkania w świetle księżyca. To są boginie nieba, które przyniosły nowość i dobrą przyszłość, to ich pieśni prowadziły ludzi po drogach, które wyznaczają znaki, na niebie nemetonów. Uwaga: zawsze matriarchalne społeczeństwo, które pojawia się poprzez ubóstwianie kobiecego kultu. Te niskie są nimfy nieba, a każda z nich przedstawia miejsce, w którym żyje gwiazda z tego, co już znalazłem. Kernunos. Kernunos Bóg, który ma jedno oko otwarte i jedno zamknięte, otwiera w czasie drzwi stworzenia i ludzkiej pamięci. Na niektórych post-druidycznych rzeźbach widzimy go, jak ukrywa się w wielkim lesie, gdzie gałęzie ducha krzyżują się i wspierają się nawzajem. Jest on wybitnie bogiem duchowej i fizycznej równowagi, mistrzem historii. Współcześni druidzi porównują go do słońca, ponieważ jest męskim i prokreacyjnym ucieleśnieniem czasu, to jego fizyczna i zwierzęca strona, jeleń. Uosabia również pamięć o tym, co przeszło przez byka, obszar, który właśnie się skończył. Jest dzierżawcą toru uczonych i historii, on także, którego ucieleśniają dojrzali druidzi pośrodku polany, starego kręgu megalitycznych kamieni. Kernunos, który panuje nad starożytnym wężem pierwotnego instynktu i rozwoju wydarzeń, które go otaczają. Na niektórych rzeźbach widzimy, jak rozprowadza ziarna między cieniem a światłem, między białym jeleniem a czarnym bykiem. Kernunos reprezentuje ludzkie i niebiańskie drzewo, ducha, który objawia się w kalendarzu galijskim. To manna czasu i ducha, wielka wiedza. To, co wydaje się być ziarnami, jest w rzeczywistości nieco większe, rogi kernunos reprezentują gałęzie dębu świętego lub wielkiego buka, również święte, w tym samym czasie, co poroże wielkiego jelenia królewskiego (wielkiego mędrca) . Na rzeźbach po okresie druidów jest to baran, który reprezentuje świetlistą i cielesną część boga. Od dobrze znanego białego jelenia reprezentującego kreatywność, po białego barana reprezentującego po prostu życie fizyczne. W pierwszym przypadku byk twarzą w twarz uosabia pamięć klepiska byka, w drugim (baran) byk uosabia po prostu śmierć. Dlatego znajduje się wyrzeźbiony nad starymi chrześcijańskimi cmentarzami. Nr: 100%. Jest najstarszym znanym i rozpoznawalnym bóstwem na planecie, ma 12 000 lat i jest prawdziwym początkiem współczesnej cywilizacji ludzkiej. Dzięki wynikom z 2021 roku mogę powiedzieć, że Kernunos nie reprezentuje słońca, jest to całkowicie ziemski bóg, duży związek z magnetyzmem, menhiry byłyby rogami Kernunosa. W odniesieniu do zwierząt i dzikiego życia zmieniał się w zależności od czasu. Jeleń-byk = żywotna kreatywność i pamięć (starożytny druidyzm) Baran-Byk = życie fizyczne i pamięć o zmarłych. (Przedchrześcijański) Korrigénatos. Korrigenatos Podobnie jak korrigany bretońskie, galijscy korrigenatos to stworzenia żyjące w lasach, w bardzo szczególnych miejscach. Są świętymi i ognistymi strażnikami miejsca, w którym dorastają królowie, gdzie są wychowywani i nasycani mądrością przodków. Nazywano ich także: królami omszałych kamieni, czyli starożytnych kamieni ułożonych w kręgi. Te stworzenia są rzemieślnikami „syna koronowanego kręgu”. VSa tajemnicze miejsce jest granicą między światem ludzi a światem bogów. Miejsce, w którym łączą się mądrość czapli i lęk przed nieznanym. Mówi się, że to oni wznieśli kamienne kręgi, że zawsze są w dużym towarzystwie, aby przemieszczać wózek z manną zakazaną ludziom. Porównywano je do młodości stworzeń z głębokiego lasu. Mówi się również, że mogą być wiernymi towarzyszami, towarzyszącymi mistrzom i bohaterom, wszyscy porośnięci gałęziami i mchem, którzy nigdy nie wahają się wypić trochę za dużo piwa. Uwaga: bardzo wyraźnie badanie pokazuje, że te stworzenia mają powiązania z kamiennymi kręgami i nauką członków rodziny królewskiej. Są jak strażnicy korony. Dużo zbiera się w tych krzakach. Od „kers” i „genatos” Kerionos. Kerionos Kerionos zawsze był częścią zachodniego nieba, jego dom znajdował się w konstelacji, która pojawiła się w czasie letnich żniw. Był panem pszenicy, o którego modliliśmy się i któremu poświęciliśmy tę szczególną chwilę. Mówi się, że krzyk niektórych ptaków, które latają wysoko na niebie, wzywał do żniw, a Kerionos był jednym z nich. W ciągu dnia mieszkał na świętym jesionie nad wielką rzeką. Opiekuńczy i hojny, okrywał domy swoją strzechą, tak przygotowywał się na zimę. Znał orła, żurawia i wielkiego jelenia w otaczających go gwiazdach. Był młody, niezbyt wysoki i bardzo poważnie podchodził do swojego harmonogramu. Mówi się, że posiadał łódź, na której przemierzał niebo. Uwaga: niewątpliwie jedna z konstelacji galijskich. Lugus. Mówią ... że życie z nim się narodziło. Mówi się również, że to On stworzył wszystko w świecie światła, że nasza ziemska historia, nasz ziemski czas, została nam opowiedziana przez Luga. Mówi się ... że kiedyś, kiedy kraj Etunia został zaatakowany przez nieograniczone i krwiożercze stworzenie, wcielił się na ziemi i bronił jej. Mówią ... to najlepszy i najgorszy z bogów. Że wszyscy jesteśmy jego potomkami. Lugus, reprezentuje światło, jest synem Kernunosa, słońca. Nazywa się „Lug the Long Spear” i nosi mosiężny miecz. Mit głosi, że jeśli bóg, który zstąpił na ziemię, nie znajdzie sposobu na kochanie, mógłby zniszczyć wszystko, co jest. Był słońcem galijskiego panteonu, najbardziej znanego ze wszystkich. Zdajemy sobie sprawę, że wydaje się ona genialną tajemnicą, nikt nie może spojrzeć jej w twarz bez ryzyka, że przestanie żyć. Tak, jedna osoba, tylko jedna osoba mogła spojrzeć mu w twarz… jedna z twarzy niewinności. Obskurantyzm określa go jako sprytnego twórcę namiętnych piekieł, świetlistość rozpoznaje go jako tego, który hoduje grenadillę. Ci, którzy walczą z jej zasadą, są odhumanizowani, maszyny nigdy nie poznają tęczy, mocy wyobraźni. Lugus świetlisty, jest różnicą między materią żywą a nieożywioną. Jak widać, pierwszy z bliźniaków niesie lirę, symbol twórczych artystów. To późna reprezentacja Lugusa. Drugi bliźniak to Donn, symbolizujący uwewnętrzniony, mroczny okres duchowości. Lugus może mieć trzy twarze Przeszłość-teraźniejszość-przyszłość, ale ta należy do Donna. Mogłyby to być także i raczej trzy potęgi cywilizacji, artyści (w tym naukowcy) - wojsko - rolnictwo, co dość dobrze koresponduje z jego profilem jako politechnika. Może to być również etos-patos-logos, trzy zasady perswazji. Dla mnie te trzy ludzkie twarze to: -poród -młodzież -dojrzałość Ale z pewnością są to trzy oblicza tego, kim jesteśmy, to znaczy: -nasza zwierzęcość -wasza ludzkość -nasza boska część Tam faktycznie przyłączamy się do filozoficznych grzyw (mannesów) druidów. Lugus jest twórcą ogólnie czasu historycznego, sztuk życia w świetlistym świecie. Są to zatem narodziny, młodość i dojrzałość poprzez jego zwierzęcość, jego centralną ludzką stronę i jego boską dojrzałość, to są trzy rodzaje człowieczeństwa, które określa na poziomie fizycznym i duchowym. Uwaga: skąd wiemy, że to Lugus przedstawiliśmy z trzema twarzami? Po prostu dlatego, że na wyrzeźbionej płaskorzeźbie bóg o trzech twarzach jest przedstawiony z lirą u boku, jest to instrument artystów sakralnych. Na nim po obu stronach ucieleśnia baran, zwierzę Belenosa, witalność, az drugiej słynny galijski kogut, zasada barwnej kreatywności i zwycięstwa. Gdyby chodziło o Kernunosa, byłby to byk, który byłby po prawej stronie obrazu. Witalność pasterzy (barana) i zwycięstwo nad ciemną nocą (pianie koguta) razem należą tylko do świata fizycznego światła: to rzeczywiście galijski bóg Lugus, jedyny, który je łączydwie części. Na nim z dwóch stron ucieleśnia się baran, zwierzę Belenosa, witalność, az drugiej słynny galijski kogut, zasada barwnej kreatywności i zwycięstwa. Gdyby chodziło o Kernunosa, byłby to byk, który byłby po prawej stronie obrazu. Witalność pasterzy (barana) i zwycięstwo nad ciemną nocą (pianie koguta) należą razem tylko do świata fizycznego światła: to rzeczywiście galijski bóg Lugus, jedyny, który łączy te dwie części. Na tym wazonie trójstronna twarz ma dwa rogi, których nie zauważyłem od początku. To nie są poroża jelenia, które inaczej byłyby reprezentowane. Albo jest to kwestia początku wzrostu, a potem w związku z początkiem roku. Albo Lugus związany z młodością Kernunosa. Wokół wazonu powinno być normalnie wyrzeźbionych siedem twarzy. Broda i włosy wydają się imitować chmury: te trzy twarze są w Albios. Dzienny. Lagodos. Wśród Galów śmierć nie istnieje, substancja witalna wypływa z ciała, aby odrodzić się w innej formie. Wśród niektórych górskich plemion pamiętamy Lagodosa, starca, który kultywował się przez całe życie. Kiedy płomień opuścił ciało, dziwna poświata podniosła się, wspinając się po skalistych zboczach po raz ostatni. Prawie dotarła na szczyt góry, do świata bogów powyżej, i tam wyrosła roślina zwana laguną, veratre. Na lądzie, wilgotnych torfowiskach, gdzie boska myśl witała tych, którzy powstali. Od tego czasu wszyscy dawni mędrcy nazywani byli „Lagodos”, a druidy „Lagussa”, czyli tymi, którzy wznoszą się ze szczytami. Mówiono o nich, że byli jedynymi, ponieważ zawsze byli jedynymi, którzy tam się osiedlali. Te górskie torfowiska były uważane za święte tereny, na których ludzie zostawiają swój ślad. Mit mówi, że w tej próchnicy żyją wielkie duchy, które będą karmione na zawsze. Uwaga: „Lagodos” można przetłumaczyć jako „skrzydła wielkiej wewnętrznej szlachty”, a „Lagussa” - skrzydła wielkiej woli. Lãmat. Magia zadomowiła się w niektórych miejscach na terytorium galijskim. Na terenie Lémovice, szczególnie góra zaogniała myśli, nazywa się to miejsce „górami blondynów”. Mieszkało tam wiele stworzeń, od zarania dziejów Druidzi uczynili z tych gór miejsce pielgrzymek. Mówi się, że mieszkał tam olbrzym o imieniu Lãmat, który jest schronieniem. Okolice te były znane, ponieważ znajdowano duże ilości złota schodzącego z kruszywa. Nadal mówimy o stworzeniu Mandrake, które schroni się w tych miejscach, chronią je gigantyczne megality. Te słynne megality są wykonane z granitu, który w niektóre dni o zachodzie słońca zamienia się w ogromne bryłki złota. Ten kamień pewności nazywany jest „lama”, chroni go, a nawet „sławę”. To kamień Lemovice. To właśnie na tej górze nasi przodkowie postanowili wznieść wiele dolmenów i menhirów, co oznacza, że należeli do ludzi stojących na skałach. Widok skał Lãmy unieruchomił ich wrogów, nazywano go też „ostrym”, ponieważ przecięła masy na pół jednym ciosem lewą ręką, była niezdarna, potem wzięła je w prawą ręka. A potem zabawiała się umieszczając je jeden na drugim, aby podziwiać swój skarb, gdy świeciło na niego zachodnie słońce. Jesteśmy mu winni bardzo pięknego gigantycznego grzyba. Uwaga: w znajomości języka galijskiego wciąż są luki, podobieństwa i podwójne znaczenia, w rzeczywistości często używali tej przypowieści, co stwarza pewne problemy etymologiczne. To dzięki tym niedociągnięciom opieram podstawy abstrakcyjnej lub parabolicznej myśli o przeszłości. Nie jest to łatwe, ale jest „grywalne”. Dzięki temu można znaleźć podstawy starożytnych mitów. To, co transkrybuję, wcale nie jest ryzykowne. „Lãma” wiąże się ze schronieniem, sławą, braniem. To musi być kamień pewności zwany pewnością. Jego drzewo to wiąz, a kwiat tojad, który dobrze pasuje. Lehunnos i Alamahé. Lehunnos i Alamahé Wśród Ausków i Rêmes wierzyliśmy, że świat w górze jest światem pokoju. Miejsce, w którym boska myśl nie mogła zostać zakłócona. Znajduje się na spokojnym wzgórzu, w dzisiejszej miejscowości Laon, którą uprawiali mieszkańcy północy. Jasne i zdrowe miejsce, w którym bóg Lehunnos umieścił swój kamień. Solidny piaskowiec, który nazwaliśmy „Léhum”, kamień spokoju. Lehunnos również złożył swój kamień u Ausków, plaże Landes oferowały spokój, światło i spokój, nazywano je szczęśliwym wybrzeżem. To tam w spokoju zadawaliśmy sobie pytania o realia świata, było to miejsce, które predysponowało do głębokich przemyśleń. Ten słynny bóg, który był zdezorientowanyto z Lugusem, miał siostrę bliźniaczkę o imieniu Alamahé. Osiedlił się dalej na południowy wschód od terytoriów galijskich. Spokój jego wód zapewniał podróżnikom niezbędną atmosferę do wypoczynku. Alamahé był również nazywany „świetlistym”, tym, który uspokaja umysł. Uwaga: ten kamień jest kamieniem spokoju, tym, który pozwala ci cofnąć się o krok od skomplikowanych rzeczy i wznieść się ponad piekielne jęki świata poniżej. Byłby to kamyk z piaskowca z dziurami. Latis. Latis Latis był przede wszystkim Ziemianinem z rozległego kraju, który wybrał pierwszą ścieżkę. Było przed świtem i tak naprawdę nie wiedział, w którym kierunku zmierza, dopóki całe światło nie zaświeciło. Był patriarchą swojego plemienia, którego prowadził autostradami kraju drzewek. W tym czasie rozkładamy nasze tobołki w zależności od pory roku w miejscach zimowania lub chwilach wypasu. Wszyscy przeszli bardzo długą drogę i jak co roku wrócili do swojego obozu zwanego „świetlistym okresem”. To właśnie o tej porze roku zorganizowaliśmy wielką imprezę zjazdową, festiwal rozpoczynający rok, który miał ukształtować resztę imprezy w dobrym świetle. Był to czas gorących nastrojów, kiedy wydawało się, że torf się palił, a Latis nadał swoje imię jednostce miary czasu w wielkim bagnie stworzenia. W ten sposób przeszedł do boskości, a jego imię oznacza teraz ciepłą i świąteczną chwilę. Uwaga: badanie pokazuje jednostkę czasu i progresję, z pewnością roczną lub dwuletnią. To jak migracja. Może to być chwila reprezentowana przez pojawienie się określonej gwiazdy. Lagos. Lagos Lagos był liderem historii, bardem, który wspominał stare mityczne opowieści z czasów, gdy tańce ludowe poruszały kręgi. Mówi się, że w jego grobie została pochowana urna, która zawierała wszystkie stare wspomnienia z powstania świata. Został wyświęcony jako wielka postać, która złożyła przysięgę Lugusa, błysnęła błyskawica, a jego imię zostało wyryte na płycie wieczności, po czym zapomnieliśmy, gdzie została pochowana urna zawierająca tajemnice świata. Młody, Lagos był figlarnym, kłującym, drażniącym, buntowniczym charakterem i ciepłym charakterem, naturalnie stał się znanym bardem. Pochodził ze starego kraju, kraju naszych prawdziwych przodków i nauczył się magicznych rytmów. Notabene: taki jest związek między Lugusem a bardyzmem, w tej opowieści musi istnieć specyficzna lira. Lahe. Lahe Lahe to imię nadane łani, jest to definicja kochającej i opiekuńczej babci, która odbyła podróż przodków. Damo ze świętej polany ucieleśniali się w zwierzętach, Lahe była troskliwą matką, która wychowała wielu bogów w ich zwierzęcej postaci. Wydaje się, że była drugą towarzyszką Adamosa i długo przebywała na ziemi w blasku pierwotnego raju, z miejsca, w którym wszystko się zaczęło. Była jedną z tych słuchających i troskliwych matek, które ułatwiały kontakty. Czas na polanie mijał wolno, ciąża i nauka nabrały tylko blasku i blasku. W tej komfortowej atmosferze Lahe przygotowywała się na przyszłe czasy. NB: bardzo starożytna pierwotna bóstwo. W tym czasie ludzie szanowali otaczający ich świat przyrody. Zgłaszaj słowa, takie jak dziadek, wiek… itd. Larroson. Larroson Larroson był czołowym człowiekiem obdarzonym piękną inteligencją, stworzył jedną z założycielskich linii Galów. Nie zdobył na ziemi i to ona dała mu jego wolę, później i po wielu podbojach został znanym królem, który odcisnął swoje piętno w historii, jego godłem była pasieka. Był przywódcą, który sprawił, że bogactwa jego królestwa rosły, był rolnikiem, ale także wojownikiem, jak wielu ludzi w tym czasie. Został ubóstwiony pod znamieniem wojownika i długo zajmował prestiżową pozycję. Był byłym zdobywcą, którego opowieści miały rozgrzać serca plemienia. Nazywano go także „bardzo prawym”, tym, który nie oszukuje. Uwaga: kolejny bohater, który przeszedł do boskości, w końcu wszystkie postacie, które miały dawać przykład, pozostały we wspólnej pamięci. Larroson miał opinię pozornie rycerza i rygorystycznego zarządcy, to odniesienie do pszczół nie jest przypadkowe. Leherennus. Leherennus Bez słowa Leherennos stał na granicy wód zachodnich. Chodziło o starego mędrca mieszkającego w górach. Ktoś dyskretny, który dużo wiedział o terytoriach galijskich. Jeśli chciałeś się z nim skonsultować, najpierw musiałeś znaleźć miejsce, w którym mieszkał. Szczęśliwe miejsce, w którym czas płynął powoli, nikt nie wie, ile miał lat stary człowiek, ale tak powiedzianojesteśmy bardzo, bardzo starzy. Leherennus prawdopodobnie urodził się przed tą górą, a jaskinia, która służy za jego dom, jest stara jak świat. Jeśli go znaleziono, starzec poruszał się jak gadający młyn, który trudno było zatrzymać. Znał pełnię wieku, ale zachował burzliwy charakter. Szlachetny Leherennus znał wiele słów i wyrażeń, mówił z łatwością godzinami, nie męcząc słuchaczy. Wiedział, co w istnieniu było najgłębsze i najbardziej daremne. Był spokrewniony ze wszystkimi, on też był uważany za wielkiego przodka. Uwaga: mędrzec górski, który zna granice świata. I który wyraża się we wszystkich granicach ludzkiego rozumienia, archetyp doświadczenia i uczonego filozofa. Związek z tym, co bez ogródek nazywa się „starym lisem”. Doradca strategiczny. Lacavos. Lacavus był bóstwem wywodzącym się ze starożytnych kultów animistycznych, które istniały jeszcze w czasach galijskich. Jest bogiem, a raczej stworzeniem nocy. Błyskawiczny Lacavus jest przebiegłym łowcą, który ukrywa się w cieniu, często działa w świetle księżyca i wyłania się spod kamienia podczas pełni księżyca. Zamieszkuje wilgotne i zamknięte miejsca, takie jak stawy i święte jeziora. Jest uzbrojony w krótką włócznię, ale nie lubi walczyć ciałem, dusząc swoje ofiary. Mówiono, że był ... Nieumarły, ponieważ wyszedł z grobu lub dziury pochodzącej bezpośrednio z innego świata ... to archetyp okropności zabijania podczas walki. Rodzaj gorgony. Uwaga: istnieje związek między polującym wilkiem, myszą, która gryzie wszystko, a rybą. Ten ostry związek ze spodem kamieni, dziurami i wodą określa Lacavusa jako boga zwierzęcego, bardzo wyraźnie jest on bogiem węgorzy. Węgorz był jednym ze świętych zwierząt wśród Galów. Węgorze to zwierzęta nekrofagiczne, jak powszechnie wiadomo, zjadają zwłoki. Dlatego jest świętym, ale przerażającym potworem. To walcząca istota, której imię znaleziono na strychu aren w Nîmes, mieszkała tam w ciemności ze skazańcami. Lãmat. Lâmat Lâmat był personelem wymiaru sprawiedliwości należącym do Lugusa. Wykonany z drewna nieśmiertelnego wiązu zdecydował, co powinno być skąpe, a co hojne. Został wyrzeźbiony z wiązu z sękatym drewnem, był wiernym towarzyszem, który zawsze wspierał tego, który go prowadził. Ten, który wziął kij, wszedł w fazę inicjacji, w której połączyły się miłość i śmierć. Ta laska była charakterystycznym znakiem, gwarancją tożsamości osoby, która jej towarzyszyła. Personel tego podróżnika należał tylko do druidów z Lugus, tych, którzy przemierzali cały kraj, aby uczyć się nowych rzeczy w kółko. Uwaga: „obręcz” była symbolem praktyki Kernunosa, laska wiązu była trzymana przez uczniów Luga. Jest to bardzo prawdopodobne. (Co oznacza, że Donn zaproponował trzeci symbol, rogaty hełm). Laha. Laha Laha była dobrą matką, która zbudowała solidne gniazdo dla swoich młodych. Wychowała Belenosa i uczyniła go pięknym, młodym bogiem. Nosił niebieską sójkę Laha jako znak przynależności do mocy powyżej. Laha znała moje odległości i ukryte miejsca w pierwotnym lesie, pochodziła ze szmaragdowego ogrodu, zawsze istniała. W połysku jego piór było coś wyjątkowego, coś świętego dla ogromnych. Laha powiedziała, że wiedzą, jak liczyć i dopasowywać gałęzie drzew oraz podstawowe zasady tak dobrze, jak to możliwe. W ten sposób chroniła maluchy i dawała im dobrą przyszłość i dobre zdrowie. Uwaga: porównując „Lahe” i „ihae”, chodzi o pierwotną boginię szmaragdowego ogrodu i świętej polany, pojawia się ona cały czas. Lanonwalos. Lanonwalos Boże pełnej radości i zadowolonej młodości, Lanonwalos jest tym, który cieszy się pełnią życia. Kojarzony z welarem i jego żółtym kolorem, jest bardzo ważnym bardem bardów, zapożyczając z poezji nieświadomości, jest naprawdę reprezentantem pełni dusz, dobrych duchów. To inspirator rodzi młodość, jego moc jest wewnętrzna. Nadaje połysk płaszczowi książąt, stoi w kręgu wodzów. Inspiruje dobre uczucia, jest wesołym drillerem, który w radosnych chwilach gra swoją muzykę. Miał wielką władzę, ponieważ zajmując swoje miejsce wśród władców, kierował ich decyzjami w najlepszym możliwym duchu. NB: Związany z władzą i centrum rządzenia, jest świętym bardem. Relacje z Lanonem. Larroso. Larosso Nazywany także Laros, był opiekuńczym bogiem miejsca, które było oferowane mężczyznom. Przybywający z daleka podróżnik poprosił boga Larroso o pomoc, ten ostatni podał mu gałąź i powiedział mu: „ta gałąźjest jak drzewo sprawiedliwości, musisz je posadzić w miejscu, gdzie poniesie cię wiatr i proch. ”Słowo było mocne, a uszy słyszalne. Mężczyzna i jego rodzina podążyli za wiatrem i dotarli w nieznane miejsce, gdzie uspokoiły się naturalne elementy. To tam przewodnik zasadził gałąź, między świtem a tramontem. Było dziewicze terytorium chronione wysokimi granicami. To właśnie ten przodek założył wioskę, zaczął orać i hodować zwierzęta. Tam również zainstalowano polanę, na której Druidzi opowiedzieli historię i uhonorowali Larroso, wielkiego przodka, który ich oświecił i zaprowadził do tego spokojnego miejsca. Uwaga: temat jest dość obszerny i dlatego wnioskuję, że Laros był bogiem establishmentu bardzo szanowanym na tych terytoriach, również bardzo starym. Historia przesadzonej gałęzi musi na nowo ustanowić drzewo praw, sprawiedliwości, a zatem cywilizacja wydaje mi się dość dokładnie zgodna z innymi mitami. Zobacz także Larroson. Latobius. Latobius Said Latobius, żarliwy, uważany był za tego, który bronił praw przodków. Był postacią otyłą o silnym charakterze, jak stal topora, która towarzyszyła mu przez cały czas. Bóg namiętnego świata, narodził się z szarej i błotnistej wody wynurzającej się z ziemi, wyłaniającej się na wielkim bagnach stworzenia. Latobius egzekwował starożytne prawa, których był gwarantem. Był obecny przez cały czas, od świtu do zachodu słońca, stał się uczonym znającym materię ziemską i jej przyszłość. Ten pierwotny bóg, który przybył z podziemnego świata, ustanowił uprawy pszenicy i tłuste pastwiska. Przyniósł fortunę i zrównoważony rozwój. Wielki topór toczył wojnę, kiedy tylko miał okazję. Latobius miał wielu podobnych do niego synów i córek, zawsze gotowych do egzekwowania dawnych praw, chętnych do pracy i wojny jak na najlepsze posiłki. Uwaga: pierwotny i dobrowolny bóg, zwierzęcość pozostaje bardzo obecna w postaci. Lauena. Lauena Bogini powiedziała do płonącej rany, że Lauena była jedną z zabójczych nimf kąpiących się w wodzie w ciągu dnia. Była przewoźnikiem wielkiej rzeki, który oceniał, kto jest godzien przejść do świata duchów, czy nie. Lauena zaproponowała pojedynek kandydatom, którzy chcieli poznać tajniki kobiecej magii, nazywano to zakazanym pięknem. Była łowcą, który nie wybaczał przypadkowych spojrzeń. Ten opiekun prowadził dusze zasługujących na pełną i szczęśliwą kontynuację, gdyby tylko ci, którzy tam byli, mieli dobry pomysł, aby złożyć jej ofiarę, ale także nie patrzeć jej w twarz. Jego boskie zwierzę posiadało przewymiarowany zmysł węchu. NB: Nie znalazłem, jakie to było zwierzę, ale jest połączenie z błyszczącymi kształtami i dobrym węchem. To byłby rodzaj żeńskiej sędzi u bram królestwa umarłych ??? Uważaj na nimfy dzienne. Laucos. Laucos Laucos był magiem odpowiedzialnym za pomoc wojownikom. Nauczył się magii Lugusa i potrafił uderzać bardzo daleko. Walczył z siłami zła i cieniami ii. Rozpalał wielki ogień, aby duchowo posprzątać miejsce. To także on miał duże białe kamienie służące do modlitwy w wybranych miejscach wzdłuż ścieżek. Był „zmieniaczem”, który walczył z pasożytami. Znał magię czystych kałuż wodnych i jezior i miał wizję, która potrafiła dostrzec obiekty umieszczone daleko. Towarzyszyły mu również trzy siostry czarodziejki, które błagały światło dzienne, aby został dłużej, aby oświetlić ścieżki. NB: Biała magia i jasnowidzenie. Jest bogiem grupy magów z północy, którzy wydają się przekazywać swoją mądrość z ojca na syna. Ta historia transmisji jest bardzo wyraźna w studium. Być może pokrewieństwo z „lokomotywami” w kwestii zaostrzonej demonstratywności. Lavictos. Lavictos Lavictos był jednym z spacerowiczów, którzy przemierzali kraj. Pielgrzymi ci wędrowali z miejsca na miejsce po uroczystościach religijnych. Był jednym z wegetarian, który szedł ścieżkami świata bez dotykania mięsa, damos, miły facet. Był jednym z przywódców starej religii wód, tych pielgrzymów, których nazywano „rybami”, którzy nieustannie wędrowali przez wody czasu. Znał dobrze gwiazdy i wiedział, że wszystko unosi się we wszechświecie wielkiego gwiezdnego bagna. Poszedł więc moją drogą żniw i świąt, aby uczestniczyć w żniwach. Wiedział, jak używać roślin, takich jak wrzos i mech, do usuwania smutków. NB: związany ze starym kultem wody, był jak przywódca religijny. Związek z roślinami, a więc medycyna. Vates? Lavaratos. LavaratosNazywano go „krzykiem drogowym”, Lavaratos pchnął swój świat do przodu siłą odbijania. Był jednym z bardów towarzyszących podróżnikom. Krótka peleryna i kaptur, rozwścieczył się, nie zatrzymując się po drodze, mówiąc, kto lepiej opowiedzieć historie o epickich walkach tym, którzy chcieli z nim wytrzymać. Lavaratos był krasnoludem o silnej prezencji, elokwentnym, mały człowiek krzyczał na swój gniew, gdziekolwiek się udał. Choć był mały, wzięto go za wzór swoich godnych podziwu obowiązków. NB: trochę temperamentny bard. Piosenkarka w pewnym sensie walk i zmagań. Leheren Leheren Leheren była boginią pochodzącą z zachodzącego słońca, ze świata poniżej, żyła na górze, jak bagnista wyspa na zachodzie terytoriów galijskich. Miejsce zabronione mężczyznom. Była czerwona jak lisica i miała skrzydła, które unosiły ją nad falami. Skrzydła pełne miękkiego puchu, które nie wydawały żadnego hałasu słyszanego przez zwykłych ludzi. Materiał, z którego zaprojektowano pieluchę dla noworodków. Ta bogini ciemnej nocy chroniła otoczenie podczas porodów. Uwaga: dobra wróżka, ruda, która chroniła potomków. Inaczej niż w badaniu Leherennus, z wyjątkiem czerwonego koloru marca. Może żeński odpowiednik wojownika. Jest taka historia o ofiarowaniu futra lub czerwonego puchu ??? Może do tego, który następnie staje się Leherennusem? Lenos. Lenos Boże wojennych ekscesów, nieokreślony Lenos był odważnym wojownikiem, ale trochę szalonym. Ucieleśniał nieświadomość tych, którzy rzucają się w śmiertelne bitwy, ochotniczo i nieznajomość niebezpieczeństwa sprawiła, że pomylił go z bóstwem naiwności. Bóg militarny par excellence, uważany był za boga przetrwania po śmierci. Bez wątpienia jeden z tych, którzy witali zmarłego wielkimi uroczystościami u bram zaświatów. Lenos był krwawą postacią. NB: bóg lub mityczny wojownik w odniesieniu do wyzwoleń, ekscesów i ofiar wojny. Naiwność lub zaprzeczenie może być nawet hojnością ciosów, widzianą w świątecznym i nieproporcjonalnym aspekcie. Leucetio Leucetio (leu-ketio) Wiele mitycznych postaci było związanych z jednorazowymi wydarzeniami w ciągu roku. Tak jest w przypadku Leucetio, syna Leu (Lugus), jeśli można powiedzieć, Leucetio oznaczało: „światło Cutios”, czyli postać ucieleśniająca specyficzną świetlistość miesiąca Cutios. W opozycji do innego momentu zwanego „Torocutios”, cienia Cutios. O tej właśnie porze roku chodziło o dyskurs pełen erudycji, opowiadania przygód, wnikania w refleksję, demonstrowania złośliwości i pragmatyzmu. Światło Lugusa i duchowy cień Donna to z pewnością jeden z precyzyjnych punktów, które zdefiniowały kult galijski. I na pewno okazja do przeciwstawienia się i walki z dwoma smokami. Opowieści o płaszczach, mieczach i włóczniach, w których światło debatuje z cieniem w dogłębnej refleksji nad pozornie wojowniczymi czynami. Uwaga: to bardzo ważne, światło wywołuje u ludzi uczucia w zależności od pory roku, także cień. Mogły istnieć inne ceremonialne przemówienia i historia dotyczące innych miesięcy, w zależności od amplitudy, wysokości słońca na niebie. Co oznacza, że w nocnych nemetonach odbywały się „przemówienia księżyca i gwiazd”. Temat dyskursu-rzeki-światła. Letinno. Letinno Płacz był związany z narodzinami, ustanowieniem i boskością, Letinno, szare siedlisko na ziemi Nîmes, część Galów, założył tam kolonię. Był to król, który również przeszedł do boskości, przystępując w ten sposób do dróg reinkarnacji, nieśmiertelny. Znał drugą stronę świata i został misjonarzem. To on sam podążał własną drogą, biorąc w ręce swoje przeznaczenie, swój miecz i skrzydlaty hełm. To był jeździec i jak wszyscy tam obecni, podróżował jak ptak, łatwo, szybko. To w świetle południa nakreślił most, bardzo galijski symbol, który wskazywał na zakończenie misji i instalację na nowej ziemi. Śpiewano jego waleczność i wszedł na świętą polanę nemetonów, jego śmierć wywołała emocje, naśladowanie, które uczyniło go sławnym na dobre. Mówiono, że jego żar i pasja nigdy się nie skończyły i że nadal żyje w eterze, szukając drogi aż do następnego powrotu na ziemię ludzi. Uwaga: celebracja zwycięskiego bohatera przekazanego bóstwu, aspekt emulatora wyraźnie pojawia się w opracowaniu. I stałby się bogiem, któremu dziękowano za jego dobroć. Najwyraźniej w Galacji jest jakiś ślad, kupiec? Lerina. Lerina Bogini olchów, Lerina była bóstwem związanym z medycyną. W aplikacjiTo było jego życzenie, kiedy potrzebowaliśmy powrotu sił, więcej „pepów”. Uważana za ziemską księżniczkę, która troszczyła się o ludzi, tancerka Lerina była częścią grupy silnych i szanowanych kobiet, dobrą magiką. Ona również, podobnie jak wszystkie matki galijskie, miała określone i nienaruszalne terytorium, zaszczepienie boskiej sprawiedliwości, która zrodziła stabilność. Dała pewne dary tym, którzy się do niej modlili, boskość kultu wód, decydowała o losach. Lerina jest nadal wcielona na ziemi mężczyzn w tańczących pąkach na szczycie Olchy. Jak wszystkie matki, Lerina reprezentowała całe terytorium. NB: mistrz, który daje super dobre rezultaty, fizyczno-moralne, magiczne dary, dobrą aurę. Ziemskie i boskie wcielenie związane z rośliną leczniczą, jest to bardzo normalne. Leu-citica. Leucitica (Leu-citica) Leu-citica jest nadal wydarzeniem, jest to oczywiście imię bogini światła z Lugus, która założyła gałąź cywilizacji galijskiej w Cisalpine. Na wrzosowisku światło zostało rzucone, aby odsłonić niektóre rośliny. Było to ustanowienie citica, pierwotnego prawa. Mit utrwalił to miejsce, w którym najwyraźniej zamieszkała nimfa jeziorna. Rzutowane światło spadło jak włócznia, a ziemia zatrzęsła się. To tam, w tym świetlistym już miejscu, osiedliło się plemię naszych rodaków. Miejsce, które stało się ciepłe i nadające się do zamieszkania wśród kamieni. NB: czy kamienie uważa się za należące do innego świata, ciemne duchowości? Związek z megalityami i Lugusem. Leu-citica wydaje się w rzeczywistości wskazywać na moment, w którym światło sprawia, że miejsce jest zamieszkane w tym samym czasie, co nimfa. Leu-cimalacos Leucimalacos (leu-cimalacos) Leucimalacos to szczególny bóg, który uosabia również ogólnie bardzo szczególny moment w życiu. Związany z Lugusem, jak wszystkie związki z jasnością, ucieleśnia moment, w którym zapada światło. To czas powolności, brutalności i słabości. Bóstwo wyczerpanej starości, Leucimalacos jest bogiem tych, którzy powoli zbliżają się do ostatniej chwili. Bóg starego dzika. Ma to związek z krwią, wieczornym światłem i ostatnimi pochwałami tramonta. Jest nieco leniwym śpiącym, który ratuje się. Bóstwo znane jako „powolny sok”, ludzie, którzy opóźniają, wyciszają i odpoczywają. Uwaga: w porządku, to mógł być moment poświęcenia dla starszych. Wyrażanie praw starości. Leu-sdrinos. Leusdrinos (Leu-sdrinos) Kolejne z praw Lugusa wypływające z wyjątkowej chwili. Wydaje się, że istnieje związek z przesileniem zimowym, portykami i kamiennymi kręgami. Te kamienne kręgi witały przemówienia kapłanów, druidów, ale także szlachty. Kurs odbywa się w kręgu otoczonym przez ludność. Leusdrinos to moment, w którym opowiedziano historię podboju, rozlewu krwi i pijaństwa czasu. Najwyższy czas, spadająca na ziemię gwiazda, wielki gaj dębowy. Od otwarcia arki, a potem od gniewu walecznych batalionów, gniewu, potępienia i potu. NB: Mam wrażenie, że chodzi o bóstwo przywołujące zwycięstwo Lugusa nad dusii, które znamy dziś pod nazwą „Balor”. Jest to moment, w którym światło dni trwa najmniej i kiedy gorąco pragnie zwycięstwa, światłość ma pierwszeństwo przed ciemnością. Leu-sdrinos była tak zwaną ceremonią zmartwychwstania. inny Leus-drino: God Lugus, tak zwana faza otwartego światła i słodyczy czerwonych liści dębu. Jesień z bujnymi kolorami. Lhyr. Lhyr (czytaj) Kogut długo walczył z nocą, a jego okrzyk zwycięstwa rozbrzmiewał z zachodu. Mężczyzna imieniem Lhyr wyszedł naprzód, zostawiając wszystko za sobą. Syn bogini o tym samym imieniu, został nazwany bez śmiałości nazywać go „tym, który przychodzi”. Zostawił swój ślad zeszłej nocy i nadal pozostawi swój symbol w nadchodzącej nocy. Zawsze panował nad swoimi terytoriami i będzie żył w tych regionach swobodnie, ponieważ chroni przyszłość plemion galijskich. Uwaga: motyw stworzony na temat podróży koguta i walki o przezwyciężenie nocy. Wydaje się, że Lhyr był posłańcem, tym, który daje pierwsze i ostatnie słowo dnia. Liber. Liber Nazywany także „boginią stu ust” Liber był bóstwem obfitości fizycznej i naturalnej elokwencji. Porównywano ją do hydry, ale także do samicy jastrzębia, co nieustannie wyraża się przelatując nad ziemią mężczyzn. Opowiada najstarszą historię na świecie, jego ogon opowiada o uwielbieniu nieskończoności, skomplikowanej, ale koniecznej obfitości, ekscesach życia, mile widzianych niespodziankach. Wydaje owoce pijaństwa imiłość. Była moją boginią w dużych ilościach, ale przede wszystkim nadużycia. To ona dokonała połączeń, zapominając o rozstaniach. Ten słynny ogon, który ciągnie za sobą, jest reprezentacją niekończącej się sekwencji. Uwaga: bardzo stare bóstwo, to także bogini, która nadała swoje imię „wolności”. To imię, ubóstwione, należy do języka galijskiego i jego korzeni przez długi czas, który został przekazany innym cywilizacjom, które wprowadziły go, by tak rzec, na manowce i które uczyniły z niego reprezentację ich osobistej wolności, ustanowionej przez broń, zapominając o innych. U nas porównuje się go do jastrzębia, ponieważ jest to ptak o nieugaszonym apetycie. Litavis Litavis. To tytuł zdobywczy i męski w swojej formie. Chodzi o młodość i podróże, podboje i ustanowienie w tym samym czasie, jako pojęcie odkrywania i uczenia się. Litavis oznacza wolę ekspansji terytorialnej, główną ambicję. To także tytuł związany z festiwalami roku, a więc różnymi bogami. Opowiada o instalacji, żarliwości, kreatywności i ziemiach podbitych z zapomnienia. Uważa się, że jest powiązany z aspektem kultu, tak jak z aspektem wojownika. To idea nasyconej, pielęgnującej zazdrości. Jest coś przerywanego i celebrowanego w tym sensie, że jest to systematycznie tytuł poświęcony żywotnym działaniom na wyjątkowo fizycznym świecie. Ważne dla wszystkiego, co jest "zwycięską" akcją lub działaniem prolix w outletach. Uwaga: znowu istnieje sprzeczność między celtyzmem a nurtem galijskim. U nas Litavis jest albo kwalifikatorem rodzaju męskiego, albo liczbą mnogą bez płci, to tytuł. Pragnąc kulturowego podboju, współczesna mitologia celtycka nieco niezręcznie zapożycza się z kontynentalnego kultu galijskiego. Te dwa nurty ideologicznie są bliskie, są rzeczy wspólne, ale pozostają różne. Galijski pragmatyzm wyraźnie robi różnicę w marzycielskim aspekcie celtyzmu. Livius. Livius Boskość podłóg przygotowanych na przyjęcie, solidne konstrukcje i masteries. Liwiusz jest także bogiem doczesnym, mówi się o dobrych początkach. Kojarzony z klarownością i czystością, ucieleśnia ideę „kołyski”, opiekuńczego i ciepłego spokoju. Livius czy Livios był gadułą, jeśli można tak powiedzieć, to znaczy ułatwiał zawieranie umów. Był najwyraźniej wielkim przodkiem niższego świata, namiętnym i instynktownym. Livius wspiera poczucie solidności i swobody. Uwaga: jako przygotowujący teren powitalny był jednym z bóstw opiekuńczych i dobrym otoczeniem, unowocześniając go, niosąc swoją pomoc. Być może nadal był to człowiek przekazany aktywnemu bóstwu. Związek z glebą domów i jej przygotowaniem jest oczywisty, kwestia ogólnej czystości. Livicus Livicus był rodzajem boga księgowych, ilości. Porównywano go do wiatru Tramontany, do nurtu potoków pirenejskich i do wielkich jezior. Nazywany „szponiastą ręką” Livicus miał opinię skąpego, niezwykłej chciwości, zawsze przywracał wszystko, co znalazł, nigdy się niczego nie pozbywając. Był bogiem nocnego świata, pozbawionym pory roku. Był mały, a jego wiek sprawił, że pochylił się do przodu. Przez całe życie nosił w domu tyle toreb, że jego plecy nigdy się nie wyprostowały. Jednak pomimo złej reputacji wezwano go do zachowania oszczędności, aby odległości nie wydawały się zbyt duże, a domy zostały zachowane. Uwaga: bóg księgowych, liczby kamieni, monet, ziaren, wody, wagi, policzył wszystko, nawet liczne narodziny w niektórych domach. Lucellos. Będąc bogiem rybaków jezior, zbudował swój pałac na dnie jednego z nich. Był prawie olbrzymem i mogliśmy go zobaczyć z dużej odległości, siedzącego na jego wzniesieniu ponad falami. Urodził się z klanu rybaków słodkowodnych, znał gotowanie tych potraw na pamięć, jajka, wątróbki, mięso przygotowywano na dużym płaskim kamieniu przed podaniem jako posiłek. Lucellos nosił ze sobą włócznię, arpunę i ptaka, który zawsze mu towarzyszył, czekając na moment, kiedy nieuchronnie otrzyma swoje pożywienie. Nazywany jest „królewską rybą”, szybko jak błyskawica przebił ofiarę ze swojej skały. Uwaga: z badania wynika historia o jeziorze, walce i łowieniu ryb. Znany w Anglii i Francji. Lucettos. Podczas niektórych faz księżyca Lucettos zstępował na równiny, pochodził z świata w górze i był dumnym i szlachetnym bohaterem. Wzywano go podczas nemetiales, okresów roku, w których kapłanki nemetonu śpiewały długie ody ku chwale tamtych czasów. Lucettos, genialny przybył na ziemię, aby obdarzyć swoją wielką hojnością. Tam, gdzie przechodził w nocy, owoce dojrzewały,rośliny wyrosły z ziemi, a pachnące słodko grzyby wyrosły z próchnicy wsi. Lucettos i jego magia zostały przywołane, aby nieco bardziej ustanowić dobry omen roku. Był rodzajem opiekuńczego i dzikiego geniusza. Uwaga: kolejna odżywcza bóstwo, w połączeniu z szybkim wzrostem roślin w tym czasie podczas niektórych księżyców. Lucos. Bóg z dołu, Lucos jest tym, który rządzi pasożytami, których nikt tak naprawdę nie może się pozbyć. Myszy, owady jedzące drewno, wilki i lisy kradnące kurczaki, takie były zwierzęta z nieugaszonym apetytem, które włóczyły się nocami z Lucosem. Był kulawym bogiem, który wyrządził wiele szkód i doprowadzał ludzi do szaleństwa, którzy pracując w ciągu dnia, męczyli się naprawianiem szkód i braku pożywienia spowodowanych przez dusii. Był złodziejem i też był kłótliwy, odgłosy nocy słychać było tysiącami, gdzie przeszedł Lucos, a następnego dnia szkody liczono setkami na farmach i wokół stodół, we wszystkich miejscach, w których prowadził swoje naloty. Uwaga: bardzo zła rzecz, że Lucos, ale badanie pozwala jeszcze raz podnieść relacje z kultami animistów. To zły duch. Luchta. Luchta Gdzie Lugota Luchta była małą dziewczynką urodzoną z Kamiennego Kręgu podczas sezonu lodowego. Jego źrenice były głęboko czarne i nic w nich nie było. Czasami słyszano, jak błagała zaklęcie, by wyprowadziło ją z kręgu, ponieważ wyszła z kręgu i nie mogła go opuścić. Widzieliśmy ją unoszącą się nad zamarzniętymi kamieniami, kiedy zaczęła tańczyć. To miejsce było znane i nikt nie odważył się przejść przez kamienie, ponieważ wydaje się, że można się zgubić w jednej chwili. Działo się to w środku lasu, w miejscu, gdzie nikt nie wiedział, gdzie on jest. Uwaga: historia małej dziewczynki, „upiornej” lub „innej” w czystym miejscu, chronionym przed światem zewnętrznym. Luxovios. Powiedział też po francusku: „wyrok Oviosa”, sędzia ISF. Luxovios jest również ucieleśniony przez jedną nogę, ponieważ sprawiedliwość spoczywa na pojedynczym cokole, jednej nodze. Jagody ise zostały użyte do przyrządzenia potężnej i śmiercionośnej trucizny z kamieniami jej jagód. Luxovios był tym, który wypełniał swój obowiązek, wymierzając kary, czasem śmiertelne. To archetyp kata. On również złożył przysięgę, przysięgał wierność, obiecując, że nie zawiedzie, był bóstwem świata ludzkiego, „Bitu”. I tylko tam wykonał swoją pracę. To on wybrał daty, miejsca i sposoby wymierzania sprawiedliwości, zwłaszcza wojskowej. Ponieważ istniała dodatkowo i inaczej sprawiedliwość kobiet i druidów. Luxovios poprowadził do krawędzi grobowca, zajął się podróżą skazańców. Pomimo swojej ponurej reputacji kat należał do świata światła, był potrzebny i ostatecznie chronił przyszłość społeczeństw. Nałożył trzy kary, o których mówiło się, że: Pierwszy wyrok nałożył na siebie, biorąc na siebie ciężar osądzonych faktów. Drugi wyrok wymierzył skazanemu, śmiertelnikowi, w okrutnym momencie kary. Trzeci wyrok wymierzał wszystkim, którzy później myśleli, że popełnili niewybaczalny czyn. W czasach galijskich wyroki i kary były podawane do wiadomości publicznej i być może obecność na nich była obowiązkowa. Uwaga: prawość îf, które jest uważane za nieśmiertelne drzewo, była zwykle osiągnięta przez władze wojskowe. Wiemy, że byli za to odpowiedzialni Equites, nie sądzę, że w tamtych czasach istnieli uzbrojeni mężczyźni należący do społeczeństwa obywatelskiego. Luxsa. Luxsa, bogini, która połączyła królów z niebem, to ona popiera przysięgi złożone bogom. Luxsa to przede wszystkim wyjątkowa chwila, ceremonia. Był to czas, kiedy druidzi i kobiety władzy matriarchalnej oddali władzę osądu nowemu królowi i zademonstrowali jego wartość. Była to część patriarchatu, która była przeznaczona do pewnych zadań, zarządzania granicami, a nawet mas ludowych. Luxsa była demonstracją obdarzonej razem ludzkiej i boskiej mocy. To była ceremonia rybaka, lśniącego jeziora pod gwiazdami i kamiennych basenów. Ceremonia słowa, które zostało dane i dotrzymane, prawdy i zaangażowania. Chwila ujarzmienia także dlatego, że gdy nowy król dał słowo, wszyscy pokłonili się przed nim przysięgając mu wierność. Miało to miejsce na dziedzińcu niebiańskiego pałacu. Uwaga: ceremonia boskiego zaangażowania i uznana przez wszystkich. Myślę, że dobrze, że jest to koronacja i sąd Boży w tym samym czasie. Znajdziemy to u Merowingów. Uważaj, nie zawsze były to więzy krwi- powiedział koronacja, to był wyrok za zasługi. To, co zostało jasno wykazane w uzdolnieniach. Magos. Wiedza musiała zostać przekazana, Ogmios uporządkował szeregi, ale nie miał całej wiedzy o magicznych kamieniach. Pewnego dnia człowiek imieniem Magos wyruszył, aby zebrać całą wiedzę na świecie, do tego potrzebował kamieni Uirony. Długo chodził i odwiedził wszystkie kraje galijskie. Poszedłem do wodzów plemiennych, aby omówić z nimi każdą z pewników, których stali się strażnikami. Minęło kilka lat i udało mu się połączyć piękno wszystkich kamieni, które wspierały Galię. Wrócił do punktu wyjścia i założył szkołę, w której nauczano prawdy o żywiołach i pochodzeniu wiedzy galijskiej, przodkowej, zachowanej przez plemiona. Kiedy umarł, Magos zażądał, aby został pochowany pod stosem kamieni w Uirona. Wiele się nauczył, został magiem, a dokładniej magiem. Wielokrotnie reinkarnował się poprzez swoich potomków. Jego wiedza wróciła do niego w pamięci dzięki grze przekazywania ducha kamieni, którą trzymała jego rodzina. Uwaga: "Magos" to słowo, które wskazuje na nagromadzenie dobra, wiedzy lub wieczności rodzinnej, dlatego też wielu potomków nazywano także "magami". Słowo to oznacza również sojusz rzeczy społecznych, rynek, na którym na przykład dokonujemy wymiany. Przybył w języku francuskim jako „le mage”, termin, który również nie jest pochodzenia indoeuropejskiego. Jest tak stary jak pierwszy kurhan. Maponos. Tworzyły się rodziny, ważne było potomstwo. Miało to reprezentować ojców i synów, ponieważ tak, część cywilizacji galijskiej była patriarchalna, patriarchalna, ale podlegała wielkiej bogini-matce. To dzięki niej synowie przejęli władzę od swoich ojców. W rzeczywistości urodziła boga, który musiał działać w tym kierunku, reprezentował synostwo, podobieństwo ducha, profesji lub ciała. To był Maponos, chłopiec o anielskiej twarzy. To on szedł już wytyczonymi drogami, który mówił tak samo, jak jego przodkowie. NB: wiedzieliśmy, że Maponos jest dziecięcym bogiem, często kojarzony jest z wolontariuszem Esusem. W języku primo: „Ma”: podobieństwo bliźniacze, „Épo”: ubezpieczenie rodzinne, „Éno”: gatunek, „Bones”: od Esos, testament. Co daje nam z grubsza podstawową interpretację, taką jak ta: Maponos = „Pragnienie podobieństwa do rodziny”. Marcos i Darcos. Kernos żył długo, miał wielkie serce i miał dwóch synów bliźniaków, których nazwał Marcos i Darcos. Dorastali razem i nic nie mogło ich rozdzielić. Ojciec wynalazł rolnictwo, a jego synowie pracowali na polach przy drogach. Pomimo ich wielkiej różnicy w charakterze, dwaj bracia zgodzili się nic robić oddzielnie, ponieważ spotkało ich wspólne nieszczęście. Jedna natura dała dobry wzrok, ale nie miała nóg, by iść naprzód, a drugiej zaślepiono i dwie nogi do szybkiego biegu. Co było denerwujące, ponieważ kiedy Marcos zasiał ziarno, Darcos podeptał rosnącą roślinę. Tak więc nawet przy pracy w parach tylko połowa wysiewu przyniosła plony. Ludzie, którzy ich znali, mimochodem nadali im przydomek: „Oto Marcos i Darcos, chwasty na polach i dobre ziarno”. Matos i Abala. Król Matos od dawna spał w swojej jaskini, gdy obudziło go powietrze wzbogacone aromatami wiosny. Z natury ciężki, wstał niezręcznie, aby zobaczyć, co go czeka. Przy wejściu do jego jaskini panował śmierdzący wir, który drażnił jego nozdrza, nagle przypomniał sobie, że nic nie jadł od dni, może nawet miesięcy. Ten nagły mężczyzna rzucił się w stronę zielonej powierzchni zewnętrznej z mocnym zamiarem znalezienia źródła szczęścia wypełniającego powietrze, było to jak słodycz piosenki. Nie musiał patrzeć zbyt daleko, na skrajach ścieżki zdawały się do niego przemawiać dziwne drzewa. Zbliżając się do jego źle zlizanego spaceru niedźwiedzia, jego uwagę przykuła błyszcząca iskra, gdzie spotkał Abalę, boginię kobiecego piękna. Jego krągłości natychmiast sprawiły, że chciał, ciało tego ostatniego lśniło jedwabistymi refleksami. Zbliżając się zatem, zadał pytanie, które parzyło mu usta: - Na bogów, kim jesteś młoda kobieta? Bogini znów się uśmiechnęła i bez mrugnięcia okiem stwierdziła, że jest bóstwem, które budzi uparte dusze. Że przyszła z nieba i że nadszedł czas, aby dowiedzieć się, co drzewo wiedzy przygotowało dla niego w przyszłości. Matos warknął: „Jestem głodny, nigdy nie byłem tak głodny jak dzisiaj!”. „-To prawda, szepnęła uosobiona piękność i ten głód będzie do ciebie często wracał.ty mnie poznałeś. To, co widzisz, jest tylko tym, co myślisz o tym w sobie. Moje kształty, moje kolory to tylko przedsmak tego, czego się spodziewać. Niektórzy mówią, że obżarstwo jest przekleństwem, ale zostałeś stworzony, by ucieleśniać owoce mojej młodej galijskiej piękności ” Matos rzucił się na nią. Bogini natychmiast została przemieniona w nowy owoc, z tych, które wy, ludzie, nazywacie jabłkiem. Facet wziął owoc w swoje wielkie dłonie i ugryzł. Jego wzrok był pełen kolorów, jego zmysły niosły go z łatwością i nie był już świadomy tego, gdzie się znajduje ... Obudził się później u podnóża jabłoni, bogini odeszła, mężczyzna rozejrzał się ze smutkiem. Nagle zdał sobie sprawę, że ziemia była zaśmiecona nagrodami Abali. Jabłka, wokół niego były jabłka. Jego usta wyprostowały się przed tą boską grzywą, uśmiechnął się niecierpliwie. Kiedy zapadła noc, wrócił do swojej samotnej jaskini i pomyślał o boskiej uczcie, która została mu ofiarowana. Następnie Matos często wracał do miejsca swojej pierwszej miłości i raz lub dwa razy widział boginię. Podczas rozmowy nauczyła go, że nigdy nie powinien jeść wszystkich oferowanych mu jabłek, istnieje ryzyko, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Trzymał się tej mądrej rady przez lata, ale pewnego dnia obżarstwo przejęło władzę i ugryzł wszystkie znalezione owoce. Od tamtej pory chciwy Matos był nieszczęśliwy, że nie znalazł już świętej jabłoni ... nigdy nie wrócił do swojego legowiska, nie wiedząc już, gdzie może być jego szczęście. Od tego dnia, kiedy poznał Abalę, postanowił nadać swoje imię do dzisiejszego dnia roku, był to ostatni dzień miesiąca Cantlos, a dokładnie dwudziesty dziewiąty. Moritasgus. Bogowie byli na górze i bogowie na dole. Pierwsza dawała duchy, podczas gdy druga posiadała bardziej cielesne moce. Szczególnie Moritasgus był znany, przynosili mu ofiary, ponieważ pochodził z trzewi ziemi, ze świata namiętności i spełniał pewne życzenia, zwłaszcza te miłosne. Przynieśli jej palce, fallus, piersi i miednicę. Nazywano go „tym, który przenika wszystko”, ponieważ nawet ciemne moce go nie powstrzymały. Mógł poruszać się cicho, biegać w najciemniejsze noce z zawrotną prędkością i wbijać się w serca. W Alise uważano, że fontanna pochodząca z jednej z jej nor przynosi płodność i cnoty seksualne. Ludzie kąpali się w woli boga kopacza. Wódz Senonu przyjął nawet jego imię, Moritasgus, morski borsuk, sugerując „kochanka kobiet” lub „wielkiego kochanka”. Był bogiem cielesnych wezwań, tym, który mógł przeniknąć serce ziemi, serce kobiet. Wydaje się, że z tamtych namiętności niektórzy Galowie się ich nie pozbawiają. Był bogiem kopalni radości, ciepłych warstw, rozkoszy seksualności. Poza tym Sirona, bogini fantazji, nigdy nie była zbyt daleko od Moritasgusa. Damona też. Ze wszystkich ofiar przynieśli mu zwłaszcza mosiężne oczy, aby przyciągnąć wzrok drugiego. Potężny bóg, jeśli taki istnieje, ponieważ ten, kto prowokuje miłość, kontroluje część świata. Nb: Potwierdzam, że u nas bóg przyjemności seksualnych nie jest świnią, ale borsukiem. Możesz wyrzucić swoje króliczki do kosza. Inna sprawa, homoseksualizm istniał od zawsze, wśród odkrytych ofiar jest jedna z nim związana. Czy nam się to podoba czy nie, wśród Galów nie było gniewu z powodu tego rodzaju praktyk. To był wolny sposób myślenia. Wszyscy robili, co chcieli. Mabon. Mabon, nazywany małym słońcem, był bogiem promiennego dzieciństwa. Mabon należał do kobiety, do ciała Any, do mrocznego świata zinternalizowanej duchowości. Był małym bogiem bardzo oddanym bogini, pełnym zdrowia, tryskającym jowialnymi nastrojami i wnoszącym światło do życia ludzi. Pomagał chłopom przy żniwach i bawił się, robiąc najwyższe sterty siana. Mabon towarzyszył sprzedawcom na targach i przynosił szczęście podczas wymiany. Był boskim dzieckiem, dzieckiem miłości. Uwaga: promienny mały bóg, który należy do jedynego duchowego świata. Gwiazda w nocy. Trzy Machae. Machae (3 maga) W miesiącu Anagantio liczyliśmy, co zostanie wykorzystane podczas siewu. Trzy Machae były bliźniaczkami, które dzieliły młodość. To także ta ostatnia podarowała ją młodym mężczyznom podczas festiwalu zwanego świetlistym i męskim pięknem. Trzy bóstwa wybrały, który z młodych mężczyzn z plemienia będzie reprezentował kanony męskiego piękna. Rodzaj konkurencji, w której narzucono reguły, oczywiście ograniczanie do przekroczenia. Oddano cześć potężnym mięśniom, które powinny pracować nad fabułą. Celem tej ceremonii było rozjaśnienie pól. Uwaga: bardzo galijska definicja tego, co Grecy nazywają „cierpliwością”. Chodzi o osąd, łaskę, spojrzenia i zastrzeżenia. Wygląda na starożytne konkursy piękności, skupione bardziej na rolnictwie niż na modzie. Musimy tylko zrobić kalendarz z "włoskami pszenicy". Magalos. Magalos Magalos był tytułem bardzo honorowym, ponieważ przypisywano go książętom mądrości. Oznacza ogólną chwałę, zaszczyty i wielkość, szlachetność ducha. Nadal przypisuje się go miejscom, w których szerzy się wielkie bogactwo różnorodności, w szczególności targowiskom i giełdom. Przypisywano mu nazwy pól o dużych plonach, więc Magalos było tytułem nadawanym pewnemu fizycznemu bogactwu, ludziom z wieloma służącymi, lekarzami i druidami. Wszystko to zasługiwało na szacunek ponad całą resztę. Ten tytuł nosiły również duże obszary. Uwaga: ewolucja słowa magos, która wskazuje na nagromadzenie cudów, ale z rozpoznaniem bogactwa pecu obszaru, stamtąd uwypuklenie łatwej osoby, miejsca lub postaci. Nie ma to nic wspólnego z megalomanią. Magiorix. Magiorix Magiorix to tytuł nadany bogu handlu, bóstwu, który był jednym z przodków, którzy przybyli na ziemię, jednemu ze starych królów, którzy byli wychwalani w nemetonach. Żył bardzo wcześnie w rejonie żubra (byka), który pojawił się po niedźwiedziu. Wiele odów i wierszy mówiło o nim, o jego pamięci, o tym, co zostawił i co zabrał. Rozmawialiśmy o jego woli narzuconej wszędzie, o jego marce. Rządził pobliskimi terytoriami w boski sposób i kilka wojen się wywiązało. Zgromadził wielką fortunę, ale jego prawdziwy skarb można było znaleźć gdzie indziej, z dala od wścibskich oczu. Był magiem, a wśród jego posiadłości znajdował się wyjątkowy przedmiot o wartości przekraczającej wyobraźnię. Przedmiot, który jednak nigdy o nim nie słyszał, nie przyciągał od razu uwagi. Coś, co należało do jednego ze świętych zwierząt. Uwaga: handel i poezja, rtęć i apolon, bogactwo łatwo gromadziło się w pokoju, ponieważ handel między Galami był królewskim handlem Bélénosem i Cucullãtosem, ziołami leczniczymi i różnymi ofiarami dla boga lekarzy. Płaciliśmy za zdrowie, czasem bardzo drogie. Czasopismo. Czasopisma Magasus był wybitnym zarządcą, to on zadbał o służebności maga, wieczorem całą krainę widoczną na horyzoncie. To on decydował o członkostwie, służebności, dobytku i negocjacjach. Żył w krainie ludzi, pośrodku świata, był młodym człowiekiem pełnym woli. Z wielką ambicją ciężko pracował, aby uprawiać pola, zawsze po to, aby mieć ich więcej w następnym roku. To właśnie chęć gromadzenia się, zarabiania coraz więcej, aby stale się wzbogacać, przyczyniła się do jej reputacji. Wszędzie uznano jakość i powagę jego pracy. Uwaga: ambicja młodych ludzi pragnących uznania przełożyła się na boską historię, ale przyziemną, pragmatyczną. Niewola maga i jego zadeklarowana magia na podstawie członkostwa. Nie są to przeprosiny za wolność myślenia, wręcz przeciwnie. Jest to osiągnięcie poprzez wyobcowanie z wyższej boskiej siły, a nie człowieka. Maglomatonios. Maglomatonios Maglomatonios był tym, co dziś nazywamy epikurejczykiem, ale ten bóg był tysiąc razy bardziej spekulantem, był tysiąc razy bardziej chciwy, radośniejszy i bardziej przystosowany do różnych odurzeń, jakie oferowało życie w tamtych czasach. Był księciem pięknych futer, pachnących miodów, świeżego piwa i wesołej atmosfery. Jego jedyną drogą wiodła do jego osobistego pałacu, w którym żadna przyjemność nie została zignorowana. Jego zapasy to ledwie najlepszy jęczmień, słoneczna pszenica, w jego stajniach pełnych koni nigdy nie brakowało paszy. Wiedział, jak docenić wszystko, od rozkoszy żniw po pieśni chłopów, którzy go celebrowali. I oczywiście kochał kobiety, prawie bardziej niż on, nawet gdyby miał tylko tę atrakcję na całe życie. On też kochał dzieci, był im bardzo drogi i miał wielu potomków. Uwaga: boskość przyjemności, wszystkich atrakcji i zainteresowań. To tytuł należący do innego boga, powiedziałbym, że po stronie Artionis. Magusanus. Magusanus Mówiono o bogu Ogmiosie, wcielonym w Magusana, pomyślny sen. Ogmios przemawiał przez układanie słów jedno po drugim, reprezentował władzę polityczną i królewskość. Królewskie słońce, które odbiło sięr i marzyć o lepszych dniach. Prowokował do uśmiechów i dobrego humoru, łączył ludzi w serdecznym porozumieniu. Magusanus wiedział, jak dokonać najważniejszych czynów na poziomie stanu galijskiego. Miał siłę, by uleczyć zło, które wywołało wojny, był starszym, bogiem, który widział wiele rzeczy i wiedział, jak się zachować w każdej sytuacji. Kiedy panował Magusanus o tej porze roku, ludzie spali dobrze. Uwaga: tytuł Ogmios, który ma zatem wiele powiązań z licencjami królewskimi w ogóle. (Profesor, polityka, rodzina królewska) Maiabasae. Mayabasae Ci mistrzowie rozpoznali to z daleka, byli tymi, którzy tworzyli mody, ale przede wszystkim to oni nosili szlachetne i wdzięczne nakrycia głowy. Te matki kobiecego piękna urodziły się z pięknych dzielnic szlacheckich, jeśli się odważę. Przybyli z zachodu, może z Bretanii, z pięknymi koszami i pięknymi nakryciami głowy, z ciałami uformowanymi w piękne ubrania, mówiono, że są dobrze „zawinięci”. Wszyscy równi sobie, ponieważ wyglądali podobnie. Podziwialiśmy ich kształty, ponieważ były matkami na ziemi. Uwaga: z całą pewnością kanony galijskiej urody kobiecego wymagały bardzo kobiecego wzięcia pod uwagę przy ich ubiorach, ale także na ich statusie społecznym, którego status matki był najbardziej szanowany. Mallo. Mallo Mallos również mówi, ale to kłamstwo, ponieważ Mallo jest kantorem mimowolnych. Są jednak grubi ludzie, którzy są bardzo żywiołowi, ale Mallos nie był tak usposobiony. Są ludzie, którzy są grubi, ale poruszają się z wdziękiem, ale nie Mallos, który wolał się pocić. Są ludzie, którzy są leniwi, ponieważ odpoczywają, ale nie Mallos, dla którego lenistwo stało się stylem życia. Są ludzie, którzy są słodcy i przyjemni ze względu na swój żywiołowy nastrój, ale nie Mallos, który był miodowym i pozbawionym charakteru bogiem. Są ludzie, którzy pomimo swoich prostych manier, są mile widziani, ale nie Mallos, który był zbyt niegrzeczny. Są książęta, którzy zachowują swój wizerunek, aby pozostać zdrowym w szacunku ludu, ale nie Mallos, który przywodził na myśl niejasne uschnięcie z powodu braku utrzymania. A jednak czasami go chwaliliśmy, ponieważ to, co reprezentował, wszyscy by kochali, marzyli o posiadaniu od czasu do czasu. Są ludzie, którzy są brzydcy fizycznie, ale mają piękno duszy, ale nie Mallos, który był zdecydowanie tylko zarabiającym robactwem i zazdrościł mu, ponieważ sam uwolnił się od wszystkiego. Uwaga: bóg lenistwa i puszczania. Istniał. Maniacos. Maniacos To jest prawdziwy tytuł poświęcony torcowi, który znam w formie „neman-iacos”. W tekstach jest nazywana ceremonia zwana Nemna liyumi lub litanis, określa ona ustanowienie roku. Ten złoty krąg. Otwarta na dwóch postaciach dawniej tura, dziś powinna być przedstawiana za pomocą dwóch postaci Wodnika, ponieważ wkraczamy w obszar Wodnika. Ci, którzy noszą naszyjnik uczonych, byli kształceni przez druidów. Są to ci, którzy myślą w sferze duchowości, zanim dokonają czysto fizycznej refleksji. Zwykle są spokojnymi i rozważnymi ludźmi. Ten naszyjnik powinni nosić tylko ludzie, którzy normalnie mówią po galijsku, ponieważ to oni znają historię tego ludu, stare prawa, miejsca sanktuariów. To oni opowiadają historię nieba i bogini, która śpiewała ody i która cieszyła się największym szacunkiem. Uważani za naturalnych przywódców. To także oni znali piękno starożytnego języka, ducha przodków. Uwaga: poniżej jest historia splotu słonecznego ??? Najwyraźniej byli tymi, którym obiecano reinkarnację. Masuciacus. Masuciakus był wielkim lekarzem, znał zło powtarzających się epidemii i wiedział, jak poddawać kwarantannie pacjentów nieuleczalnych i niebezpiecznych dla innych. Idź do boskości, ponieważ wykazał się nieskazitelnym osądem i wiedzą. Stał się bogiem z dołu, kształcąc niepohamowanym uczuciem postępowania ludzi. Uosabiał wrodzone i instynktowne reakcje odrzucenia czegoś, co wydawało się poważną chorobą epidemiczną. Był wiecznym bóstwem, zakotwiczonym w genach, który ostrzegał przed niebezpieczeństwami niektórych aspektów, takich jak rak i zaczerwienienie, trąd, dżuma i inne choroby zakaźne, które zawdzięczały temu bogu. Uwaga: Myślę, że powinniśmy szukać starożytnych metod walki z infekcjami. To taki zakapturzony strażnik, opiekun. Masuciacus to tytuł. Maïrae Mattres. Maïrae Jest to tytuł poświęcony matkom, które honorują Mori. Dlatego są kapłankami morza i wód nieba. To oni dają stare sludzkie uczucie, które ma związek z morzem i jego jasnością. To są matki smutku. Należą do bogini i opłakują zaginionych. Morze jest postrzegane jako miejsce zaginionych marynarzy, ojców, mężów i synów. Z tego powodu morze, wodę często porównuje się do nieba bogów. A gwiazdy są jego punktami orientacyjnymi, gorzkością, wspomnieniami. Jest to przekonanie, które sięga około trzech tysięcy lat przed naszą lokalizacją i pochodzi od dawnych żeglarzy. Ci mistrzowie Maïrae definiują przynależność do plemienia galijskiego. Z ich opowieści wywodzą się poruszone, wzruszające, a czasem śmiertelne opowieści o wielkich przejażdżkach, które karmiły chwałę bardzo starych ludzi. Uwaga: znani na północy i we współczesnej Portugalii, są morskimi mistrzami, poszukiwaczami przygód na życie i śmierci oraz bohaterami, którzy przeszli przez ziemię i dołączyli do tajemnicy boskiego nieba. Stamtąd pochodzi mityczna opowieść o konikach morskich i podróżnikach, którzy dotarli do nieba, przekraczając morza zachodu. Ponieważ na horyzoncie, gdzie zachodzi słońce, łączą się ocean i wielka rzeka nieba. Stąd mit o jeźdźcach centaurów, którzy skaczą po niebie. Math-matowni Math-matowni Wśród Galów math-matowni oznaczała grubą matkę, która przytłaczającym krokiem zdawała się tańczyć na drogach. Często słyszano jej krzyki głośniejsze niż mężczyźni, a poza jej gigantycznym wzrostem powalała wojowników, którzy lubił zagradzać mu drogę. Ponieważ była wojowniczką, grubą kobietą, która kosiła pszenicę szybciej niż wszyscy mężczyźni razem wzięci. Odrzucając się nawzajem, ta boskość przeszła przed wszystkimi, aby zmiażdżyć przeciwników swojego ludu. Nb: kolejna kobieta (wśród Galów jest to kobieta) wojowniczka, która broni swojej ojczyzny. Archetyp rozzłoszczonej matrony według badań. Materna. Materna Inspirująca matka ścieżek, wielka bogini, która zrodziła słowo wszechświata. Zamknięcie historii i życia, losy w wielkiej rzece czasu. Matrae Matrae są strażnikami tajemnic bogini, są gorgonami, które wylęgają się i chronią drugą część świata. Zobacz krater Vic, są dwiema częściami żeńskimi, jak dwoje bliźniaków, dwie antagonistyczne i nie dające się pogodzić wizje stworzenia, życia i śmierci. Matae Podobnie jak Matrae, są dwoma wspaniałymi potworami, które nazywają nieśmiertelnych. Znają imię bogini i jej miłość. To oni bez żadnych środków utwierdzają jego ziemskie moce. Uważaj na nieszczęśników i niezdarnych, ponieważ mistrzowie Matae narzucają spojrzenie swojej boskiej kochanki. Masanae. Masanae Mistrzowie Masanae byli super-pielęgniarkami, to oni przygotowywali przysmaki życia. Były to kobiety w drodze, które towarzyszyły innym młodym kobietom w ich edukacji. Odgrywali także rolę ochrony, strażników dziewictwa i ogólnie czystości. Poświęcili się przygotowywaniu serwatki i serów, które nie powinny być zepsute. Uwaga: Jest podobno historia o pijaństwie i wspólnym pożyciu. Tak czy inaczej, chodziło o ochronę i przygotowanie. Czy byłoby to wyspecjalizowane stowarzyszenie? Matunos. Matunos Na wszystko było miejsce i czas, także na poranne przebudzenia. Historia między niedźwiedziem a kucykiem wydarzyła się o świcie, jeden z nich budził się cicho patrząc w niebo, podczas gdy głodny miś w noc bez jedzenia patrzył na niego z zazdrością. Przemówienie niedźwiadka, zwanego Matunos, łasucha, jak zwykle na początku dnia było niezręczne. Zapytał kucyka, gdzie jest jego jedzenie i czy chce się nim podzielić. A kucyk odpowiedział mu, podziwiając światła, że jego poranne jedzenie jest zgodne z obietnicami nieba. Niedźwiadek nie uwierzył i obszedł stóg siana w poszukiwaniu czegoś do zaspokojenia. Kucyk powiedział wtedy do niego: „to, co z zapałem próbujesz pożreć na rozpoczęcie dnia, nie dotykam tego w oczekiwaniu na ustalenie się dnia”. Ale kilka lat później byliśmy zmuszeni zdać sobie sprawę, że jeśli kucyk nie urósł, niedźwiedź urósł wysoki, pełen wigoru i zazdrości. Od tego czasu, aby dzieci mogły dorosnąć, opowiadamy im historię chciwego niedźwiadka i kucyka. Uwaga: przypowieść o chciwej młodości i rozmarzonej, oderwanej umysłowości. Musimy być blisko starej opowieści. Charakterystyczny fonem między galijskim „Matunos”, chciwym, a francuskim terminem „rano” tego, który przychodzi rano, oznaczający chęć fizycznego życia i jedzenia w celu wzrostu, odpowiada porannemu pragnieniu. Musiała istnieć inna przypowieść porównująca galijski dom, chatę i pojawiający się stóg sianaw niektórych mitach Matuicos. Matuicos Rano młóciliśmy słomę, żeby usunąć ziarenka, to była reguła życia. Matuicos był posłuszny matkom, był człowiekiem dobrze wykształconym, był szybki i sprawny, silny jak niedźwiedź. Porusza się po drogach między farmami, aby pomóc w zbieraniu plonów. Energiczny, chętny do pomocy śpiewał podczas prac polowych. Był „regulatorem”, pracownikiem sezonowym. Poruszał się z rozsądkiem, tam był potrzebny i tam, gdzie był dobrze odżywiony. Jej ciało było zdrowe, jak dobry duch, który je zamieszkiwał. Uwaga: zawsze związek z niedźwiedziem, pożywieniem, pracą fizyczną i rolniczą. Jest to siła fizyczna, która pojawia się w tym samym czasie, co obowiązek uczestniczenia w pracy, aby się wyżywić. O potrzebie posiadania reguł życia. Maximia. Maximia W głębi nocy znajduje się siedziba bardzo starej bogini, na odległym krańcu świata, po ostatniej przejażdżce Maxima zabiera duszę w kierunku bardzo szczególnego nemetonu. Tam bogini opiekuje się, podlewając swoich gości najlepszym mlekiem, utrzymując ich w pijaństwie znacznie głębszym niż akceptowalny. Na łonie przybranej matki jest tylko zadowolenie, a kto wchodzi do jej kręgu, nigdy się nie odwraca. Uwaga: bardzo starożytna boskość absolutnego i nieodwracalnego zadowolenia. Refleksja na temat najlepszych i najgorszych. Pojawia się dzika locha, samica świętego dzika i bez wątpienia matka dzika. Jest wspaniałą opiekuńczą boginią, którą trzeba było wyrzeźbić z kilkoma parami piersi. Medba. Medba Medba z niższego świata żyła w bogactwie. Pochodzący ze świata pasji, prowokował niekontrolowane reakcje. Zazdrość, odurzenie zmysłów, ogólnie złość, wyzwoliły wszelki żar poza granicami. Zachowanie fuzji, ostateczne członkostwo, Medba obiecała ambitnym to, co najlepsze, w całkowicie nienormalny sposób, spełniając wszystkie ich pragnienia i jeszcze bardziej. Ktokolwiek chodził po swojej ziemi absolutyzmu, miał trochę spalone stopy. Serca biły jak młot w kowadle, mroczna moc Medby oczarowała ciała i umysły, wywołując zbyt wielkie bogactwo, nieludzkie, niekontrolowane. Mimo to nadal dawaliśmy jej dary i ofiary, ponieważ potrzebowaliśmy jej podczas świąt w świecie średnim. Uwaga: boskość wyostrzonych namiętności, nie zawsze jest to zła rzecz. Mogliśmy uhonorować oba światy (pasję i mistrzostwo) wśród Galów Mediotautehae. Mediotautehae W tym świecie środowiska i niestałości czczono bohaterów, aby uśmierzyć furię boga wojny. Ci, którzy byli uprawnieni do ich kamiennego kopca, ich kurhanów, tych, którzy okazali swoją męstwo i serce okrutnym dziełom bitwy. Świętowano wilki, a pokonanych często składano w ofierze. To było prawo panów tautehae, prawo krwi, płomieni i bezwzględnych kolców. Mediotautéhae było wydarzeniem, w którym jeńcy wojenni byli zabijani w barwach sacrum. Uwaga: była to powszechna praktyka w starożytności, nadal dzieje się to w naszych czasach pod egidą świętej i boskiej furii. Była to szczególna uroczystość związana ze szczególną porą roku. Meduna. Meduna Meduna żyła w krainie małych kucyków (lub koników) w świecie ludzi. Znajdowało się tam święte ogrodzenie z ogrodem komfortu. Odurzające miejsce należało do bogini miłości i miłosnych sądów. To jej składano ofiary z miodu pitnego, jej również poświęcano dobrze nawodnione wieczory, kiedy śpiewaliśmy miłość. W tym zadbanym parku energicznie podtrzymywaliśmy nasze pragnienia dzięki piosenkom. Wszystko w tym miejscu sprzyjało temu, ale jedna ze ścieżek prowadziła bezpośrednio do Anderos i jego niszczycielskich pasji. Meduna była boginią serca pełną pasji w świecie ludzkich snów, ale bardzo wymagającą kochanką, która w refleksji niczego nie wybaczyła. Uwaga: wyraźny związek z Edunią i pierwotnym ogrodem, podkreślone spotkania i uczucie miłości. To jest bardzo galijskie. Aby zostać włączonym do poszukiwań absolutu z innymi bogami pasji. Meduna Meduna żyła w krainie małych kucyków (lub koników) w świecie ludzi. Znajdowało się tam święte ogrodzenie z ogrodem komfortu. Odurzające miejsce należało do bogini miłości i miłosnych sądów. To jej składano ofiary z miodu pitnego, jej również poświęcano dobrze nawodnione wieczory, kiedy śpiewaliśmy miłość. W tym zadbanym parku energicznie podtrzymywaliśmy nasze pragnienia dzięki piosenkom. Wszystko w tym miejscu było sprzyjające, ale jedna ze ścieżek prowadziła bezpośrednio do Anderos i jego pasjijest destrukcyjne. Meduna była boginią serca pełną pasji w świecie ludzkich snów, ale bardzo wymagającą kochanką, która w refleksji niczego nie wybaczyła. Uwaga: wyraźny związek z Edunią i pierwotnym ogrodem, podkreślone spotkania i uczucie miłości. To jest bardzo galijskie. Aby zostać włączonym do poszukiwań absolutu z innymi bogami pasji. Menman-dutae. Menman-dutae Była tam grupa Mattres, której nazywano menman-dutae, cichego stowarzyszenia skupiającego córki dane bogini. Spędzili swoje życie na nauce, rozmowie o religii i pielęgnowaniu wspomnień. Po zasiadaniu na tronie byli przygotowani do ustanowienia proroctw, modlitw i ofiar. Mieliby decyzje, wszystkie oddane w służbie pałaców. Ich inteligencja otworzyła niekończące się drzwi, nigdy nie podjęli decyzji za innych, ponieważ byli radą. Uwaga: kapłanki noszące neman-iacos, prowadzące egzystencję między niebem a ziemią. Bóstwa „drzwi”. Melovius. Melovius Melovius należał do Świata Światła, był blond włosami niektórych Europejczyków, miał sześć stóp wzrostu. We wszystkim był dobrze wyszkolonym i posłusznym żołnierzem. Zwykle był powolny i trochę leniwy, miał słodki charakter jak syrop modrzewiowy. Znajoma postać jasnowłosego olbrzyma została utrwalona przez jego potomków, a ich ścieżka prowadziła do ich przodków. Dobrze służyli swojemu klanowi, który istniał od tysiącleci. Jednak Melovius i jego potomkowie pozostali w pamięci nemetonu jako straszny żołnierz, bardzo wielki niszczyciel, który sieje ruiny i spustoszenie. Mówi się, że w tamtych czasach był ofiarą zaczarowania. Miał siłę życiową Barana i rzucił się do walki. Uwaga: Od wojskowej służalczości po niekontrolowany wybuch broni. Narodziła się refleksja nad człowiekiem i jego instynktem zabójcy. Wydaje się, że był to temat dość rozpowszechniony w tym starożytnym okresie. W zależności od terytoriów galijskich ustalono różne typy rasowe. Blondynki, rudzielce, brązy itp. Mediocraros. Mediocraros Według miesięcy, które minęły, mity ujawniły swoje sądy. Pośrodku całego świata galijskiego znajdują się Mattres, wodzowie wiosek i miasteczek, których również kosztowały udręki świata średniego. Te kobiety z centrum znały jak każdy człowiek bóle niestałości w odurzeniu czasu. I był taki czas w roku, kiedy obchodziliśmy erę kobiet, czas zwany mediocraros, czas gniewu, burza. Uwaga: w badaniu chodzi o złość i osąd. Poświęcony konkretnemu czasowi, bóstwo potwornej złości sprowokowanej przez kobiety. Meldios. Meldios Meldios był bóstwem wewnętrznego świata gór. Był prosty i inteligentny, ale nigdy w niczym nie skończył. Był systematyczny, zimny kartezjański i zdeterminowany w swoich myślach. Przede wszystkim pragmatyczny Meldios kalkulował wszystko z chłodem swojego zwykłego charakteru. Nie miał litości, żadnego szacunku dla tych, którzy nie należeli do jego klanu. A jednak był wierny we wszystkim i zawsze robił to, co musiał, nie zapominając o niczym, nieuchronnie. Jego duch był wieczny jak lód Alp, pochodzący z miejsca, w którym nigdy nie wahano się posuwać naprzód wbrew wszelkim przeciwnościom, jeśli było to konieczne, walczyć z przyzwyczajenia, nieustannie się organizować. Uwaga: To jest deifikowana strona Meloviusa. Postać gorącego lodu. Wydaje się, że wskazuje miejsce. Midir. Midir Roześmiany Midir żył w świecie średnim na długo przed pojawieniem się mężczyzn. Był jednym z wielkich przodków i mieszkał z jedną z pierwotnych matek. Poświęcił mu pewien okres później, ponieważ był hojnym magiem. Przemawiał do siebie nieustannie przekręcany i przez siebie nawzajem, oceniając ludzi, pory roku i kamienie. Kiedy ptaki rozgłaszały w krzakach swoją śpiewną paplaninę, rozbrzmiewającą ze wszystkich zakątków ziemi, Midir był przytomny. Przede wszystkim kochał miód pitny i śpiew ptaków. Uwaga: przykład plotki zmieszanej z Bożym osądem. Opisane pijaństwo to zmienna interpretacja czasu w ludzkim świecie, miejscu, w którym nic nie jest stabilne i ostateczne. Mogetos. Mogetus Mogetus był wielkim magiem, zachował w swojej pamięci większość wiedzy o świecie galijskim. Mogontia Mogontia to tytuł nadawany wielkim magom, uczonym. Mogontionae Mogontionae Mattres była grupą magów-matek, zwanych także Mattres of Ana, magii wody. Uwaga: Dlatego Ana miała bardzo wyraźny związek zwe magii kobiet. Magounos Magounos był geniuszem, duchem, który osiedlił się w dużych, zatłoczonych miejscach, gdzie zróżnicowane rynki rozciągały się na dużych obszarach. Moltinos. Moltinos Bóg pasterzy, Moltinos ucieleśnia się na ziemi w Baranie. To przypowieść o przywódcach plemiennych i przywódcach religijnych. Wywodząc się z animizmu, rozwinął instynktowne zmysły przegrupowania, wzajemnej pomocy i ochrony, które później przypisywano przewodnikom duchowości. Jest starożytnym bogiem męskości, żywotności cielesnej, prawie nieufności wobec naturalnego porządku rzeczy. Moltinos był znany ze swojego opanowania, siły i instynktu walki. Uwaga: Moltinos mówi po francusku „owca”, która w czasach galijskich nie dawała się zbyt łatwo strzyżona. W niektórych miejscach uważano je za święte dzikie zwierzę. Moccus. Moccus Moccus był starym wodzem, który używał Złotego Dzika jako swojego chorążego. Jego słowo było bardzo szanowane, ponieważ, jak mówimy, przynosił szczęście. Wcielił się w boga, który powrócił na ziemię, aby zapewnić opiekę tym, którzy nadal go szanują. Miał w swoim domu sługę, poddanych na swojej ziemi i sługę opiekującą się jego koniem. Został wezwany do udzielenia poręczenia w interesach, ponieważ nigdy nie kłamał. Jego plemię wzbogaciło się, urodzajne pola co roku systematycznie przynosiły plony, gromadząc cenne towary. Moccus podczas swojej ostatniej jazdy został uniesiony przez swój ciężar i od tamtego czasu nigdy nie zatrzymał się, aby zostawić swój ślad na niebie. Nb: może to jeden z czterech jeźdźców, ten, który nosi nakrycie głowy z dzika na wazonie Gundestrup? Uwaga na bardzo wyraźny antagonizm w badaniach z kulturą celtycką. Morigana. Morigana Morigana oznacza „młodą Mori”, ale można ją również przetłumaczyć jako „matka panująca nad wodami”, „młodość morza”. Jest bardzo starożytną boginią kultu wód. Najwyraźniej ucieleśnia nieznane, mgłę, tajemnicę i prostą prawdę, kiedy ją podaje. Była to kochanka o losach, o których w historii króla Artura przyjęliśmy mit, wyznaczając mu światło, a Morigana wyznaczając mroczny aspekt normalnie należący do kultu Mattres i czarnych dziewic. Jest to całkowicie religijne bóstwo świata ludzkiego, które uosabia duchową młodość. To znaczy wejście do mrocznego i zinternalizowanego świata myśli, miejsca, w którym umysł pozostaje młody nawet wtedy, gdy ciało się starzeje. Nb: znany zwłaszcza w Bretanii i wśród Walijczyków, gdzie znaleźliśmy inskrypcje jego imienia. Mori. Mori Jak sama nazwa wskazuje, bogini Mori reprezentuje morze i ocean zachodu, gdzie kończą się i zaczynają wszystkie wody. Jest boginią przejścia i kontaktu z niebem. Jego znakiem rozpoznawczym są przede wszystkim uczucia smutku i melancholii, ale nie tylko, bo wydaje się, że dedykowane były mu procesje wiodące szlakiem dolmenów pirenejskich do dzisiejszej Portugalii. Poprzez kult życia i śmierci, który z pewnością wziął swoje korzenie dzięki mitom żeglarzy, którzy zniknęli na morzu, na horyzoncie. Mori jest materią uzdrowień na dolmenicznych ścieżkach, ale jest nią przejście do świata powyżej, śmierć ciała na końcu ścieżki, może być potępionym bóstwem zdolnym do przebaczenia chorym. Uwaga: związek ze śmiercią, morzem i niebem, to bardzo stary europejski kult. Jedna z nieśmiertelnych czarnych dziewic pamięci i cierpliwości. Jego roślina wydaje się być amarantusem. Jeśli się nie mylę, urodziła syna o imieniu „Amorgen”, smutnego człowieka. Możliwe, że ta ostatnia historia została napisana dopiero około roku 1000. Nabelcus. Nabelcus Nabelcus był dowódcą potężnego fortu, który siedział na szczycie wzgórza wznoszącego się ku niebu. Nawiązał kontakt z wielkim bogiem wojny. Nabelcus ucieleśniał gdzieś instalację żołnierzy. Te garnizony instalowały wioski wokół swoich pozycji, które dostarczały zapasy, a tym samym instalowały lekką, ludzką cywilizację. Na szczycie wzgórza było martwe drzewo, z jego drewna zbudowano solidne ściany. Potężny fort Nabelcus był olśniewająco biały, a jego nowa instalacja wywołała strach wśród barbarzyńskich stad przybywających ze Wschodu. To była dobra rzecz, ponieważ pokój się uspokoił. Boska czystość rozprzestrzeniła się wokół białego fortu. Uwaga: Bóg wojownik lub dowódca Dunona, który ułatwił instalację cywilizacji. Pomyślny. Nantosuelta. Nantosuelta Można to nazwać „wolą ziemi”, Nantosuelta jest boskością z dołu, jest obecna na pierwotnej polanie. Jest nimfą wody matrycowej, wody obecnej w glebie, która pozwalarośliny ux do życia. Ze świata namiętności Nantosuelta reprezentuje miłość w parze, a wśród Galów jest żeńskim bóstwem małżeństw. Znajdujemy ją reprezentowaną z dzbanem obok jej towarzysza z młotkiem, wielkim sercem pana młodego, który bije dla swojej pięknej. Wynikająca z kultu wód matrycowych, to magia kobiety odżywia, nawadnia kreację, która ją prowokuje. Uwaga: istnieją różne reprezentacje, zawsze jest nośnikiem wody i zawsze jest rzeźbiony ze swoim towarzyszem. Nantos. Wśród Namnetów lekkomyślność dotarła do młodych ludzi, gdy bóg wyszedł z wód Atlantydy. Na plażach zniszczonych zachodnim wiatrem Nantos przypływał ogromnymi i wesołymi przypływami. Awanturnik przedarł się bez solidnych okopów narzuconej moralności. Jego komunikatywny śmiech toczył się po zboczach jak potoki, które potrząsały wszystkim. Mieszając się z niepewnymi sprawami, jego przepływy mieszały się w nieprzeniknionych węzłach pewności z powagą pracowitych ludzi. Nantosa to nie obchodziło, żyjąc natychmiastowo. Nie brakowało jego wiecznej młodości, gdy zagubione dusze chciały wkroczyć na te tereny pod koniec jesieni. Wciąż wracał do szarży, kpiąco, kpiąc nawet ze smutku, który wznosił się ze świata poniżej. Śmiejący się Nantos, ten, który burzy ustalony porządek, również nie wahał się przyłączać do bitew, szydząc z przeciwników, którzy chcieli narzucić swoje niesprawiedliwe prawa. A jednak jego lekkość nie miała żadnej winy, nawet śmierć drżała na falach tego małpiego króla. Jego obecność najczęściej sygnalizowały ptaki morskie, głupie mewy o imieniu Ernaes najeżdżały na ląd, podnosząc dusze tych, którzy stracili nadzieję. Nantos nie bał się niczego i nikogo, kręcił się nieustannie u bram innego świata, próbując tam wejść, pójść i zrobić jakieś zakazane figle. Uwaga: Nantos musiał mieć również imiennika, takiego jak „Nertos” w głębi lądu. Jego kamień „Nantos” oznaczający nieustraszoność jest ciemnoniebieski, ten z Atlantyku, jego zwierzę zdaje się być Kpiną Jaya. Ernaes to przodkowie greckich Erynies. Naria. Naria Naria the Grim Reaper była bardzo wrażliwą wojowniczką, ucieleśniała nieprzewidywalną nowość. Był swego rodzaju strażnikiem, jego symbolem była walcząca wrona. Z tej grupy wiemy, że angażowali się bezbłędnie przez całe życie, chronili pewne terytoria. Te kobiety pozostawały dziewicą przez całe swoje życie i nigdy nie miały dzieci. Deifikowana, Naria spełniła istotną rolę, straszny wojownik mógłby powiedzieć jedną, skosić cały oddział jak kukurydzę. Uwaga: zbliżamy się do mitu Amazonek, które mają wyraźny związek z wroną wśród Galów. Może związek z greckimi „nereidami”, falami z wielką, nieprzewidywalną falą, śladami kultu wód, ale uwaga, kult galijski i grecki są nieco antagonistyczne. Narbo. Narbo Był bogiem osmotycznym, miał związek z morzem, na które nieustannie patrzył, jakby w rodzaju wymiany. Był też wielkim przodkiem, to znaczy człowiekiem, który stanął po boskiej stronie. Dziadek Narbo dużo podróżował, często walczył i dla różnych obozów. Był żeglarzem, rybakiem z brzegu i niezrównanym pływakiem. Jego żywiołem było morze, obdarzało nim swoje cnoty, dawało mu oddech, dodawało energii jego ciału. Uwaga: Zawsze bóg, który uosabia szczególny sposób życia, zawód i środowisko, przenikając do wyobraźni neofitów. Nataë Mattres. Nataë Mattres Nataë Mattres ewoluowały w ciemnym i wewnętrznym świecie. Zapewniały wysoką ochronę noworodkom, ponieważ były matkami chrzestnymi, ciotkami plemienia. Nataë byli żyjącymi wróżkami z innego świata, spełniającymi ich życzenia, byli integralną częścią rodu galijskiego i we wszystkich domach znajdowała się tam statuetka jednego z tych mistrzów. Stworzyli powiązania z innymi klanami. Zaczarowując świat w górze, nie mieli żadnych fizycznych pasji, przez co byli trochę zazdrośni o ludzi, ich moc była poświęcona ochronie młodych ludzi, strumieni, które musiały się oczyścić. Zaszczepili pewne umiejętności i sposoby bycia. Zachowywali się jak dobrzy przyjaciele, aby ułatwić wymianę. Uwaga: Wydaje się, że istnieje związek z wielkim niedźwiedziem. Nechtan. Nechtan Ze świata w górze Nechtan również złożył przysięgę maku, kwiatu Lugusa. Jako prawy człowiek kultywował święty krąg nemetonu, aby uczynić go żyzną glebą. Kiedy przybył na zalesione miejsca, nie było nic poza ugorem i czarami. Będąc więźniem abnobae, zmusili go, by przepuścił pług przez ich jeżyny. Był pierwszym, który to zrobiłi spędził kilka nocy przewracając najbliższą ziemię. Przyszła dziewczyna z głębokiego lasu, by wysłać mu wiadomość, jego życzenie zostanie spełnione, jeśli następny cykl spędziłby modląc się do bogów. W ten sposób Nechtan osiadł na tej ziemi, został ogłoszony królem i uczynił z niej miejsce śpiewu. Uwaga: duży temat, więc jest to bardzo stara postać, która zbliżyłaby niebo i ziemię do siebie. W gabinecie nie ma śladu bitwy ani broni. Z tego, czego mogłem się dowiedzieć z innymi deifikowanymi, wydaje się, że ktokolwiek po raz pierwszy instaluje nemeton na ziemi, staje się jej głównym bohaterem lub monarchą. Jak posłaniec bogów, którego kwiatem byłby mak. Namae-ves Nemae-ves (Zwany także Némaeues). Na początku roku Matki plemienia świętowały nowe gwiazdy roku, które pojawiły się w głębinach nieba. W ten sposób na drzewie duchowym pojawiły się nowe gałęzie, te nimfy odziedziczyły stare prawa, które miały je reprezentować w świecie żywych. O tej porze roku śpiewano słynne ody i przekazywano je kolejnym pokoleniom. I tam pojawił się ten, którego nazwano „dziewiątym jeźdźcem”, nowy człowiek. Uwaga: przeniesienie do piersi leśnego sanktuarium, nowi panowie zostali w tym czasie przyjęci. Nemausos. Na ziemiach Nantes na samym początku były tylko zarośla, zarażone jadowitymi wężami, miejsce to nie dawało nic dobrego plemionom przejść. Wydawało się, że żadna kultura nie chce tam stać wyprostowana. Jednak pośrodku płynęła chłodna rzeka, a duży dąb dawał trochę wytchnienia zmęczonym i głodnym podróżnikom. Kobieta, potężny jasnowidz, poprosiła bogów, aby przynieśli historię, wielkiego starożytnego węża, który wytyczał drogi i osadzał miasta w ich węzłach. Pierwszego ranka następnej wiosny u podnóża wielkiego drzewa znaleziono porzuconego noworodka, aw pobliżu ptak śpiewał zabawną melodię. Piosenka trwała cztery noce i trzy dni. Co bardzo intrygowało ludzi. Kobieta nazwała go Nemausos. Wychowała go na tych suchych ziemiach i stał się twardy. W okresie dojrzewania jego zdolności zadziwiały jeszcze bardziej. Manią tego dzieciaka jak żadnego innego było zmierzenie się z największymi i najbardziej żywymi wężami. Zostań człowiekiem, Nemausos postanowił wykorzenić złe duchy z tego terytorium, na którym tylko on mógł żyć w pokoju. Biegał przez dziesięć nocy i dziewięć dni po krainie porośniętej ciernistymi krzewami. Poszukiwanie złych istot, łapanie wszystkich węży w tym miejscu. Wepchnął je do torby, którą zabrał do wielkiej dziury, która prowadziła do światów poniżej, i wrzucił worek w otchłań zatracenia. Tak oczyszczoną równinę mógł ofiarować ją tej, która go wychowała. Miejsce to stało się sanktuarium, do którego bogowie na dole nie mogli wrócić. Na jego cześć to miejsce wokół drzewa nazwano: „Németon”, miejsce obchodów. Nemausos był pierwszym królem tego miejsca, uważany był za wysłannika bogów z góry. Ptak długo wychwalał go, a ludzie obchodzili go jeszcze dłużej po śmierci pierwszego bohatera. Szczególnie nocą, w świętym kręgu, ich historia była opowiadana w fantastycznych odach. Nb: Nemausos, zwany także Nemaxat, oznacza: „boska wola”. Nemo: pokrywa nieba, Esos: wolontariat. Jego kamieniem jest „Nemax”: celebrytka. Słowo, które dotarło do nas po francusku, to „sława”, od „Némos”, czyli nieba. Jeśli się nie mylę, Nemausos to konstelacja Perseusza wśród Greków. Neman-Iacos. Na początku, u zarania czasu, był wielki Auroch, myślę, że to on nazywał się Iamos. Obudził się na początku cyklu słońca i jednym pociągnięciem łapy sprawił, że iskra wybuchła, Ten kowal odkrył kulę słońca i przywołał wszechświat, Z tego odcisku rozpowszechnij pierwsze słowo, Siła jego charakteru żyła trzydzieści lat, Jego życzenie zostało spełnione i rogi białego jelenia wyrosły na całym świecie drzewa, Prawo boskiego zwierzęcia było pierwszym, które uruchomiło cykle, Druid o imieniu Iacos obserwował, jak gwiazdy poruszają się pod uderzeniem, Stąd szlachetność wiedzy, Zasady Iacos były wzorowane na jego rasie, To on ukształtował Nema-Iacos, W swojej historii dał mu moc regulowania życia ludzi, Pod koniec swojego panowania, które trwało galijski wiek, tur po raz drugi postukał w kamień, Rozkazał nocnym gwiazdom, Pamiętali siłę jego mowy, Od tego czasu każdy, kto nosi Niemen-iacos, nosi odznakę prawa powszechnego, Znak, który otacza pierwsze upały i pierwsze narodziny. Uwaga: to, co dziś nazywamy Torc, nazywało się „Niemen-Iacos”, jest to naszyjnik mocy. Wyznacza początek i koniec wszechświata, czasu, aletakże, a zwłaszcza prawa przodków. Termin „Maniaces” tłumaczony przez Greków jest nieco błędny. Niemen-Iacos jest jak korona w starożytności galijskiej, boski znak tego, kto jest wykształcony i daje prawo, zasady życia. Jest to niewątpliwie odznaka starożytnych druidów. To odniesienie do tura pochodzi z faktu, że wokół świątyni Stonehenge jest pochowany gigantyczny Niemen-Iacos w zewnętrznej fosie, otaczający wolę czasu, kalendarza Kernunos zainstalowanego w kręgach. „Iacos” to dobre słowo, ale też stanowczość. Mówi się, że Diviciacos złożył w ofierze dwa białe byki połączone rogami, jest to symbol obręcz. Wszystko dobrze. Nemed. Nemed Było miejsce zwane Nemed, wyspa, na której spotkali się bohaterowie. Ta wyspa była konkretnym momentem, należącym do wielkiego cyklu, w którym ludzie przyszli tańczyć w krągłości nemetonu. To miejsce, w którym zbierają się słynni wojownicy, jest głęboko w świętych gajach, gdzie spotykają się gałęzie i płynie krew, aby wybrać, który z nich zostać. NB: Zawsze legenda o dziewiątym jeźdźcu, widzimy ją wydrukowaną na niektórych rzeźbach i w niektórych grobowcach. Z pewnością mit Arverne'a. Nemetialae Mattres. Nemetialae mattres Materace Nemetialae były matkami, które dostarczały nemeton, to znaczy tymi, które musiały dbać o fizyczne zaopatrzenie w tym miejscu. Żyli na ziemi i niewątpliwie odgrywali rolę w wieczności, stróżach tajemnic i organizacji świętych polan. Uwaga: Bardzo prawdopodobne, bardzo fizyczne istnienie. Nemetona. Nemetona Nemetona była archetypem nimfy zamieszkałej i posłańcem nieba. Moglibyśmy również nazwać ją Neptuna, ponieważ jest to rzeczywiście gwiezdna syrena par excellence. To ona ożywiła bohaterów w wielkiej rzece niebios. Ona także śpiewa boskie pieśni i ody, które wprawiły w bicie serce cywilizacji galijskiej. Wielka niebiańska matka. Uwaga: wszystko poświęcone nemetonom i wspaniałym piosenkom. Nervinaé. Cykle rozpoznawały, że świat się odwrócił, w pewnych dniach bogowie wysłali swoich posłańców, Nervinaés. Wśród Noricii i Nitiobriges czczono kult na posterunkach gwiazd, aby ich powitać. To nimfy, które przybyły, przekraczając niebiańskie sklepienie, zawsze mijały o tej samej porze roku, aby zobaczyć Gallię, którą w Grecji nazywasz również Galateą. W tym kosmicznym strumieniu, który ich zabrał, znajduje się bardzo specyficzny kamień zwany „pewnością stałości”. Kamień z epizodycznymi refleksami, które pojawiały się tylko z jednej strony, lśniąca blaszka, która należała do potoków wysokości i znikała podczas opadania niżej, miki. Nervinaés przybyli, aby dać ludziom bardzo piękny prezent z górskiego wszechświata, stałość, która służyła do obliczania czasu trwania wszystkiego, co normalnie widzieli. Został dodany do kotła spirytusu, aby nadać mu solidność. To z rytmu. Te spadające gwiazdy zostały wysłane z konstelacji mistrzów, którą teraz nazywacie „perseusem”. To jest czas trwania. Wydaje mi się, że sport zwany bieganiem był uprawiany na ich cześć wzdłuż ochronnych ścian, które podtrzymują czyste niebo i których skały są zrobione z tej ciemnej miki. Nazywamy ten kamień „Nervi”, czyli stałością, która nadaje nocom jędrność. Mówi się, że te nimfy zamieszkują tylko małe baseny czystej wody ukryte przez duże skały w górach. Uwaga: wydaje się, że "Perseidy" zwane "Percernesami", z mądrością najeźdźców, byli "Nervinaés" w plemionach galijskich. Nimfy posłańcy bogów na niebiańskich oceanach. Ich ślady znajdujemy wszędzie, nawet na terytoriach Ligurii, Nerviens ... itd. Dlatego są mitem powszechnie akceptowanym przez wszystkich. Gwiazda w środku konstelacji nazywa się Nérius. Niskae Mattres. Mistrzowie Niskae Powiedz matce nimfom ducha. Baseny znalezione we Francji i Włoszech, ale także dalej na północy Europy, były wykorzystywane do sprawdzania przesłań Niskae. Każda gwiazda nieba była nimfą w wielkiej rzece na niebie, ale tylko jako człowiek można było dyskutować bezpośrednio z niebem. W ten sposób kapłanki i urzędnicy kultu nauczyli się konsultować bogów, inspirując się głębokim odbiciem gwiazd w basenach o pierwotnej czystości. Te syreny zamieszkujące spokojne zbiorniki wodne zainspirowały następnie przyszłość i myśl o galijskich jutrach. Nr: 100%. Baseny te można znaleźć w całej Europie Zachodniej, dawne wspomnienie kultu wód życia. Noninos. Noninos Noninos był bardzo niesfornym małym bogiem, przychodził i chodził między niebem a ziemią. Normalement pozostawał spokojnie w Świecie świętego popiołu, ale kilka zjeżdżalni do rzeki nie sprawiło mu przykrości, urodził się z niebiańskich wód. Był naiwny i nieświadomy chroniony przed bogami, jego nieco kapryśny charakter sprawiał, że był nieposłuszny. Wzywano go, że pojawiał się z woli, nigdy nie słuchając niczyich rozkazów. Jednak w swoich dobrych czasach mógł pełnić wielką służbę i pomagać podlewać pola. Czasami trochę wyschnięty był już dawno spóźniony. Noninos był małym bogiem nagłych ulewów i niespodziewanych susz. Uwaga: jeden z bogów deszczu i dobrej pogody, Noninos jest bardzo wszechstronny i najczęściej pojawia się tam, gdzie się go nie spodziewa. Nerius. Nerius Nerius, poruszając się po okolicy, nadawał ton i inspirację. Na wielkim ukrytym bagnie, gdzie kreacja pokazała wszystkie swoje błyski, święty flecista grał na instrumencie wykonanym z trzciny na niebie. Nerius ze szczęścia zagrał siedem dźwięków. Mieszkał w innym świecie w części wokół naszego. Czasami poruszony, a czasami zabójczy, jego muzyka poruszała świat plemienny, był jednym z wielkich przodków i jako taki nadal zajmował swoje miejsce wśród żywych. Znał sekrety kręgów i siedem dźwięków, które można było odtwarzać w tym samym czasie. NB: mityczny muzyk, który oddycha różnymi tańcami życia. Nercihenae Mattres. Nercihenae Mattres Były to babcie znane ze swojego know-how, rygoru i siły swoich zasad. Kobiety podtrzymywały płomień stworzenia pośród rodzin. Nercihenae Mattres zajmował go. Wiedzieli, jak rozpalić ognisko, jak wszystkich ogrzać. To oni pomogli w tworzeniu domów rodzinnych, budowaniu domów według określonych, charakterystycznych dla Galów, zastosowań. Umożliwienie ciału rozgrzania i odzyskania witalności. Ci Mattres wiedzieli, jak zorganizować gospodarstwo domowe, aby nadać mu wszystkie zalety. NB: Sprawy poświęcone tworzeniu domów opieki i opieki nad ludźmi. Może coś w rodzaju szpitala galijskiego, bo chodzi o wody i to, co wielkie Bagno. Byłaby to wtedy siostrzana wspólnota opiekunów. Neton. Neton Była to historia utraconej miłości i zdradzonej nadziei, po prostu stał się mężczyzną, który Neton znał bardzo piękną kobietę, w jego wieku, mieli wszystko, by się wzajemnie zadowolić i dogadać. Nastąpiła wyjątkowa miłość, której nigdy nie zaprzeczamy. Młoda kobieta zginęła lub została porwana przez swoich wrogów, którzy wykorzystali terminową nieobecność żołnierza. Neton był głęboko zły na siebie, że nie był w stanie jej ochronić i obiecał Niebie, że ją znajdzie. Znalazł swoich wrogów i wyzwał ich na pojedynek. W oddziale wielu zginęło pod szalejącymi ciosami i widząc to, inni uciekli, by ukryć się na drugim końcu ziemi. Neton znalazł ich jednego po drugim i zabił wszystkich, odrywając kończyny niektórym z nich. Niektórzy mówią, że zamieszkiwał go smok, magia dodawała mu znacznej siły. Mówi się, wciąż drżąc, że podczas walki nieludzkie i wściekłe okrzyki człowieka przemienionego w boga można było usłyszeć kilkadziesiąt kilometrów dookoła i sprawiły, że sierść dzikich zwierząt się zjeżyła. To działo się tutaj, na naszej ziemi. Kiedy jego zemsta się spełniła, Neton poszedł w górę strumienia, gdzie spotkał go, do źródła, aby dołączyć do swojej pięknej. To na innym świecie zjednoczyli się na zawsze. NB: prawdopodobna opowieść, mężczyzna przytłoczony utratą jedynej miłości postanawia naprawić pecha. Boska wola miłości w marszu. Kilku młodych kochanków przeszło do boskości. Moralistyczna opowieść o mądrości, która mówi, że tylko miłość zasługuje na siły smoka, ale pozostaje nie do przyjęcia po ludzku, w świecie fizycznym Nobelius. Nobelius Nobelius był druidem, który uczył sztuki medycyny. Miał wielu spadkobierców swojego przedmiotu. Pokazał swojej rodzinie, czego sam nauczył się od swoich przodków. Jak zrobić wzmacniający napój przywracający młodość, jak i kiedy wykąpać się w pierwotnych wodach wielkiego bagna, aby zdobyć nowość. Jak ugasić nieugaszone pragnienia i zbliżyć się do formy mądrości. Jak dobrze zachowywać się w społeczeństwie, wyciągając wnioski z îf. Uwaga: lekarz zajmujący się pielęgnacją ciała i dobrym zachowaniem, Nobelius w badaniu ma silny związek z higieną ogólną. Nodens. Nodens Nodens mieszkał w krainie ludzi, Bitu. Był rodzajem historyka, który zbierał wspomnienia tych, którzy przeszli do bóstwa. Jako żywy statek, Nodens musiał zapamiętać wiele odów opowiadających o życiu galijskich bohaterów, którzy żyli na ziemi. Tych, którzy później będą musieli się reinkarnować. Więc skompilował życia w czymKtoś zwany szlachetnym kamieniem. Aby ci starsi nadal żyli w chwili obecnej, w żywym ciele, czekając na ponowne narodziny po ich długiej podróży. Więc trzymał ich przy życiu w wodach śródlądowych skąpanych w pasji i zazdrości. To dzięki tym przodkom i przykładowi ich podróży podkreślono sprawiedliwość i równowagę w ufortyfikowanych górach. Nodens był jednym z tych, którzy zostali wyznaczeni do zachowania instynktu, zdobyczy przekazanych przez tych, którzy zostali uhonorowani. Uwaga: to jedna z największych tajemnic w historii galijskiej, urzędnicy zostali wybrani do ich pamięci. Utrzymaliśmy ducha starych przy życiu dzięki pamięci ich życia, które nauczyło się na pamięć inne żywe ciało, szlachetny kamień jest kamieniem żywej pamięci. Był to jeden ze sposobów rozpoznawania reinkarnacji. W studium dobrze pojawia się koncepcja ufortyfikowanego ogrodzenia iz pewnością była to coroczna ceremonia. Noï. Praktyki kultu były w pewnym sensie takie same, sposoby robienia, myślenia i wierzenia były wspólne dla plemion i klanów. Stary kult wód światła istniał od tysięcy lat, wykopaliśmy w granicie baseny, oczyściliśmy magiczne stawy, nauczyliśmy się szanować rzeki pełne ryb jako drogi procesyjne. Noï był bogiem basenów i odbiorców boskiej wody. Zawierał dobre znaki, które umożliwiały dostęp do rozgwieżdżonego nieba. To naczynie z gwiazdami obchodzono na wielkich festiwalach gromadzących cały galijski świat. Każda chwila była wyjątkowa, każda osoba, każde zwierzę, wszystkie rośliny miały swój moment i swoje miejsce w basenie. Uwaga: Noï był momentem boskich chwil i studiów astrologicznych. OGMIOS Ogmios Ogmios jest obecny w sztuce rzeźbienia w kamieniu, jest głównym bogiem. Jest reprezentowany przez starca pokrytego lwią skórą, który ma tę szczególną cechę, że ludzie są przykutymi łańcuchami za uszy, które podążają za nim, ten łańcuch wydaje się zaczynać od jego języka. Ogmios to reprezentacja starości, która dowiodła swojej wartości i doświadczenia, zabijając lwa, który jest symbolem narodzin, ludzie bezradnie słuchają jego przemówień, przykutych za uszy. Jest to zatem boskość, której słuchamy bezwarunkowo, ten, który dzięki swojemu doświadczeniu ustanawia prawa, których należy przestrzegać, i każdy podąża za zachowaniem, z którego wywodzą się historie starego człowieka. Bóg starożytnych galijskich prawodawców i starych doświadczonych wojowników. Galowie byli dobrze znani ze swojej werwy i długich przemówień. Znalezione epitafia mówią, że Ogmios reprezentuje „elokwencję w obliczu słońca”. Elokwencja, której nie można obalić, elokwencja doświadczenia, ale w starożytnej symbolice oznacza: narodziny elokwencji. Uczenie się. Galijski bóg siły. Można by pomyśleć, że galijskim bogiem siły był Tanaris, ale był to Ogmios. Siła wśród ludu galijskiego jest przede wszystkim cechą charakteru, co sprawia, że Ogmios jest elokwentnym starcem. Ludzie skrępowani za uszy to ci, którzy go słuchają i idą za nim, porwani jego mocnymi słowami i prostym sposobem mówienia. Onuava. Ludzie oczywiście podróżowali, a wśród nich była rasa inna niż wszystkie. Ci Galowie mieli śmiały temperament. Żyli prawie stale na wodzie. I wielu zgubiło się przez meandrujące wyspy i do oceanów bez klifów, które by ich strzegły. W ten sposób bogini, być może matka matek, wylądowała na dziobie tonącego statku. To była Onuava, gwiazda poranna. Po bokach jego głowy wyrosła para skrzydeł, symbol boskich i wykształconych duchów. Dzięki niej marynarze, którzy mieli złą noc, tym razem wrócili do domu. Pojawiła się taka wczesnym rankiem i czasami wracała, aby pokazać kierunek. W rzeczywistości Onuava nieustannie podróżował między lądem a oceanem. Żeglarze szybko go uwielbili i wyrzeźbili jego wizerunek na czele swoich łodzi. Uwaga: rzeczywiście, Onuava jest rzeczywiście gwiazdą poranną, jak wielu innych się domyślało. Ale ta planeta, czyli Wenus, gwiazda poranna, nie ma tego samego znaczenia, co grecko-rzymska Wenus. Tu znowu podstawą jej jest galijski pragmatyzm. Od „Anao”: prawość i „Ivis”: ścieżka życia. Ovios. Na północnym zachodzie wybrzeża galijskiego mieszkało wiele plemion. Zebrał Eburoviców, Lexovian, Viducasdes, Esuvians i Oveliocasses wokół tego samego boga, niewątpliwie pierwszego boga tego miejsca, zwanego Oviosem Wiecznym. Był bogiem wieczności, ukazał się w postaci wyspy. Niezwykle wytrzymałe drewno zaśmiecało brzegi Ouve, pojawiając się w postaciróżne i porozrzucane kości, które zostały złożone wszędzie. Ten bóg umarłych ofiarował plemionom dary, które wytwarzały łuki, truciznę, ale służyły również do odwiedzania świata zmarłych i powrotu z niego, używając jego oparów. Brama ukrytego świata znajdowała się u źródeł rzeki ISF. Ten bóg był również nazywany Luxovios, ten, który używa isf. Niebezpieczny bóg, który potrafił wskrzeszać zmarłych, bóg w przeorach używał kości. Uwaga: tutaj ponownie nurt indoeuropejski, za którym opowiadają się judeochrześcijanie, wyraźnie przyczynił się do zatarcia wszelkich śladów naszych przodków. W ten sposób wyraźnie pomyliliśmy „Ovios” îf z „usłyszeć” owcę, grecko-rzymskie inskrypcje celowo mylą „U” i „V”, aby komplikować poszukiwania naszych starych europejskich korzeni. To naprawdę systematyczna chęć krzywdzenia do kultury primoeuropejskiej, która została wdrożona. Starali się, aby nasza tysiącletnia cywilizacja zniknęła wraz z rzeczami pochodzącymi z innych miejsc. To słowo „ovios” ma jednakowo francuskie pochodzenie: „os”. Jego kamienne imiona „Ovi”. Istniał bóg galijskiej owcy, który nosił korzenie swojego imienia: „Moltinus”, a nie „Słyszenie”. Obios Obios Widmowe bóstwo ISF, Obios uosabia zmarłych. Martwe ciała przodków, wyblakłe przez czas gałęzie wyspy przypominają ludzkie szczątki. Był trochę bogiem zombie z sękatymi naroślami. Terytorium Obios nazywano „rzeką strachu”. Nr: houuuoouuuuuuuu. Aby porównać z Ovios, zobacz mitologię galijską część 1. Może mieć związek z polio i reumatyzmem. Oïwi: bóg ewolucji potomków, prowokuje pożądanie i wybór. Jeden z wielkich przodków. Olelensis. Olelensis Olelensis był tytułem bóstwa drugiego życia, a dokładniej przekazu tego życia. Najpierw Vate, pełnił rolę przekaźnika. Był bardzo wykształcony, udowodniono jego solidność, był wysokim dostojnikiem w strukturze drzewiastej społeczeństwa galijskiego. Ten wysoki rangą urzędnik był odpowiedzialny za wygłaszanie przemówień i rozpowszechnianie informacji. Był księdzem odpowiedzialnym za dawanie właściwych wskazówek, ułatwianie życia plemienia, unikając pułapek. To on zainicjował debaty dla druidów i był wzorem. Ten, który musiał udać się na terytoria galijskie, aby potwierdzić decyzje wielkiego druida. Uwaga: może być również propagowanie ducha starożytnych. Olelensis pomagali druidom na najwyższym szczeblu, a Col był uważany za bóstwo lub reprezentował ją. Ollotonae Mattres. Ollotonae Mattres (Boski tytuł) Słodycz oddechu Olli dodaje trochę więcej manny, z liczby zgrupowań i rzędów wielkości pochodzi tysiące smaków życia. Piosenki Ollotonae Mattres pochodzą ze stada gwiazd, każdy bóg, każda bogini ma swoją modlitwę, swoją historię i swoją piosenkę. To właśnie te bóstwa albios, kwitnącego świata, kształtują, wytwarzają i dodają słowa dębu ostrokrzewu. Wszystkie ody należą do tej samej grupy kobiet. Mówisz nam, że zmieszali piaski, z mułami pochodzącymi ze wszystkich stron, sprzymierzonymi w ich rękach, tworząc tylko jeden, ten zwany „przysięgą”, sojusz wszystkich źródeł. Uwaga: bóstwa z góry, „tkacze dusz”. „Olla” wydaje się być imieniem starego, świętego przodka, przedstawiciela matczynej łagodności. Ollogabiae Mattres Muzyka i pieśni uwielbienia ukształtowały duszę całego ludu. Na świętym drzewie ptaki ozdabiały swoje fletowe dzioby. Te szczególne chwile, z których rodzą się wielcy mężczyźni i kobiety, ukształtowały naczynia przeznaczenia wielkiego ludu. Ollogabiae Mattres wybrali, kto powinien spotkać się lub rozdzielić, obdarzać łaskami tych, którzy mieli urodzić słodycz oddechu i znane przeznaczenie. Uwaga: pieśni były przesadnie święte, był to jeden z głównych sposobów przekazywania światła nowego stworzenia. Ten słynny język galijski miał przekazywać życie i przeznaczenie, był muzycznym frazowaniem w swoich tonach, prawie całkowicie obrazowym przedstawieniem świata fizycznego. Miękka muzyka według badania. Ollotautae Mattres W ten sposób, dzięki świętemu tchnieniu matek, nastąpiło nadejście bardzo starej cywilizacji. Dzięki tym magom przyszła energia niezbędna do wzrostu. I tak właśnie dzięki mistrzom Ollotautae, łagodnym matkom plemienia, Galowie rodzili się coraz liczniej, silniejsi i silniejsi. Uwaga: to wciąż jeden z najlepszych tytułów Mattres. Delikatne matki z plemienia, opiekuńcze Olloudios, Olloudios Olloudios był bogiem niestrudzonych pracowników, nazywanym „tym z pewnym młotem”, jednym z tytułów należnych bogu rodzin. Utrzymujerodzi się namiętny, ale cichy płomień, który rozświetla domy, jej wielkie serce co chwilę bije powody, by się kochać. Emanował z gorąca tamtejszej kuźni, znajome zapachy, powitalne dźwięki. Był bogiem edukacji, grzeczności i miłych wspomnień. Wraz z nim nadal żyły pozostałości namiętnych i rodowych ścieżek, był płodnym bogiem, któremu można było zaufać, zawsze przekazywał pierwszą krew i długą litanię imion wszystkich naszych przodków. Z każdym uderzeniem młota przeżywało jedno pokolenie. Uwaga: myślę, że to musi być tytuł chłopaka Nantosuelty. Z młotkiem i ze świata poniżej. Orcilus. Orcilus Orcilus często chodził z balią, czasem wypełnioną słodem, czasem ziarnem. Był bogiem-magiem, który powiedział, że wynaleźliśmy grad. Małe gałki lodów siały spustoszenie, a żeby go uspokoić, częstowano go jedzeniem i piwem. Ten zawsze pojawiał się rano w drzwiach z wesołą orkiestrą. Strzeżcie się tych, którzy nic nie dawali na ucztach, ponieważ zaraza pól ukarała ich dwukrotnie. Za pierwszym razem, gdy wysłał wiatry, za drugim wysłał grad. Był królem bankietów o śnieżnych włosach. Raczej widzieliśmy, jak przybył jesienią, kiedy wyszedł z lasu. Uwaga: w odniesieniu do zwierzęcia jest to jeleń lub daniel, który uchodzi za zwierzę imprezowe. Orcia Orcia Bogini burz, jest związana ze świętym sokołem. Mówi się, że chroni łańcuch wytwarzający srebrne chwosty. Młoda zabójczyni mieszkała na wyspie na zachodzie i tam zasadziła swoje dęby. Wielu mistrzów próbowało ukraść mu jego skarby, ale żaden z nich nie wrócił, aby o tym porozmawiać, ponieważ tylko druidzi mogli wejść do tych kultur. Uwaga: zwana także Herkulą, ta boskość zachowuje bardzo specyficzne miejsce. Ta sama zasada dla orków. Orevaios. Ovaeus Był spadkobiercą starych dróg, wspomnieniem przeszłości i pełnymi przygód podróżami. Orevaïos był bardem o spokojnych wiatrach, gawędziarzem. Przypomniał sobie, kto miał odziedziczyć działki ziemi i śpiewał w uszach możnych. Biada temu, kto mu się sprzeciwił, ponieważ nagłe wichury zabierają go z ziemi. Był sprawiedliwy i dobry, dzięki niemu kwitły rodziny. Uwaga: coś w rodzaju starożytnego notariusza, pokrewieństwo z pamiątkowym bykiem. Czy byłby związek z francuskim słowem -oreille-. Osdiavae Mattres. Osdiavae Mattres. Uważaj na Osdiavae Mattres, ponieważ znali ogniste sposoby zemsty. Gdyby nie było sprawiedliwości, te sprawy napełniły serca śmiercionośną trucizną wyciągniętą z wyspy: złością. Ci boscy mściciele zachowywali swą żarliwość dla boskich kar i wszyscy zgodzili się na ich decyzje, poddani ostatniemu aktowi życia. Uwaga: chodzi o furie i zakazaną ścieżkę. Zemsta była naprawdę częścią galijskich manier Ouniorix. Ouniorix Zawsze byli ludzie ambitni i zazdrośni. Ouniorix był jednym z nich, był królem możliwości i wypoczynku, wolnego jak rzeka decydował się na wszystkie małżeństwa, a także przyjaźnie. Słyszeliśmy, jak jego serce bije jak kowal, silne i wytrwałe, za każdym razem, gdy pragnął szczęścia innych. Dał upust swoim osobistym pragnieniom, ale często jego osąd zapożyczał ze stronniczości, naprawy nigdy nie były właściwe. W ten sposób jego królestwo zagubiło się w wielkiej fali stworzenia i zniknęło na zawsze. Uwaga: prawdopodobna opowieść, poniżej jest historia z bogiem kowalem. Czy Ouniorix byłby jednym z namiętnych synów Gabenosa? Panthae: mistrzyni dobrych dróg, została poproszona, aby za nagrodę przywieźć ludzi do celu. Percernes: nimfy w rogach ervidów Kernunos. Sprawozdanie z miesięcy w roku i najwidoczniej dolmenów żurawia. Należą do odległego Wodnika i przybyli na ziemię oraz do kotła świata, aby tam robić różne rzeczy. Pertha: bogini ognia, głosiła nikczemne wiersze i znała magię mabinogi. Pepius: Pepiusle był dumny z kuchni królewskiej, który również pracował w piekarni. Jako koneser magii klonu, nigdy nie przestał pokazywać wszystkim, co potrafi. Pomana: Zaklinacz miał wielu przyjaciół. W jego kocach rozluźniały się zamyślone głowy. Bogini zwierzęcej miłości, jej ospałość była integralną częścią wielkiego bagna stworzenia. Paronnos: Bardzo rygorystyczny wojownik i żeglarz, mieszkał na zachodzie. Dzięki swojemu doświadczeniu miał okazję żeglować po wielkiej rzece czasu. Jego kolorowe welony wyróżniały się z daleka jak ... tkane ozdoby. Materace Proximae: Matki warkoczy z brązu, wyznaczyły miejscapodbić. Pyrée: bogini bułek i rachunków, spowodowała, że jej pirenejskie potoki opadły, przywracając metale szlachetne. Była amazonką, decydowała o cenach niektórych rzeczy. Pantos. Nantos miał brata o imieniu Pantos. Jeśli pierwszy napawał się niezwykłym śmiechem, nie będąc w stanie naprawdę się uspokoić, drugi odziedziczył drugą stronę kosmicznej równowagi. Mógł żyć tylko wytrwałością. Mówi się, że Pantos to ten, który nigdy się nie zatrzymuje, że musi poczuć przeciwną siłę, aby dobrze żyć. Był dziwnym bogiem, który zakochał się w niestałości, nie mogąc pozostać mu wiernym. Przy najmniejszym problemie biegłby, by wesprzeć upadające światy, jego istnienie było siłą przeciwną, aby żyć, musiał doświadczyć namiętnych mocy. Bogowie na górze chcieli przeszkodzić mu w trzymaniu świata zbyt mocno i pewnego dnia strącili ogromny głaz z niebios. Pantos, zbyt zadowolony z nowego wyzwania, rzucił się w stronę szczytów, chwytając skałę opadającą ze zboczy. Mógł go powstrzymać, ale nie mógł go uwolnić, ponieważ przegrałby wyzwanie. Ogromna masa utrzymywana na zboczu góry stopiłaby się na świecie ludzi, a następnie w namiętnych światach poniżej. Mówi się, że ta skała przylegająca do ściany klifu, Pantos utrzymuje ją na miejscu do dziś, kilka tysięcy lat później. Nie mówimy, czy bóg jest nieszczęśliwy, czy nie, spełnia swoje przeznaczenie i to wszystko. Uwaga: „Pantos” nie oznacza „cierpienia”, oznacza wytrzymałość. Najwyraźniej był galijskim bogiem. Poeninos. Powszechnie wiadomo, że bogowie na górze niosą zdrowie, a ci poniżej niosą sploty. Często ludzie, którzy dźwigają swoje ciężary, muszą odetchnąć świeżym powietrzem i opuścić świat śmiertelników, aby błagać o szczęście na wysokościach. Liguryjczycy i Galowie mieli wspólnego boga, który zajmował się leczeniem dolegliwości duszy tak samo, jak tych ciał, które zbliżyły się zbytnio do zepsucia mocy. Nazywał się Poéninos, ten, który zapewnia dobre życie. Mieszkał głównie w górach pełnych czystości, o którą prosił. Ludzie, którzy przychodzili do jego pałacu, często byli uwalniani od chorób spowodowanych przez bagno stęchłej wody. Jej źródła również oczyszczały duchy. Jego rośliną była Sapana, czerwona ciecierzyca, która leczy ciało i umysł. Kiedy wrócili do świata ludzi, ci, którzy przeszli górską kurację, zostali przemienieni. W świetnej formie, zdrowe życie, którym obdarzał ich Poéninos, pozwalało im żyć w pełni przez cały czas. Wydaje się, że na jego terytorium znajdował się kamień zdrowia, który nazywano „Pana”, czyli ametyst. Uwaga: wszystko w porządku, Poéninos był bogiem uzdrawiającym o pełnej witalności. 100%. Pomimo tego, co mówią rzymskie i chrześcijańskie kłamstwa, ten bóg jest pochodzenia galijskiego i liguryjskiego. Jest powiązany z Épona. Quartos. Pod koniec każdego gwiezdnego roku przyszedł czas na ceremonię przodków. Nazwaliśmy to Quatos, świętem martwych drzew. Imię to pochodzi od barda, który z wdziękiem wychwalał koniec roku, ostatni sezon. W miesiącu Cutios spotkaliśmy się w specjalnym miejscu, drzewa w lesie straciły wszystkie liście, druidzi wznieśli kantalon i śpiewaliśmy na pamiątkę tych, którzy umarli, a przynajmniej wydawali się martwi, jak ci. drzewa bez liści, które miały powrócić na następne życie w następnym roku. Rozpalono duży ogień, po czym odbył się bankiet, podczas którego guatater kierował uroczystością. To był ciepły moment, kiedy boskie lasy starożytnych przypomniały klanom o ich istnieniu, święcie starszych w ostatniej chwili słonecznego roku. Święto martwych drzew. Uwaga: Qutios, miał być również nazywany Quatos, odnotowano w kalendarzu, był to czas święta starożytnych i umarłych. Z tego, co znalazłem, była to kwestia wzniesienia kantalonu (miejsca śpiewu, może menhiru). Święto to miało związek z pojawieniem się drzew bez liści w zimie, z aspektem grobowym, bez wątpienia, iz wiecznością dusz. W języku pierwotnym „Quatos” oznacza wolę starożytnych, boskie lasy. Być może była to poetycka opowieść typu bardów. Kwariaty: cztery gwiazdy, które wykrzykują swoje światło w nocy, zrobiły to również na ziemi z czterech kamieni należących do czterech Uates. Quadrivae Mattres: Matki smutku, złości, skruchy i żalu. Żałobnicy przyszli po zadrapaniach bitewnych. Nazywano je także czterema śmiercionośnymi pięknościami. 100%. Quadrivilares: Te burzowe i zakurzone wiatry niosły wojowników w kierunku bitwy. To były wiatry zaręczyn. Randosatis. Konie były potężnymi zwierzętami, quumożliwiłem poruszanie się prawie wszędzie, pokonywanie przeszkód. Te zwierzęta, których hodowcy galijscy byli również wykorzystywani przez duże oddziały. Był też bóg, który uosabiał tę wielkość, był nim Randosatis. Bogactwo jego żołnierzy zostało wzmocnione przez kolor tych koni i ich świecące koce. Jeźdźcy Randosatis utworzyli nienaganne szeregi, z długiej linii rodowej, zapowiadającej wielkie mistrzostwo kawalerii. Był bogiem wyszkolonych koni bojowych, które tworzyły ścianę podczas walki. Ci jeźdźcy byli w stanie podróżować przez długi czas, to oni utworzyli armię Equites. Szlachetność duszy, łaska i prawość dzięki ich edukacji zostały uznane przez wszystkich. Później nazywano ich rycerzami. Uwaga: Randosatis był bogiem wojsk jeźdźców, ujeżdżenie grupowe, które wyłania się z badań etymologicznych, przywołuje konie przygotowane do utrzymania porządku. Bogini Ratis. Oczywiście plemiona różniły się głównie zwyczajami i produkcjami. A wejścia na terytoria klanu strzegła szczególna bogini, nazywana Ratis, bogini paproci. Bardzo tajemnicza bogini, którą znamy od czasu, gdy Wenecjanie udali się nawet na starożytne terytoria celtyckie, gdzie nazywaliśmy ją Ritona, lub jeszcze w Lutetia. Jego rośliną była paproć, ponieważ to właśnie ta paproć graniczy z brzegami lasu, co czyni ją kwintesencją rośliny granicznej. Galowie wzywali boskość, aby zachować także swoją prywatną ziemię, przynajmniej najbogatszą. Uwaga: tak, bogini Ratis jest boginią drzwi, granic, na których znajdują się brody i inne rozgraniczenia. To czyni ją opiekunem. Znowu pojawia się strona kobiecości galijskiej krainy. Z drugiej strony wydaje się, że jego imię zostało w pewnych miejscach pomieszane z określonymi kolorami. Rigisamus. Wśród paryżów na samym początku powstania plemienia nie było nic, tylko kilka wspaniałych paproci, które dawały swoje rysomy do karmienia przechodzących podróżników. Mieszkał tam Ratis, lokalny geniusz, znany jako „The Root”. Dobry geniusz, który nie wahał się leczyć dolegliwości ciała i duszy. To miejsce szybko było bardzo ruchliwe, ponieważ stamtąd zaczęły się cztery drogi duszy, jak mówiono, i stamtąd mogliśmy zajść bardzo daleko. Aby powitać tam podróżników, mistrzowie wysłali innego Tytana, zwanego „Rigisamus”, który również powiedział, że jest ojcem bogiń roztropności, percernów. Miejsce służyło jako kociołek spirytusów, nazywano je „pario”, co oznacza również „ścianę”, czyli pojemnik. To właśnie tam gotowano korzenie tych słynnych paproci. Tam też magiczny produkt zwany „preni” był sprzedawany masowo, jako korzenie poetów i szlachty. Rigisamus szybko stał się ulubionym bogiem mieszkańców, a ponadto ich imię „parisii” pochodzi od tego boga-poety, znanego również jako „parigisamus”. Tutaj handlowano szlachetnością ducha, majątkiem i łaską. Pierwszy prawdziwy król, który zademonstrował wszystkie łaski boga poetów i przeorów, urodził się w tym kraju podzielonym na zimno i gorąco. Kraina odżywczych paproci. Kocioł, w którym przygotowywali, nazywał się również „Kwariaty”, dzban, czaszka, naczynie odbijające. Kamień pewności nazywa się „Rigi”: indywidualność, która podtrzymuje. nb: „Rigi" wymawiane jako „Risi" od „parisii" oznacza osobę. Pierwszą formą z pewnością było „épisii". „Pritio" z „pritio" (publikacja?) oznacza modlitwę. „Samos" to okres znany jako duchowości, która odpowiada zbieraniu się korzeni paproci orła, stąd „Rigisamus”. Żartować dla indoeuropejczyków. : „Parisii” nie oznacza: „tam” Ten kamień pewności nazywa się "Rigis", jest to kreda bardzo dobrej jakości. Powinniśmy znaleźć kamień Epona w Sekwanie, „Épo”, inkubator zwany także „pokrywą” to pomarańczowy lub niebieski kamień w geodzie. Randosas: Dusios bezmyślnych czynów, była bóstwem ofiar i krwawych obietnic. Bóg zabójstw i odciętych głów. Revinos: boskość tożsamości, bardzo pokazująca jego przynależność, nie mieszał się z innymi. Jego sekrety należały tylko do jego klanu. (Zaskakujące, ale tak, bóg tożsamości). Ricoria: bogini wojskowych i zawodowych urlopów w ogóle, była tą, która dała wolność, by trochę rozweselić po boskiej pracy organizacji. Rigantona: Na niebie czerwony księżyc kopał swoją bruzdę, jego słowo przewyższało niebo i ziemię, w Galii rządząca królowa stanowczo utrzymywała jedność klanu. Rihanoa: Hydra posuwała się naprzód jak fale powiększające, tworząc wielki prąd. Rikagambeda: ten przywódca podboju przemierzał świat w poszukiwaniuczerwony rubin, ten rzadki klejnot należał do niego. Ritona: bogini twierdzy, sprawiedliwości i dotrzymanych obietnic, broniła prawa. Ona też brnęła między ziemią a niebem. Wysokie mury obronne strzegły fortuny i wdzięku. Robeos: bóg kolczastych meduz, gdzie jest duża wieloletnia ryba (wieloryb? Orca?). Rocloïsiabae Mattres: matki zbrojnych kompanii, są doradcami i nadzorcami wcielonymi w księżycową gwiazdę. Uczestniczyli w naradach i przyjęciach bankietowych. Rubacascos: bóg zimnych jesiennych deszczy, to kulawy człowiek, który niesie krzesło z dwoma kołami. Ubrany w skórę jest niewolnikiem zimy. Ruenos: rzeka wolności, szczęścia i łaski. Ruth: wróżka, która daje gwarancję, ochronę wodzom. Jego rośliną jest paproć strażnicza, która chroniła dachy domów? Rudiobos: czerwony koń o młodych i krwawych postaciach. Ulmaire niespodzianek). Rudianos: bóg ofiar na wyścigi konne. (Czerwony Ulmar). Sabariiinã: strażnik wolności rzeki, znał sekrety bluszczu. Saucona: płaszcz światła dziennego, ta peleryna została podarowana przez wielkich starożytnych. Magia zwycięskiego dnia przynosi korzyści, zwycięstwo i siłę. Sagona: stara nazwa saie druidów, tunika lub wełniana peleryna rozpoznawalna dzięki kapturowi. (Muszę gdzieś na tym drzewie mieć zakodowany kolorem, ale gdzie? Różni się mężczyźni i kobiety, inne światło słońca i księżyca). Saranicos: sierp druidów, zbiory, uroczystości i urodziny. Wskazuje księżyc w nowiu. Gdzie, gdy uśmiech księżyca zaczyna rosnąć w nocy. Kochająca symbolika. Znalezione na monetach. Saxanos. Znaliśmy błogosławieństwa bogów, ale aby zdobyć jeszcze więcej wiedzy, nie wahajmy się zasięgnąć ich rady. Ze wszystkich zawodów, które zrodziły się, by przeciwstawić się bogom w potrzebie, był zawód wojownika. Galowie byli znani z tego, że nie boją się. Jednak inne narody stały się ich wrogami i one również były odważne. Aby uczynić z prostych chłopów potężnych wojowników, młodzi ludzie zostali wysłani na szkolenie do świata poniżej. W kontakcie ze stworzeniami najbardziej niezdolnymi do pokoju. W kamieniołomach, w których znajdowano metale szlachetne, mieszkał bóg broni, zwany założycielem Saxanos. Ci, którzy tam zeszli, udali się tam, aby odebrać dary boga mistrzów szermierki. Minęło kilka lat, zanim wysłano ich ponownie. Trening był ciężki, wyczerpujący, ale ścięgna powróciły z ciałami żelaza i miedzi zmieszanymi razem. „Tu patrzymy, tu zbieramy, tu robimy metale wojenne. Tu też wykuwamy duszę i serce strasznych galijskich wojowników” - zapowiadał przy wejściu do tych kopalni. Saxanos przyniósł surowość i blask wściekłości tak samo, jak doświadczenie posługiwania się bronią, której był niekwestionowanym mistrzem. Ktokolwiek przeszedł lekcje, z pewnością zostanie sławnym żołnierzem. Wojna stała się profesją, a instruktorzy byli pewni swoich rekrutów, kiedy wysyłali ich na powierzchnię. Saxanos był bogiem z dołu, jego pasje uczyniły z niego mistrza wojny, jego uczniowie kąpali się w wodach doskonałości. Uwaga: oczywiście Saxanos był przede wszystkim bogiem zawodowych wojowników, ale wydaje się, że był bogiem doskonałości, ucząc się do innych zawodów. Możesz wrzucić „Terminatora” do kosza. Segos: stary uczony, obserwujący ziemię jak gwiazda sokoła. Był bystrym, bardzo uporządkowanym poszukiwaczem. Segomo: bóg oznaczający przyjaźnie i kolor płaszczy. Pilnując chorób i złych zaklęć był stróżem. Nazywany półuśmiechem, był dostawcą spotkań. Segeta: ambasador słońca w widocznym i rozpoznawalnym płaszczu. W tyglu dnia wskazał wodzów. Sediammos: bóg pochodni pochodni, chodził po świętych miejscach. Zachował miękkość i życzliwość miejsc, które chronił. Selenagae Mattres: Matki z pochodniami, z twarzami pomalowanymi na biało. Powitali walczących. Strażnicy ziemi ich spojrzenia świeciły jak gwiazdy. Seïxcomnia Leuridicae Mattres: słudzy letnich bogów, uzdrowiciele gór. To stowarzyszenie zbierało rośliny lecznicze ze skał. Senunae Mattres: Matki dobrego humoru i głębokich marzeń. Zachowali także własność starszych. Praktykowali pomyślność i ciągłość dni. Serapis: najwyraźniej bóg urodzin, bóg dobrych uczuć i rasa siostrzanych gwiazd. Związek z miłością. Sex-arbor: koło dla kobiet, arbre kobiecy, drogi? Sequana. Pomiędzy Alpami a Wogezami znajduje się terytorium, na którym zamieszkuje twarde plemię. Czcili bóstwo zwane „Séquana”, boginię surowych wód, która panowała nad Saoną. Ci ludzie byli wojownikami, nazywano ich „Séquanes”, ci z energicznego kamienia, „Ségo” było pewnym. Wojownicy walczyli bez końca z innymi ludami. Żyli w surowym kraju, byli ciężcy i potężni w każdej bitwie. Widzieliśmy, jak zbiegają z okolicznych gór, wściekle zdecydowani. Ich stolica nazywała się „Vésontio”. Saona w tym czasie nazywana była „Souconna”, rzeka Séquana. Sinquatis: bóg dnia o dwóch twarzach, jego słowa lśniły jak sztućce. Był wielkim zjadaczem, a jego płaszcz wyglądał jak roślina: besaiguë. Bogactwo duchowe. Sinatis: powierny opiekun miłości prolix był magicznym strażnikiem pokoleń, jego urzekająca piosenka sprawiała, że pokolenia rosły. Sianos: wzywamy geniusza snu Sianosa, aby poprosić go o radę. Silphe: świetlistego boga nasion i pąków, uczniowie uhonorowali go za wzorowe postępowanie. Gwiazdy Silphes nieomylnie prowadziły trzodę jak oczy. Sirona. I ludzie wiedzieli, że bogowie nie rozmawiają z nimi, zbyt wysoko w boskich światach. Jednak kobieta pół-bogini i pół-człowiek nabyła wiedzę o wodach światła. Rozmawiała z gwiazdami. Jego pieśni litaniczne, pełne nieludzkiej lenistwa, przyprawiały ludzi o sen. Nazywała się Sirona, która prowokuje sny. Jego zaklęcia były potężne, jego astralne modlitwy musiały urzekać jak potok niosący ze sobą przeszłość. Od tych późnych chwil wewnętrzna podróż zapoczątkowała jego historie. Węże zostały wypuszczone, wychodząc z serca świata. Czarne, jedwabiste gady, które uhonorowały żałobę tam, gdzie obfitowały nieludzkie namiętności. Nostalgia doprowadziła do ostrej odporności, zainspirowana przez Sironę mężczyzn, zerwała więzy z przeszłością. Siostry świętowały ją i jej dominującą władzę nad pragnieniami. Wbijają swoją magię w ich ciała, rozprzestrzeniając odurzający zapach wśród żywych plemion Biturigów. Uwaga: Z tego, co odkryłem, Sirona była czarodziejką, którą cieszyły się stowarzyszenia. Jego kamieniem jest węgiel drzewny: „lenistwo”, jego nazwa „Siros” przywoływała kamień przeżywanych snów, fantazji. Z początku w to nie wierzyłem, a mimo to Sirona jest przodkiem syren, wszystko pasuje. Smertullos. Rolnictwo wymagało surowych reguł, bóg Smertullos był tam, aby uporządkować ich moralność. Był bogiem-wojownikiem, obrońcą świata w górze. Smertullos był bogiem plonów, obietnicą zdobytej wiedzy i moralności uprawianej na polach. Wzywano go pod koniec lata, podczas żniw za swoją mądrość, a rachunki żniw uczyniły go jednym z głównych bogów. Był też tym, który trzymał 1/3 zbiorów w schronisku, aby rok później móc je przesadzić. Był bogiem rolniczych zapędów. To także on powstrzymywał ludzi od ich pokus, nie pozwalając im chwytać tego, co do nich nie należało, dlatego obawiali się starożytnego węża, moralność Smertullosa odpychała gorączkowe namiętności, które mogły być katastrofalne dla stodół. Uwaga: w porządku, w primo-języku Smertullos określa moralność pracy ze środowiskiem. Jest energią, ponieważ jest także bogiem zapału. Smertatos: ciepły bóg lata uśmiechał się do wszystkich, którzy prosili o swoje łaski. Boże dobrego rozwoju. Stanna: Stanna żująca kwiat była stelą, aby móc spojrzeć słońcu w twarz. Dała szansę i znalazła rozwiązania dla sekwencji. Stoïocos: Stoïocos, cichy bóg, strzegł obywateli i przynosił pokój. Znał sześć pytań pożądania i przez cały dzień siedział marząc o pięknościach. Soïo: Tytuł starego słońca przodków, zachował pamięć. Sorillius: Bardzo stary człowiek był zdrowy, a jego roczny sierp uśmiechał się co noc. Nie wiemy, czy umarł tam, gdzie przekazał swoją siłę drugiemu. Był za stary, by ktokolwiek pamiętał jego narodziny. Souco: bardzo duży zjadacz, Suco zjadał wszystko, co mógł, przez cały dzień. Przez resztę czasu szczęśliwie szukał czegoś do jedzenia. Myślał tylko o jedzeniu od wieczora do rana iw ciągu dnia. Mówi się, że podczas snu nadal pożerał swoje sny. Subremis: ustanowił swoją supremację, ten imponujący, elegancki demonstrant mówił ciężko i krótko. Chronił podwórko, miażdżył ziarna, jego kolorowa magia przewyższała jego wielobarwną obecność, był królem kogutów. Sueta: pochlebna Sueta dogadała się, by najechać duchy. To była bogini źródła, która t- powiedział cicho - to z jego łagodności narodziło się wiele firm. Sulis: Sulis wierni jeździli na dobrych wiatrach, wiedli dobre życie i siali potomstwo. Sulitumaros: Wódz Sulitumaros prowadził swoją ziemię i swój lud, zawsze podejmując właściwe decyzje. Prowadził jasne życie, tak jak przysięgał bogom. Sul: nazywany Sul uczciwym, prawdziwym światłem, jasnością umysłu. Sulevia: genialna Sulevia prowadziła ludzi na najlepszą ścieżkę życia. Surborus: Stał się strażnikiem źródeł konsekracji, starzy ludzie znali jego wytrwałość. Jej wulkaniczne wody należały do stowarzyszenia. Stolocus. Stolocus był tytanem dobrze znanym sportowcom, był bogiem zapaśników. Ci, którzy oddali się tej grze, byli najbardziej zaszczyceni, ponieważ bóg tornad miał swój pałac w gwiazdach. Można go było zobaczyć, jak przybywa z daleka, zbliża się, schyla się z całą siłą. Jego ogromna siła oddechu wywoływała zapał, był też strażnikiem. Kiedy porywczy bóg mętnych wiatrów rzucił swoich przeciwników na ziemię, wymusił szacunek należny bogom, jego czysta magia wydrążała boskie naczynia, które otrzymywały ofiary. Znany był również pod postacią trąby wody, był prawdziwym wojownikiem, imponującym, który oferował zwycięstwo tym, którzy byli tego godni. Uwaga: chyba nie popełniałem wielu błędów, był bogiem przywoływanym podczas walk, ale w dodatku wydaje się, że spełniał życzenia miłosne. Wokół Stolokusa, Starożytnego Tytana, było dużo zapału. Sudecronis. Mężczyźni szukali minmana, spełnienia, a niektórzy z własnych weszli do jaskiń, by marzyć. To było na początku czasu. Te kopce nazwano „Sudecronis”, co oznacza wewnętrzną energię kernunos. Miejsca te porastała drżąca zieleń, która zbliżała ich do nieba. Mówi się, że to tutaj śpi bóg czasu, w tych spokojnych zagłębieniach o łagodnej atmosferze, w środku uleczają się dolegliwości ducha. Druidzi zlecili zbudowanie na tym modelu pierwszych kurhanów, przeoracze zaczęli o tym myśleć w osłonie przeszkadzającego światła twórczości. Później pochowano tam królów, w bardzo względnej duchowej wieczności. Miejsca wewnętrznego spokoju zamieniły się wtedy w miejsca wiecznego spokoju. Uwaga: znowu wystąpił duży błąd w interpretacji indoeuropejczyków, „Minman” oznacza: osiągnięcie. Nie „myśl”, która jest terminem używanym wszędzie. „Su” oznacza energię, „sude” energię wewnętrzną, „cronis”, czas ducha, gdzie duch czasu, jak sobie życzysz, dotyczy Kernunos. Nazwę „Kernunos” zmieniono na „crâne” w języku francuskim. To jest rzeczywiście miejsce myśli. Inna informacja, „Krich” po galijsku to po francusku „pustkowie”. Sucellos. We wszechświecie duch Cernunosa został teraz odnowiony, podzielony na dwóch bliźniaków, Lugha twórcę i Donna pamięć. Na ziemi narodziła się istota, a ta nie znalazła kobiety, która miała go odnowić, dać mu nieśmiertelność, gdy tylko będzie dorosły. Długo szukał tego, czego mu brakowało, nie wiedząc, co to jest, jego kroki wspierały go w rytmie i podobało mu się tylko to. Wiemy, że bogowie dali mu miejsce, ponieważ jego rytm był dla nich przyjemny. Dali mu słoik wypełniony płynem wieczności i duży młotek, którego uderzenia przypominały bicie serca. Powiedziano mu, że jeśli nie znalazł swojej drogi, to dlatego, że tęsknił za połową siebie. Że prędzej czy później spotka się z nią i że nigdy nie powinien przestawać uderzać w rytm świętego naczynia wypełnionego płynem życiowym. Sutugios. Bogowie są koronowani, wychwalani, modleni i szanowani wszędzie w Galii. Każdy krajobraz ma swój własny, ponieważ pagus i jego szerokie horyzonty są ich pałacem na ziemi. W wysokich górach Pirenejów żył bóg Sutugios, którego nazywano „koronowanym wojownikiem”. Najwyższe szczyty pokrywała korona słońca każdego wieczoru i każdego ranka był to wyraz Sutugiosa. Ten, który daje słowo górom. Ten bóg-wojownik, otoczony aureolą światła, miał swoich poetów wszędzie w Pirenejach. Nb: z „Su”: energia świetlna, „Togi”: szczyty i „kości”: wolontariat. Ten bóg z pewnością ucieleśniał dobrowolną służbę tych, którzy wspinali się na szczyt, był to tytuł honorowy. Bóg wizjonerskich przywódców. Sylvanos. W lesie ludzie się zgubili. Druidzi zabronili Galom zapuszczać się zbyt daleko w głąb lasów, ponieważ zbyt często zdarzało się, że znikali młodzi ludzie. Wtedy właśnie na środku ścieżki tonącego dziecka pojawił się bóg w postaci wiewiórki. To był Sylvanos, bóg gałęzi, nosił kamień zwany „Silva”, który wygląda jak pączek, mamy go.rouve w rzekach powyżej Lutetia. W krainie Sylvanects. Ten tak zwany kamień wierności chroni potomków i oczyszcza splecione duchy. Mówi się, że każde plemię je miało, pozwalało zawsze znaleźć swoją drogę i tym samym wracać do punktu wyjścia, to jest drogi szczerych. Ten bóg Sylvanos chronił synostwa, wyznaczył członkostwo i kontynuację życiowej ścieżki tego, który go uhonorował. Drogi, na których pojawiła się boskość, wyglądały bardzo podobnie do mocno zakotwiczonych gałęzi. Myślę, że pamiętam, że to on wpadł na pomysł naszym przodkom, aby udekorować choinkę wszystkimi kamieniami pewności w dniu święta, które nazywacie „Bożym Narodzeniem”, choinką ozdobioną wszystkimi kolorami tęczy. niebo. Stało się to wczesnym rankiem, padał deszcz przez całą noc, a kiedy pierwszy promień słońca dotknął omawianego drzewa, krople, które wisiały wszędzie na końcach jego gałęzi, całowały się wszystkimi kolorami stworzenia. Uwaga: „Sylvanos” wymawiano „Filvanos”, a „Silva”: „Filva”. To są radości języka galijskiego, starożytnego dialektu. Tailtiu: Bóg wysokich, spokojnych równin, przyniósł pokój tym, którzy wkroczyli na jego ziemie. Boże dobrego życia, bardzo kochał kobiety. Jego zwierzęciem i emblematem był ptak pozujący na bezludnej ziemi. Taranis-Tanaris Taranis twierdzi, że istnieje nieporozumienie dotyczące Tanaris. Thor też powiedział. Akulturacja chrześcijańska dokonała transkrypcji starych legend celtycko-germańskich, wprowadzając (dobrowolnie?) Kilka błędów. „Donar” mylono z „Tanarem”, ale ten słynny Donar to tak naprawdę Odyn, a nie Thor. Jest Donnotarvosem, bogiem byków, podczas gdy Taranis jest stale powiązany z wilkiem. (Dla zainteresowanych słynny młot Thora, który tylko on może podnieść, naprawdę reprezentuje: skandynawską pamięć kulturową, która tylko syn tej kultury może znieść) Tanaris ma przydomek: grzmot. Nazywany jest również Taranisem, bogiem siły byka, ponieważ należy do królestwa Odyna, duchowej części kalendarza. To walczący bóg, który przybył do nas z gór Masywu Centralnego i Cevennes (znany jest również w Karpatach, Tatrach i rzece Tyras) Jest alternatywną osobowością dla boga Luga, jego brata (Tanaris jest wojowniczym wyrazem Donna, dlatego czasami można go spotkać trzymającego jedno z dwóch kół rydwanu czasu). Tanaris to bóstwo przywoływane w bitwach, a prędkość błyskawicy, okaleczający grzmot i potężne ulewy to jego „znak rozpoznawczy”. Morgana, bogini mgieł, może być żoną boga ciemnych chmur. Jego postać jest płochliwa. Towarzyszą mu cienie śmierci, najwyraźniej jest obrońcą duchowości i pamięci. Jeśli Lug jest bujnym twórcą, Tanaris działa niszcząc to, co stoi na drodze. Jest archetypem mściciela o reputacji wszechmocnego czarownika. To boskość jest zdecydowanie odpowiedzialna za obronę boskiego i duchowego królestwa Donn. Jego zwierzęta to warczący wilk, kruk z czarnymi skrzydłami, wąż wodny w furie. Sokół, singi, jest chyba najbardziej reprezentatywnym zwierzęciem Tanaris, ma też duchową siłę czarnego byka. Soldurio. Wszystkie społeczeństwa mają swoich wojowników, nawet buddystów. Trudno to pogodzić z wyrazem pokojowego druidyzmu, ale oznaczałoby to ukrycie twarzy i otwarcie gardła, aby zignorować niebezpieczeństwa ludzkiego świata. Pokój chroni się lub znika. Wiedza o tym, jak się bronić, to naturalny akt. Bogiem szalejących żywiołów, panem andabaty jest Tanaris. Oni sami są ludzkimi duchami, żołnierzami. Jego reputacja go wyprzedza, jego działanie jest pewne, nic mu nie umknie. Taranucus: Okropne piękno burz należących do niego, Taranucus przyniósł ze sobą nowość i zaskoczenie. Nosił magiczną obręcz, siedząc na wysokiej skale, przez trzydzieści lat, w pierwszym stuleciu galijskim, ustanowił prawa pioruna. Tamesis: Nazywano go Tamesisem złym, ponieważ pomimo pożerającego trądu miał siłę trzech jeźdźców. Uważaj, kto skrzyżował swój wielki topór. Tangos. Moralność często obowiązuje tylko dlatego, że dyktuje to duch przywódców. Był tam dość stanowczy wódz, który odgrodził swój dom dużymi, prostymi szczupakami. Miejscowi mówili, że prawa Tang są najprostsze, najdłuższe i najpiękniejsze ze wszystkich. Te szczupaki z bardzo twardego drewna nazywano togi, nazwalibyśmy je dziś „zasadami, które chronią dobre domy”. Później jeden z jego potomków o imieniu Tegonius zademonstrował prawo swojego przodka Tanga w postaci pionowych pni, które otaczały jego dom. Był też ktoś, kto powiedział, że ci, którzy nosili fryzurę biw szeregu, umiejętnie ułożeni, byli ci, którzy ustanowili prawo, którzy okazali ludom sprawiedliwość. Następnie pewne pnie, dobrze uniesione, przyjęły tę nazwę prostoliniowości, ostatecznie nadając ją również na dachy prostych domów. Tangos, dzięki stanowczości i prawości jego szczupaków, przeszedł w pamięci jego potomków jako ten, który jako pierwszy zademonstrował szlachetność ducha, zasady życia. On też opowiadał się za lojalnością, wszystkim, co było uporządkowane. Uwaga: „Tangos” rzeczywiście oznacza prawość łopaty, tego, kto dokonuje jasnego wyboru. „Tannos” to nazwa dębu ostrokrzewu, bardzo solidnego, z którego zrobiliśmy kolce, „Gos” to słowo podawane w języku francuskim pod nazwą „wybór” (ważne), „Ossu” wskazuje na wolę. Nie wiem, czy Tangos stał się bóstwem, ale bardzo często używa się tego terminu w języku galijskim, dlatego przynajmniej był to ktoś, kto widział siebie deifikowanego, być może jeden z tych, którzy weszli w świat „up”. Tauïrona: Przewoźnik duszy znał męskiego dębu i cichego ptaka, który przecina niebo. Karał złych ludzi, nakazując im opuszczenie ziemi. Telos: Od niego narodziło się plemię Tolisto-Bugios, wojownicy oprócz jenów. Żarliwi demokraci, pełni zapału. Temusos: Ogrodnik Temusos doskonale zorganizował swoją zieloną świątynię, zyskała niezrównaną urodę. Teutates: Bóg serca i ojcowskiego ciepła. Jego wielkie cechy utrzymywały plemię w zdrowiu moralnym. Mówi się, że jego serce było sercem ognistego ptaka, a czasami wulkan pokazywał silny wyciek jego namiętnych uczuć. (Ziemskie Kernunos). Thuecolis: dni ducha Thuecolis sprawiały, że ludzie zasypiali lub budzili się. To on trzymał koc na noc, dobrze znał mak, podbiał, rośliny, które dopuszczały zwiastuny. Toliandossus: Był wściekłym przywoływaczem zapału. An Uatis. Tourevios: Śpiewaka słychać było z daleka, mówiło się, że jego święte pieśni przebiły, słychać było nawet głuche uszy dzięki jego woli. Tricoria: bogini trzech armii na ziemi, na ziemi i na niebie. Rządziła trzema chmurami. Tridamos: był bogiem ludzi i trzech dobrodziejstw, którym oddawał się: dobre jedzenie, najlepsze napoje i kobiece przysmaki. Trittulus: To był jeden z czterech Uatis, trzeci, ten, który sprawił, że zapał przeszył. Ciekawostka: Galijska kobieta, która zapomniała o swoich nieszczęściach, wybaczyła wszystko. Trittia. Są miejsca, które nie przypominają innych, dlatego osiedlają się tam pewne bóstwa. Trittia była nimfą wód stojących, która żyła na dnie żyznej doliny. Jego zwierzęcą postacią był bażant wrzosowy. Była bardzo poszukiwana, ponieważ była boginią perfum, jej kraj ofiarował się słońcu, rozpraszając tysiące aromatów w powietrzu. Dzięki produkcji olejków, różnych perfum i reputacji bóstwa stała się nimfą płodności, znaną zwłaszcza kobietom. Między innymi była również czarownicą należącą do grupy bogiń Kasse i ostrożną, ponieważ rośliny Trittii również oferowały swoje właściwości lecznicze. To przede wszystkim jej oczyszczające perfumy przyniosły jej reputację w całym basenie Morza Śródziemnego, ale ta bogini była pochodzenia galijskiego i liguryjskiego. Uwaga: W języku galijskim „tri”, w odniesieniu do liczby trzy, ma wyraźny związek z płodnością żeńską, ziemską. Wydaje się, że „Tia” oznacza perfumy, w których olejek perfumeryjny ma za zadanie wąchać, impregnować, leczyć lub raczej oczyszczać. Termin ten oznacza ciszę, dlatego kojarzy mi się z perfumami. Dolina Trets była niewątpliwie miejscem kontemplacji, w którym można było przechodzić przez pustelnię. Francuski czasownik „leczyć” może pochodzić od imienia galijskiej bogini. Tolosendosus Są kraje przyjemniejsze od innych, a mieszkańcy gór jeszcze częściej nie znoszą plaży. Terytorium Tolosates zawsze było błogosławione przez bogów, klimat jest łagodny, przeważnie przyjemny. O mieszkańcach tych regionów mówi się, że są myślicielami i poetami. Nie zawsze tak było, dawno temu, ożywiała ich frywolność, nieświadomość i zarozumiałość. Aż pewnego dnia, widząc, że Tolosates nigdy nie pójdą ścieżką duchowości, wielka bogini niebiańskich oceanów rozgniewała się, powoli, delikatnie, wysłała Tolosendosusa na ziemię. Tolosendosus, Tytan. Najpierw w oddali, po zachodniej stronie, ludzie zobaczyli wznoszącą się ogromną falę, coś niewyobrażalnego w jej wielkości. Piana tych fal unosiła się do nieba i powoli, szarpiąc, zbliżała się do niej przez kilka godzin. Wieczorem pojawił się Taranis,burza była ciężka, słyszeliśmy ją od podnóża Pirenejów po nizinę Garonny. Galowie po raz pierwszy w życiu bali się. Na równinach, zwykle tak spokojnych, osiadł potop, który trwał dwie godziny. Gdy zbliżał się wieczór, pojawił się Tytan, a gęsta mgła pokryła terytorium Tolosates. Mgła jest tam wyjątkowa. Zwykle hałaśliwi ludzie rozstali się. Właśnie zatracili się w sferze duchowości, każdy z siebie, sam. Pogrążeni w boskich oceanach, szukali siebie nawzajem, nikt nie wie, jak żyć samotnie w domu, zawsze potrzebowali siebie nawzajem do poruszania się. Pierwszy zawołał w ogniu: "hooohoooo gdzie jesteś?" "Hoohoooo, kim jesteś?" - odpowiedzieli inni. I nikt się nie skrzyżował. Echa mogą przenosić się daleko w tej mgle i toczyć się przez wiele kilometrów we wszystkich kierunkach ... I po raz pierwszy ludzie usiedli na ziemi i zaczęli naprawdę myśleć. Spacerując po świecie fizycznym, w mgliste dni nic nie dało. Trwało to do rana, kilka godzin, prawie wieczność dla myśliciela. Całe to rozsądne trzymanie się Tolosendosusa nauczyło ich… rozumu. Następnego dnia Lugus rozdarł ciemne zasłony, które pokrywały ziemię. Światło świeci. Ale mieszkańcy bardzo się zmienili, nie było to już zachowanie morgijnych dzieciaków, które nosili, pozostali zamyśleni. Dotknięty ręką kolosa, którego nazywano „tym, który demonstruje swoją myśl”, boga zapału. W nocy, dzięki wszystkim echom, nauczył ich też śpiewać. I znowu dobrze śpiewać, śpiewać samotnie, śpiewać razem, aby pokazać swój zapał na tym świecie. A potem było coś innego, co zmieniło się w nocy, wody miejscami brudziły i kopały głęboko w ziemi, od stolicy Tolosy po najbardziej wysunięte na zachód równiny Gers. Wszędzie istniał dowód, że niebiańskie oceany kąpały to miejsce przez godziny, miliony lat, w ciągu nocy. Ziemię zaśmiecały muszle, niektóre skamieniałe, inne nie. Tolosates robili sobie naszyjniki z tych muszelek, to był ich kamień pewności, kamień zapału. Od tamtej pory, a nawet dzisiaj, lubią tam dużo myśleć, znajdziesz wśród nich wielkich poetów. Ten kamień pewności nazywa się "Talos", mówi się, że to właśnie nim druidzi zmierzyli wszechświat. Uwaga: Tolosendosus oznacza „ten, który pokazuje swoją poruszającą się myśl”, jest on bogiem żarliwości (świateł). Słowo, które przychodzi do nas z czasów Tolosatesa, to po francusku „talent”, „Talo” to także jednostka czasu, to jedyny kamień, który pozwala mierzyć wszechświat z zapałem, małą muszelką. Toutorix: był wodzem wybranym przez wszystkich członków swojego plemienia, tylko on utrzymywał wyjątkowość ludu. Turnos: burzliwy gigant wysoki jak góra. Tutela: Mówiono już, że kobiety galijskie były wówczas pięknymi roślinami. Królowa piękności powodująca miłość. Ubelnae Mattres: Matki świętego bursztynu znały kolor gwiazd. Byli widzami ciepłych wód, pełni pasji w swoich błyskotliwych pokazach. Ukuetis: Użył ognia, aby zapalić światło i przegonić cienie z zarośli. Wszędzie szukał skarbów ziemi i często o nie walczył. Uragon: Bóg głębokich spirytystów, osądzania tego, co jest piękne lub nie, wybuchów kolorów i metalicznych klejnotów. Urnia: Stary uzdrowiciel ze świętych kręgów używał magii Aidubno. Była starożytną szamanką, kobietą Uatis, miała bransoletki z niebiańskich światów. Uroïcae Mattres: Czyste matki używały wrzosu do swoich ceremonii, ale uwaga, w miejscach zabronionych mężczyznom pazury kota mogą być okrutne. Uroïcae Mattres byli strażnikami Cateïa. Uxellos: Był człowiekiem, który nieustannie wykazywał chęć wzniesienia się, w końcu zamieszkał na świętej górze. Uxovinus: był królem szlachetnej krwi, uznanym za swój rodowód. Uxacanos: wielka trzcina, wielki płodny rok we wszystkim. Uirona. Dzieci lasu poruszały się zgodnie ze swoimi pragnieniami i potrzebami. Chowańcy wymieniali się tym, co mogli, ale grupy, prawdziwe grupy pojawiały się tylko w określonym czasie. Kiedy Kernunos zdecydował się zejść do kraju galijskiego. To ogromny dzik, który wyszedł z lasu, a ci, którzy tam mieszkali, wpadli na pomysł, aby zorganizować się w plemienne grupy wokół świętego zwierzęcia. Zrobili także godło wszystkich przywódców tego złotego dzika. I Teutates dał swój głos, najpierw zjednoczył się w całej miłości z reine of the Seas, Mori, pamięć. Jego pierwsze słowa dały życie księżniczce ducha. Nazywała się Uirona, ta przejrzysta, ta, która nadawała kształt duchom. Uirona wielokrotnie gromadziła Galów, poza tym myślę, że to ona gromadziła wszystkie plemienne grupy tego czasu. Aby to zrobić, użyła dobrze znanej magii, magii znaków wyrytych na kamyczkach. Osiedliła się z Sénons, Sénones i została ich opiekuńczą boginią. Uwaga: „Uirona” po galijsku oznacza „pewność”, symbole galijskie to glify, które nazywa się: „pewność”. Co jest również wymawiane jako „Virona”. Tam znajdziesz rzeczy. Występuje w Yonne pod nazwą „Icauna”, która w rzeczywistości musiała być wymawiana jako „Icovna”, czyli Yonne. Jego współczesna nazwa jest tłumaczona w języku francuskim jako słowo „îcone”. Jej fontanna, wyraźnie galijskiego pochodzenia, ma osiem twarzy, służyła do śledzenia liter różnych narodów. Jej wody znajdziesz dzięki chrześcijańskiej interpretacji, którą nam zabrali, w basenie, w którym praktykuje się ... chrzest, czyli moment, w którym nadajemy komuś imię. Kadr z galijskiego pochodzenia. Celtisanci bezzasadnie przywłaszczyli go pod nazwą „icovellauna”. Ale ona wcale nie jest celtycką boginią, jest znacznie starsza. Viking może być ???? Bez wątpienia Goïdel. „Mori” jest rzeczywiście galijskim słowem, które w języku francuskim oznacza pamięć o przeszłości, kobiecej stronie, „gdzie wszystkie wody kończą się i pojawiają się ponownie”. Morigana. Pierwsza pewność o nazwie "Medul", należy do plemion Meduli, to właśnie tam zebrało się środkowe plemię, nad morzem, gdzie urodziła się Uirona. Plaża, na której można znaleźć ciekawe kamyki zabarwione czerwonym granatem. Znajduje się dokładnie w gminie „Soulac sur Mer” we Francji, w kierunku obecnego krańca Médoc. Choć może cię nie ostrzegałem, „Gaulois” i „kamyki” pochodzą z tej samej etymologicznej żyły, tej prawdziwej. Zachowali swój charakter skądinąd, łagodny, uprzejmy, cierpliwy, twardy i odporny. Ten pierwszy kamień wieczności, granat, nazywał się „Medul”, po angielsku środek, środek. Jest też Szmaragdowe Wybrzeże, Opalowe Wybrzeże, Ametystowe Wybrzeże, Vermeille i nie tylko. Na Opalowym Wybrzeżu znajduje się kamień zwany „calete”, czyli kopyto. Druga pewność, która definiuje postęp. I naprawdę zaskakujące jest to, że tysiące kamyków zderzają się z falami, wydając odgłosy końskich kopyt. Poza tym żyjące tam plemię nazywano „Calete”. Nazwa tego drugiego kamienia wieczności to „Calet”. Stąd wzięła się nazwa miasta Calais. I nawet dzisiaj robią dużo hałasu, prawdziwi biesiadnicy. Z biegiem czasu to niewiele się zmieniło. Od nich pochodzi nazwa słynnego ciasta. Trzecia „pewność” znajduje się na południowych plażach. Wśród Salluvianów na plaży znanej jako „Plage de la Salis” znajduje się rodzaj kamyka o bardzo jasnej karnacji, słonecznej. Jasny zółty. Jego nazwa to „Salis”, ta, którą widzimy z daleka, oznacza klarowność. Jest to zatem trzecia pewność. Po stronie plemienia Ruteni, w rzece, znajduje się kolejny czerwonawy kamień z Uirony, zwany „Rudis”. I to ona nadała nazwę miastu Rodez. To czwarta „pewność”, którą Wikingowie nazywali „runami”. Powtarzał sobie, że wszystkie pewniki kończyły się przytępieniem, że zawsze pojawiają się nowe, które zastępują stare. Wśród piktonów jest to „Pécia”, zwana forte. Znajdujemy go szczególnie na wybrzeżu, służył do budowania skomplikowanych rzeczy, w swojej formie pokazał, czym jest, kamieniem formy. Ona jest beżowa. „Liga” to także pewność Uirony, występuje wśród Lingonów, którym nadała ich nazwiska. Nazywa się go kamieniem konserwatorskim, aw jego wnętrzu znajduje się wiele pięknie zachowanych skamieniałości. Pośród Osismów „Osismes” oznacza „terminal” w miejscu, które Bretończycy nazywają „końcem znanego świata”, na wybrzeżu, gdzie klify łatwo się rozpadają. Znajdujemy lessowy kamień. Kamień zbyt miękki, by oprzeć się uwolnionym żywiołom, które dokładnie nadały nazwę Osismom, ostimom, ostateczności. „Ostim” po galijsku oznacza: „koniec” „Ostimio” to galijskie słowo, które stało się „ostatecznym” francuskim. Dlatego ta siódma pewność nazywana jest „Ostim”. Plemię Gabales istniało na południu góry, tam znajduje się kamień połowu. Nazywa się „Gabal”. Wśród Aeduów na starożytnym oppidum znajduje się bardzo szczególny kamień. Nazywany jest "kamieniem wivre", jego nazwa żwirowa brzmiała "Edui", co określa mroczny aspekt duchowości, musi być tak zwanym kamieniem pamięci, kamieniem także tajemnic religijnych. Uirona rozdał kamienie pewności wszystkim plemionom galijskim, npi każdy skopiował swoją nazwę. Te kamienie, które miały zjednoczyć plemiona, są źródłem… języka galijskiego. I to jest prawdziwy mit, który opowiadali sobie nasi przodkowie, zapewniam, że to prawda. Uãtis. Czas mijał w wolności każdego z nich, ale były chwile, kiedy okoliczności wymagały zebrania wszelkiej dobrej woli. Druidzi zasięgnęli rady u Teutatów, a ten wysłał im Uãtis, półboga, który służył ludziom. Uãtis miał najpiękniejszy i najsilniejszy głos ze wszystkich stworzeń, był przywoływaczem. Rozgrzewało duchy, ludzie gromadzili się wtedy w świętych kręgach, aby słuchać rozkazów, które organizowały pracę dnia. Czasami chodziło o zebranie nasion i jagód, żniwa. Innym razem chodziło o zebranie wojowników na wojnę lub zorganizowanie obrony tego miejsca. Albo jeszcze prościej, Uãtis wezwał ludzi, aby zgromadzili ich podczas modlitwy. O cokolwiek prosił kapłan, Galowie byli mu posłuszni. W ten sposób zorganizowaliśmy się w grupy robocze. Uãtis, vate, wzbudził pragnienie sprzymierzenia się i współpracy. Uwaga: właśnie w tym miejscu ponownie pomylił się nurt indoeuropejski, „Uãtis”, kufra, wskazuje na wolę zgromadzenia. (A „ualtu” nie oznacza lasu, w którym znajduje się włos, ale wskazuje na naturalne zgrupowanie). Wygląda na to, że rzymska akulturacja pracowała ciężko, aby ludzie zapomnieli o dobrych urządach vates. Zaczynam wątpić, że byli kapłanami, ponieważ byli także lekarzami. Byli raczej zbieraczami wszystkiego, co należało robić w grupach, a medycyna była jedną z najważniejszych rzeczy w tamtych czasach, co czyniło ich kimś w rodzaju lekarzy społeczeństwa. Znaleziono grobowiec Uãtisa, zawiera on rodzaj starożytnego dzwonu, co potwierdza fakt, że w etymologii różnych spotkań odnajdujemy ten termin, dzwonek służył do wzywania ludzi do kręgu. Ucuetin. Przeciwnie, Goben wykuwał narzędzia rolnicze, znane jako narzędzia fizyczne, inny bóg wykuwał narzędzia wewnętrzne, nazywał się UCUETIN, bóg odlewów. To właśnie w Alésia miał swój kult, również bardzo skoncentrowany na medycynie, o Ucuetinie mówiono, że ma moc wzmacniania ciała. Ponadto z jego produkcji pochodzi szereg pięknie odlanych statuetek z brązu. Był bogiem gościnności i surrealistycznych efektów rzeźbiarskich. Gdzie indziej w Galii nazywano go również Uecticios, Égedius i Ucuetis. Uwaga: nadano mu różne, bardzo bliskie imiona, ale wydaje się, że był on poświęcony handlowi wypraskami i medycyną wewnętrzną. Jest bogiem czcionek, solidności i najwyraźniej dobrego zachowania reguł. Uenitia. W plemionach były oddzielne grupy, wśród druidów wróżbici należeli do grup vatów, wśród druidek ci, którzy byli odpowiedzialni za nauki wróżbiarskie, należeli do grup Venitia, księżniczki, córki królów tego miejsca ... nie powinni się zepsuć mieszając się z masą ludową i pozostać dziewicami. Związana w swoim kulcie z Onuavą, Venitia stworzyła znaki losu dzięki mocom wód. Mówiono, że jest kapłanką wiosny, która przynosi światło i upał lata. Prowadzi działania w kierunku przyszłości. Uwaga: faktycznie wygląda na to, że samce istnieją w części żeńskiej pod nazwą Vénitia, gdzie Uenitia. I że były córkami szefów kuchni. Uoretia. Ludzie podróżowali po Galii, jak wszędzie, zbudowano wspaniałe drogi, mniejsze również prowadziły swoje sznurowadła przez mniej lub bardziej zamieszkane regiony. A potem zdarzały się wypadki w podróży, kiedy niektórzy podróżnicy odważyli się trochę przypadkowo. W tym czasie pojawiła się biała dama, miała na imię Uoretia, pomocniczka. Mówiono, że ta wróżka mieszka w dzikich miejscach, poza murami i że spędza czas pomagając podróżnikom w niebezpieczeństwie. Sama jego obecność wskazywała na niebezpieczne miejsce, na które należy uważać. Ten posłaniec wytyczył dzikie miejsca, granicę, której nie można przekroczyć. Mówi się również, że była człowiekiem i wstąpiła do wyższego świata, ponieważ od czasu do czasu powraca. Była córką wodza i boskim zasobem, któremu bogowie dali życie wieczne. Uwaga: imieniem słynnej mitycznej białej damy, która ostrzega podróżnych przed wypadkiem, była Uoretia. Wskazuje na konieczność powrotu do schroniska. Do porównania z Ueledą. Uerkalai. Ogmios uczył ludzi, co jest słuszne, co dobre, a co powinno pozostać w ich pamięci. W nocy rozpaliliśmy wielki ogień na polanachTo tutaj żołnierze nauczyli się zachowywać jak wojownicy. Najpierw przed jakimkolwiek treningiem podzielił grupy na dwie części. Każdy mając przed sobą osobę siedzącą ze skrzyżowanymi nogami, jak pokazano na starożytnych rzeźbach, słuchali prawa żołnierzy. Ich uszy były przykute do słów boga wiedzy. „Życie to walka” - powtarzali. „Szanuj swoich wrogów”, „Spójrz mu w twarz”, „Utrzymaj mocno swoją pozycję”, "Nigdy się nie wycofuj", „Daj jej strach, bo inaczej cię zabije”, „Użyj jego przemocy, aby upaść”, „Nie daj się zabrać furii”, „Narzuć mu swoją sprawiedliwość, a będziesz jego panem”, "Nie ma wytchnienia dla tego, który wciąż trzyma swoją broń", Tak powiedział Ogmios, ustanawiając prawo Uerkalai. Dlatego nazywano go „starym lwem” i „Herkulesem”. Uwaga: nie mogłem popełnić w tym przypadku wielu błędów. Galowie byli nieustraszonymi i nieugiętymi wojownikami. Uimbori. Przez cały czas toczyły się walki i wojny, był to sposób, w jaki wczoraj, podobnie jak dziś, bogowie wybierali tych, którzy mają żyć i umrzeć, gdzie muszą to zrobić. Myślę, że to ten o imieniu Artios odziedziczył tarczę Uimboriego. Artios był wojownikiem, jak wszyscy ludzie galijscy, ale kiedy osiągnął pewien wiek, zastanawiał się, dlaczego było tak wiele bitew. Czasami z błahych powodów, prawie bez powodu. Poszedł sam do Zakazanego Lasu i wszedł na Polanę Bogów. Pośrodku gigantyczne drzewo królowało na otaczającym dziedzińcu. Artios wystąpił naprzód, gdy zasłonił go cień olbrzyma, jego oczy przyzwyczaiły się do półmroku i zobaczył, że w dziupli drzewa czeka na niego bardzo duży dzik. Teutates wiedział z góry, kim jest ten człowiek, obserwował go w wielu bitwach. Znał jej odwagę i waleczność, a także jej zuchwałość. „Zamknij się człowieku, ludzie nie powinni rozmawiać z bogami na ziemi, wiem, dlaczego tu jesteś, i wiem, że synowie niedźwiedzia nie boją się niczego”. Wrócił po kilku chwilach obserwacji spokoju człowieka: - Nie rozumiesz, że tylko ci, którzy będą przydatni w przyszłości twoich plemion, muszą przetrwać próby! Znam was lekkomyślnych Artiosach, ale wiem też, że będziecie mogli zginąć w walce bez zapewnienia swoich potomków. To jest to, co Nie pozwolę, więc moja sprawiedliwość musi minąć. Posłuchaj mnie! Kiedy będziesz miał nieco ponad trzydzieści lat, natkniesz się na śmiercionośne pola. I to będzie dobre, ponieważ sam dużo zabiłeś. Ale ponieważ jesteś jednym z tych, którzy muszą pozostać tacy sami, postanowiłem, że wrócisz z martwych. Tarcza, którą widzisz na ziemi, jest moja, to Uimbori. Skutecznie ochroni Cię nawet w ciemnym przejściu. Przekroczysz czarny świat i odrodzisz się w całości dzięki Uimbori. Niech twój los stanie się tak, jak powiedziałem! " Artios, który nie mógł mówić ani poruszać się przed świętym dzikiem, przejął tarczę Teutatów. Po powrocie do swojego plemienia nie pamiętał, co wydarzyło się w głębi lasu. Posiadał teraz dużą czarno-zieloną tarczę. Kiedy wrócił do walki, tarcza chroniła go przez długi czas, aż osiągnął wiek ponad trzydziestu lat. Potem został zabity, bo taki był jego los. Ludzie uhonorowali tego, który tak ciężko walczył w obronie plemienia, został pochowany wraz z Uimborami. Tarcza nadal chroniła człowieka w świecie umarłych. Mówią, że były król nie może naprawdę umrzeć i pewnego dnia powróci. Tak mówi mit Artiosa i Uimbori. Był inny wódz, którego później niesiono, stojąc na tarczy bogów, myślę, że pamiętam, że to był Brennos. Uwaga: Z małej rzeźby przedstawiającej nagich Teutatów i świętą tarczę samego plemienia, a także znaleziska archeologicznego, w którym w jednym grobowcu na setki znaleźliśmy szczątki mężczyzny pokrytego samą wielką tarczą. Etymologicznie odpowiada, substancja archeologiczna umożliwia dokonanie połączenia. Uxouna. Oczywiście plemiona odwiedzały się nawzajem, drogi wytyczono podążając za najjaśniejszymi gwiazdami. Jeden z nich dołączył do Burdigala w Lutèce przez terytoria Lémovice, na skraju ziem Turonów, a następnie wioski położone najczęściej nad brzegami rzek, w których zamieszkiwały nimfy. W ten sposób wymiana i handel wymienny stały się formą kultury. Na tej słynnej i wspaniałej drodze urządziliśmy miejsce kultu bogini Ouxony. W Argentomarus, mieście ze srebrnymi refleksami. Ouxona oferowała sławę, czystość i zdrowie, jej wody pochodziły bezpośrednio ze strumieni deszczowych. Jego kamień zwany "Oxa", ten genialny, jest niebieskawym łupkiem amfibolicznym ze srebrzystymi refleksami. Ona deznak najwyższej jakości. Przechodzący tam kupcy nazywali go „kamieniem bogactwa” i był on przedmiotem małego świętego rytuału polegającego na zwilżaniu kamienia, aby uświetnić go odbiciem nieba. Oxouna the Pure uczynił różnice i wzbudził zaufanie. Kupcy często zatrzymywali się przy jego fontannie, aby oddać cześć. Uwaga: niebieskie kamienie z mokrymi i gładkimi refleksami były bardzo święte przynajmniej od czasu zainstalowania Stonehenge, do którego ludzie przybyli już 4500 lat temu, aby szukać małych kawałków niebieskawych kamieni. Wydaje mi się, że ten mit Oxouny, zwany także Uxoną, przeszedł długą drogę w przeszłości. Vascos. Pracowaliśmy i zawsze chcieliśmy zrobić trochę więcej, trochę lepiej z Galami, naprawdę było to pragnienie ulepszenia codziennego życia. Słyszałem o bogu pirenejskich przylądków zwanym Vascos, gdzie Iacos zgodnie z akcentem ludu. Był bogiem szczytów, na które się chciało się wspinać, ścieżek jakości. Jego zwierzęciem, bo był bogiem świata średniego, była pszczoła. I tak, wygląda na to, że pszczoła po galijsku miała męskie imię. Pojawił się wiosną, w dużych oddziałach i prowadził swoje najazdy, Uaxti na wrzosowiskach, faktycznie pokazał najlepszy sposób przelotu nad górskimi pułapkami. Vascos był przewodnikiem, tym, który prowadzi drogami wysokiej jakości, a jego miód był najlepszy ze wszystkich. Nazywano go „grubym”, bogiem tłustych spacerów. Uwaga: język primo ma sens: „pragnienie ścieżki jakości”. Rzeczywiście był bogiem górskich ścieżek. Pszczoła często pokazuje, gdzie są najlepsi luminarze. W języku francuskim słowo „lepki” wydaje mi się dość bliskie. Vasso: Podróżujący ptak znał całą ziemię i zdobył dużą wiedzę. Vassio: jeden z wielkich przodków, który znał starą ziemię, stary świat. Vassocaletos: powierny bóg znał słowa królów i rytm wodzów. Vatulae Mattres: matki bogactwa i tajemnic kultu Uatic. (Des Uates). Vediantae Mattres: Byli tkaczkami młodzieży żeńskiej, przygotowującymi i wychowawczyniami. Vellaunus: książę jasności, następca wyznaczony przez wszystkich, prawdziwy następca tronu. Veïca Moricela: Była magikiem marynarzy i czarownicą zarośli, desek statków. Nazywano ją także złodziejką podróży, ponurą, mroczną mgłą. Verascinios: jeden z wielkich starożytnych, którzy znali nieskończoność czasu i liczne trzciny wielkiego bagna stworzenia. Verbeïa: Stare źródło bursztynu świeciło w nocy, była to najstarsza gwiazda na nocnym niebie. Vernostonnios: opowiadał o wielkim poecie, umiał odczytywać linie liści, mieszkał w starym dębie ostrokrzewu, który przemierza niebo z gałęzi. Rozprzestrzenił swoje piękne słowa po całym świecie, aby wyleczyć jego dolegliwości. Wieczne. Verotutis: Bóg uznania prawdziwych kochających i opiekuńczych plemion galijskich, hojnych dla swoich ludzi. Vesunna: kapłanka, która chętnie służyła Królowi Trefl. Przybrała postać ptaka, aby urzeczywistnić swoje znaki. Vicinnos: Był zaskakującym podróżnikiem, niezwyciężonym posłańcem przyszłości. Ten, który ukończył świat. Vibes: The Amber Vendor zapewnił klanom stabilność. Mówi się, że żar pod popiołem rozjaśniał, żeby ogrzać dom. Viducios: Kustosz, o którym mowa, był urzędnikiem pobierającym podatki od zboża. Miał niezawodny haczyk, który wziął swoją należność z tego miejsca, skąd nie mogliśmy dostać wozów, nie można było wydostać się z tym tak bardzo, że jego ziemia była zakochana. Vincius: Tam, gdzie Findios, dwudziesty zdobywca, został wezwany, ponieważ ciągle wracał, aby odzyskać ziemie, które miały zostać najechane. Dla tego boga najeżdżanie wciąż na nowo tych samych ziem, powracających co roku w świetle lata, było manią. Vindonnios: Ten, który nigdy się nie mylił, powiedział jeden, był genialnym wróżbitą kultu światła. Zapytał, znał i za każdym razem robił dobry znak i dobre łowienie. Niezawodny. Vinotonus: Bóstwo oficerów, to on rozkazał żołnierzom. Rozpowszechnił informacje o klanie. Vintios: Stary prorok, rozpoznawalny wśród tysięcy innych, był bardzo starym Uatesem. To starzy Uatis byli prawdziwymi strażnikami władzy religijnej. Viridios: Gdzie Ueridios, bogowie iskier, blasków i hojnych odłamków metalu. Był jednym z nocnych jeźdźców, niebiańskim strażnikiem. Virotutis: Prawdziwy naród wybrany kręcił się wokół drzewa nieba, nazywano go wielką rzeką ludzi, którzy się rozpoznają. Visontos: Uległy cień Króla Trefl zawsze był przy nim, aby mu służyć. Vitucadros: Wróżbita ustanawiająca prawa świętej wierzby była czystym człowiekiempiękno duszy. Jego psalmy były wersetami. Visucius: Bóg personifikacji, włączył ciała żywych istot, aby wyrazić siebie. Mimo wszystko nazywano go wyjątkowym, ponieważ jego różne wyglądy nikogo nie oszukały. Bóg jasności. Verocus: Ten bóg chłopski był wcielony w postaci licznych żołnierzy idących na wojnę, utworzył na drogach wielką rzekę, a jego rogi nazywano widłami. Vosagos: To był jeden z pseudonimów króla trefl, boga Wogezów i jednego z trzech Galów. Viviana: Bardzo stara galijska nazwa wróżki Viviany, klanu kobiety i wody, była jedną z królowych rydwanu, to znaczy posiadała jedną z konstelacji nieba. Prawie w środku gwiezdnej kopuły. Varda vercusta: bogini trzech królestw księżyca. Najwyższy sędzia czasu z lśniącymi włosami. Boskość z dwoma ramionami, widłami, która wybiera, w którą stronę pójdą dusze. Vagodonnaego: Ciemny lód jednej chwili, zamarznięta rzeka. Veraudunus: Dunus, fort będący głównym miejscem kultury, szlachty, wiedzy medycznej. Zgłoś się z końmi i oznakowanymi drogami. Jest centralnym bogiem unowocześniającej ówczesnej wiedzy. Veleda. Skrzydlaty hełm Galów był ozdobiony dwoma skrzydłami skowronka po bokach, był to znak latającego ducha, znaku podróżników. Bogini Ueleda była córką Alamahé, przybranej bogini. Na początku roku zniknęła z gniazda, aby zobaczyć wielkość ziemi i gór, wyjechała na kilka miesięcy, a galijscy podróżnicy donosili, że widzieli ją po drugiej stronie świata, tysiące kilometrów dalej. Mówiono, że jego pałac został zbudowany przez bogów na klifach górujących nad ziemiami ludzi. Nazywa się go „pałacem straży”, ponieważ wydaje się, że jest jedynym, który nie może zmieniać miejsc. Każdego roku Ueleda wraca do domu w postaci skowronka, bogini podróżników. Uwaga: prawdziwe imię: Ueleda, (Véléda), prorokini nosiła to imię później. Élania, Éliane to odtworzone słowo to bogini Ueleda, Alouette Alauda to bogini podróżników, może była nimfą określonego plemienia, ale wydaje się, że znały ją wszystkie plemiona galijskie. Nazywany również „Alant-deuia”. Daje mu to aktywność namiętną, wspomnieniową. Galowie mieli dwa życia, pierwsze miało miejsce w domu, a drugie należało do Alantii, zdarzyło się to podczas podróży, na drogach lub w ich drugich domach. Ale rzeczywiście istniało galijskie wyrażenie, które dotyczyło pierwszego i drugiego życia. To imię Alant-deuia, alauda, a wreszcie Elania znajduje się we francuskim „Aline, Hélène lub Élodie”, które również ma związek z podróżami. Wiwerna. Nikt nie pamięta, kiedy przyjechała, po prostu wiemy, że przychodzi do nas z głębi otchłani, w której przykuty ją Ogmios. Wiemy dlaczego, stary lew zawsze był jedynym, który był niewrażliwy na moc Wiwerny. Ci, którzy to widzieli i cudem uniknęli śmierci, opowiadali przerażające historie o ohydnym wężu, który nosił dziwny rubin pośrodku czoła. Jeden z ocalałych opowiedział to po powrocie do wioski: „Szedłem na ryby w rzece i oczywiście jak zwykle zasnąłem u stóp dużej wierzby. Dopiero wieczorem obudził mnie chłód otoczenia, zdrętwiały, ledwo się ruszałem, gdy usłyszałem gwizdek. To zmroziło moją krew. Byliśmy między psem a wilkiem, noc szybko się zbliżała. Ale to gwizdanie było dla mnie utalentowane, nigdy nie słyszałem takiego i nigdy tego nie zapomnę! Byłem ukryty w cieniu drzewa i nikt nie mógł mnie zobaczyć. Ale ja! Widziałem to! Naga i piękna młoda kobieta kąpała się w rzece, pływała leniwie i kołysząc się w tę iz powrotem kilka metrów ode mnie. Mógłby mnie oczarować, ale zapewniam cię, że jego gwizdy pozbawiłyby chęci przejścia do całej armii dzielnych żołnierzy! A potem ... było coś, co przeraziło mnie jeszcze bardziej. W rzece dookoła było bardzo dużo węży, nigdy nie widziałem tylu i oczywiście pięknych rozmiarów! Setki gadów wszystkich ras wirowało, mieszając się z pieśnią wiwerny. Po chwili, nie wiem ile, przeszła na brzeg, po drugiej stronie strumienia. Kiedy wyszła z wody, zobaczyłem, że cała jej dolna część ciała jest inna, stwór nie ma nóg, a te zostały zastąpione ciałem dużego gada… co za strach! Tutaj się poruszałem, ale poruszając się trochę, zmiażdżyłem wysuszone gałęzie i hałasowało. Szybkim ruchem głowy zwróciła na mnie wzrok, a jej oczy zwróciły się ku mniespotkałem moje. Na wszystkich bogów! Co za piękność! Na środku jego czoła miał kamień czerwony jak rubin i nagle zapragnąłem. Chciałem ukraść mu jego klejnot! Tylko voila, węże właśnie zwróciły się do mnie, a niektóre rzucały się do wody w moim kierunku. Więc wyszedłem bez proszenia o odpoczynek, przysięgam ci, że nigdy żaden mężczyzna nie biegł tak szybko jak ja w tej chwili. Słyszałem gwizdy, wciąż straszne za moimi plecami, wydawała im rozkazy ... Myślałem, że umrę na miejscu! A potem wróciłem do wioski, szelest towarzyszył mi przez długi czas, ale im uciekłem. " Tak powiedział ten człowiek. I oczywiście nikt w to nie wierzył, ludzie mówili, że miał koszmar. Dopiero następnego dnia uzbrojeni wojownicy poszli sprawdzić, czy na brzegu rzeki nie ma potwora… i nic, nic nie znaleźli… oprócz śladów węża, odcisków w błocie na dwóch brzegach , setki. Po ich powrocie jeden z żołnierzy nosił wymizerowane i gorączkowe powietrze, poświadczył na swoją cześć, że jeden ze śladów pozostawionych w mułu był rzeczywiście wężem ... ogromny, przynajmniej tak duży jak człowiek, z pewnością większy . Była tam wiwerna jedząca ludzi. Nie wiemy, dlaczego od tego czasu wieśniak, który widział jaszczura, bardzo się zmienił, zwykle taki szczęśliwy, pokazał wszystkim mroczną i wycofaną postać. Każdego dnia w nocy wracał tam, gdzie przywracały go wspomnienia, jakby chciał ją znowu zobaczyć. Jakby za nią tęsknił, bardzo się postarzał w krótkim czasie ... Uwaga: wiwerna to wróżka, która ma swoje zalety i wady, Merlin był ofiarą. Nazywa się go także: „wielka rybaczka”. Xacãnos. Było wielu bogów i bogiń, każdy miał swoje miejsce we wszechświecie. Na brzegach niektórych rzek, stawów i stawów żył wodny geniusz o imieniu Xacãnus. Spełnił pewne życzenia, ale przede wszystkim wniósł troskę i dobrego ducha dla chorych. Geniusz żył w silnych skupiskach trzcin. Niektóre plemiona go czciły. Jego nasiona odżywiały klany, jego taniec i pieśń rodziły słodkie sny, a liście były używane do leczenia oddechów i zatruć. Z łodygi wyciągnięto flety i napełniono cudem, z jego soku przyrządzano smakowite, słodkie przysmaki, a dodatkowo, aby dodać mu naturalną ekstrawagancję, zrobiliśmy miotły z łodygami i miotełkami z piór. Xacãnos był posłańcem bogów, był geniuszem trzcin. Nb: Znalazłem jego ślad nawet bardzo daleko od terytoriów Galii. Xacãnos był geniuszem wód, którego ucieleśnieniem były trzciny, roślina bardzo ceniona przez Galów. Przyniósł szczęście i spokój, był posłańcem. „Cãnos” jest przekazywane po francusku jak „laska”. Xuban Xuban był bóstwem przyciągania, w pewnym sensie flirtu. Żył na wspaniałych horyzontach i można go spotkać w wielu miejscach w Galii, pod mniej lub bardziej rozwiniętymi nazwami. Nazywano go nieustraszonym, jego pierwsza cecha została przeniesiona do świata fizycznego. Świeżość dały mu toczące się wody. Mówiono też, że ma łaskę roślin. Był bogiem wyboru i bogactwa. Uwaga: podobno miałby związek z rybą i wdziękiem kobiecych bioder, jest bogiem demonstracji. Jewuria. Wśród wszystkich historii, które udało mi się prześledzić, jest jedna, która mówi o Eburosie, boskim dziku. Teutates postanowił pomóc człowiekowi, pożyczając mu runo Eburia. Był łowcą potworów, który musiał polować na Gargos, gigantyczne stworzenie, które straszyło zwierzęta i ludzi dla własnej przyjemności. Wojownik, o którym mowa, ubrał się w Eburię, zanim wyruszył do lasu, aby zabić potwora. Ta szata pozwoliła mu stać się niewidzialnym, ponieważ należał całkowicie do lasu, z którym się połączył. Mówiono, że przez to runo nic nie może go przeniknąć oprócz światła słonecznego. Kolce, miecze i inne pazury nie mogły go przeciąć. Uwaga: „Éburo” to termin określający nieprzenikniony runo, które niektóre plemiona nosiły podczas bitew. Na pewno skóra dzika. Został pomylony z wysepką Ovios ze względu na splątane liście, które również są nieprzeniknione. Nadal znajdujemy to imię w formach takich jak „yèvre”, „Yvrande” lub starsze „yevuria”, „Éburia”. Termin „Gargos” występuje we francuskim „gargouille”, gdzie „Gargantua”.