Poland mythology

 

 

 

Trwają badania nad mitologią galijską ………
artysta rzutuje się poprzez myśl, by odtworzyć stare historie galijskiej mitologii.
Te zrekonstruowane uzdy pozwalają nam dokładnie wymyślać historie naszych przodków dzięki przekonującym, historycznie udowodnionym elementom.
Możesz nawet popracować nad tym, pomagając nam to wszystko połączyć.




Panteon galijski.
Byłem w stanie zgrupować skuteczny panteon kultu galijskiego dzięki podpowiedzi:
Wszyscy galijscy bogowie rzeczywiście mają profesjonalne uznanie.
Wszystkie z nich stanowiły część kuli jemioły.
Myślę również, że każdy druid odpowiedzialny za przypisanie takiej lub takiej boskości musiał opracować narzędzia i zastosowania tych transakcji odpowiednio do swojego środowiska.

Poniższa lista uczy, jak nauczyć się zarządzać stanem, plemieniem.

Kernunos: wspólny duch
Lugus: kreatywność
Donna: pamięć
Les Mattres: terytorium
Épona: hodowla koni-macierzyństwo
Belenos: medycyna-współczucie
Ésus: budowniczowie (drewno), szokujące. Zgłaszanie się na ochotnika.
Borvos: kształtowanie ceramiki
Smertullos: rolnictwo-gospodarka
Bélisama: draperia (dziewica z igłami), piękno
Ogmios: elokwencja nauczania
Teutates: sprawiedliwość (skóra), decyzja
Taranis (Thor, młot): błyskawica, odporność na metale.
Moritasgus: kopalnie
Andartae: nauka broni
Damona: produkty mleczne
Sylvanos: wierność rzeźbie
Brigania: ochrona obrony
Boduo-Catuo: zwiadowcy obrony
Grannos: foresight
Sequana: rygor

...... itd ...

Zauważysz, że cytowana w bitwach triada Teutates-Esus-Taranis odpowiada rzemieślnictwu skóry, metali i drewna, które były używane do wytwarzania broni, a także odporności, wstrząsu i decyzji.

Uwaga: dla ludzi, którzy wciąż wątpią w istnienie galijskiego panteonu, powiedziałbym, że jeśli istnieje kalendarz wspólny dla kilku plemion, istnieją datowane święta, które odpowiadają kilku bóstwom.
I ci sami bogowie są częścią tego samego panteonu, tak jest we wszystkich cywilizacjach.

Uwaga: zgodnie z najnowszymi odkryciami Niorta (3 posągi bogiń, Sprawy) wydaje się, że Epona była jedną z trzech Spraw.

na początku,


To było dawno temu, naprawdę dawno temu.
Na początku historii ludzkości ten nieformalny potencjał natury istoty, która porusza się w esencjach, zobowiązuje do ewolucji życia. Najpierw można powiedzieć, że ziarno spadło z gwiaździstego nieba i zatonąło głęboko w błocie początków, to upadek Liasa.
Narodziło się drzewo, które musiało zostać zrobione nieco później. Następnie z tego drzewa narodził się duch, który rozprzestrzenił się i dał początek wszystkim gatunkom życia na ziemi.
Czy to bóg? Nie mogłem powiedzieć, ale jednak wszyscy żywi nosili w sobie część wielkiego ducha. Niosą dziś te same zasady.
Dzieci wielkich dzieci wielkiej istoty otworzyły szeroko oczy, aby skorzystać z grzywy, która karmiła każdego z nich, a hominid zapomniał, skąd pochodził, dziwnie dlatego, że w końcu to dlatego, że sam sobie stworzył, że człowiek, zbyt zepsute stworzenie, zaczął pożerać świat, którego teraz nie doceniał.
Pierwotny duch istniał zawsze i ze swoimi niewdzięcznymi dziećmi postanowił zrobić coś lepszego, tak, znacznie lepszego. Musieliśmy ich edukować, okazywać szacunek, wyznaczać im miejsce u ich boku.
Drzewo nie mówiło ludzkim językiem, więc zamiast próbować ich przekonać, pokazał im sto ścieżek, z których tylko jedna pozwalała dotrzeć do boskiego ducha.
Ludzkie życie się rozmnaża, ale w okropnościach i turpitudach zadawanych im przez życie fizyczne.
Niewielu przybyło do boskiego ducha, bardzo niewielu.
Ci nieliczni wykuli las myśli bogów.
To ich historia postaram się wam opowiedzieć.



Abaginus.
Lugus zstąpił z niebios przez góry bogini Pyrenn, pochylając się nad krawędzią szalejącego potoku, widział, jak czysta jest woda. To tutaj narodziły się ABaginos, zwane także Baginus, przejrzystość. Działo się to na terytorium Bigerriones. Był geniuszem siły.
Ten ostatni ślubował kult z silną klarownością, a jego wody dawały żywym chłopom prawdziwą magiczną miksturę. Ich wygląd był krystalicznie czysty, podobnie jak ich skóra, ze słynną iskrą pośrodku. To magiczne i odurzające źródło sprawiło, że posuwali się naprzód w każdą pogodę na twardych zboczach Pirenejów. Byli to „ci, którzy dużo się ruszają”.
Ciągle chwalili się, że są najtrwalsi i biegli przez klify, aby dowiedzieć się, kto przyjedzie najszybciej na szczyt, który jest najostrzejszy. Tam właśnie znaleziono kamień pewności Baginusa, kwarc zwany „Abagi”, przezroczystość.
Wiemy, że geniusz zasadził szczególne drzewo, które dało owoce żywości i innych zastosowań leczniczych, buk wysokości, zwany także „Fagusem” szczytem.
Wiemy również, że chronił Galię przy kilku cudownych okazjach. Wiesz ... Gallia, ta, którą Grecy nazywali Gają.





Nb: Okazuje się, że termin ten jest w trakcie ożywionych dyskusji na temat tak zwanych początków indoeuropejskich. Obsługiwane przez ludzi, którzy przyszli

 

 

5000/5000

 

 

od wschodu. Biblijne plemię, które poważnie zaczyna mnie „ganiać” po fasolce, by mówić grzecznie. Nazywam ich „plemieniem synów zebry”.
Z precyzją mogę powiedzieć, że „Bagus” buk jest również „Fagus”. Skąd pochodzi słowo dobrze znane twórcom pokoju: „Pagus”, kraj. Oznacza on przezroczystość miejsca, w którym okrąg, a nie jego otoczenie jak w przypadku innych.
Uwaga 2: zbliżenie między bukiem a krajem (1. królestwo) sprawia, że zastanawiam się, czy skoro dąb jest drzewem druidów (2. królestwo), istnieją dwa inne drzewa, które definiują Albios (3. królestwo) oraz andernad, jesion i wierzba to pozostałe dwa najważniejsze drzewa. ?????
Abosïne.
Był człowiek o imieniu Abosïne, był wykształcony przez Druidów, gdy był jeszcze dzieckiem.
Później, jako nastolatek, używał złej magii. Zamiast obcować z wszechświatem nocnych gwiazd, odważył się spojrzeć słońcu w twarz. Było to zabronione, ponieważ mówili, że stamtąd odradzają się piekielne namiętności. Był oszołomiony i zapomniał o swoich naukach.
Kiedy słońce zatopiło jego umysł, to w jego sercu zbytnio się ogrzało. Odtąd Abosïne stał się chełpliwy, agresywny, nie szanował nikogo, kto nie byłby mu posłuszny z własnej woli lub na siłę. Bogowie byli oburzeni i wysłali stworzenie zwane Orgetorix, aby powstrzymać ludzką niesławę.
Wichrzyciel krzyczał głośno, że jest silniejszy niż wszyscy inni, i pewnego dnia spotkał stworzenie nad rzeką.
Chciał spojrzeć słońcu w twarz, aby czerpać inspirację z jego siły, ale coś mu przeszkodziło. Bezduszny opuścił głowę w stronę odbić rzeki, ale zielony hombre pokrył powierzchnię wody. To był Orgetorix, pół-ryba, pół-roślina. Szaleniec chciał być jeszcze silniejszy od bogów i kilka razy uderzył w wodę żółtej rzeki. W jego duszy świeci słońce, to było świętokradztwo. Abosïne był zagubiony i przez to stracił całą swoją siłę przed własną siłą, młotem zwanym „ordos”. Natychmiast zmienił się w lilię wodną i nie mógł się ruszyć. Zakorzenione w głębinach żywego ducha. Pamiętamy go przez długi czas pod nazwą „wodny kot”, czarny charakter, który niczego nie szanuje. Zło, które wyrządził, musiało zostać uleczone, a ta roślina posłużyła do uśpienia zmysłów.



Uwaga: „Ordos” jest młotem Tanaris, Orgetorix to stworzenie, które określa granice zatracenia.
Adamos.
Długa droga.
Nie pamiętam kiedy to się zaczęło
Kiedy odchodziłam, byłam młoda, dlaczego właściwie poszedłem? .... Nadal nie wiem.
Coś mnie prowadziło, coś dziwnego dla mnie.
Byłem na początku wyprawy i nie wiedziałem o tym. Poszukiwanie, które trwało tysiąc lat.
Szedłem przez długi czas, natknąłem się na odwiedzane przeze mnie światy, podróż miała dla mnie wiele niespodzianek, niektóre były na początku dobre, ..... aż doszedłem do świata przeklętych, królestwa płonącego Anderos , ponieważ byłem o wiele za daleko, poza światłością świata. To była trudna droga, bezwzględne prześladowanie, wszędzie Dusios wystawiało mnie na próbę, wszędzie, na każdym kroku, cierpienie! Cierpienie ciała, cierpienie duszy, cierpienie nie do zniesienia.
Piekielne stworzenia mnie szukały i musiałem się ukryć, aby nie zostawić za sobą śladów, aby przeżyć, niebezpieczeństwo było wszędzie.
Kiedy spałem, spałem jak trup, a straszne, plugawe bestie skakały dziko na moją twarz, aby mnie obudzić, bałem się o oczy, a otaczające mnie mury trzymały mnie w ślepocie. Kiedy się obudziłem, żyłem jak nieumarły ... ale czy wciąż żyłem?
Nie wiem, jaka siła pozwalała mi się czasem poruszać, ponieważ mimo wszystko szedłem naprzód, beznadziejnie, a zatem przemierzyłem miejsca i całe zdewastowane regiony ... na dnie najgorszych otchłani musiałem walczyć o wspinanie się na szczyty które doprowadziły mnie z powrotem do otchłani.
Wszędzie, gdzie mi przeszkadzali, musiałem omijać wszystkie przeszkody, za jedną z nich zawsze ukrywałem kilka innych ... okropną mękę.
Nie wiedziałem nawet, kim się stałem, kim byłem, nawet nie wiedziałem, gdzie przybyłem lub dokąd poszedłem wcześniej ..... gdybym tam był ... to długo droga.
Przez te wszystkie stulecia nauczyłem się tylko jednej rzeczy ... przyzwyczajasz się do miejsca, w którym przestajesz myśleć, ale i tak musisz iść drogą .... i byłem tam.

Aż któregoś dnia zobaczyłem światło.
Przede wszystkim nie mogłem już biec, ale zbliżałem się do jakiegoś nieznanego mi świata.
Było zimno, przenika mnie przenikliwy wiatr. Wiedziałem tylko wtedy, że opuściłem Anderos, wokół panował spokój.
To, co zobaczyłem pośrodku światła, a potem pomieszało mnie, gigantyczna istota spała, siedząc na środku polany pokrytej szmaragdami. Był ogromny, jego głowa sięgała chmur!
Co powiedziałem?
Chmury były jej włosami.

Z pewnością był bogiem.
Mijały dni, a ja patrzyłem na boga, w nocy miał na głowie gwiazdy, w dzień ledwie się ruszał, był ciężki i krzepki.
Nie wiem ile t

 

 

 

 

5000/5000

 

 

ime spędziłem na oglądaniu tego, być może miesiące. Potem powoli otwierał oczy i niebo stało się zielone. Miał setki oczu, tysiące. Wszędzie wokół mnie i nade mną.
Próbowałem spojrzeć mu w twarz, ale było to niemożliwe, a on patrzył na mnie zewsząd.

Rozległo się ogromne trzask, bóg przemówił i powiedział:
witaj Adamos, wróciłeś do domu ... biały jeleń.
Z naszych prób pochodzi zbawienie,
Podróż do Anderos popycha nas do boskiej kreatywności.
Taniec pór roku prowadzi nas do odnowy i poprawy.
Nadal masz wiele do zrobienia.

Wtedy poczułem, że na mojej głowie rosną jakieś gałęzie, jak boska istota, która stała przede mną.

Adiantos.

Był półbóg o imieniu Adiantos, był bogiem światła, który bardzo się bawił, aby zadziwiać nieruchliwych ludzi. Początkowo był prostym człowiekiem, ale pewnego dnia Lugus dał mu pierścień o wyjątkowych mocach. To świeci we wszystkich okolicznościach i naśladuje rzeczy pasji, dając im jeszcze więcej siły. Ten pierścień miał nazwę: Adiantunnes. Ten, który zawiera magię gorliwości. Stał się wielkim szefem kuchni, bardzo znanym, po prostu oszałamiając ludzi. Nikt nie wiedział, że jego moc rezydowała w pierścieniu, od czasu do czasu widzieliśmy, jak wali w pierścień, pocierając go tak, że jego jasność przyciąga wzrok.
Muzyka przyszła im do głowy, zabierając ich w stałym tempie, które kazało im wykonywać różne dzieła. To nagłe poruszenie sprawiło, że zazdrościli, zdradzili swoją dumę, a potem oddali się w służbę Adiantosowi.




Uwaga: w języku primo, „Adi”: wewnętrzna myśl, „Ana”: płeć, Atu: szef kuchni.
„Ten, który używa myśli”, gdzie „przywódca monopolizuje myśli”.

Ezus



Ezus był człowiekiem urodzonym pod znakiem ryby. Człowiek, który uwielbiał patrzeć na gwiaździste niebo oceanów niebieskich.
W tym czasie lasy pokrywały terytoria galijskie, a wiele osób mieszkało na polanach.
Ezus był kwestionowany, nie dogadał się z wodzem swojej wioski, ponieważ był zbyt wolny.
Pewnego dnia postanowił opuścić swoje plemię i udał się na własną polanę. Podróż trwała 33 lata i oczyścił ścieżki duszy tak samo, jak ścieżki świętego lasu.
Pewnego dnia przybył na polanę, pośrodku której wyrosło gigantyczne drzewo sięgające gwiazd.
Pomyślał, że to najlepsze miejsce na budowę jego domu, ponieważ w pobliżu było żywe źródło, a ponieważ był drwalem i cieślą, zaczął ścinać drzewo, aby wykorzystać drewno z gałęzi. Pracował długo, a ciosy toporem były uzasadnione latami w lesie. Kiedy olbrzym upadł, człowiek uświadomił sobie, że przeciął drzewo życia wiecznego, ponieważ na jego gałęziach żył ogromny byk, a także trzy żurawie.
Musiał tylko zobaczyć gałęzie i pień, ponieważ szkody zostały wyrządzone, byk dał mu dobrą przyszłość.
Przez wiele lat Ezus znał i przygotowywał kawałki drewna, które pozwoliły mu zbudować bardzo duży dom. Ludzie przybyli z całego świata, aby z nim zamieszkać, plemię powiększyło się na tyle, na ile pozwalał dom, to znaczy w nieskończoność, ponieważ drzewo, z którego pochodziło drewno, nieustannie odpychało i drewna nigdy nie brakowało.
Graal
Ezus pracował nad drewnem i pewnego dnia wpadł na pomysł wycięcia w sercu świętego drzewa. Miał moc napełniania się czystą, czystą wodą, która leczyła rany i choroby. Często lubił kroić i dzięki temu zdobywał wiedzę o cudownych lekarstwach.
Został pierwszym druidem i znał przyszłość tak samo jak przeszłość.
Pod koniec roku graal został skradziony przez bagienną wiedźmę, a Ezos był bezradny.
Donn, szlachetny byk, mówi mu wówczas: „Jesteś dla 1/3 zwierzęcia, dla kolejnego 1/3 jesteś człowiekiem, tylko 1/3 z ciebie stała się boskim drzewem. Aby przetrwać, będziesz trzeba się odrodzić. Odpocznij dwa miesiące. Kontynuuj swoją podróż, przez kolejne dziewięć miesięcy przekroczycie osiem innych boskich królestw wody, odkąd narodziliście się na ryby, a w dziewiątym odrodzicie się.

Ezus wznowił podróż, która przywiodła go tutaj w przeszłości. Wszyscy członkowie jego plemienia kochali go i często zastanawiali się, gdzie on jest.
„Gdzie jest nasz król” - powiedzieli niektórzy.
„On wróci, Ezus wróci” - odparli pozostali.
Wiemy, że dzień po zimowym kryzysie, dziewięć miesięcy po nadejściu wiosny, noworodek był do niego bardzo podobny.

Przetłumaczyliśmy inskrypcje gaulskie dotyczące Esusa.
Jest systematycznie opisywany jako wybawca i uzdrowiciel.
Jego topór pochodzi od drwalów z epoki Galii.
Nie ma nic wspólnego z żądnym krwi bóstwem.

Wcielenie boga byka w świecie środowiska.

Z dużym toporem Esus jest wycinany z drzewa Tarvos-trigaranos, trójgłowego byka, na łące w lesie. Wiemy również, że był dobry w stosunkach z Teutatès i Tanaris, gdy Galowie walczyli. Jest to więc jednostka dobrowolna. Jeśli przyjrzymy się uważnie Tezeuszowi zabijającemu minotaura w jego labiryncie, możemy to zrobić

 

 

 

 

5000/5000

 

 

że Esus przejął władzę nad swoim przeznaczeniem przez ciemny labirynt lasów, wycinając święte drzewo byka lub Galowie przestraszyli się poddać, z obawy przed zagubieniem oraz z powodu zakazu druidów zapuszczania się w głąb lasy, drzewo ciemnego przejścia jest przerażone (być może śmierć); Wówczas byk jest łaskawym Ezusem, oferując mu trzy moce czasu (materace) i właściwy kierunek.

Jest solidnym drwalem, który sprawia, że światło i polany, bez wątpienia budowniczy, domy w Galii zostały zbudowane z drewna.

Tak więc Esus stał się panem przyszłości i swego niekończącego się przeznaczenia, ale jest to przede wszystkim interpretacja mistrzostwa i dobrego zmysłu budowniczego, posuwa się naprzód, łamiąc swoją ścieżkę światła siekierą we właściwym kierunku i przez ciemność . Właśnie dlatego przewodniczył dwóm pozostałym walczącym bogom. Jest to bardzo gaulskie zachowanie, nie istniał strach przed śmiercią, ale dobry osąd sytuacji i kierunek, jaki należy podjąć, przy podejmowaniu decyzji, bardzo mądre, aby odnieść sukces przeciw burzy kontrowersji wroga.

Esus jest tym, który reprezentuje przejście przez ciemność, mistrzem szlachetnego byka, mistrzem życia po śmierci, ale szczególnie tym, który zna właściwy kierunek, by podążać dzięki mocy trzech dźwigów czasu i który pokonuje ciemność pod koniec roku, dzień przesilenia zimowego lub słońce wznawiają swój rozwój, przedłużając dni. W ciemności światło osiąga przewagę. Jest to wolność tworzenia nowości człowieka, który ma dostęp do innej przyszłości.

Mit Ezusa jest poetycką metaforą przekazywania krwi, genów, szlachetny byk prawdopodobnie reprodukuje przyszłość. Czy to mit bliski Zeusowi, który zamienił się w byka i zabrał nimfę na wyspę Minos, aby ją uratować, zastanawiając się nad przyszłością ludu poprzez świętą kobiecość. Tak, przynajmniej częściowo.

Mit minotaura jest także metaforą pokonanej ciemności przez nić ariańską reprezentującą ścieżkę. kobiety są synonimem gaulskich ścieżek życia. Te dwie historie są zbyt ideologicznie podobne, aby nie pochodzić z tej samej żyły.



Aganntobo.
Wszędzie w Galii były bóstwa, wszystkie miały swoje role.
Aganntobo było starożytnym bóstwem należącym do terytorium. To było jak duch przeszłości, którego należało szanować, ducha starożytnych.
Ci bogowie posiadający ziemię oddali sprawiedliwość

tym, którzy o to poprosili. Byli bóstwami rodzinnej osady. Nazywano ich „tymi, którzy dokonują najlepszych wyborów” i najwyraźniej zostali zaproszeni tylko do posiadania terytoriów i nieruchomości, swego rodzaju boga sprawiedliwości dla spadków i nowych terytoriów. Dziś nazwalibyśmy to „bogami notarialnymi i kolonizującymi”.


Uwaga: wydaje się, że są to bóstwa ojcowskie, których ostatecznym celem jest ustanowienie na nowym gruncie lub na gruncie odziedziczonym po starych.
Agedios.
Kiedy ludzie dorastali, nie znaleźli wielu innych istot, z którymi mogliby się porównać. Dzieci przewyższyły rodziców, a rodzice nie mogli zrozumieć tych zmian. Pomyśleliśmy o zaklęciu, rodziny powiedziały, że był stworzeniem w lesie, który zamieszkał w pniu stuletniego drzewa. Rzecz przyszła wcześniej, w jego pamięci śledził wszystkich, którzy go spotkali. Kiedy zbliżyliśmy się do miejsca, o którym mówiliśmy, ktoś zawołał do gościa z pytaniem, co zamierza go przywieźć. Wszyscy uciekali, prawie wszyscy. Większość bała się tego, czego nie wiedziała. I rzecz wyglądała absolutnie nic nie wiadomo.
A potem pewnego razu Allobroge, dziwny lud, Allobroges, wszedł na środek małej polany, którą drzewo uformowało dzięki hombre. I postanowił się zdrzemnąć w tym miejscu tak pełnym spokoju, że nie znał opowieści, które lubiliśmy w tym miejscu opowiadać. Bez strachu i zmartwień położył się na dywanie z suchych liści.
Nazywał się „Cauaros”.

Stopniowo drzemał, dźwięk liści przeszywał jego myśl, gdy nagle potężny głos zaatakował powietrze. To było jak głos starego człowieka, ale znacznie głębszy niż struny głosowe. Wyglądało na to, że wibracje dochodzą zewsząd.

„Co mi przynosisz?”

Cauaros podskoczył i instynktownie odpowiedział szybko: „nic, to moje!”

- „Co mi przynosisz?” Nalegał głos.

- „Czego nie możesz mieć!”, odpowiedział natychmiast nieznajomy.
Potem zdał sobie sprawę, że właśnie rozmawiał z drzewem. Gałąź skrzypiała delikatnie w górnej części.

- „Potrzebuję czegoś innego, co mi przyniesiesz?” Zwiększa masę lasu.

- „co mam, trzymam to, co jest zatem drzewem, które przewyższa wszystko? Nigdy nie słyszałem o waszych magicznych urokach w moim plemieniu”. Odparł małego człowieka.

- „Więc jesteś Allobrogiem! W przeszłości spotkałem już twoich braci i siostry. I oni też nie chcieli mnie przyprowadzić. Skąd więc pochodzą te plemiona, o których nikt nie wie

 

a kto nie wydaje się, że sami je znają? „.

- „Jesteśmy synami odwagi i nic nie jest podzielone na tym starym drzewie”.
„Więc co zrobiłeś dobrze, aby zawsze potrzebować więcej, niż możesz dać,” pomyślał wewnętrznie Cauaros.

- „Słyszałem cię”, grzmiało drzewo.

- „co to za cud?” Zastanawiał się człowiek.
- „Jestem Agedios, najodważniejszy z drzew, najbogatszy i najbardziej kolorowy ze wszystkich. Wiedz, że od najmroczniejszych czasów pamiętam wszystko, co nie należy do logiki tego świata. Aby przetrwać moje korzenie, potrzebuję różnic”.
Obojętność mnie zabija.
Czy ty, cudzoziemiec, zrozumiesz mnie i oddasz mi?


Wtedy człowiek zdał sobie sprawę, że ogromny głos dobiegał z dziury w kształcie trąbki pośrodku odwiecznego pnia.
Drugie lekkie pęknięcie gałęzi dotarło do uszu Cauarosa.

Gałązka opadła lekko na próchnicę z poprzednich liści. Potem, nawiasem mówiąc, wspięła się na jakieś nogi, były w sumie 3 pary, dwoje oczu w kształcie wydatnych pąków spojrzało na nieznajomego.

Ageion.
Ojcowie Aganntobo podali swoje granice ludziom, bóg Ageion zachował granice nieba. W mieście, które dziś nazywamy Agen, czciliśmy strażnika nieba, u podnóża Pirenejów na horyzoncie pokazano miejsce, w którym znajdowała się trasa nieba, od Albios. Bóg był jasnowidzem i dał swoją wizję na ogromne odległości. Tam, pod koniec końca świata ludzi, znajdowała się granica ze światem bogów, światło, które miałoby góry, było ciepłe dla serca i dobre dla duszy. To Ageïon pokazał sposoby zdrowia i przyszłych potomków, w skrócie futurystyczne sposoby. Gdonnios były istotami ograniczonymi przez ich ziemską ludzkość, Ageïon je znał, ale z drugiej strony nie znał żadnych ograniczeń. Nazywano go także „Agann”, gdzie „Ageïon the point, ten, który celuje dobrze.



Uwaga: 100%, Ageïon był bogiem widoków i strażnikiem granic z niebem, bogiem z góry. Wydaje się, że święta góra bogów

był w tym rogu. A może jego świętym sanktuarium był cyrk Gavarnie. Bez wątpienia nazywaliśmy tego boga „igłą” w znaczeniu „celu”.
Iglice kościołów, wszystkie piramidy na całej planecie, to były menhiry, te góry kamieni z nieba: kopie górskiego sanktuarium są wciąż stare. Miejsce, w którym spotykają się więzi między światem ludzi a światem bogów. -10 000 lat.
Jeśli tam pojedziecie, zrozumiecie, co jest i skąd pochodzi kult wód niebieskich. Czystość umysłu.
I ryba Aganna, wola życia, która powstanie, podążając ścieżkami wody. Blask jego łusek, odzwierciedlający myśl o niebie.
Ageïon, Agann, srebrne odbicie księżyca, wszystko to jest związane z kolorami tej ryby i z niebiańskimi wodami. Pstrąg tęczowy.

Albius.
Borvos, bóg gorącego błota stworzenia, przeszedł na środkowy świat, przekształcając się w Moritasgusa. Bóg borsuka starzeje się, podobnie jak wszyscy, którzy zamieszkiwali ziemię, kiedy się uspokoił, jego zmysłowość przeszkadzała mu pod koniec nocy, musiał odtąd iść na świat z góry.
Słońce zaczęło wschodzić, świt rozświetlił świat, to borsuk bóg przekształcił się w tego, co odtąd nazywało się „Albios”, cielesne pragnienie stało się empatią.
Albius widział się każdego ranka, jego zrozumienie ziemskich rzeczy zmusiło go do wybaczenia przeszłych błędów. Mówiono, że jego klify światła były najbardziej wszechstronne, że podtrzymywały niebo. Na jego cześć ludzie nazwali najwyższe gwiazdy na niebie, Albiusa, Oświeconego. Poświęcili mu miejsce na górze bogów, było to Albudones, jasne centrum zrozumienia i empatii.
Na ziemi miejsce to nazwano „Alboduron”, centrum kamiennego kręgu Stonehenge, a także innych kręgów kontynentalnych.
Miejsce, w którym wstaje świt.
Możesz także nazwać Albius: filozofem.


NB: Albius był rzeczywiście świetlistym bogiem zrozumienia. Znów indo-teoria pomyliła to ze słowem: „żyjący”.
Oczywiście francuskie słowo to „l'Aube”.
„Duron” nie oznacza drzwi, oznacza otwarte centrum.

Ana
Na początku świata niewiele się różniło, wszystko było płaskie, bezbarwne i nienazwane. Gallia płakała na tej otwartej równinie, a Ana urodziła się ze łez.
Wilgotność pierwszych westchnień rozjaśniła się we wszystkich kierunkach.
Cała planeta została wkrótce pokryta czymś, co wyglądało teraz jak łzy radości.
Ana spojrzała na świat ze współczuciem, a kolory pocałowały się, potem dotknęła ziemi i nic nie wyszło z kształtów, próbowała je policzyć z radością, ponieważ niektóre wyglądały tak samo i odtąd zaczęliśmy rozumieć coś innego. Tak narodziły się wszystkie żywe stworzenia na ziemi, a także wszystkie, które jeszcze nie żyły. To ta sławna bogini, która nadała swoje imię wszystkim, co istniało, dobre lub złe.
Nazywano ją także: „wielką boginią matką wszystkich rzeczy”, boginią gatunków, która stworzyła wszystkie różnice i sojusze.





NB: Ana jest apierwotna bogini, jedna z najstarszych w naszych mitologicznych wierzeniach. Ona jest rzeczywiście boginią gatunków, dowód etymologiczny jest systematyczny pojawia się prawie każde słowo.

Zaanektowany.

Ludzkość nauczyła się myśleć, pamiętała słowa, ich znaczenie.
W drodze do roku, pierwszego dnia zimy, drzewa straciły liście, a trawy zamarzły w śmiertelnie niebezpiecznym wyglądzie. W tych chwilach człowiek już nie rozumiał, a ludzie oszaleli.
To właśnie na poboczu drogi, w porannych zimnych nastrojach, bogini imieniem Anexiaé wydawała się troszczyć o chore dusze. Widząc jednego z tych zagubionych podróżników, zmieniła się w ciemiężycę, zimowa róża. Kiedy ten się zbliżył, Anexiaé wyszeptała mu do ucha: „Zjedz mnie, zjedz mnie, a podniesiesz głowę. Zjedz mnie, a zobaczysz dalej”, słodkie perfumy przeniknęły chorego ducha, mężczyzna opuścił i połknął część rośliny .
Krzywizna narzucona przez jej ciężar z przeszłości podskoczyła. Zaczął rzucać szaleństwo na środku drogi.
Minęło kilka minut i w końcu wstał, tym razem prosto.
„Ale czym jest ten cud?” Płakał trochę głośno.
Ci, którzy szli w pobliżu, usłyszeli go, zobaczyli, że właśnie się przebrał i podszedł do zapytania.
Perfumy dotarły do ich uszu: „zjedz mnie, zjedz mnie, a podniesiesz głowę, zjesz mnie, a zobaczysz dalej!”.
I wszyscy zaczęli wymiotować swoje brzemiona, oni także leczyli.
W załączeniu ciemiernik został rozpoznany za surowość jego troski. Zniszczyła część rzeczy, aby wzmocnić resztę. Nazywano ją boginią higieny, pięcioma krzepiącymi. Następnie przywołano Anexiaé do wszelkiego rodzaju rzeczy, które należało zestalić. Była boginią solidności.




Uwaga: w porządku, „Anexiaé” rzeczywiście oznacza solidność nadaną czemuś fizycznemu lub moralnemu poprzez test lub pracę.
Andarta
Był wojownikiem, który spędził życie, ćwicząc umiejętności walki, nazwała się Bodicea, potomką Aoife the Great.
Urodziła się w brytyjskim plemieniu na dużej wyspie na końcu świata.
Jego rodzina miała szlachetne, ale słabe pochodzenie, a Bodicéa musiała wcześnie nauczyć się obrony. W swoje 15 urodziny poszła na polowanie, ponieważ było to hobby, które uhonorowało żywotność ludzi, którzy poświęcili swoje życie wojnie.
Gdy podążała płytkim strumieniem podążając śladami pozostawionymi przez zająca, mgła Morgany niepostrzeżenie pokryła cały region.
Mały wojownik zgubił się i musiał spędzić noc w zagłębieniu drzewa.
Tam miała sen zainspirowany wróżkami, których nigdy nie zapomni: w zadymionych zawirowaniach i poczerniała płomieniami ciężkiej konfrontacji, usłyszała brutalne zderzenia kolców i mieczy, tarcze pękły, rozrzucając tysiąc drewnianych wiórów we wszystkich kierunkach. Wysokie kobiety wojowników mieszały się i przepychały żarliwie, a krzyki rozrywały jarzącą się noc.
Fakt, że żaden mężczyzna nie brał udziału w walce, zaskoczył Brytyjkę.
Przez przerwę, która pozwoliła jej wejść do bagażnika, chuda dziewczynka zobaczyła wysoką kobietę zmierzającą do jej schronienia.
Była ubrana w dublet i duży czerwony płaszcz, w dłoniach z jednej i drugiej strony swobodnie trzepotała wielka włócznia, jak gdyby nie ważyła nie cięższego niż piórko. Wygląd kuca szybko, by spojrzeć jej prosto w oczy.
Jej twarz była twarda, jakby obciął ją hakiem, jej muskularne ciało naprawdę kontrastowało z kobietami, które poznała w wiosce. Ale kiedy przemówiła, Bodicéa rozpoznała ją natychmiast. To było jak wycie wściekłych wiatrów, sposób, w jaki przecinał wszystko, czego dotykał w pobliżu.
Za postacią wściekłe odgłosy walki trwały jeszcze piękniej.

-Andartae ...., mruknęła z szacunkiem.

Stała przed nią bogini niedźwiedzia, której zawdzięczała siłę i zwinność każdemu wojownikowi galijskiemu. Jego przyszły los też.
Nawet najsilniejsi ludzie nie odważyli się rzucić wyzwania wyznawcy boskiej śmierci. Mówi się, że kobiety te mają siłę niedźwiedzia, były szybsze niż zając, a ich wieloletnia nauka systematycznie dawała im przewagę nad doświadczonymi żołnierzami.

Nigdy nie wiedziałeś, gdzie zniknęła młoda wieśniaczka, dopiero kilka lat później wróciła wśród rodziny.
Bardzo się zmieniła, dużo rośnie. W dłoni miała zamrożoną długą włócznię, której nigdy nie odłożyła. Duży i ciężki wielobarwny płaszcz zakrywał mu ramiona.
Te dwa przedmioty, znaliśmy je dobrze w kulturze galijskiej, były to dwa symbole, które tylko uczniowie Andartae okropnie pokazali.
Prawie nie odważyły się tam przemawiać przed tymi kobietami, zawsze były wyznaczane na przywódców i mówi się, że bogini chroniła je gdziekolwiek się udały ...
Mówi się również, że wszyscy stali się magami praktykującymi augury i że większość ludzi, którzy chcieli użyć magii przeciwko nim, zmarła nagle i zniknęła na zawsze.


Andrasta



Tłumaczenie, zwane także Andartae, jest dosłownie: królowa niedźwiedzi.

To zwierzę jest zawsze w kontakcie z rzekami fmnóstwo ryb.

Niedźwiedzie były dla galijskich wielkich wojowników, bardzo silne. Grawerowanie kamienia pokazuje nam tę boginię z nadchodzącym niedźwiedziem.

Imię króla Artura pochodzi również od Artosa, tłumaczenia niedźwiedzia


To nimfa, bogini inspirująca drogę wojowników. Każda muza jest ścieżką życia wśród ludu galijskiego.




Aryah
Rosło wiele rodzajów drzew, podobnie jak plemiona.
Od początku istniała bogini, która postanowiła chronić drzewa gdzie indziej, na Złotym Wybrzeżu zwana była Aryah lub Arnalia.
Zstąpiła ze świętej góry, stało się to w Areverni, Arvernes.
Aryah zaostrzyła serca i uleczyła rany. Stworzył drogi złożone z zieleni, a ponadto jego kamieniem pewności jest zielona tabliczka, Aria, którą znajdziemy w Arvernes w płatkach. Były to cenne blaszki, które zostały użyte na niektórych tarczach, zwłaszcza tych z Arvernes, uzyskano z nich wspaniały barwnik. Ten tak zwany kamień czystości pokrył ścieżki żwirem, do którego przechodziła Aryah.
Jest tam słynna święta góra, która wyglądała bardzo podobnie jak olcha. Mówi się, że wszystkie drzewa ziemi były pokryte płatkami łupka i to właśnie one uformowały pierwsze liście. Chronili umysły ludzi. Nasi przodkowie na pewno nosili je w swoich fryzurach.
Ta zielona materia służyła jako pigment Wśród Eduenów, tam właśnie bogini przyjęła imię Arnalia.




Uwaga: nazwa zielonej bogini brzmiała Aryah, znana również jako Aryanna, Arianne.
Bez względu na to, jak mocno wyglądam, mit wydaje mi się słuszny. To jest bardzo stare.

Baase.
Oczywiście istniały różnice fizyczne i każdy bóg był bogiem. Baase to muskulatura.
Galowie byli wysportowani, wśród plemion pirenejskich uprawialiśmy sporty siłowe, takie jak rzucanie młotem, siekierą, pniem.
Nawyki zawsze miały swoje miejsca, a Baïase stała się częścią codziennego życia. Nazywano go także „zielonym drewnem”, nerwowym. Muskularny bóg był również ucieleśniony w kijach bojowych. Linie drewna, podobnie jak linie kalendarza, stały się przykładem formy fizycznej i formalności duchowych. Był bogiem i jako taki jego muskulatura była najbardziej imponująca spośród tych, które cechują duchy. To był ten, który trzyma linie, rysunek, wpływ pamięci.


Uwaga: w języku pierwotnym jest to bóg absolutnej formy, wola sprzymierzona z napięciem.
Można to powiedzieć w języku francuskim w formie „balaise”.

Baxei.
Wszyscy mieli swojego boga, tego, który pomagał im w codziennym życiu. Baxei był bogiem niosącym, tym, który daje siłę, by znieść wszystko, a zwłaszcza ciężar ciężkiej pracy. Nazywaliśmy go „wielkim, mięsistym mężczyzną, podpis jego imienia znajduje się w całej Galii, aż do Belgiki, gdzie nazywano go„ Basso ”, boga koszy. Do ludzi, którzy pytali lub mieszkali w Baxei, odpowiedzieliśmy, że on wciąż podróżował. To on nadał swoje imię ludowi baskijskiemu, tak się stało, w rzeczywistości baskijczycy w tym czasie byli już przyzwyczajeni do wypasu bydła i transportowania siebie i spraw życia codziennego, na zdrowych wysokościach, gdzie owce pasły się latem, a potem zimą wracały na równiny, gdzie temperatura była lepsza. Ludy nosicieli podążały ścieżkami swojego głównego boga. Mówiono, że Baxei był rozpoznawalny wśród wszystkich bogów, ponieważ to on nosił Pireneje na plecach Kilka trzęsień ziemi wkrótce przypisałoby mu go, gdy rozpoznano nieproporcjonalną siłę niosącego boga.



Uwaga: był bogiem mobilności i dróg, istnieje związek z bardzo mądrymi koszami, kołnierzykami portage i cielesną jakością. Aby porównać je do boga Baasera, obaj bardzo wyraźnie relacjonowali gry sił, strasznie aktywne i trzęsienia ziemi, powiedziałbym. Słowo „brassière” po francusku pochodzi od galijskiego „baxo”, co oznacza również koszyk.

Belenos
Cambotin.
Wczesną wiosną, na święto Belenos, coś wyszło z ziemi, między korzenie drzewa bożego.
Bardzo szybko dwa skrzydła wyrosły na bokach.
To był Cambotin, wąż.
Ten poleciał w kierunku szczytów, przywiązując się do pnia drzewa.
Gdy się wspinał, na jego plecach rosły inne skrzydła, każde miało po 7 piór i na tych piórach rysowało siedem oczu.
Wąż rośnie w giganta i owija się wokół drzewa.
Kiedy osiągnął odpowiednią wysokość, pchnął na niego kilka głów i w ten sposób zmienił się w męską hydrę.
Długo siedział na gałęziach, chowając się za gonieniem Damaszku z nieba, ale Belenos przekonał go i zmienił się w marmurowy kamień, aby nie mógł się ruszyć i owinąć go wokół swojego kija na zawsze. Wciąż jest tam dzisiaj, możemy to zobaczyć w gwiaździste noce.



Belenos

Wewnętrzny bóg słońca, należy do świata poniżej.
W języku galijskim „balli” oznacza „okrągłość”, dzięki.
Na kociołku gundestrup znajdujemy kernuna trzymające węża-barana, jest to stara figuracja Belenos, ten wąż-kij jest zatem uzdrowicielem (znajdujemy go w przekonaniach europejskich aż do początku ostatniego stuleciay.
W innej rzeźbie Kernunosa siedzi na rydwanie czasu, między kreatywnością (1. koło) a pamięcią (2. koło).
A wąż barana pod wszystkimi jego zakrętami przedstawia drogę życia, siłę życiową. Ten wąż jest w rzeczywistości reprezentowany przez Belenos w formie zwierzęcej

Bélénos, reprezentowany przez kaduceusza i telefonujący do greckiego lekarza na galijskiej monecie, jest bogiem męskiej urody i dobrego zdrowia.

Belenos to bóg dobrej formy, lekarz i uzdrowiciel, ale także wszystkiego, co przynosi na przykład zdrowie, zdrowe jedzenie, a także sport lub dobry sen.

Organizacja kultu galijskiego koncentrowała się na pragmatyzmie wszystkich czasów, a logiczne uznanie rzeczy i tego boga, którego nazywano również „słońcem”, jest jednym z głównych, wygląd jest bardzo ważny u tych ludzi, którzy zawsze szukali sposób na pokazanie dobrego ducha.


Bélissama.

Bélissama, dziewica z cierniami.
Marcos stracił brata, który dał mu nogi, i nie był już w stanie poruszać się fizycznie.
Lug ukazał się przed nim boginią w szóstym miesiącu roku, w którym była Bélissama, dziewica z cierniami.

Przyznaje, że odejdzie ta młoda kobieta, która właśnie pojawiła się ze zdziwieniem i zachwytem, ponieważ była piękna jak upał słońca.
Otoczyły go urzekające perfumy, zapach miotły.
Marcos zamknął oczy, aby poruszać zwojami, i poczuł się przetransportowany nad ziemię. Skrzydła wyrosły za nim.

„Tutaj Marcos, pokazuję ci drogę do powietrza, ale zostaw swoje ciało za sobą, ponieważ nie przejdzie ono przez moje kolce”, nucił deifikowane piękno.

Marcos odleciał na lekkim wietrze i dotarł na szczyt wzgórza Bélissama, gdzie mógł zobaczyć przyszłość tego, co uprawiał.
to on został później nazwany „jeźdźcem wiatru”, wystającym duchem.
Stał się latającym nasieniem, które zasiał na ziemiach ducha.





Znany jako Belem'na, Belma, Belimina lub Belmina, znasz ją również pod imieniem Belissama, bogini pszczół




Imię galijskiej bogini, która na podstawie badań etymologicznych uczy nas, że jest bardzo piękna. Jego nazwa związana jest z francuskim wzgórzem, które obsługuje miotłę. Miotła pochodzi od galijskiego słowa balano, Balinegenata, córka lub syn miotły, potomkowie. Miękkie i zaokrąglone kształty wzgórza i ta piękna nazwa potwierdzają, że jest boginią kobiecego piękna młodych kobiet i kobiet, nasza galijska Afrodyta jest słodka jak miód, urzekająca jak perfumy
, silna jak pszczoła i piękna jak motyl, jest boginią młodych i czystych wód.

Przywołuje nagość, ale inny aspekt pozwala zrozumieć, że jest wyjątkowy. Wszystkie żeńskie bóstwa należą do kultu wód. Belemna ze swoją nazwą kojarzy się z suchym wzgórzem, więc mogą być tylko pochmurne wody. Mgła urzekającej duszy. Ma szkockiego odpowiednika: Eihne, córkę Dagdy., Księżniczki wysokości. Belemna zawiera galijskie określenie NEMA, które odnosi się do zemsty na niebie, ulew, oprócz reputacji uzależnionego od narkotyków. Czy może być ucieleśnieniem zazdrości?

Piękno młodej kobiety znajdującej się na kopule krateru Vix jest niewątpliwie jej reprezentacją, wazon zawiera niewątpliwie czystą wodę młodości, której ci, którzy ją zakopali, niewątpliwie pragnęli wieczności jak deszcz, czysty i dziewiczy, możemy nazwać to: „ten, który niepokoi duchy”. Kobieta, która została pochowana z tym wspaniałym kraterem, nosiła tiarę, w tym ryciny boskiego konia, znak ubóstwa wyjątkowej kobiety.

To duch kobiecej magii.



Boccus.
I bawiliśmy się z Galami, oddawaliśmy się dużym grupom. Był bóg wszystkiego, co wywoływało głębokie uczucie. Boccus był bogiem radości bardzo dobrze znanym w całej Galii. Dostał naczynia do picia, nektar pszczeli i szałwię, które poprawiły smak wina, również cervoise, słodu. Był więc przede wszystkim bogiem przyjemności życia, bogiem, który dużo mówił w obozach wojskowych i który pojednał niegdyś kłótnie między Galisem, ponieważ ich siła charakteru często nie pozwalała na przebaczenie. Boccus był tam, aby poprawić nastrój.


Nb: język pierwotny odnosi się do tłumaczenia takiego jak „wola cielesna”, że dzisiejszych epikurejczyków Boccus, zwany także Baicorix, nie pochodzi z Grecji, gdzie nazywał się Bachus z nieco innymi. Nie jest pewne, że jest bogiem, a raczej mitycznym królem. Dużo zaznaczyło język galijski, więc przypuszczam, że ma on co najmniej 3000 lat.

Bodoua.
Na ziemiach Berry, terytorium Bituriges, istniała wyjątkowa bogini.
Mieszkała na drzewie, które nazywasz „brzozą”, bardzo blisko jego starej nazwy: „Bétulla”. Bogini Bodoua, gdy została wcielona w ziemię ludzką, uczyniła to w formie wrony. Zwierzę, które ma zwyczaj ostrzegania wszystkich o swoich przeszywających płaczach, gdy zbliża się coś dziwnego.
Nazywano ją także: „boginią strażników”, budenicos, tymi, którzy ostrzegają.
Pewien rytuał pozwolił na pojawienie się kamienia wrony pod wpływem ciepła

 

 

5000/5000

 

 

w korę drzewa, błyszczący bitum, czarny i ostry obsydian. Jego wojownicy powstrzymywali terytorium Biturige od ich przeszywających okrzyków. Nieznajomi myśleli, że są szaleni i woleli zawrócić.
Plemiona te budowały swoje domy z tego drewna brzozowego, ponieważ był także domem bóstwa.
Jego kamieniem pewności, który się tam znajduje, jest obsydian, to kamień straży.
Ta bogini chroniła środek lasu, w którym dobrze ułożyły się te bardzo duże drzewa-mistrzowie, zwane „królami”.
To właśnie w tych okolicach spotkali się wszyscy druidzi Galii, u podnóża tych ogromnych drzew, gdzie trzeba znaleźć pewną liczbę menhirów i dolmenów.


mity założycielskie ludzi Biturige Cube. Ich nazwa oznacza: strażników, królów lasu, lasu, z powodu najnowocześniejszego obsydianu, a nie „królów świata”, jak twierdzą niektórzy.
Bitum to kolejne słowo pochodzenia galijskiego.

Bolussos.
Pewnego dnia, gdy Belenos wędrował po krainie ludzi, napotkał boskie drzewo tysiąca kolorów. Bóg doktor często chodził po wsi, aby badać nowe rośliny, wydawało mu się to cudowne. Postanowił więc pójść tam, by zdobyć coraz więcej wiedzy. Rzeczywiście, stało przed nim drzewo wiedzy.
Bélénos zmienił się w węża bluszczowego o nazwie „Bolusseron”. Roślina o tysiącu oczach, która umożliwiła eksplorację każdego zakątka świata. Trzymał rogi swojego barana. Wąż zaczął wspinać się od podstawy drzewa, chwytając całą siłą gigantyczny pień.
Wspiął się jak najwyżej, ale na zakręcie gałęzi jego siły go porzuciły. Bagażnik pod nim stracił wigor, Bélénos nauczył się tyle, ile mógł, ale dotarł do kresu swoich ziemskich możliwości, szczęście porzuciło go, a to zablokowanie drażniło go do najwyższego poziomu. Jego pragnienie nauki i zdobywania większej mocy zdradza go. Za jednym ostatnim skokiem rzucił się w powietrze, mając nadzieję, że dotrze do innych wyższych gałęzi, chciał urosnąć jeszcze bardziej niż Kernunos.
Ale słońce oślepiło go i stracił przyczepność.
W ten sposób bóg doktor upadł na ziemię, chcąc zejść zbyt daleko w niebiosa.
Jego upadek był szybki i jego część zatonęła pod ziemią, w Anderos, królestwie ognistych pasji.
Od tego czasu część Bélenos, która padła, nosiła nazwę „Bolussos”, czarny wąż, czarny i brązowy. Ten ostatni wędrował między światem środkowym a światem „Anderos”, zachował formę bluszczu węża, tym razem czysto ziemskiego. Skazany na czołganie się w środku upadku, stał się łysy, złośliwy, stary i ślepy, wciąż miał swoje rogi Barana. Od tego czasu nazywano lekarza: bruksel. Ten, który zaszedł za daleko. Wspinaczkowy wąż jest dziś nadal symbolem medycyny świecącej, podczas gdy wąż pełzający reprezentuje zepsucie.





Uwaga: to rzeczywiście bluszcz wspinaczkowy o właściwościach leczniczych, a nie pełzający bluszcz.

Borvos.
Źródła Nièvre oferują piękną panoramę, te w okolicy, które są bramami Borvos, boga gorących źródeł. Wśród mieszkańców Boïens ludy są sprzymierzone z matką ziemią. Borvos, który wyszedł z gorącej, wilgotnej ziemi, miał pasję do garncarstwa, to on nauczył Boïens sztuki kształtowania gliny w stałe gotowane przedmioty. Nie wiemy, kiedy to się zaczęło, ale znajdujemy specjalny kamień na terytoriach Boian, nawet w miejscach, w których wyemigrowali. Drewniany kamień.
Wychodzi z ziemi obojętnie, rozpoznawalny po skorupie w postaci kory i zakończeniach w gałęziach. Po uderzeniu emituje hałas i iskry, wnętrze tych kamieni jest brązowe, które wygląda jak drewno. To kamień ludów stałych, kamień żywotności. Poza tym nazywa się go „blaskiem kamienia”, co nadaje charakter plemionom. Ten kamień pewności nazywa się „Boïa”. Nazywany także gorącym kamieniem.




Uwaga: Borvos jest również nazywany „Bolvinus”. Ma to związek z gorącym leczniczym błotem, drewnem, wycinanym ze względu na krawędź krzemienia.
Wciąż odnalazłem alucynacyjne związki ze sanskryckimi słowami: „Gaûh” to „Boú”, a „Gwïuos”. Dlatego niektórzy mylą „żywych” z „błotem”. Jak można pomylić sól i pieprz, to wszystko.

Brãuo i Corobadios.
Kruszarka i żółte karły.

W krainie wiatru był lud małych ludzi, te krasnoludy zwane Corobadios były pierwszymi z tej starożytnej linii zwanej drobnymi ziarnami.
Ich niewielkość umożliwiła wiatrowi przetransportowanie ich daleko, gdy pieszo nie mogli podróżować. Leciały jeden nad drugim, nigdy nie będąc w stanie się mocno ugruntować.

W krainie ogromnych kamieni narodziła się rasa gigantów. Z drugiej strony ważyły o wiele za dużo, by móc przenieść się na inne ziemie niż niewidzialne góry. Choć są tak gigantyczne, miały dużą wadę, nie mogąc zobaczyć, dokąd idą, ich ruch mógł wydawać duży hałas, ale tylko hałas ... odgłosy górskich gigantów rozjaśniały się na pustyniach i nieuchronnie kończą

 

 

 

 

5000/5000

 

 

etting zagubiony.
Jeden z nich, który nazywał się Brãuos, rozdrabniacz postanowił podbić krainę wiatrów.

„Te małe istoty są niczym, pomimo ich mnóstwa, moja siła doprowadzi ich do kroku. To oni będą moimi niewolnikami i będą mnie transportować”, powiedział sobie kiedyś.
Opuścił więc widzialne góry i z wielkim hałasem zbliżył się do granicy żółtych karłów.

Widzieliśmy go przybywającego z daleka, ponadto Brãuos nikogo nie przestraszył. Po prostu podsyciłem ciekawość ziaren piasku.

Z drugiej strony był zaskoczony, że nikogo nie było na początku, zastanawiał się, gdzie przeszli sławni ludzie, których umiejętność transportowania się wszędzie w sposób żartobliwy.

Więc ... powoli poruszał się niezręcznie z powodu swojej nadwagi, ten podjął się przekroczenia granicy.


Właśnie w tym momencie zrozumiał swój błąd.
Gdy tylko postawił stopę w tym kraju, intensywny zgiełk przypomniał mu o rzeczywistości.

„Ale to jest zaprojektowane” usłyszał mężczyzna, nie będąc w stanie rozpoznać, skąd pochodzi głos.

„Na wszystkich bogów, czym jest ta magia?” Zastanawiałem się sprośny.

- gdzie ukrywasz bandę krasnoludów!

-Ale tam jest zaprojektowany! Cofnął zgiełk.
„Jest głupi tam, gdzie jest ślepy” - powtórzył jeden z nich.

- kim jesteś mszyca, jak masz na imię?
Musisz być posłuszny nowemu panu!

- nie wiem, odpowiedział krasnolud.
Jestem Corobadios.

-Musisz mnie słuchać! Gdzie jest twój szef? On musi mnie słuchać! Gdzie są wszyscy wasi bracia, muszą mnie słuchać! Musisz mnie unosić w powietrzu, chcę latać!

-Ale tam jest zaprojektowany! Wszystkie krasnoludy wzięły sobie do serca.
„Mój szef to Corobadios” usłyszał słabo olbrzyma.

-Ha, masz co najmniej dwa lata!
Zawołaj wszystkich swoich braci i daj mi swoje imiona!

-Więc powiedzcie, moi przyjaciele, tutaj jest ten, kto nic nie rozumie, gdzie dobrze, więc robi to celowo. Musi być gigantycznym kłamcą lub po prostu marzycielem!
Niezliczony śmiech trzepotał echem wszędzie.

-Jestem największym ze wszystkich stworzeń, będziesz cierpieć mój gniew aż do ostatniego, jeśli nie będziesz posłuszny mojej wspaniałej osobie!

Gigant posunął się naprzód i w końcu położył pierwszy ciężar w krainie wiatrów.
Nagle zdał sobie sprawę, że właśnie stracił stopę. Nie było pod nim nic, co mogłoby go wesprzeć.

Nikt nie wie, jak długo trwał upadek, a pogoda nie jest taka sama w zależności od regionu.
Kiedy potworne i futrzane przybyły na poziom gruntu, gdzie zatonąły, ujrzały wzgórza, a następnie góry i zamki krasnoludów.

„To nie jest wiarygodna rzecz”, wykrzyknął w wielkim wycie, które wzbudziło miliony mikroskopijnych żółtych rzeczy.
Potem gigant zniknął w żółknącej rzeszy, która go następnie zakryła ...

W krainie wiatru pojawiło się nowe wzgórze. Małe wzgórze. Od giganta sprośnego nie było żadnych wspomnień na ziemi Corobadios.







Nb: „brãuo” to galijskie słowo, które sprowadza się do dnia dzisiejszego w formie „braillo” w języku patois, „le brailleur” w języku francuskim.



Brigania /


Brigania

Jest nadal znana jako Brigitte, dobra wróżka. Brygi były placówkami galijskimi, fortami najczęściej ustawionymi na wzgórzach.

Brigania jest zatem boginią postępu terytorialnego i obrony granic. Forty te były wykorzystywane przez podróżników do schronienia w dobrym schronieniu na granicach plemion Galii. Jest boginią świtu i cywilizacji, która chroni przed siłą swoich granic. Zdecydowanie także wojownik obronny.

Brigania, należąca do kultu wód, może być boginią porannej rosy.

Camulos
Królestwo Camulos, bóg nieosiągalnych wysokości. To właśnie w tym kraju, być może w Segusiaves, rosło w pokoju specjalne boskie drzewo, zwane „Melatia”, które leczy rany. Dzięki temu bóg ten wcielił się w górach pod wyglądem kozicy o imieniu „Camos”. Był królem zwinności i mówiło się o jego górze, że to kraj zręczności.
Pewnego dnia niedźwiedź o pseudonimie „Artorix”, dość sprytny, ale nie dla wszystkich, postanowił podbić królestwo Camulos. Długo chodził po stromych zboczach i ostatecznie, dzięki pułapkom, zdobył moc na tej górze, na której udało mu się biegać nonszalancko.
Dotarł do podnóża drzewa i zdał sobie sprawę, że nie było żadnego haczyka, który pozwoliłby mu wspiąć się na szczyt góry.
Pień był gładki, kamienista kora ślizgała się przy każdej próbie, pożądane szyszki rozkładały nad nim swoje zbawienne kolory. Długo czekał u podnóża giganta, ale ciernie spadły jesienią, kamienie szlachetne pozostały mocno zakotwiczone w boskich żyłach. Czekał jeszcze raz, ale wyjątkowo lite drewno też nie spadło. Wreszcie kozica, która przeszła obok, mocno stukając paznokciami, przyniosła owoce zdrowia. Ten mały kamień był pożądaną zręcznością. Niedźwiedź, o którym mowa, stał się tak zwinny w duchu, że nadano mu przydomek comaterecos, ten o zwinnym duchu.

 

ulos "pochodzą z tej samej rodziny, która z korzeniem" Camo "określa zręczność. Kamień znaleziony w kamienistych żyłach wysokich Alp, pomarańczowy lub brązowy, brązowy kwarc.
Niedźwiedź zawsze był głównym bohaterem galijskich opowieści. Może się zmieniać i zmieniać w inne gatunki.

Catamantaloedis.
Kiedy Rzymianie najechali Galów, używali zdrady bardziej niż odwagi. Udało im się zmierzyć ze sobą wodzów plemiennych, obiecując im pokój i majątek. Następnie zabili jedną trzecią populacji, a resztę sprowadzili do niewoli. To prawda.

Byli jednak przywódcy, którzy zaciekle stawiali opór manipulatorom z Rzymu. Jeden z nich nosił przydomek Catamantaloedis, król magów. Był monarchą Sequane, który z pasją rozmawiał ze swoim ludem, który z zapałem słuchał swoich diatrybów. Sprawiał swoim wrogom wiele kłopotów i tym samym wszedł do historii galijskiej. Nazwaliśmy tego człowieka „tym, który posiada sto ścieżek pasji”, to była jego magia. Dzięki swoim słowom zgromadził wokół siebie wiele plemion i razem z nim weszli na arenę. To jego Eduańscy sąsiedzi bez wątpienia go zdradzili ze strachu przed jego władzą nad ludźmi. Monoteizm uczynił ich zbrodniczymi wobec innych plemion.
Catamantaloedis został więc na zawsze zapamiętany jako król, który propagował jego zapał, magik, który zasłużył na wejście do mitologii galijskiej.



Uwaga: wszystko wydaje się prawdopodobne. Język primo pozwala znaleźć głębokie znaczenie pseudonimu Catamantaloedis. Bardzo dobrze go poznać.
Cytuję,
„Ca” lub „Ka”: prawo miejsca.
„Ta”: urzędnik zatwierdzający.
„Ma”: partnerstwo, pojednanie.
„An”: z gatunku Ana.
„Lo”: wskazuje na coś duchowego.
„Édis”: ze świata pasji.

„Mantalo”: grupa tras,
„Cata”: spotkanie, koło.
„Manto”: słowo myślowe, słowo mówione.
„Talos”: zapał.

Tłumaczę więc: ten, który gromadzi zapał. Jest to język podstawowy, podstawowy język obsługujący język galijski.

Ten pseudonim „Catamantaloedis” niewątpliwie oznacza Druida, ponieważ wydaje się, że ten ostatni nosił bardzo kolorowe nazwiska. To wyjaśnia, dlaczego nie mamy prostych nazw, które oznaczałyby ówczesnych druidów.

Cingeti
Byli bohaterowie, a wśród nich niektórzy, którzy zawsze przechodzili przed innymi wojownikami, prowadząc resztę wojska za nimi. To oni nazywamy Cingeti, ponieważ ich hełm obszyty jest dwoma skrzydłami w każdej świątyni.
Nazywano go „siedzibą jastrzębia”, wszystkie walki zaczęły się od tamtych mężczyzn i kobiet. Ich reputacja była dobrze ugruntowana, a skrzydlaty hełm obiecywał wiele przeciwności przeciwnikom.
Był generał zwany Ségos, który wielokrotnie się wyróżniał. Zawsze atakował pierwszy, zmuszając swój podziw. Jego rzuty oszczepem, pioruny Tanarisa sprawiły, że wróg drżał.



Uwaga: wydaje się, że nosiciele skrzydlatych hełmów przeszli przed innymi, szkoląc ich. Termin Cingeti wydaje mi się również poprawny w odniesieniu do słynnego hełmu.

Cuculãtos.
Oczywiście niektórzy zachorowali i stamtąd druidzi przynieśli swoją opiekę, łaski Belenos. Jednak w pokoju, w którym Druid urzędował, był jeszcze ktoś inny, był to Cuculãtos, książę runa leśnego.
Mówiono, że zawsze był obecny, mimo że był niewidzialny, był reprezentowany jako zakapturzone dziecko, które nie mogło się starzeć, jego mięśnie były twarde jak drewno dębu. Mówiono również, że jest to walczący, dlatego chorzy wzywają go, by leczyć szybciej.
Czerwony książę był bohaterem wśród Galów, ale także dzikim. Widzieliśmy, jak niektórzy pacjenci podskakiwali wszędzie po przejściu, jakby ludzie byli zabrani z zabawną zwierzęcą energią. Cuculãtos zasłynął w Galii dzięki swoim dobrym urzędom, często towarzyszył Bélenosowi w jego podróżach.



Nb: rzeczywiście, Cuculãtos jest boskością lekarstwa, ale przede wszystkim fizycznej animacji, to znaczy, że uwarunkował remisje poprzez przyspieszenie leczenia cudem, wydaje się, że czerwony książę ma coś do zobaczenia z korą, w której roślina lecznicza runa bardzo orzeźwiająca dla krwi.
Dagda
Dagda był młodym mężczyzną, kiedy postanowił podróżować, aby poznać drogi świata, był żeglarzem-ekspertem i dobrym rybakiem.
Pewnego razu podczas połowów duża ryba złowiona w sieci, gigantyczny łosoś, który poprowadził łódź na mętne wyspy powyżej znanych ówczesnych prądów.
Kadłub pękł na skałach wybrzeża i Dagda została wyrzucona do wody. Myślał, że umiera, kiedy syrena uimpi wezwała go do swojej piosenki. Człowiek pływał mocno i długo, z ożywieniem, że był z nowej energii. Na plaży czekała na niego młoda kobieta.

"Kim jesteś?" - zapytał rozbitek.
„Jestem Ana, a przybyłeś na moją wyspę” odpowiedział ulotny wygląd.

Dagda był zaskoczony, gdy stwierdził, że otaczające go wody niosą w sobie ciepło, którego nigdy nie czuł w morzu graniczącym z jego wioską pochodzenia.
„Jestem daleko od domu i nie mogę wrócić, gdzie mogę sfinalizowaćd drewno, które pozwoli mi zbudować inny statek ”
Rozwściecz to.
„Przybyłaś z drugiej strony morza, a tutaj jest niewiele drewna oprócz kilku korzeni” - nauczyła go.
„Twoi nie czekają na ciebie, bo dryfowałeś zbyt długo. Możesz tu mieszkać, ludzie Ana witają cię, zobaczysz”, powiedziała ponownie.
„Cholerne przeznaczenie!” Pesta le Dagda.
„Nie wypowiadaj burzy w moim królestwie, los jest ojcem przeznaczenia. Pamiętaj o tobie” - śpiewał enigmatyczny syrena.

W ten sposób rybak mógł zbudować tylko małą łódkę i nigdy nie pozostawił wyspy ukrytej w chmurach.
Nie żałował tego długo, ponieważ w środku tej krainy łosoś poszedł w górę strumieni, aby złożyć jaja, a następnie dać się złapać na końcu, aby nakarmić plemiona.
Przybysz złapał w dłoń dużą rybę, która nabrała błyszczącego odcienia, który pozostał zakotwiczony na jego skórze.
W ten sposób Dagda karmi wszystkie dzieci królestwa. Zakochał się w bogini Ana i mieli córkę o imieniu „Etunia”, co oznacza „tę, która oddaje światło”.



W środku nowego lądu ptak morski przyniósł duże ziarno, które łatwo rosło w gorącym klimacie panującym nad tym miejscem. Wkrótce gigantyczne drzewo schroniło zjednoczone plemię Ana.
Drzewo, którego nikt nigdy nie wyciął.

Uwaga: z interpretacji znaczenia „dagos”, „Dagodevos” ... itd.… W tekstach galijskich powiedziałbym, że Dagda ma związek z kształtem srebrnej ryby w kształcie miecza lub sztyletu. Jest to czysto macho sens reszty (co nie dziwi mnie biorąc pod uwagę czas), ponieważ jest również używane w znaczeniu „penisa” i parêtre (ojca).
Będziemy nadal porównywać ją z rybą taką jak jej galilejskie alter ego, Dagan.


Druidzi nazywają go „dobrym bogiem”, ale wolałby raczej „boga narodzin” lub „męskiego boga”.
Kształt galijskich mieczy przedstawia Dagdę, płeć mężczyzny jest reprezentowana przez ostrze.

Daeserte.
Były też wierzenia związane z miejscami i wspomnieniami, które się pojawiły, to właśnie w jeziorze zamieszkiwał poszukiwacz Daeserte. Nazywano go także: ręką bogów. Zabroniono przyjeżdżać i łowić ryby w niektórych świętych jeziorach, jeśli przypadkiem udałeś się do tych miejsc jako profanerów, ręka ducha chwyciła cię za stopę, aby spróbować trenować w wodzie. Daeserte był dzielnym pogromcą wszystkich tych, którzy praktykowali świętokradztwo. Wokół świętego lasu był wcielony w krzaki chwytliwych jeżyn, doprowadzał złośliwych do szaleństwa, ale chronił dobrych ludzi, o których mówili. Podczas inicjacji religijnych konieczne było wydanie wyroku ręki bogów. Dopiero po przejściu testu uznano cię za ważnego, ponieważ Daeserte, dobrze, gdy zło było mistrzem magii, czasami było żywiołowe.



Uwaga: Istnieje również związek ze zwykłymi zwyczajami, rybołówstwem, faktem spełniania życzeń. On jest nadrzędnym bogiem

zwany także „Baeserti”. Najwyraźniej jest męskim bóstwem, ale może nie, w rzeczywistości wydaje się, że może wchodzić w ludzi, którzy ich poprowadzą. Jest to także pies stróżujący, w którym występuje zwierzę stróżujące. Jest także bogiem ... niezdarnego w tym sensie, że służy jako wymówka.

Dahus.
Nie wiemy, kiedy się urodził, ale wiemy, gdzie o świcie i otępieniu poranka. Nazywano go Dahus Grey, bóg niedokładności, wrażenia i instynktu. Pochodził ze świata pasji z dołu. Był królem tak samo jak wyjęty spod prawa, niszczyciel, ponieważ czasami prowadził do otchłani, ale jego przeciwieństwo, czasami życzliwy szczęściarz. Jego wola była tajna, nierozróżnialna, co czyniło go księciem zakonnym.
Kiedy nie wiedzieliśmy, co robić, zadzwoniliśmy do niego, by oświecił ludzi w środku. To było schronienie w niezrozumiałych sytuacjach, które sam sobie spowodował. Ale teraz Dahus był czasem również fałszywym bogiem, ponieważ nic z niego nie miało namacalnej rzeczywistości. Był ciemnością, ukrytym rydwanem, który nie idzie prosto, wolą, która musi pozostać tajemnicą, gdy jego cele są całkowicie pośrednie. Dobry bóg i zły bóg, ponieważ to właśnie reprezentował: dobro i zło.


Aiduos

Należy do świata poniżej, Aidubno.
Aiduos jest reprezentowany w legendarnym, siedzącym ze skrzyżowanymi nogami w stylu galijskim, żyjący pod ziemią, a raczej pod drzewami i mający tarczę. UIDIO oznacza w języku galijskim: „zły ogień” (pasja religijna, zaciemniający), stara legenda mówi o srebrnej tarczy.
Był to bóg Eduenów, który walczył z Arwernami u boku Rzymian, a później uzyskał „wolność miasta” (mówiąc) w Rzymie.
(być może tam założyć nową religię).

Aiduos ma odpowiednika w Grecji, Adèsa, mrocznego boga piekła.
Dusios po galijsku oznacza: demony

W galijskiej kosmologii Donn określa duchowość w albios, Donnotarvos jest zwierzęciem oznaczającym szlachetność w bitu, a Aiduos przepadkiem ciała. Trzy płaszczyzny, duchowa dusza-ciało.


To bóg podziemnego świata, Aidubno, reprezentuje równowagę idei świata środkowego, Bitu, przeciwko światowi powyżej, Albios. Środkowy świat jest równoważny ziemskim obszarom galijskim, które są podzielone

 

 

5000/5000

 

 

tkwić dobro i zło.


Uwaga: nazywa się to również Aidos, Grecy nazywają to Ades, jest boskością niedokładności, ślepych namiętności, które mogą stać się destrukcyjne lub korzystne także wśród Galów. To jest boskość powolności ścieżek.

Damona.
Onoava na niebie była Sironą w namiętnym świecie z dołu. Na ziemi była Damoną, łanią, ponieważ w środkowym świecie bogowie nigdy nie są wcieleni w ludzką postać. Kiedy urodził się Lugus, na ziemi pojawił się młody osierocony jeleń, Adamos, kiedy Donnat urodził się na niebie, na ziemi pojawiło się młode cielę, również osierocone. Były też inne zwierzęta, które ucieleśniały bogów na ziemi. Moritasgus, Albius i Borvos, między innymi.
Kiedy łania zobaczyła, jak jedno z tych boskich dzieci pojawia się na świętej polanie, nie mogła powstrzymać opieki matczynej. W ten sposób wyrosli wszyscy bogowie ziemi, pod delikatnym spojrzeniem Damony, kobiecej dobroci.


Nb: Potwierdzam, że Damona jest rzeczywiście ziemską boginią dobroci i czułości, dwoma nektarami, które odżywiają i wychowują dzieci w szczęściu. Nie jest to więc skóra bydlęca, jak sugeruje terminologia w sanskrycie. Nie pochodzi z indoeuropejskiego prądu. W mitologii greckiej nazywa się to Amalthea, koza wśród nich.

Wszystko jest dobre dla Damony.

Divic.
Ręka Lugusa.

Wśród wszystkich tych, którzy urodzili się z czasem, był mężczyzna i wielu uważało go za pół istoty w przeszłości. Większość się tym nie przejmowała, byli tacy, którzy mogli go nękać. Te ostatnie były w końcu bardzo mało, manant był przerażający. Wydawało się, że klątwa podąża za nim, gdziekolwiek wędruje, a jednak postać ta ma dobre serce, zbyt dobre serce, które można powiedzieć.
Prawda jest taka, że urodził się w czasie, który nie był jego, w istocie ten nie pamiętał absolutnie nic ze swojej przeszłości.
Nazywał się Divic, był to pseudonim, ponieważ nikt nie chciał go nazwać od urodzenia.
Divic oznacza „płonącą rękę”, światło, które niszczy dusios.

Osoba była biedna, Divic był bardzo przerażający. Mówiono o nim, że na każdym kroku zapomniał o swojej przyszłości. Jedynymi ludźmi, którzy podeszli do niego z uśmiechem, byli ludzie nieszczęśliwi. Wiedzieli bardzo dobrze, że kiedy tam będzie, nie będą mieli wiele pracy. Wieczorem ucztowali więcej, niż było to możliwe.

Dla pozostałych historie układały się dobrze.

„Widziałem Divica dziś rano, świat wywróci się do góry nogami!”

„Cholera, nawet
pchły tego nie chcą. Następny sezon będzie dobry! „

„Gang, który szalał na ciemnych drogach, miał pewne problemy, mówi się, że ukradli Divicowi kawałek chleba! Nikt nie uciekł.”

Książęta nie odważyli się wymówić jego imienia.

„Przeklęty król przybył dziś rano. Nie może zostać z nami! Cóż za nieszczęście, żołnierze nie ważą się do niego zbliżyć. Co za nieszczęście. Mówią, że drzewa kwitną za nim”.

Kobiety, które go spotkały, zakochały się w nim i mogły się do niego zbliżyć.

„Ten człowiek jest bardzo piękny. Ale jak ciężko jest z nim u naszego boku. Przez długi czas będziemy milczeć” - powiedzieli.

I tak ten człowiek kroczył swoją ścieżką wśród mitów, które wyrastały niestrudzenie.

„Zostaw go w spokoju, nie chcemy żadnych problemów!”, Powiedzieliśmy w końcu.

Ktoś pewnego dnia pyta o to starego Druida. Mędrzec już słyszał o podróżniku.

Powiedział, że ta postać dotarła do drzwi innego świata, ale nie ośmielił się go całkowicie przekroczyć. Od tej chwili niesie srebrną rękę. Druid powiedział także, że ten, kto dał Divicowi to, co miał w nadmiarze, otrzymał to samo pomnożone przez dziesięć ... ale że ten, kto go ukradł, bezpowrotnie stracił wszystko, co miał w krótkim czasie.
Zabawna historia w prawdzie.







Uwaga: Przypominam, że „Dusios” to duchy przeszłości.

„Divic”, zwany także „Dïuic”, oznacza „boskość” w znaczeniu „hojności” w każdym znaczeniu tego słowa. Nie „zemsta”.

Donn.

EID


Kernunos podziwiał świat Nemetonii, Lug rozświetlił dni Etunii.
I Adamos był transportowany z łatwością za każdym razem, gdy podążał jedną ze ścieżek Ivisa.
Ale Donn nie zrozumiał, ponieważ w jego świecie, w drugiej części korony gwiazd, nic się nie poruszyło.
Jego ziemska podszewka, Donnotarvos, szlachetny byk o metafizycznych wizjach, uświadomił sobie wtedy, że niebezpieczeństwo zagraża jego pozycji jako strażnika wiecznych idei. Na niebie Kernunos zmienił je, zmieniając pozycje, gwiazdę, w której grupa gwiazd zainspirowała go głębokimi myślami, ale inna sprawiła, że zapomniał o tym, inspirując go kolejną.
Dla Lugosa to Etunia ukazała mu się w biały dzień, a następnie z dnia na dzień zmieniała strój, inspirując go tysiącem różnych rzeczy, rosnących, pełnych, malejących, a jego strój zawsze się zmieniał. A potem, nawet jego nieobecność zainspirowała go innymi uczuciami, tak myślę, że jego serce wypełnia się tysiącem kolorów tęczy.
Na ziemi wynik był aż do eskapad Adamos. Za każdym razem, gdy podążał jedną ze ścieżek ivis, rodziła się nowa istota, to od niego przybywały wszystkie żywe stworzenia z ciałami na ziemi.
Wkrótce pojawił się tłum

 

różne istoty, które nie zdobyły się w ogrodach Etunii, i wkrótce zaatakowały wszystkie kultury, niszcząc ich część, żywiąc się nimi.
Co gorsza, zaczęli walczyć między sobą, podczas nieobecności Księżyca, najbardziej niegodziwi zjadali innych ...

Dvoricos.
Krew królów.

Wodzów porównano do majestatycznych drzew, jako przedłużenia ich ziemskiej boskości.
Ich krew stała się krwią bogów pełnych wiedzy. Wielcy Dęby przez wieki sprzeciwiali się ich solidności, to właśnie tam stał Dvoricos, bóg temperamentów. Jego esencja obejmowała spód świętych szczeków czerwonawym odcieniem, nie wznoszącym się w cieniu, chronionym przez szorstki charakter. Dvoricos nauczył druidów wiedzy o drzewie poprzez swój temperament krwi. Lekkie nimfy zwane Dervones pomagały mu na każdym kroku w materiałach, gdzie te dziewczęta wykazywały lotne kolory tej samej czerwieni co krew ojca, był czerwonym jaspisowym kamieniem zwanym „Devia”, który z oddaniem wychwala duchy. To nefrytowe oko było kamieniem humoru, magią ukrytą we wszystkich istotach na świecie. Kamień krwi, który zmiotł uczucia. Wiedza, którą Dvoricos przyniósł ludziom, nie mogła być ujawniona wszystkim, a wśród wyznawców tego boga panowała wielka tajemnica.



Nb: Dvoricos miał również dla imienia „Dervoricos”, króla nabożeństw dębu, wigoru i solidności, dobre zdrowie postaci, które się utrzymują.
Wydaje się, że jest nazywany „trzecim królem”, biorąc pod uwagę trzy światy.

Eberri.
Eberri był bogiem wielkich stad dla każdej profesji. Był bogiem bogactwa i nadmiaru, który był nazywany „bulgoczącą wiosną”, gdzie „krzaczasty”, bogaty. W całej Galii ustanowiono targ bydła, a ci handlarze koni wszyscy nosili rodzaj czerwonego nakrycia głowy, który przypomina beret. To był jeden z charakterystycznych kolorów
która zgromadziła kupców, gdzie inne symbole reprezentowały inne zawody gdzie indziej. Eberri był pracowitym pasjonatem swojego zawodu, który organizował własne imprezy przez cały rok.


Uwaga: słowo „Beret” po francusku pochodzi z galijskiego „Biro”, co oznaczało noszenie krzaczastego koca, patrz „Eburro”. Stąd pochodzi czerwony kolor baskijskich beretów, jest stary. Ten sam kolor wydaje się być zarezerwowany dla niektórych boskich gałęzi, znaleźliśmy go w Cuculãtos.

Elhe.
Elhe była bardzo dobrze znaną boginią, mówiono, że wróciła do życia w górach zimą, aby osłonić ją miękkością swojej skóry. Jej elementem wodnym był śnieg, jedwabisty wygląd kobiecej skóry. Urodziła się w powyższym świecie, a ptaki otrzymały od niej imię swoich skrzydeł, bogini nadała im również jedwabistość piór. Jego rośliną był duży żywokost, rozpoznaliśmy go ze względu na delikatny dotyk liści. Miała jezioro, bo była damą jezior, tych spokojnych i spokojnych okolic. Należały do niego niektóre drogi, które nazywano „łatwymi drogami”, tak bardzo, że były pozbawione pułapek. Swoją nazwę zawdzięcza także Alésia, słodkiemu, spokojnemu miastu.



Uwaga: Potwierdzam, że Elhe była boginią wdzięku i pięknych przestrzeni, bóstwem skóry. 100%

Epona

Marcos, dzięki swoim skrzydłom stał się półbogiem, przeleciał nad polaną burzowego Tanaris, a ósmy miesiąc wylądował pośrodku białej polany i oświetlony słońcem.
Szlachetny byk przypisał to królestwo jednorożecowi, który na niego czekał, rozpoznawalny po jego pojedynczym rogu.
Ciosem klaksonu wykopał dziurę, w której jeździec wiatru zakopał się ze zmęczenia, a potem zasnął na noc, w miejscu, które wcześniej zajmował, rosło nowe drzewo.
Następnego ranka Jeździec przybrał postać centaura.

Drzewo młodości szybko wydało owoce, które wyglądały jak duże, gładkie, lśniące kule.
Dwóch z nich upadło na ziemię, jedna w nocy, a druga w dzień.

Pierwszy wykopał głęboką dziurę i z tego tunelu wyłoniło się stworzenie nocy, Moritasgus, borsuk, który kultywował zapomnienie. Kiedy zobaczył, co go otacza, wrócił do swojej jaskini tak szybko, jak tylko mógł.

Drugi owoc nie opadł tak bardzo, że był lekki jak powietrze, a był nim błoto, lega, które samo go przykryło. Nieco pucołowaty w duchu przodków zaczął się uśmiechać w świetle dnia. To był Boruos, bóg garncarstwa i pamiątek. Później wyprodukował wiele doniczek, naczyń i wazonów na powitanie nowych owoców, które spadłyby z drzewa.
Épona była czystym jednorożcem, matką odpowiedzialną za porody, naukę i uśmiechniętą przyszłość, wszyscy jeźdźcy wiatru, którzy podążali ścieżką Marcosa, podziwiali go z szacunkiem.

W piśmie.

Epona

Jest to reprezentacja bogini Etuni na świecie medium, żony Luga.

Epo oznacza ochronę, Epona, inkubator.
Znaleziony werset z pewnością należy do kultu epońskiego: „moja córko, weź mój wrzeciono”.
Matryczna rola kobiet w społeczeństwie galijskim jest przenoszona z matki na córkę, są one tkaczkami futu

 

 

 

 

5000/5000

 

 

re.

Epona jest boginią reprezentowaną przez kobietę na koniu, która wspiera małą dziewczynkę lub młodą dziewczynę, a także trzyma kosz z owocami. Epona oznacza: ten, który obejmuje, obrońcę zdrowych owoców plemienia.

Myślę, że ta bogini czczona przez naszych przodków jest boginią dojrzałych i zdrowych owoców. Młoda dama reprezentująca tę, która przechodzi ze statusu dziecka do statusu kobiety, noszona przez swojego wierzchowca, ponad pozostałe. Ta dziewczyna jest również reprezentacją czystej dziewicy, jest reprezentacją tego, co nie jest zboczone.

Nosiciel przyszłości, który ma związek z Ateną, obrońcą Zeusa i ogólnie sztuki. Jest więc boginią, która zapewnia dobrą przyszłość, bóstwo edukacji kobiet i reprezentację matki. Czy Epona jest panem przyszłości?



Konie miały ogromne znaczenie dla Galów, Epona jest także boginią koni niosących przyszłość.
Epona, inkubator oznacza w abstrakcyjnym języku drzewka: „ten, który daje ciepło”.
Oznacza to, że bogini koni i świętych owoców jest boginią, która daje pociechę, siłę, by kontynuować.
Drogi zielonej bogini.


Erda.
Głębokość każdej rzeczy często zależy od kreatywności lub pamięci. Aby docenić najodleglejsze elementy, musisz wiedzieć, jak za nimi spojrzeć lub jak cofnąć się o krok. Erda była bóstwem nieba i wody, głębin. Orzeł wpisany w gwiazdy był mu poświęcony. Ta bogini głębokiego wzroku miała w zwyczaju szokować ludzi, aby wołali ich do porządku. Głębokość jego królestwa pokrywa się tylko z królestwem umarłych, z najstarszej pamięci, w której zostali wpisani. Czarny orzeł reprezentował ją na ziemi, znów pojawiła się wizja, szokujące zrozumienie tego, czego nie można było wycofać. Była boginią głębin morskich, przepaści, była także boginią, która przekazywała życie po śmierci. Na innym poziomie było to bez wątpienia to, co również nazywało Morganą.



Uwaga: z „Are”: otaczająca wizja, „eda”: sekret umysłu. Często kojarzy się z Ordos: młot, który wyraża szok, z pewnością inspirująca bogini wizja, w której przenosi się w głęboki świat, z pewnością jest także jedną z trzech rządzących królestwem umarłych, królestwem czarnego Orła . Nazywany także: Aereda.
Bogini głębi oczu, jest boskością prawdy.

Erge.
Niektóre góry przybierają formy wieczności. Tak było w przypadku gór bogini Ergé, która nadała im swoje imię. Jego drzewem było stawanie się i zaangażowanie. Była boginią z góry. To ona przewodziła osiągnięciom i miała osobisty związek z każdą osobowością. Mówiono, że jego działanie było ograniczone i nieograniczone, zleceniodawca.
Widzieliśmy to w tworzeniu żywopłotów, ujść i wąwozów. Przyszłość każdego zależała od Ergé, która była matką Galów. Poinstruowała, przygotowała pracę i dała kursy do utrzymania. Była jedną z bogiń, które prowadzą bohaterów do ich celów. Zorganizowała przestrzeń tak samo, jak kampanie wojenne prowadzone przez jej rady. Ergé, tak samo defensywna, jak atakująca, była nieugięta, niczego się nie wycofała, to ona narzuciła swoje granice terytorialne. Wznieśli to, co trzeba było robić na zawsze, bóstwo wiecznej kultury.


Nb: i tak, Ergé była boginią organizmu, organizatorem myśli lub bardzo dobrze zorganizowanym klientem. Poza tym oczywiście ta rodzina francuskich słów, która opisuje organizację pracy, idee, w których walka należy do niego.
„Érigo” w pierwotnym języku galijskim oznacza ograniczenie i bezgraniczność, w którym coś musi się stać.
Z „Eri”, obwód i aktywność „Go”.

Erimos
Erimos był półbogiem, synem łania i Adamosa, od urodzenia zdaliśmy sobie sprawę, że nieustannie spogląda w niebo i że jego stopy nigdy nie dotykają ziemi, nie odlatując.
Chodził wszędzie, nie zwracając uwagi na to, dokąd idzie, a jego matka zawsze musiała go mieć na oku.
Ta macierzyńska ochrona uniemożliwiła mu bycie integralną częścią tej czy innej grupy. Wciąż błąkał się beztrosko, z nosem w powietrzu, podziwiając kolorowe światła. Pewnego dnia poznał Eridobno, czarnego orła, także samicę. Ten wzniósł go na niebo, aby pokazać mu czystość powietrza i duchów z góry w nocy. Erimos poprosił boskiego orła, aby nigdy więcej nie zrzucił go na ziemię, ponieważ to nie było jego miejsce, nie rozumiał świata pośrodku, świata ziemi ludzkiej. Orzeł natychmiast przekształcił go w powietrze, wodę i światło, Érimos rzucił się na Erasinosa. A Erasinos było małą tęczą, którą każdy mógł zobaczyć z czterech stron środkowego świata, tym razem Erimos postawił dwie stopy na ziemi w ciągu dnia. Niewinni żyli od tej chwili w królestwie czystych serc, ci, którzy choć bystrzy, nie są zdolni do knota

 

bez żadnej tchórzostwa, nie będąc w stanie ukryć się przed złem, które ich ściga. Istoty, które są jednak znacznie powyżej wspólnego celu, ponieważ wyobraźnia kieruje ich drogą. Są to prawdziwi niewinni ludzie, którzy nie potrafią dostrzec, czy zło zamieszkuje otaczający ich świat, czy nie, a ich głowy są stale w chmurach. Ludzie czasami biorą ich za szaleńców, kiedy często są najmądrzejsi.



Uwaga: „Érimos” oznacza „czyste serce”, to nasze galijskie Hermes.
Wygląda na to, że galijska nazwa tęczy to tak naprawdę „Erasinos”.

Etullilia.
Wśród szwajcarskich rozległe łąki, na których nie rosło wiele drzew, pokrywały łagodne góry.
Była z góry bogini o imieniu Etullilia. Jego symbolem był żółty asteryzm, który można było zobaczyć z daleka. Mówiono, że jest kamieniem płodności w zimnych górach. Nazywał się „wius”, gwiazda górska. Gdziekolwiek widzieliśmy asteryzm, rośliny rosły radośnie, liczne, a Szwajcarzy żyli w pokoju pośród miękkości tych słomek. Być może to ta bogini nazwała liczne plemiona górskich pastwisk. Gdzie łąki były bogate i liczne. Jest kwiat, który mówi, że najbardziej przypominasz postać Etullilii, którą nazywaliśmy również Etuwilia, to szarotka.
Oznacza to „żółty asteryzm żyznej ziemi”, to wszystko.



Uwaga: nasi przodkowie znali Chiny, słowo „wius” również tam znajduje się w tym samym znaczeniu: „wuche”, żółty asteryzm. Długo szukałem tego kamienia i w końcu go znalazłem, co nadaje mojej symbolice literę „w”.
Etunia.
Praca trwała, nikt nie marnuje czasu, gdy robi to z kilku powodów.
Galowie zorganizowali się, wszyscy zajęci zajęciami, a życie zaspokoiło ich potrzeby całych istot. Istoty, które stworzenie stworzyło z ciekawym poczuciem porównania. Byli sumienni, a świadomość jest córką wiedzy.
W bardziej północnych regionach plemię ustanowiło kult bogini, której wszyscy zazdrościli, kult Etunii, znany również jako Éduina, a nawet z nimi: Areduina. To plemię obecnych Ardenów kochało ponad wszystkimi górami, że nic nie zepsuło. Bardzo duża złożoność dzielnych krajobrazów, które jesienią pokryte były fioletem. Co więcej, Etunia była również nazywana „czerwoną boginią”, rumieniącym się księżycem, który sprawia, że żywe rośliny rosną w nocy. Ogrody wolności, których nic nie mogło przeszkadzać, ponieważ były rozmnożone w swoich splątanych formach. W Irlandii nazwała się Eithne, Eden.
To w tych krajobrazach pełnych łaski narodził się bardzo wyjątkowy lud. Etunia była wspaniałą boginią, matką wszystkich artystów. Mówi się, że ze związku z Lugusem urodził się dawno temu dziecko wolności, które czarny potwór próbował pożreć. Chyba pamiętam, że to on później nazywał się Merlin, magik. Ale to już inna historia, wróćmy do tej bogini, która jesienią nadała swoje imię, której kolorów szukali wszyscy mężczyźni, tej, która delikatnie rozpaliła ich serca.


Etunia wszechświatowa bogini ogrodu sztuki.
(gdzie bogini kreatywnych ziemskich ogrodów)
Obrazy są bardzo reprezentatywne dla samej istoty zielonej bogini.
Dysydyczna dyscyplina rozwija sztukę myślenia równolegle z duchem emanującym z matki natury.

Bogini ma imię: EDEN (pierwotna bogini Etunia).

Jest płodny tylko dzięki światłu i wodzie. Alfa i Omega.
Wszyscy jesteśmy jego dziećmi.

Ona jest panem teraźniejszości, środka, dnia i nocy (wtedy Némétunia)
(Zobacz starożytne rzeźby).
Jeźdźcy galijscy czcili ją pod pseudonimem „Epona” w dzień w środkowym świecie i „Nemetona” w nocy, w świecie powyżej - Etunia.
W podziemnym świecie jest to niewątpliwie Nantosuelta.
Gwiazdą odniesienia jest księżyc.

Etunia jest uważana za dziewicę, ponieważ ponieważ to bogini generuje ducha, wzgląd na ciało fizyczne nie jest uwzględniony w jej zasadzie. W związku z tym niesie również zasadę Belissama.

Jej bohater-mąż jest niczym innym jak najsłynniejszym bogiem galijskim. Ludzie nazywają „mistrzem wszystkich sztuk” i „zdobywcą narodów”. Targać.
Etunia to słowo, które stało się Edenem wśród chrześcijan. Jest to nazwa zielonej bogini, dobowego odpowiednika Nemetona, bóstwa, które otrzymuje ciepło słońca, bogini zielonych roślin. Została również nazwana Eythne, gdzie Anna. ona jest pierwotną boskością, a żona Luga reinkarnuje się na ziemi, gdy Etunia wzywa swojego bohatera.

Rozpoznasz to po nazwie Athena.
Jest także obrońcą sztuki
Niech bogini inteligentnej myśli.

Ona jest światłem duchów, światłem odrodzenia, ucieleśnionym z królową galijską

FONIOS
Phonios.
Do rozdania było tyle kamieni, że bogini pewności postanowiła wezwać giganta z dołu. Nazywał się Fonios, agent syntezy jądrowej. Jego ręka była twarda, że nic nie mogło się otworzyć, jego skóra była czerwona i pomarszczona. Mieszkał we wnękach, które doprowadziły do namiętnościlds poniżej. Uirona, znany również jako Urnia, oddał wszystkie kamienie stworzenia czerwonemu strażnikowi, toczył je z łaską i toczył je długo, aby złagodzić kąty. To był książęcy skarb tej kolorowej gromady. Wszystkie znalezione kamienie zostały zjednoczone, wszystkie kolory ludzkości sprzymierzyły się w jedną grupę. Nazwano go tym nowym kamieniem: „Fani”, kamieniem mieszanin. Przodkowie przez długi czas opowiadali swoje historie na jednym z tych spotkań, ten wielki stos wielobarwnego budyniu służył jako punkt orientacyjny. Został przeszukany w ferruginous jaskiniach regionu Brocéliande. Zabawnym obszarem było wiele kopalni.

Jesteśmy.
Przede wszystkim przed pierwszym porankiem świata było tylko jedno czarne słońce,
W środku nocy kogut zapiał głośno, był to galijski kogut, bóg Gara,
Boskie zwierzę dotąd ukryte w nocy właśnie połamało ziarno, dzieląc wszechświat na pół,
Zjadł pierwszą część i nastał świt, kolory jego upierzenia zostały nadane ziemi,
Rano tęcza otoczyła wschodzące słońce,
Pod koniec dnia, dokładnie w środku nocy, zjadł drugą część ziarna i wszechświat zgasł,
Ale wkrótce potem calaco znów zaczął śpiewać i narodził się kolejny poranek.

Uwaga: bóg Gara, powiedział, że boski płacz może być tylko tym, który inkarnuje w postaci galijskiego koguta. To on budzi świat, to pierwszy krzyk życia.
Zauważam, że kolory galanteryjnej odzieży Galów mogły pochodzić z tego mitu.

Kogut „Caliaco” został prawdopodobnie wymówiony jako „Galiaco”, „Galli-Iaco”.
Co oznacza: prawo Gallii. Symbolem był kogut galijski.

Boginie Garmangabi.
We wszystkich plemionach galijskich istniał zwyczaj dobrze zakorzeniony, zwany po francusku „gari”: okrzyk.
Ten sposób wyrażania życia był wszędzie rozpowszechniony. Gari zdefiniowali członkostwo, pragnienie, stworzono piosenki miłosne zwane także: garat.
Prawdziwa kultura żywego krzyku ustabilizowała się.
Ciężarne kobiety z Galii wzywają boginie Garmangabi, aby rodziły wielką siłę życiową i wypychały Wielkich Gari od urodzenia. To długa droga od przeszłości, nawet dziś noworodek krzyczy o dobre zdrowie.
Te boginie Garmangabi były bóstwami pierwszego oddechu, a te mądrych kobiet nazywały je: krzyczeli. Jasność i solidność pierwszego słowa zapowiadały sukces Galów.


Uwaga: 100%, żywy płacz był rzeczywiście gaulskim zwyczajem.
Znajduje się także w wielu aktach życia codziennego. Chcę powiedzieć, że tak naprawdę, kiedy spojrzysz na zachowanie dzisiejszego Francuzów, Galowie niewiele się zmienili. Śpiewają głośno swoje miłości, korzystają z przysługujących im praw z całą słusznością, wciąż krzyczą swoją siłę życiową, dziś tak jak wczoraj, jak to robili ich przodkowie.
Słowo „płacz” po francusku pochodzi od gaelickiego „gari”.

Goben
Był czas, kiedy ludzie potrzebowali przykładu czystości, a Adamos dał im ogień stworzenia i zazdrości, ale plemionom nadal brakowało cywilizacji.
Lugus spłodzi Gobena czystego i ześle go na ziemię.
Goben był szczególnym bogiem, był bogiem prawdy i dokładności, badaczem i skruberem. Jego materią było żelazo.
Był także bogiem minerałów, podobno widział daleko, i nie umknęły mu żadne wątki prawdy, podobnie jak wątki metalowe.
Tak więc, dzięki Gobenos, ludzie wykuli mocne, nieprzekupne narzędzia i uczynili najbardziej oczyszczony z produktów. Pierwszym był żelazny widelec, który pozwalał na obronę i pracę na polach, drugi był pługiem, który powrócił na ziemię, aby to zrobić. pojawiły się jego skarby, trzeci był szczytem, który pozwolił mu wykopać kamień i znaleźć tam metale szlachetne.
Goben miał sztukę ujawniania prawdziwych rzeczy, poświęcono mu posągi wykonane z najczystszych metali.



Uwaga: niesprawiedliwie mylony z Ucuetis, były kowal, Goben, mówi Gabenos, jest naprawdę bogiem czystości mineralnej, szczególnie. On jest bogiem z wyboru. Stwierdzono, że jest związany z bogiem Volkanus-Adamos z ognia stworzenia i z Ucuetis, bogiem formującym metal, więc jest kowalem. Goben jest również przedstawiany jako walcząca nago w bardzo czystej sukience, a także w tarczy, symbolu spokoju. Był galijskim bogiem, korzeń znajdujemy w kilku słowach. Wśród Wikingów po akcentie jest Goibniū.
Wygląda na to, że Gabenos jest kowalem żelaza, Ucuetis jest brązem, więc Adamos byłby prawdopodobnie cyną.

Świetny.
Mattres wracali co roku, aby zapewnić całą swoją opiekę ludowi galijskiemu, przeszli przez Pireneje na terytorium tektur Wulkanów.
To po stronie szczytu Gard złożyli jajo miłości. Wieczne jajko, które urodziło znanego boga. To był Grannos, ten, który przewidział potomstwo i sadzonki. Mówi się, że miał magiczny łuk i że wszystkie kłosy pszenicy jęczmienia, które wyszły z ziemi, były w rzeczywistości strzałami, które zestrzelił Kupidyn Gaulish. I każda strzała stała się pchnięciem. Ich końcówki pochodziły ze skorupy, która karmiła Grannos, pink kwarcowa skorupa z inkluzją, jajo żurawia. Nazywało się Grannos, palnik, ponieważ to on wprowadził serca wszystkich w rozkosze miłości. Ludzie dotknięci Garanusem, Grannos, stali się przedsiębiorczy aż do upadku. Był synem żurawi, które nadały swoje nazwy Garonne. Rzeka pełna tych różowych kwarców. Dzięki ich odrzuceniu obfitość panowała aż do terytorium Tolosates. Chemia działała wszędzie. Kamień pewności Grannos jest kamieniem gwarancji przyszłości, jest kamieniem miłości dzisiaj, zanim był kamieniem pierwszych miłości, nasieniem, które rozpala serca. Góra, na której rośnie, znajduje się na południu Francji, jej drzewo to jesion, który daje różowe nasiona. Mówiono, że Grannos jest bogiem świetlistej wizji, ponieważ to on spełnił życzenia przyszłego szczęścia. Widział to, czego nikt inny nie wiedział o przyszłości.




Uwaga: Grannos jest również znany jako „Garanus”, „Giarinnus”. Z tym mitem wydaje mi się, że jestem w 100% blisko. Szczyt Gard został nazwany „Garra”.
Francuskie słowo pochodzi od Gaulish: „poręczyciel”. „Ziarno” też.
Kamień pewności: „Gara”, foresight.
Jeśli czasami kojarzy mu się z Belenos, dzieje się tak dlatego, że lekarze są również bardzo ostrożni.


Jest wielki bóg opowiadany wielkiej wizji światła zwanej Grannos, ta związana z wielkimi kulturami zwana także amarco-litano podczas wielkich uroczystości ludowych, kiedy plemię sieje nasiona, światło Grannosa staje się mylone z jego działaniem, jest życzliwy i obiecuje wielkie zbiory.
Jeśli Smertullos jest kombajnem, to Grannos jest tym, który sieje nasiona przyszłej płodnej żywności, jest bogiem dobrych sadzonek.

Graan w Gaulish, zielony po angielsku, greene w Viking oznaczają zieleń.

Grannos jest zatem bogiem zielonych upraw, rolników.


Harauso.
Każde miejsce jest opętane przez boskiego ducha pośród Galów, zwłaszcza gdy nabiera wspaniałego wyglądu. Harauso miał swoje pałace na tle pejzaży, był nazywany bogiem liściastym ze względu na znajomy humor, wysyłał ludziom ślady. Był to duch wiatru i wolności, symbol w niektórych znanych miejscach. Mówiono, że to rodzic dał echo swoim drogom oddechowym. Ten żartobliwy bóg był jednym z wielkich ech, które powtarzają się jak długi utwór. Uważano, że jego zwierzę musi być bardzo duże i bardzo silne, jak niedźwiedź, w którym tura oddawała dźwięki przez ściany przodków.



Uwaga: to jest bóg gór, który ma związek z puchnięciem wiatru, oracjami, a zatem naturalną pieśnią, wolnością i wielką siłą wrażenia, jest symbolem tego miejsca, więc wydedukowałem to to jest bóg ech, jest jakaś siła woli.

Hercunia.
Miały miejsce migracje i nikt nie pamiętał, skąd pochodzi pierwsze plemię.
Nadal mówimy dziś o zapomnianym bogu Ercunios, a priori byłby on bogiem oceanu. Jest całkiem możliwe, że tak nazywali Grecy Okeanos. W miejscu, gdzie mieszkało plemię zwane „ludźmi dębu”, znajdowało się sanktuarium otoczone górą, lud znany z okazywania szlachetności i lojalności.
To słowo Kernunosa, drganie gałęzi w miejscu wstrząśniętym trzęsieniami ziemi. Mówi się, że ci Hercuniates przybyli z Zachodu, z oceanu i byli potomkami boga dębu. Ich las nazywał się Hercunia, równolegle do oceanu rozciągającego się na setki mil, a jego liście przypominały fale, gdy wiatr tańczył na gałęziach.


Uwaga: w tym sensie jest naprawdę stara historia, wszystkie przejścia prowadzą nas z powrotem, święty las Hercunia, góra, w której znajduje się co najmniej jedno sanktuarium, w którym dobrze słyszy swą obecność, drzewo Ercunios, ocean Okéanos i kult wody, plemię dębu ... itd. wydaje się starsze niż cywilizacja grecka, która mówi o „Argonautach”, podczas gdy mówi się o galijskim plemieniu „Ercuniates”.
Kernunos, Ercunios, Okéanos, Chronos są ostatecznie tylko tą samą osobowością.
I to słynne górskie sanktuarium znajduje się w Europie.

Horolat.
Tam, gdzie zachodziło słońce, był bóg odpoczynku, snu i dobrych rad. Horolat mieszkał na górzystym zachodzie. Był wielkim przodkiem, który ucieleśniał radę starego. Ci, którzy odpoczywają w rezerwie, na tyłach udręczonego świata ludzi, rodzaj boga mądrości, który wsuwa słowa do ludzkich uszu. Widzieliśmy go mieszkającego w cichych miejscach, takich jak łąki lub mokradła. Nosiliśmy coś w rodzaju bransoletki dla boga, aby przynieść jego słowo, urok szczęścia, który zapewniał pewną szlachetność duszy, wiedzy i mądrości. Mówiono, że utrzymywał granice ze światem powyżej, reprezentował go starzec, on również był posłańcem.


Uwaga: bóg górskiej mądrości, ale przede wszystkim spokojne miejsca, które pozwalają cofnąć się od ważnych decyzji. Bóg spokoju, chłodu i mądrości.

.Aé.
Na początku było ïaé, ïaé ojcem Mantuli, Mantula ojcem Gallii.
Ïaé była babcią, dała płyn na ziemię, to była pierwsza great bóstwo terytoriów galijskich.
Wielka bogini-matka, ojciec wszystkich kobiet, które poszły za nią. Nazywano go także L'aïeule, starym, który generuje to, co jest. Mantula opuściła dom Hiaë, aby odwiedzić ziemię, dowiedziała się, gdzie są wszystkie rzeczy. Przekazuje całej Gali swoją wiedzę w tym samym czasie, co wszystkie ziemie. Ale Gallia pamiętała między innymi i uczyła mężczyzn, skąd pochodzi ich krew i duch, wykonując m.in. ceremonię menmanii.




Uwaga: z tego, co mam, Hiaë, gdzie ïaé jest bardzo starym galijskim bóstwem, ma co najmniej 5000 lat wstecz. Być może to ona jest reprezentowana w małej rzeźbie kobiety w ciąży wykonanej na początku znanych czasów.
Mantula pojawia się najpierw w języku galijskim, a potem gdzie indziej, fizycznie reprezentuje kolorowe ścieżki duszy danego miejsca. Kopać. Galia, to Gaja, ziemia, kraj macierzysty, pierwsza ojczyzna, która wydała resztę. Kultura galijska jest znacznie starsza niż kultura grecka. W rzeczywistości Druidzi otworzyli pismo, aby nie zabrudzić i nie zepsuć swoich prawdziwych korzeni, zachodnioeuropejskich, przedpotopowych. Nie chcieli mieszać słów ze swojego starego świętego języka.

Mogę się mylić, ale nie wszystko.
Przeszłe i zdezorientowane po francusku Podobnie jak „hiers”, Hiaë faktycznie określa „aïeule”. Możemy przynajmniej powiedzieć, że jest stary w starożytnym duchu.

Ianuaria.
Czas mijał, prace trwały, budowa galijska. A młodzież dobrze się bawiła.
Ianuaria była córką Épony, siedzącej na czerwonym koniu, spacerowaliśmy po niej, aby pokazać, że sukcesja jest zapewniona. Uwielbiana młodzież starała się przegrupować wokół muzyki, która nabrzmiała w sercach. Wśród Wenecjan, ale także na Złotym Wybrzeżu wśród Mandubian i Tricassas, widzieliśmy prawdziwy kult tego, który reprezentował słodkość szczęśliwych i świątecznych dni falujących w dźwiękach bogini, tych, którzy gromadzili nastolatków.
Szlachetność kultury galijskiej ucieleśniała ich wspólne pieśni. Flet Ianuarii oczarował duchy majestatycznymi łupkami, które niosły w sobie kamień pełni. Czerwony agat. W ten sposób kamienne żyły utrwaliły krew tych, którzy zawsze tam mieszkali. W tej krainie Armoryki, co oznacza: „spokojni ludzie”, znaleźliśmy wypolerowany kamień na południowych plażach ocieplony ciepłym, gładkim i śliskim wiatrem, który ogłasza dar lata. W ten sposób grupy zreformowały się, aby wprowadzić rok w dobrej zgodzie.


Nb: Ianu: „młodzież”, Aria: „czystość powietrza”.
Kamień o nazwie „Anao”: pełnia znana również jako kamień bliski.

Iluro.
Iluro był księciem deszczu, trzepoczących chmur, które rozciągały się na równinach i czystych górach roślinności. Ten genialny bóg powietrza królował w miejscach często niezwykłych, bo skromnych w wyrazie twarzy. Był również nazywany dyskretnym, ponieważ jego cichy lot przyniósł spokój ducha. Był dobrym bogiem, który towarzyszył podróżnikom i życzliwym nieznajomym, dostawcą powietrza, wilgotnym zapachem, który pomagał siać sąsiednie wzgórza.



Uwaga: związek z chmurami latających elementów jest dość dobrze zaznaczony w badaniu. Z pewnością był bóstwem w zachmurzonych górach. Istnieje związek z deszczem, kurzem, stado ptaków może dobrze i odbijającym się tam światłem. Mnóstwo gwiazd też. On jest bogiem

Źródło Langue: Français


5000/5000
Nombre maximal de caractères: 5000
e prostota i majestatyczność. Transhumances ??? Może być.

Ilurgorri.
Na świętej polanie drzewo świata posunęło się do wielkiego koła czasu. Czasami plemię gromadziło się w kręgu w komunii z duchem giganta.
Wiatr czasem brzęczał poruszającym się powietrzem między gałęziami, nazywano go Ilurgorri, gwizdek wprowadzał ludzi w wirujący taniec i wszyscy podążali za kołem narysowanym w tym oczyszczonym miejscu.


Uwaga: Ilurgorri oznacza w pierwszym języku „duch lecący w powietrzu aktywowany krzykiem”, wywnioskowałem, że był to gwizdek prowadzący do tańca. „Iluro” jest poświęcony słodyczy powietrza „gorri” w Garra, boskim krzyku.
Jest więc bogiem słodkiej miłości, która wciela się w hałas, taniec, w którym piosenka.

Jiamos i Ianos.
Jiamos i Ianos byli sierotami, które nie należały do tych samych plemion. Mieli jednak taką samą sytuację.
Jiamos wyglądał jak jego bliscy, powiedzieli, że zawsze pakuje sposób na ucieczkę. Podczas gdy Ianos ciągle się rozchodził i chciał odejść. To był stały i dysocjator.
Ale któregoś dnia przyszedł człowiek, aby ich zabrać na świętą górę, i spotkali się ze sobą.
Jiamos towarzyski nie uznał swojego brata Ianosa za niestabilnego. Pierwsze spojrzało na znane krajobrazy, a drugie, nienasycone, chciało zejść w głąb.
Później w Jiamos dokonano wielkich zaszczytów i narysowano koło, które odeszło i powróciło w to samo miejsce podczas każdego przesilenia zimowego. Podczas gdy Ianos nigdy nie odszedł, aby wrócić, jeśli zostawił jakieś wspomnienia, nic nie pozostawiło go oprócz tego, co złamał.


Uwaga: Bardzo ważne, Jiamos był nazywany Iammos w starożytnej Galii, Bliźnięta, półbóg, który określaparowania i stabilność. Jego symbolem są dwa zwierzęta (Aurochs of Stonehenge), w których dwie twarze patrzą na siebie. Wcześniej miał na myśli projekt członkostwa.
Ma co najmniej 5000 lat.
W języku francuskim słowo „nigdy” określa bezruch zimy.

Bliźniaczy miesiąc, Giamos, jest w jasnej wiośnie. Co przypomina mi, że kalendarz gaulski rozpoczął się od okresu świetlnego, co oznacza, że pierwszy kalendarz, kalendarz Stonehenge i dwie głowy żubrów, które miały rozpocząć się podczas przesilenia zimowego, są najstarsze. Drugie powiedzenie Belenos zaczęło się od wiosennej równonocy. Potem Celtowie rozpoczęli swoje życie w okresie Samain lub zimowej równonocy.

Ianos jest zupełnie inny, odnosi się do młodego mężczyzny, który rozchodzi się i odsuwa od swojej bazy, nie zostaje na miejscu, który nigdy nie wraca. Jego symbolem są dwie twarze, które nie patrzą na siebie, znaleziono rzeźby.

Obaj zostali później połączeni z historią, podczas gdy w epoce Galii byli dobrze zidentyfikowani. Jest nawet napis mówiący o „giemini ianuaris”, różnych bliźniakach.

Pudła.
Teraz były wsie, drogi i miasta. A te kwadraty zajęły swoje terytoria w pełnej wolności, chronione przez akcje. Każdy z nich uchwalił własne prawa z woli bogiń Kasses. W wioskach, w centrum cywilizacji Galii, zgromadzenia kobiet przestrzegały praw tego miejsca. Ta centralna część, poza wolą kobiet w domu, należała całkowicie do matriarchii. Byli nazywani boginiami dębu, tymi, którzy wyplatają wolę tego miejsca. Boginie te miały na sobie elegancję czapek. Jest to ptak dębu, który gwiżdże podczas wymiany argumentów ze swoimi partnerami, może być skowronkiem. Decyzje o tym miejscu podjęły boginie Kasses i wszyscy musieli ich uszanować, były to prawa powietrza, stanowcze, bez zepsucia.






Uwaga: To już wiemy, a mianowicie, że ośrodki miejskie były niezależne, ale także podlegały matriarchii. „Kasy”, gdzie „Kasy” oznaczają „wolę miejsca”, prawo. Dokładniej wcielony w literę „K”.

Zaśpiewa.
Ludzie przychodzili i odchodzili, ale ciężko im było żyć i chcieli wymyślić rzeczy, które ukoiłyby ich zło.
Jeden z nich postanowił spytać szlachetnego byka, gdzie jest środek świata, gdzie powstała ziemia, woda i powietrze, lata, ana i aria.
„Łatwo znajdziesz wejście twórcy, ponieważ to w górach widać najdalej od horyzontu. Musisz znaleźć wejście i wyjść z siebie do środka” - powiedział byk.

Kernos poszedł pierwszą ścieżką i długo przeszukiwał słynną górę.
Nie mógł jej znaleźć.
Wrócił do domu i zadał Donnowi to samo pytanie.
„Możesz chodzić po sobie
albowiem życie na tej górze, nigdy jej nie widząc, znajdź wejście, a w środku zobaczysz górę „ponownie nauczył go byka.
Kernos szedł swoją drogą i szukał dni i dni wejścia do świętej góry, ale go nie znalazł. Ale zauważył na zakręcie drogi dwa duże bliźniacze stawy i zapamiętał je.
Jeszcze raz wrócił do wioski, by zadać Donnotarvosowi ostatnie pytanie.
„Nie znalazłem wejścia, ale zauważyłem dwa duże stawy, których źródła muszą znajdować się w ich głębinach” - wyjaśnił.

„W oczach kamienia jest ktoś, kogo znasz, który pokaże ci drogę, wiedz, że tylko Kernos może znaleźć to, czego szukasz”, mówi bóg duchów.

Kernos nadal nie rozumiał, ale był zmęczony i poszedł odpocząć. Miał sen i widział w nim wielkie drzewo rosnące w górach, było to wydrążone drzewo, a miejscami na jego korze były kolorowe klejnoty.

Kiedy się obudził, uśmiechał się, dowiedział się, gdzie jest wejście do tego drzewa, które wyglądało jak góra.
Często potem udawał się do świętej góry, która teraz nosiła jego imię.



KERNUNOS

„I pierwszy smok został podzielony na dwie części, oddzielając ludzi i umysł od ludzi”.

Kernunos

(Cronos)

Sprowadziły się do nas dwie szczególne reprezentacje kernunos. Pierwsza rzeźba to rogaty bóg z jednym okiem, siedzący ze skrzyżowanymi nogami na gigantycznym wężu, który je i rozczłonkowuje swoje ofiary na swojej drodze.

W rzeczywistości jest to otwarte oko na świat stworzenia fizycznego i kolejny zamknięty, który patrzy na świat myśli wewnętrznej.
Kreatywność i pamięć.

Za wężem mężczyzna trzyma koło czasu (Lug), Przed wężem inny mężczyzna, podobny do pierwszego (Esus), trzyma inne koło. Biała część, czarna część.

Aby odszyfrować obraz, musisz wiedzieć, że nasi przodkowie praktykowali kult wód światła. Wiele znalezisk archeologicznych potwierdza tę pierwszą tezę.

We włoskich Alpach znaleziono grawerowanie węża, wiszące nad krętą doliną narysowaną przez strumień, który płynie do morza Liguryjskiego. Ta ideologiczna mimika skłania nas do myślenia, że gigantyczny wąż jest biegiem rzeki. Niedaleko znajdują się pozostałości cywilizacji zwanej

 

 

5000/5000

 

 

stele posągi, w dolinie Aulla, na brzegu wód na cyplach, z których kilka innych posągów znaleziono niedaleko lasu Brocéliande, jak w „innych miejscach w Europie, a zwłaszcza na południu Anglii ..

Wydaje się, że cywilizacja kultu wód była bardzo rozległa, 3000 lat przed naszą erą. Czy to słynna cywilizacja Atlantydy?

Stąd zrozumienie, czym są koła i nazwa Kernunos.
Wąż wodny jest jak zwój życia, wszyscy słyszeliśmy, że życie jest jak zwój rzeki, zrodzonej ze źródła i kończącej się śmiercią. Kernunos jest zatem Cronos, siedzącym na wężu, który sprawia, że jego dzieci żyją i umierają, wężem czasu, który nasi przodkowie nazywali vouivre niedawno. To kobiece bóstwo.

Druga reprezentacja Kernunosa pokazuje, jak rozdziela jedzenie z torby między jeleniem i bykiem. Połowa na początek życia, prawdopodobnie druga połowa na koniec. Te dwa zwierzęta są obrazową transkrypcją dwóch mężczyzn, którzy trzymają koła z czasów pierwszej badanej rzeźby symbolicznej.

Nasi przodkowie cały czas dzielili okres między okresem świetlnym a okresem ciemności (patrz akapit w kalendarzu Coligny), a zatem między białym jeleniem legend i czarnym bykiem. Żywe oko i martwe oko na twarzy boga czasu. Dwa bliźniacze koła czasu wirują, powodując falowanie węża wodnego, którego nic nie może zatrzymać. Życie i śmierć. Biel i czerń zmieniają się na zawsze.

Wiedząc, że dla ludu galijskiego śmierć nie jest końcem, jest jedynie przejściem do kolejnego cyklu odrodzenia. Byk nie jest niszczycielem, jest niejasnym przemytnikiem, ale niekoniecznie eksterminatorem. Poza tym te zdjęcia cyklu czasowego opisują upływ roku, roku, za którym zawsze przychodzi kolejny cykl roczny i tak dalej. Z pewnością model ten stosuje się również do długości życia, okresu twórczego, bieli i okresu upadku, ciemności. Młodość i starość.


Rogi jeleni noszone przez kernunos, to badanie Luga nadaje nam ich znaczenie.


Lagodos.
U ludzi galijskich nie ma śmierci, substancja witalna wypływa z ciała, aby odrodzić się w innej formie.
Wśród niektórych plemion górskich pamiętamy Lagodosa, starca, który kultywował się przez całe życie. Kiedy płomień opuścił jego ciało, po raz ostatni wzniósł się dziwny blask.

Langue source: Corse


5000/5000
Nombre maximal de caractères: 5000
skaliste stoki. Prawie osiągnęła szczyt góry, świat bogów z góry i tam wyrosła roślina zwana laguną, veratre.
W landach mokry torf, w którym boska myśl powitała tych, którzy zmartwychwstali.
Od tego czasu wszyscy starzy mędrcy nazywani byli „Lagodos”, a druidzi „Lagussa”, ci, którzy wstają ze szczytów. Mówiono, że są jedynymi, ponieważ zawsze byli jedynymi, którzy się tam osiedlili. Te torfy górskie uważano za świętą ziemię, na której ludzie pozostawili swój ślad. Mit mówi, że w tym humusie istnieją wielkie umysły, które będą odżywione na zawsze.



Uwaga: „Lagodos” można tłumaczyć jako „skrzydła wielkiej wewnętrznej szlachty”, a „Lagussa” skrzydła wielkiej woli.

Lãmat.
Magia została ustanowiona w niektórych miejscach terytorium galijskiego. Na terytorium Łemowic szczególnie góra zaostrzyła myśli, miejsce to nazywane jest „górami blond”. Mieszkało tam wiele stworzeń, ponieważ od zarania dziejów Druidzi sprawili, że góry te stały się miejscem pielgrzymek. To tam mówi się, że mieszkał gigant o imieniu Lãmat, ten, który się schronił. Okolice te były znane, ponieważ z kruszywa pochodziło obfite złoto. Nadal rozmawiamy o stworzeniu Mandrake, które schronia się w tych miejscach, chronią go gigantyczne megality. Te słynne megality wykonane są z granitu, który w niektóre dni, o zachodzie słońca, zamienia się w ogromne bryłki złota. Ten kamień pewności nazywa się „Lãma”, schronieniem, a nawet „sławą”. To jest kamień Lemovice. To na tej górze nasi przodkowie postanowili wznieść wiele dolmenów i menhirów, co oznacza, że byli oni z ludzi stojących na skale.
Widok skał Lãmy unieruchomił ich wrogów, był również nazywany „ostrym”, ponieważ przecinał masy na pół naraz ostrym brzegiem lewej ręki, był niezręczny, a następnie wziął ich w prawą rękę. A potem dobrze się bawiła, układając je jeden na drugim, aby podziwiać swój skarb, gdy oświetliło ją zachodnie słońce. Jesteśmy mu winni bardzo pięknego gigantycznego grzyba.




NB: nadal istnieją dziury, podobieństwa i podwójne znaczenia w znajomości języka galijskiego, w rzeczywistości często używali przypowieści, co stwarza pewne problemy etimologiczne. To dzięki tym niedociągnięciom położyłem podwaliny abstrakcyjnej lub parabolicznej myśli o przeszłości. Nie jest to łatwe, ale jest „grywalne”. To pozwala nam znaleźć podstawę starożytnych mitów. Nie ma nic ryzykownego w tym, co transkrybuję.

„Lãma” ma związek ze schronieniem, sławą i zabieraniem. Musi to być tzw. Pewność ubezpieczenia ul

 

 

 

 

5000/5000

 

 

jeden. Jego drzewo było wiązem, a kwiat akonitem, który dobrze pasuje.

Narodziny życia.
IVI

Co sprawiło, że Kernunos się obudził? Kiedy był sam w środku niczego, ponieważ na początku nic nie było. Nawet nicość.
To, co otworzyło jej oczy, to ona ... Nemeton. Wielka pierwotna bogini niebiańskich wód.
Gwiazdy odbijały morze Christal, gigantyczne i kojące, niczym wspaniały szmaragd z połyskującymi refleksami.
Martwe nasienie, które później wykiełkowało na ziemi, zmieniło się wraz ze światłami bóstwa.
Kernunos obudził się i spojrzał na wspaniałe przestrzenie wszechświata. Uświadomił sobie i zmienił zdanie, zakochał się w niej szaleńczo, od tego momentu stała się wielką boskością jej nocy. Być może właśnie to spowodowało upadek jednej z jego gałęzi na zielono-niebieską planetę. Gałąź zapuściła korzenie, wielki biały jeleń właśnie podniósł głowę. Lug właśnie spotkał Etunię i spojrzał na swoje odbicia na niebieskim niebie. Właśnie uświadomił sobie nowy punkt widzenia, który wszystko zmienił. Teraz miał duszę. Mężczyzna, który został później nazwany mistrzem wszystkich sztuk, cenił opiekuńczą boginię sztuki i jej ogrody.
Na ziemi Adamos właśnie znał coś podobnego, co miało zmienić cały świat, w ogrodach Etunii poznał życie Ivisa (Évia). Biały jeleń ożył z siłą, której nikt nie mógł się oprzeć, miłości.
Adamos właśnie zakochał się w życiu, od tego momentu stał się ciałem fizycznym.
Łapa bliźniacza światła, słońca, nie mogłaby się obejść bez księżyca Etunia, kernunów z Némétony, które uczyniły go wielkim duchem.
Tak powstało życie. Pojemnik ducha, duszy i ciała.
.. i wszystko dzięki miłości ....

Lehunnos i Alamahé.
Lehunnos i Alamahé

Wśród Ausques i Rêmes wierzyliśmy w świat na górze jako świat pokoju. Miejsce, w którym boska myśl nie mogła być zakłócona. Znajduje się na spokojnej wysokości, w dzisiejszym mieście Laon, uprawianym przez mieszkańców północy. Jasne i zdrowe miejsce, w którym bóg Lehunnos złożył swoje molo
re. Solidny piaskowiec zwany „Léhum”, kamień spokoju. Lehunnos położył również kamień wśród Ausques, plaże Landes oferowały spokój, światło i spokój, nazywało się to szczęśliwym wybrzeżem. Tam, w spokoju, zadawaliśmy sobie pytania o realia świata, było to miejsce predysponowane do głębokich przemyśleń. Ten słynny bóg, który był pomylony z Lugusem, miał siostrę bliźniaczkę o imieniu Alamahé. Osiedliła się dalej na południowy wschód od terytoriów galijskich. Spokój jego wód zapewniał atmosferę niezbędną do odpoczynku podróżnych. Alamahé był również nazywany „świetlistym”, czyli tym, co uspokaja ducha.



Uwaga: ten kamień jest kamieniem spokoju, który pozwala cofnąć się od skomplikowanych rzeczy i wysokości w odniesieniu do piekielnych rantów ze świata poniżej. Byłby to piaskowcowy kamyk z dziurami.

Trzej mistrzowie.

W jeden z tych bezksiężycowych dni szlachetny byk zdenerwował się. Ziemia zatrzęsła się, a wiatr wzmógł się, silny i wirował w porywach, rosnąc z sekundy na sekundę.
Wszystkie dzikie zwierzęta przestraszyły się i ukryły, gdzie tylko mogły.
Byk zawył w głębi lasu ...: „Jesteście bestiami! Nie zasługujecie na życie na końcu ścieżek Ivis!”
I powiedział im również: „Jeśli chcesz żyć wiecznie, musisz nauczyć się dróg boskiego ducha. Nigdy nie przenikniesz mojej części ziemi, dopóki pozostaniesz zwierzętami!”.
Po lewej stronie boskiego drzewa rosnącego pośrodku ziemi pojawiły się trzy dźwigi, które widziały wszystko na małej niebiesko-zielonej planecie. Wszystkie zwierzęta je widziały.
Szlachetny byk w końcu uspokoił się i powiedział: „Te żurawie, które widzisz tam na szczycie świata, są zwierzętami rodziny. Przypominają ci, kim jesteś, skąd pochodzisz i dokąd powinieneś jechać To przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Pamięć czasów na wieki. Pomogą ci w końcu zdobyć boskiego ducha, tylko ci, którzy je rozumieją, będą mogli wejść na moje terytorium! ”.
Na niebie kolejne stworzenie, kryjące w sobie najostrzejsze zwierzęce talenty, skręciło na świetlne ścieżki Lugos. Prawa strona boskiego drzewa. Miała gigantyczne usta, by jeść wszystko, kocie ciało pokryte łuskami jak pantera, by być bardziej zwinnym niż wszystkie inne zwierzęta, i nosić pazury, by chwycić wszystko siłą.
Był to Tarascan, duchowy potomek szlachetnego byka, który musiał odesłać sobie najbardziej niszczycielską zwierzęcość, miała też moc ważenia dusz.
We wszechświecie, od strony duchowej Kernunos, pojawił się skrzydlaty koń. Ponieważ koń, jak wszyscy wiedzą, jest bardzo rozwiniętym stworzeniem, które rozumie, co mu mówimy, bardzo inteligentnym stworzeniem, które szybko się uczy, dzieli się wszystkim i preferuje przede wszystkim życzliwość i zażyłość. Ten miał więcej skrzydeł, symbol lekkiego ducha.
Niektóre stworzenia żyjące na ziemi zostały zrozumiane i zrozumiane

 

ujawniłem, jakie były trzy sprawy.
Jedna z tych istot na początku wyprostowała się i zrozumiała, skąd się wzięła ... i dokąd powinna iść, co zrobiły żurawie w okresie, w którym się zagnieżdżały, gdzie i dlaczego znów ruszyły w kierunku południowego krańca pora roku. W kierunku początku czasu.
Istoty, które rozumiały lepiej niż inne zwierzęta, były mężczyznami i kobietami. Zaczęli zakładać rodziny, potem plemiona, to narodziny Galów, jeden nadał tytuł „matkom Gaulesa” trzem żurawiom.
Wszystkie te powstałe klany miały inną ścieżkę życia, ponieważ urodziły się na wielu drogach Ivis. Mimo to szanowali się, przez większość czasu żyli w pokoju. Jak bardzo duża rodzina.
Jest to skrzydlaty koń, który odtąd prowadził galijską ku boskiemu duchowi.
Na ziemi mieszkał nowy kwartet koni, które pasły się jeden po drugim.





Czarne dziewice.
Trzy matki okazały całą miłość ludowi Gallii, dlatego przemoc stała się mniejsza.
Ale ci galijscy ludzie wszyscy umrą jednego dnia, gdy inni, w tamtych czasach, panowie przybiorą wygląd czarnych dziewic. Dziewica, ponieważ żyli tylko w niebiosach, czarni, ponieważ ucieleśniali powściągliwość matek, które opłakują swoje zaginione dzieci. Pierwsza matka przypomniała sobie o miłości, jaką dała dziecku w ciąży, bardzo osobistej miłości, mrocznej, ponieważ ukrytej przed innymi. Druga i najważniejsza matka musiała opiekować się dzieckiem, które zmarło na pogrzebie, opłakiwała tę, która właśnie zniknęła, wciąż dając jej swoją miłość i trzymając go w ramionach. Trzecią matkę, która była tą przyszłą, nazwaliśmy ją tkaczką, tą, która zaplatała włosy, ciągle myśląc o tej, która była, bezduszna.


Wiemy z trzech Spraw, że są matkami Galów.

Istnieje kilka reprezentacji odpowiadających trzem zjednoczonym bóstwom, pierwsza należy do boga-króla, centaura rycerza, druga to trzy dźwigi sprzymierzone z Bogiem Bykiem. Na starej monecie żuraw jest reprezentowany w obecności trzech turniejów. Triscele należy do ludów celtyckich i galijskich i ma trzy wodne formy w wirach. Lód, poruszająca się woda i chmury przywrócone do ich doczesnego kontekstu odpowiadają skrystalizowanej przeszłości, wodzie teraźniejszości i wolnym chmurom przyszłości.

Badanie Kernunos pokazuje, że woda to czas, historia. Wszystkie boginie są bogami wód. Tak więc trzy sprawy, które wyznaczają kierunek czasów, historię plemion i upływ roku w ciemnych, a następnie jasnych okresach, odpowiadają trzem żurawiom, ponieważ nierzadko widać na niebie naszych terytoriów trzy żurawie w formacji lotu, które podnoszą się na północ w gorącym, świetlistym okresie i schodzą ponownie w kierunku południowym w zimnym, ciemnym okresie.

Są to ptaki, które wyznaczają czas migracji w ciągu roku, a zatem regulują decyzje dotyczące planowanej pracy i podróży, a także dobre decyzje dotyczące ogólnej organizacji w erze galijskiej.

Na wazonie znalezionym w Danii znajduje się reprezentacja trzech mistrzów, którzy przewodzą śmierci bohatera, który pokonał nieludzkość chronioną przez byka. Możemy wyraźnie zobaczyć funkcję każdego z panów czasu.


Na tym wazonie zauważamy również, że włosy panów reprezentują warkocze przeszłości i przyszłości; Galowie byli bardzo dumni ze swoich włosów i fryzur. Włosy to prawda, która ujawnia wiek i charakter każdego z nich. Jest to z pewnością filozofia bardziej niż religia.

Dwa niebiańskie smoki.

KERN



Kernunos był sam, jego myśl rosła i zdał sobie sprawę, że równowaga jego gałęzi wynikała również z innych sił. Przyciągnął go jeden z klejnotów wszechświata, mała planeta z niebieskimi i zielonymi odbiciami.
W jego umyśle gigantyczny wilk walczył z innym, bardziej ludzkim stworzeniem.
Ogarnął go wielki gniew, wściekły, bóg rozdzielił dwóch tytanów.
Nakazał im miejsce dla wszystkich, pierwsi powinni rządzić światłem, byli lugos, miał wszystkie moce życia, stworzenia i narodzin istot, był stwórcą. Kernunos dał mu połowę swojej korony gwiazd.
Drugi smok nazywał się Donn, a drugą połowę myśli Kernunos otrzymał. Ta strona dała mu wszystkie moce ciemności, nad martwymi rzeczami, kurzem, kamieniami wieczności, a to, co nie istnieje fizycznie, tajemnicą życia po śmierci, było strażnikiem wieczności, który miał chronić wielkie umysły, ale nie ciała, powinny się odrodzić.
Przywrócono równowagę, a rydwan czasów Kernunosa miał teraz dwa koła, popychane przez dwa bliźniaki.
Każda posiadana i nadal ma osiem części.

W chwili narodzin Luga gałąź nieba spadła na ziemię, ta gałąź zamieniła się w dużego białego jelenia, to światło księżyca nadało mu ten kolor, to był Adamos, szachownica. Inne gałęzie zaczęły wyrastać mu na głowie jak wiele ton

 

myśli. Chwilę później przed jeleniem pojawił się wielki czarny byk, to Donnotarvos, szlachetny byk, który trzymał tajemnice wiedzy, duchowości i rzeczy pozaziemskich, ucieleśniając moc nieśmiertelności.
W ten sposób życie i śmierć pojawiły się na ziemi.
Lugos rodził istoty, a Donn cały czas zapobiegał przejmowaniu boskiej korony przez życie fizyczne, Lug szerzył światło życia, a Donn sprawiał, że duchowość rosła.
Starożytny wąż.
Znamy go dobrze, a jednak zawsze się go baliśmy.
Urodził się z ugryzieniem, a jego jad dotknął całą ludzkość.
Starożytny wąż, ten, który może leczyć lub chorować.
Jego reputacja pochodzi z daleka, od samego początku.
A Druid przypomniał sobie moc bestii,
Budowanie dużych miast w swoich węzłach, śledzenie dróg dla poszukiwaczy przygód,
Sprawił, że pojawił się to jednemu ze swoich uczniów, który z kolei nauczył go innych,

„Zobacz, jak ten wąż porusza się po ziemi,
Tak mały, bez nóg do biegania, jego spojrzenie nie pozwala wątpić,
On jest dziki
Czy odczuwasz dreszczyk emocji, który najeża twoje włosy?
Naturalna awersja silniejsza niż rozum?
Spójrz na tę nieskończoną istotę zdolną do drżenia gigantów,
To starożytny wąż kontroluje nasze serca,
To on wywołuje niekontrolowane namiętności,
Niewielu może znieść jego wzrok,
I oto on oferuje światu swoją dywergencję,
Niedopuszczalne, a jednak konieczne do życia,
Jego sam wzrok napędza myśli o wiele szybciej niż zwykle,
Zbrodniarz jest w rzeczywistości niewinny,
To nasze odwieczne lęki nas zdradzają,
Nie to proste zwierzę
On w rzeczywistości prosi jedynie o życie w pokoju.
Pamiętaj o starożytnym wężu,
Nie czołga się do świata fizycznego,
W nas jest, aby przytulić nasze serca.
Pamiętaj, że pewnego dnia go zabijemy,
Wraz z naszą animalnością
Tego dnia nie będziemy już ludźmi,
I nadal nie będziemy bogami ”

Tak mówił stary Druid, który próbował pogrzebać własne pasje i własne cierpienia, zanim zdał sobie sprawę, że ten wąż był bardzo potrzebny do żywej myśli.



Uwaga: zgodnie z rzeźbą króla barana otoczoną pokojowymi wężami, myślę, że możemy powiedzieć, że nasi przodkowie nie starali się zabić węża, zwierzęcość, która była w nich. Próbowali go oswoić, oto tajemnica węża rogu barana.
Możliwość oswojenia wrodzonej dzikości, która istnieje w każdym z nas.
Lepiej zrozumiesz znaczenie kociołka Gundestrup oraz innych rzeźb i legend pochodzących z kultury galijskiej.

Siedem Sulévias.
SUL


Aby mężczyźni mogli lepiej widzieć ścieżki, które zostały im dane, trzy sprawy wysłały siedem boskich kobiet na ziemię poniżej.
Wielka rzeka o nazwie Bodigom spadła z firmamentu i zamieniła się w węża na ziemi.
Mówi się, że każda z suliwii wskazuje jedną ze ścieżek wytyczonych przez węża.
Wcielając siedem źródeł życia, siedem ścieżek życia, które są jak domy, gniazda, w których ludzkość może się doskonalić.

Trzy żurawie.

Z daleka widziałem tylko drzewo, które wznosiło się do chmur,
Zbliżając się, zobaczyłem tam trzy żurawie lecące razem na niebie, jeden nad drugim,
Ponad nimi chmury wirowały w nieskończonych wirach,
Pod nią wiatr wytwarzany przez ich skrzydła spowodował, że krzaczaste trawy zgięły się w dwóch przeciwnych częściach,
I pod tym fantastycznym drzewem dwoje wielkich oczu, jedno było otwarte w miejscu odbicia księżyca, patrzył w przyszłość, drugie oko było zamknięte, patrzył za siebie na swoją przeszłość,
A środek pokazywał tułów, podobny do podstawy nosa.

(osobista inspiracja, aby zrozumieć, skąd się biorą mity, gdybym nie pokazał zdjęć i że zorganizowałem tekst według zaszyfrowanego pryzmatu, wytrąciłby cię całkowicie proroczy obraz).

Nagle świat rozpadł się na dwie części, wszystko wokół mnie odeszło, jakby wszystko uciekało ode mnie.
Była góra i dół,
Były cztery strony, z których jednej nie widziałem za moimi plecami królestwo czarnych orłów,
Miejsce, w którym stałem, stało się gigantyczne,

Nie wiedząc, w jakim kraju stoję, spojrzałem na ziemię,
Tam u moich stóp leżała opuszczona stara zbroja,
Wziąłem go i pasował mi jak rękawiczka, jego broń nie była stępiona przez czas,
Po swoim kształcie domyśliłem się, że kiedyś należał do niezwyciężonych tytanów,

W końcu podniosłem wzrok, ale moja wizja się zmieniła,
Ogromna góra pokryta nierozerwalnymi lasami zaatakowała moje pole widzenia,
W jego środku jaskinia wykopana przez niektórych gigantów zaprosiła mnie do wejścia,
To była jedyna możliwa ścieżka, szedłem jedyną możliwą ścieżką,
Świat innego świata z wieloma wątpliwościami,

Światło ustąpiło miejsca ciemności, bardzo szybko mogłem zobaczyć formy drzewiaste,
Potem, idąc w wilgoci jaskini, światło znów zaczęło się pojawiać,
To był miły, miękki blask, ale blask, którego nigdy wcześniej nie pamiętałem,
Wszedłem do fantastycznego, prawie niepokojącego królestwa,

A potem nagle poczułem się transportowany w powietrzu,
Leciałem i wiatr przeniósł mnie do nieba,
Czekała na mnie wspaniała nawa o doskonałych formach,
Kiedy wsiadłem,

 

 

5000/5000

 

 

wirował po firmamencie z prędkością, której nie mogłem sobie wyobrazić,

Ten statek prowadzi mnie na wybrzeże
Stała czerwona hydra strzegąca tej tajemniczej krainy,
Zablokowała dziób statku i musiałem przeskoczyć nad nią, aby zsiąść.

Nade mną była jak ciemna gwiazda usiana kraterami i szczelinami,
Myślałem, że to idzie w dół tam, gdzie byłem, ale wciąż było we wszechświecie,
Klify, gdzie kręte niezliczone ścieżki prowadziły do nieba,
Kiedy zobaczyłem jedną z fantastycznych istot zamieszkujących kosmos,
Rozpoznałem to bez trudności, to był Mîloscos,

Na plecach miał dużą torbę,
był podróżnikiem na ziemi,
podróżnik, który chciał pójść dalej,
Przybył dawno temu w strajku świata z góry,
w tym czasie miał już tylko jedną stopę, druga już się zużyła,
Ciekawy z natury Mîloscos uniósł oczy na odległość wyciągniętej ręki, aby zobaczyć nieco dalej, niż było to dozwolone,
Mówią, że całe życie spędził w swojej wielkiej torbie,
A jeśli jego ciężar powstrzymuje go przed szybkim poruszaniem się,
To także sprawia, że idzie do przodu,
Patrząc na gwiazdy, widać Mîloscos, tuż nad hydrą, jest to konstelacja, którą Grecy nazywali „kraterem”,

Odwracając głowę tu i tam,
Niebo stało się zielone, a gwiaździsta noc przywróciła swe formy mitycznym stworzeniom,
Podziwiałem galaktyki na uniwersalnej polanie,

W środku gwiazd odrosło drzewo,
Jak święty płomień.

Drzewo wykonane z duchowości.




Uwaga: wśród starych konstelacji galijskich „wąż” znajdujący się na drzewie duchowym był dziś „smokiem”. (Mamy dwa smoki druidyzmu, jeden biały i jeden czarny, nie tylko jeden)

Trzej pijani żołnierze.
To miejsce, w którym trzy Granice oddzielają się, ponieważ plemiona wysłały swoje armie, by podbić dziewicze terytorium.
Każdy król, który planował zająć te ziemie, nigdy nie uzyskał pełnej satysfakcji. Było tak z powodu trzech żołnierzy, którzy należeli do jednego z tych plemion.

Ta część planety była objęta ochroną bogów. Mężczyźni nie mogli się tam osiedlić z powodu powtarzających się nieszczęść.

Oto co się stało:

Kiedy trzy armie wyruszyły, Belisama usłyszał pogłoski o wymuszonym marszu. Odleciała wieczorem, aby zdać sobie sprawę z sytuacji, i zauważyła najgorsze, tysiące mężczyzn, szorstkich wojowników zbliżających się do jego ziem ze wszystkich stron.

Bogini wybrała najsilniejszego z żołnierzy każdej grupy i wdychała zaklęcie poprzez oparzenie, które ogarnęło to miejsce.

Pierwszy nazywał się Andabatos, był gorącym sługą bogów.
Zaklęcie
odurzył się i uczynił z niego wojownika zaślepionego boskimi uczuciami. Zaczął wierzyć tylko w rzeczy, które nie istniały, w imię bogów zabił cały swój oddział, ponieważ myślał, że sam został bogiem wojny, ci, którzy pozostali przy życiu, uciekli na wszystkie nogi i stali się tchórzami.

Drugi żołnierz pochodzący z plemienia przeciwnika nazywał się Rodati, on również był odważny wśród odważnych przed tym dniem.
Zaklęcie go też zatruwa.
Tak więc w swoim szaleństwie stał się oszustem, który zdradził swój i nigdy nie ufał temu, co zobaczył. Zasiał zamieszanie w swojej armii i zabili się nawzajem, tylko zdrajca pozostał na miejscu. Samotnie chodził w nocy, jak krasnolud.

Trzeci żołnierz widział, jak bogini przechodzi przez ciemne wieczorne chmury, ale urok Belisamy wciąż do niego docierał.
Miał na tym efekt nieograniczonej szczerości. Powtarzał: „Naprawdę mnie słuchaj, powiem ci prawdziwą prawdę od prawdy!”
Jego towarzysze podziwiali go i słuchali go sprawiedliwie. Jednak żaden człowiek na ziemi nie jest doskonały, a sprawiedliwi Britamos, których ogarnie urok Belisamy, wskazał im wszystkie swoje wady. Wkrótce potem ta armia również zniknęła, pochłonięta wyrzutami sumienia i niepewnością.

Tak więc pozostało tylko trzech wrogich wojowników, którzy zaatakowali ziemię bogów. Było to zdecydowanie za mało, ale ta ostatnia przeciwstawiła się środkowej części wrzosowiska.

Sprawiedliwi, kłamcy i niewidomi walczyli.
I żadne z nich nie miało przewagi nad pozostałymi dwoma.

To tutaj trzech pijanych żołnierzy zamieniono w kamień, aby zaznaczyć granicę.
I tylko trzy kamienie stoją naprzeciwko siebie w trójkącie, aby zaznaczyć jedną granicę, pośrodku jest kraj wielkiej urody, którego żaden człowiek nigdy nie zdołał podbić.

Lugus.

Mówią ... że życie się z nim narodziło.
Mówi się również, że to On stworzył wszystkie rzeczy w świecie światła, że nasza ziemska historia, nasz ziemski czas, jest nam opowiadany przez Luga.
Mówi się ... że wcześniej, gdy Etunia została zaatakowana przez stworzenie bez granic i krwiożercze, wcieliło się na ziemi i broniło go.
Mówią ... że jest najgorszym i najlepszym z bogów. Że wszyscy jesteśmy jego potomkami.
Lugus, reprezentuje światło, jest synem Słońca Kernunos.
Nazywa się go „Lug the long spear” i nosi mosiężny miecz.
Mit mówi, że jeśli bóg zstąpił na ziemię, nie znajdzie drogi do miłości, mógłby zniszczyć wszystko, co istnieje.
Był słońcem galijskiego panteonu, najlepiej znanym ze wszystkich. Rozumiemy to

 

wydaje się być genialną tajemnicą, nikt nie może spojrzeć mu w twarz, nie ryzykując życia. Gdyby tylko jedna osoba mogła spojrzeć mu w twarz ... jedna z twarzy niewinności.

Obskurantyzm określa go jako sprytnego twórcę namiętnego piekła, światłość rozpoznaje go jako tego, który uprawia grenadillę.
Ci, którzy walczą z tą zasadą, są odczłowieczeni, maszyny nigdy nie poznają tęczy, siły wyobrażenia.
Lugus świetlisty, to różnica między żywą a nieożywioną materią.

Jak widać tutaj, pierwszy z bliźniaków nosi lirę, symbol twórczych artystów. To późne wykonanie Lugusa.
Drugi bliźniak to Donn, symbolizujący zinternalizowany ciemny okres duchowości.

Być może Lugus ma trzy twarze
Przeszłość-teraźniejszość-przyszłość, ale ta należy do Donna.

Mogą to być i raczej trzy siły cywilizacji, artyści (w tym naukowcy) - armia - rolnictwo, co odpowiada dość jego profilowi jako politeechnik.

Może to być także Ethos-patos-logos, trzy zasady perswazji.


Dla mnie te trzy twarze człowieka to:
-poród
-młodzież
-dojrzałość

Ale z pewnością są to trzy oblicza tego, kim jesteśmy, to znaczy:
- nasza animacja
- nasza ludzkość
- nasza boska część

Tam rzeczywiście dołączamy do filozoficznej grzywy (manny) Druidów.
Lugus jest twórcą historii w ogóle, sztuk życia w świetlistym świecie. Są to zatem narodziny, młodość i dojrzałość poprzez jego animozję, jego centralną ludzką stronę i jego boską dojrzałość, są to trzy poziomy ludzkości, które określa na poziomie fizycznym i duchowym.

Uwaga: skąd wiemy, że to Lugus, którego skróciliśmy trzema twarzami?
Po prostu dlatego, że na rzeźbionej płaskorzeźbie bóg o trzech twarzach jest reprezentowany przez lirę u boku, jest to instrument świętych artystów.

Magos
Wiedza musiała zostać przekazana, Ogmios uporządkował szeregi, ale nie posiadał całej wiedzy o magicznych kamieniach.
Pewnego dnia człowiek imieniem Magos podjął się zebrania całej wiedzy o świecie, do tego potrzebował kamieni Uirony.
Długo awansował i odwiedził wszystkie kraje galijskie. Poszedł do wodzów plemiennych, aby omówić z każdym z nich pewność, której stali się strażnikami.
Minęło kilka lat i udało mu się zebrać piękno wszystkich kamieni, które wspierały Galię. Powrócił do punktu wyjścia i założył szkołę, w której nauczano prawdy o żywiołach i pochodzeniu galijskiej wiedzy przodków, zachowanej przez plemiona.
Kiedy umarł, Magos poprosił go o pochowanie go pod stertą kamieni z Uirony. Wiele się nauczył, został magiem, a ściślej magiem. Wielokrotnie reinkarnował poprzez swoich potomków. Jego wiedza wróciła do niego dzięki grze polegającej na przekazywaniu ducha kamieni, który był przechowywany przez jego rodzinę.



Nb: „Magos” to słowo, które wskazuje na kupę dobra, wiedzę o wieloletniej rodzinie, dlatego też wielu potomków nazywano również „magami”.
Słowo oznacza także sojusz rzeczy społecznościowych, rynek, na którym handlujemy na przykład. Określony w języku francuskim jako „le mage”, termin, który również nie ma pochodzenia indoeuropejskiego. Jest tak stary jak pierwszy kopiec.
Maponos.
Tworzyły się rodziny, zejście było ważną rzeczą. Ten musiał reprezentować ojców i synów, ponieważ tak, część cywilizacji galijskiej była patriarchalna, patriarchalna, ale poddana wielkiej bogini-matce. To dzięki niej synowie przejęli od ojców.
W rzeczywistości urodziła boga, który musiał działać w tym kierunku, reprezentował pochodzenie, podobieństwo ducha, zawodu lub ciała. To był Maponos, chłopiec o anielskiej twarzy. To on przemierzał już wytyczone drogi, mówił tak samo jak jego przodkowie.



Uwaga: wiedzieliśmy, że Maponos był dzieckiem-bogiem, często jest związany z ochotnikiem Esusem.
W języku pierwotnym:
„Moje”: podobieństwo bliźniacze,
„Épo”: zasięg rodzinny,
„Eno”: płeć,
„Os”: z Esos, testament.
Co właściwie daje nam podstawową interpretację:
Maponos = „Pragnienie podobieństwa rodzinnego”.

Marcos i Darcos.
Kernos żył długo, miał wielkie serce i miał dwóch synów bliźniaków, których nazywał Marcos i Darcos.
Dorastali razem i nic nie mogło ich rozdzielić. Ojciec wynalazł rolnictwo, a jego synowie pracowali na polach przy ścieżkach. Pomimo wielkiej różnicy charakteru, dwaj bracia zgodzili się nie robić nic osobno, ponieważ uderzyło ich wspólne nieszczęście.
Jednej naturze dało dobry widok, ale żadna noga nie mogła się ruszyć do przodu, a drugiej otrzymała ślepotę i dwie nogi, by szybko biegać.
Co było denerwujące, ponieważ kiedy Marcos zasiał ziarno, Darcos deptał rosnącą roślinę. Tak więc, nawet podczas pracy w parach, tylko połowa upraw przyniosła plony.
Ludzie, którzy je znali, nazywali ich przy okazji: „Tutaj! Marcos i Darcos, t

 

 

5000/5000

 

 

kąkol pól i dobrego ziarna ”.
Sprzęt i Abala.
Król Matos spał w swojej jaskini przez długi czas, kiedy obudziło go powietrze wzbogacone smakami wiosny. Ciężki z natury wstał niezręcznie, by iść i zobaczyć, co czeka go dzień. Przy wejściu do jego jaskini królował śmierdzący wir, który łaskotał go w nozdrza, nagle przypomniał sobie, że nic nie jadł od kilku dni, a może nawet miesięcy.
Ten nagły mężczyzna rzucił się na zieloną fasadę z silnym zamiarem znalezienia źródła szczęścia, które wypełniało powietrze, było jak słodycz piosenki. Nie musiał patrzeć bardzo daleko, na poboczu zdawały się mówić do niego dziwne drzewa. Zbliżając się do swojego nielizanego kroku niedźwiedzia, wpadła mu w oczy lśniąca iskra, tam spotkał Abalę, boginię kobiecego piękna. Jego krzywe natychmiast sprawiły, że chciał, a ciało tego drugiego lśniło jedwabistymi refleksami.
Zbliżając się, zadał pytanie, które paliło jego usta:
„Na wszystkich bogów, kim jesteś młoda kobieta?”
Bogini uśmiechnęła się ponownie i potwierdziła bez mrugnięcia okiem, że jest boskością, która budzi zaloty. Że przyszło z nieba i że nadszedł czas, aby dowiedzieć się, co drzewo wiedzy będzie dla niego w przyszłości.
Matos warknął: „Jestem głodny, nigdy nie byłem tak głodny jak dziś!”.
„- Zgadza się, wyszeptało uosobieniem piękno, a ten głód wraca do ciebie często teraz, kiedy mnie spotkałeś.
To, co widzisz, to tylko to, co myślisz w sobie. Moje krzywe, moje kolory to tylko przedsmak tego, co na Ciebie czeka. Niektórzy twierdzą, że jest to przekleństwo obżarstwo, ale jesteście stworzeni do ucieleśnienia owoców mojej urody, młodej Galicy "
Matos rzucił się na nią.
Natychmiast bogini przekształciła się w nowy owoc, który wy, ludzie, nazywacie jabłkiem. Facet wziął owoc w swoje wielkie dłonie i zmiażdżył go do zębów. Jego wizja była pełna kolorów, jego zmysły z łatwością go przenosiły i nie był już świadomy miejsca, w którym był ...
Obudził się później u podnóża jabłoni, bogini zniknęła, mężczyzna rozejrzał się smutno wokół siebie. Nagle zdał sobie sprawę, że ziemia była usłana dobrocią Abali.
Jabłka, wokół niego były jabłka. Jego usta wyprostowały się przed tym boskim człowiekiem, uśmiechnął się żarliwie.
Gdy zapadła noc, wrócił do swojej samotnej jaskini i pomyślał o boskim przyjęciu, które mu ofiarowano.
Następnie Matos często wracał do miejsca swojej pierwszej miłości i raz lub dwa widział boginię.
Podczas dyskusji nauczyła go, że nigdy nie powinien jeść wszystkich zaoferowanych mu jabłek, istnieje ryzyko, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Przez lata stosował się do tej mądrej rady, ale pewnego dnia obżarstwo przejęło kontrolę nad wszystkimi owocami, które znalazł. Od tej daty łasuch Matos był nieszczęśliwy, że nie znalazł już świętej jabłoni ... nigdy nie wrócił do swojej kryjówki, nie wiedząc już, gdzie może być jego szczęście.
Od tej daty, kiedy poznał Abalę, postanowił nadać swoje imię temu dniu roku, był to ostatni dzień miesiąca Cantlos, dokładnie 29.

Moritasgus.
Byli bogowie z góry i bogowie z dołu. Pierwszy dawał duchy, podczas gdy drugi posiadał więcej cielesnych mocy. Moritasgus był szczególnie znany, przynosili mu ofiary, ponieważ pochodził z trzewi ziemi, ze świata namiętności i przystępował do niektórych ślubowań, zwłaszcza kochanków. Przynieśli jej palce, fallus, piersi i miednicę. Nazywano go „tym, który przenika wszystko”, ponieważ nawet ciemne moce go nie powstrzymały. Mógł poruszać się w ciszy, biegać w najciemniejszych nocach z zawrotną prędkością i wchodzić w serca. W Alise rzekomą fontannę z jednej z nory przyniosła płodność i cnoty seksualne. Ludzie skąpali się w woli boga kopiącego. Szef kuchni Sénon nawet wziął swoje imię, Moritasgus, borsuk morski, sugerując „kochanka kobiet” lub „wielkiego kochanka”. Był bogiem cielesnych inwokacji, tym, który mógł przeniknąć serce ziemi, serce kobiet. Z tych pasji wydaje się, że niektórzy Galowie nie pozbawili się ich. Był bogiem kopalni radości, ciepłych warstw, przyjemności seksualnych. Poza tym Sirona, bogini fantazji, nigdy nie była bardzo daleko od Moritasgusa. Damona też. Ze wszystkich ofiar przynieśli mu szczególnie mosiężne oczy, aby przyciągnąć wzrok drugiego.
Potężny bóg, jeśli kiedykolwiek istniał, ponieważ ten, kto prowokuje miłość, kontroluje część świata.



Nb: Potwierdzam, że u nas bóg przyjemności seksualnych nie jest świnią, ale borsukiem.
Możesz umieścić swoje króliki w koszu.
Inną rzeczą jest to, że homoseksualizm zawsze istniał, wśród odkrytych ofert jest jedna, która się z tym wiąże. Czy nam się to podoba, czy nie, Galowie nie odczuwali gniewu na tego rodzaju praktyki.
To był darmowy sposób myślenia. Wszyscy zrobili, co chcieli.



Morgana

Morgana

Jeśli chodzi o wielbienie wody, Morgana jest boginią mgieł.



Lepiej znany jako Fair

 

 

 

 

5000/5000

 

 

W Morgane w XII wieku Morgana pojawia się jednak w starożytnych inskrypcjach galijskich. Morgana to słynna biała dama naszych wciąż świeżych legend, którą spotykamy w nocy na drogach i która obiecuje niebezpieczną przyszłość.

Etymologia tego słowa, popularne legendy i kult wód mówią nam, że Morgana jest boginią mgieł, która traci podróżników. Bogini mgły i zagubionych dusz. Wygląda na to, że odgrywa ważną rolę w legendzie o rycerzach okrągłego stołu, którego słynny wysadzany w kamieniu Excalibur jest przedstawiony na galijskiej monecie pośrodku lasu.

Król Artur będący symbolem światła cywilizacji. Dwie doskonale antagonistyczne i uzupełniające się jednostki w ekstrapolacji dobra i zła.

Trzeba przyznać, że tajny bóg Centaur jest być może istotą poprzedzającą legendę lwa Artura.

MORGANA PRZEDSTAWIA BOGINĘ DROGOWYCH SPOSOBÓW, JEST TAKŻE MISTRZEM OTWARTYCH SPOSOBÓW.

PRZECIWDŁUSZCZ JEST W DÓŁ.

Morigana oznacza: młoda królowa matka.





Nantos
Dzięki Namnetom beztroska dociera do młodych ludzi, gdy bóg wychodzi z wód Atlantydy. Na plaże zmaltretowane przez zachodni wiatr Nantos przybywał w ogromnych i wesołych przypływach. Hałaśliwy zmuszony bez solidnych okopów narzuconej moralności. Jej komunikatywny śmiech stoczył się po zboczach jak potoki, które wywróciły wszystko do góry nogami. Mieszając się z niepewnym biznesem, jego przepływy mieszały pewność w nieprzeniknionych węzłach z powagą przyciąganych ludzi. Nantos wyśmiewał się ze wszystkiego, żyjąc natychmiast. Jego wieczna młodość nie chciała, gdy zagubione dusze chciały zaatakować to terytorium pod koniec jesieni. Powracał do szarży, przebiegle, nawet wyśmiewał się ze smutku, jaki płynął ze świata poniżej. Śmiejący się Nantos, ten, który zakłóca ustalony porządek, nie wahał się również mieszać w bitwach, wyśmiewając się z przeciwników, chcących narzucić swoje niesprawiedliwe prawa. A jednak jego lekkość nie była winna, sama śmierć drżała przed falami tego małpiego króla. Jego obecność najczęściej zapowiadali ptaki morskie, śmieszne mewy o imieniu Ernaes zaatakowały ziemie, podnosząc dusze tych, którzy stracili nadzieję. Nantos niczego się nie obawiał i nikt nie przestawał kręcić się przy bramach innego świata, próbując wejść, grać jakieś zakazane figle.



Uwaga: Nantos miał również mieć imionę taką jak „Nertos” w głębi lądu. Jego kamień, „Nantos” oznaczający nieustraszoność, jest ciemnoniebieski, ten z Atlantyku, jego zwierzę wydaje się szydzić z Jaya. Erny są przodkami greckich Erynies.

Nemausos.
Na ziemiach Nymoise na samym początku znajdowały się tylko zarośla, zarażone jadowitymi wężami, miejsce to nie dawało nic dobrego plemionom przejścia.
Żadna kultura nie chciała stać prosto. Jednak pośrodku płynęła chłodna rzeka, a duży dąb stanowił odrobinę wytchnienia dla wyczerpanych i głodnych podróżników.

Kobieta, potężny jasnowidz, poprosiła bogów o przyniesienie historii, wielkiego starożytnego węża, który prześledził drogi i osadził miasta w węzłach.
Pierwszego ranka następnej wiosny znaleziono noworodka porzuconego u podnóża wielkiego drzewa, w pobliżu zaśpiewała wesoła melodia. Piosenka trwała cztery noce i trzy dni. Co bardzo intrygowało ludzi.
Kobieta nazwała go Nemausos. Wychowała go na tych suchych ziemiach, a on stał się zły. Jako nastolatek jego umiejętności były jeszcze bardziej zadziwiające. Ten dzieciak jest szalony jak żaden inny
stawić czoła największym i najbardziej żywym wężom.
Zostań mężczyzną, Némausos postanowił wyeliminować złe duchy z tego terytorium, na którym tylko on mógł żyć w pokoju. Biegał przez dziesięć nocy i dziewięć dni przez ziemię pokrytą ciernistymi krzakami. Szukanie złych istot, łapanie wszystkich węży w tym miejscu. Wsadził je do torby, którą doprowadził do dużej dziury prowadzącej do światów poniżej, i wrzucił torbę w otchłań zatracenia.
Tak oczyszczona równina mogła zaoferować temu, który ją podniósł. Miejsce to stało się sanktuarium, do którego bogowie z dołu nie mogli już wrócić. Na jego cześć miejsce wokół drzewa nazwano: „Németon”, miejsce świętowania. Nemausos był pierwszym królem tego miejsca, był uważany za wysłannika bogów z góry.
Ptak długo śpiewał pochwały, a ludzie świętowali go jeszcze dłużej po śmierci pierwszego bohatera.
Zwłaszcza w nocy w świętym kręgu ludzie opowiadali swoją historię w fantastycznych odach.







Nb: Némausos, zwany także Némaxat oznacza: „boska wola”.
Nemo: obejmujący niebo, Ésos: wolontariat.
Jego kamieniem jest „Némax”: celebrytka.
Słowo, które przyszło do nas po francusku, to „zmiana nazwy” z „Némos”, czyli niebo.
Jeśli się nie mylę, Nemausos jest konstelacją Perseusza wśród Greków.

Neman-Iacos.
Na początku we mgle czasu był wielki Auroch, myślę, że to on nazywał się Iamos.
Obudził się na początku cyklu słońca i jednym pociągnięciem łapy iskrzy iskrą,
Ten kowal podniósł kulę słoneczną i płakał

 

wszechświat,
Ponieważ ten odcisk rozpowszechnił pierwsze słowo,
Siła jego postaci przeżyła trzydzieści lat,
Jego życzenie zostało spełnione, a rogi białego jelenia rosły wokół drzewa świata,
Prawo boskiego zwierzęcia było pierwszym, które rozpoczęło cykle,
Druid imieniem Iacos obserwował, jak gwiazdy poruszają się pod wpływem uderzenia,
Stamtąd pochodzi szlachetność wiedzy,
Zasady Iacos wzorowane były na jego przebiegu,
To on ukształtował Nema-Iacos,
W całej swojej historii dawało mu moc regulowania życia ludzi,
Pod koniec swego panowania, które trwało galijskie stulecie, turyk stuknął w kamień po raz drugi,
Zamówił nocne sowy,
Pamiętali siłę jego mowy,
Odtąd każdy, kto nosi Neman-iacos, nosi odznakę uniwersalnego prawa,
Znak otaczający pierwsze upały i pierwsze narodziny.



Uwaga: to, co dziś nazywamy Torc, nazywało się „Neman-Iacos”, jest to naszyjnik mocy. Wyznacza początek i koniec wszechświata, czas, ale przede wszystkim prawo przodków.
Termin „Maniaces” oddany przez Greków jest nieco błędny.
Niemen-Iacos jest jak korona w starożytności galijskiej, boski znak tego, kto jest wykształcony i daje prawo, reguły życia. To znakomita odznaka starożytnych Druidów. To odniesienie do tura pochodzi z faktu, że wokół sanktuarium Stonehenge pochowany jest gigantyczny Niemen-Iacos w zewnętrznym rowie, otaczającym wolę czasu, kalendarza Kernunos zainstalowanego w kręgach.

„Iacos” oznacza dobrą mowę, stanowczość również.
Wszystko dobrze.


Nemeton.

Nemetona

Nemetona jest również nazywana Neptuną, jest wielką boginią-matką, która tworzy życie dzięki wodom księżycowym, które Galowie wyidealizowali swoim upodobaniem do kobiet.

Należy do królestwa niebieskiego.

To dzięki księżycowi, z którym jest powiązana w swoim przekonaniu, Nemetona przynosi całe życie lądowe i morskie (jest to wpływ Księżyca na rośliny i zwierzęta), a dzięki ruchom pływów przynosi obfite, nadzwyczajne jedzenie na żebra. Jest płodną boginią, która również odkłada sól i rośnie samphire. Na polach i w lasach to bogini przynosi jedzenie i przewodniczy narodzinom i obrzędom miłosnym w ogóle.



Nemetona jest również terminem, który wskazuje na sanktuarium życia, koronowane we wszystkich Gaulesach przez nemetony, polany, w których artyści i profesorowie nauczali sztuki i boskich praw, słowo to wskazuje również na niebo nocne lub policzył kalendarz galijski, w Lunaisons. To także i przede wszystkim dzięki Nemetonie odbyła się organizacja czasu wszystkich pożywnych, duchowych i intelektualnych działań plemienia.
Bogini dnia i obfitość jest bardzo zbliżona do mitu o Nemetonie, to Etuna (bogini zielonych ogrodów, gdzie zielona bogini (Itunia), którą jest świetlistą boginią. Może te dwa bóstwa je tworzą tylko jeden dzień i noc zjednoczyli się we wszechmocnej istocie obfitości.

Uwaga: Według większości Druidów kernunos to męska zasada słoneczna, słońce. Lugus jest jego synem, który reprezentuje światło dzienne. Donn jest jego drugim synem, bliższym swojej matce Nemetonie, reprezentuje ciemność tego, co nie jest fizyczne, świata myśli.

Do tego należy dodać kobiecą zasadę, w której Nemetunia jest wielką boginią matki nocy i niebiańskich oceanów, Étunia księżyc w pełni jest jej córką, która reprezentuje odbicie światła w nocy, drugą dziewczyną, która jest niewątpliwie Morganą, tam reprezentuje czarny księżyc, to znaczy całkowitą ciemność.





Nervinaé.
Świat się obracał, cykle rozpoznawania, w określonych terminach bogowie wysyłali swoje przesłanie, Nervinaés.
Wśród Noricii i Nitiobriges celebrowano kult na placach gwiazd, aby ich powitać. To nimfy przybyły, przechodząc przez niebiańskie sklepienie, zawsze mijali o tej samej porze roku, aby odwiedzić Galię, którą nazywacie także Galatée w Grecji. W tym kosmicznym strumieniu, który ich zabrał, znajduje się bardzo specyficzny kamień, który nazywa się „pewnością stałości”. Kamień z epizodycznymi odbiciami, który pojawił się tylko z jednej strony, świetny pas, który należał do potoków wysokości i zniknął, schodząc niżej, miki. Nervinaes przybyli, aby dać ludziom bardzo piękny prezent ze wszechświata górskiego, stałość, który był używany do obliczania czasu trwania wszystkiego, co widziało normalnie. Został dodany do kotła duchów, aby nadać mu solidności. Rytm. Te spadające gwiazdy zostały wysłane z konstelacji mistrzów, którą teraz nazywacie „persée”. Jest to czas trwania.
Wydaje mi się, że sport, zwany bieganiem, był uprawiany na ich cześć wzdłuż ochronnych ścian, które podtrzymują czyste niebo i których skały są wykonane z tej ciemnej miki. Ten kamień nazywa się „Nervi”, stałość, która nadaje jędrności nocy.
Mówi się, że te nimfy zamieszkują tylko małe kałuże czystej wody ukryte przez duże głazy w górach.




Uwaga: wydaje się, że

 

 

5000/5000

 

 

„perseidy” zwane „Percernes”, mądrość najeźdźców to „Nervinaes” w plemionach galijskich. Posłańcze nimfy bogów w niebiańskich oceanach.
Znajdujemy ich ślad wszędzie, aż po terytoria Ligurii i Niderlandów. Dlatego są mitem powszechnie akceptowanym przez wszystkich.

Gwiazda w centrum konstelacji nosi nazwę Nérius.


Ogmios


Darcos wrócił na ziemskie życie, przeleciał nad polaną Bélissama, nie znajdując młodej dziewicy, która mogłaby przywrócić jej normalną formę.
Wkrótce przybył w piątym miesiącu roku.
Lugus wychował lwa, który czekał na niego na dole, i nie ma jaskini, w której nie można byłoby go ukryć w ciągu dnia.
Kiedy przybył, schował się natychmiast za drzewem.
Lew ryczy: „co możemy pokazać komuś, kto nie chce widzieć.
Jestem Ogmios i jeśli nie spojrzysz na mnie, będziesz musiał mnie usłyszeć! „


Ogmios

Ogmios jest obecny w sztuce rzeźbienia w kamieniu, jest głównym bogiem. Reprezentowany jest przez starca pokrytego skórą lwa, który wyróżnia się tym, że ludzie są przykuci uszami, które podążają za nim, łańcuch ten zaczyna się od jego języka.

Ogmios to reprezentacja starości, która udowodniła swoją wartość i doświadczenie w zabijaniu lwa, który jest symbolem narodzin, ludzie słuchają jego przemówień, nie będąc w stanie się go pozbyć, przykuty do uszu.

Dlatego właśnie boskości słuchamy bezwarunkowo, tego, który dzięki swojemu doświadczeniu uchwala prawa, a każdy podąża za zachowaniem, z którego wynikają historie o starym człowieku.

Bóg starożytnych galijskich ustawodawców i doświadczonych starych wojowników.


Galowie byli znani ze swojej werwy i długich przemówień. Znalezione epitafia mówią, że Ogmios reprezentuje „elokwencję w obliczu słońca”. Elokwencja, której nie można obalić, doświadczenia, ale w starożytnej symbolice oznacza to narodziny elokwencji. Uczenie się.
Galiczny bóg siły.
Można by pomyśleć, że galijskim bogiem siły był Tanaris, ale był to Ogmios.
Siła Galów jest przede wszystkim siłą postaci, dlatego elokwencja Ogmiosa jest starcem. Ludzie przykuci uszami reprezentują tych, którzy go słuchają i podążają za nim, szkoleni jego mocnymi słowami i jego sposobem mówienia.

W piśmie.

Onuava.
Ludzie oczywiście podróżowali, a wśród nich była rasa, która nie była podobna do innych. Tamci Galowie mieli pełen przygód temperament. Żyli prawie stale na wodzie. I wielu zginęło przez meander wysp i oceanu bez skał, aby je zatrzymać. Tak więc bogini, być może matka matek, wylądowała na dziobie tonącego statku. To był Onuava, gwiazda poranna.
Po bokach głowy wyrosły mu skrzydła, symbol boskich i uczonych duchów. Dzięki niej żeglarze, którzy mieli złą noc, tym razem wrócili do domu. Tak wyglądała wczesnym rankiem i pewnego wieczoru wróciła, by wskazać kierunek. Rzeczywiście Onuava nieustannie przemieszcza się między lądem a oceanem. Żeglarze szybko go uwielbiają i wyrzeźbili jego wizerunek na czele ich łodzi.




Uwaga: Onuava jest rzeczywiście gwiazdą poranną, jak wielu innych się domyślało. Ale ta planeta, którą jest Wenus, gwiazda poranna, nie ma tego samego znaczenia co grecko-rzymska Wenus. Tu znowu jest galijski pragmatyzm, który daje mu podstawy.
Z „Anao”: dokładność i „Ivis”: sposób życia.



Ovios.
Na północno-zachodnim wybrzeżu galijskim był lud z wieloma plemionami. Zgrupował Éburovice, Léxoviens, Viducasdes, Esuviens i Ovéliocass wokół tego samego boga, niewątpliwie pierwszego boga tego miejsca, nazywano go Ovios wiecznym. Był bogiem wieczności, pojawił się w formie wyspy. Niezwykle odporne drewno zaśmiecało brzegi rzeki Ouve, przybierając postać różnych i porozrzucanych kości, które zostały wszędzie osadzone. Ten bóg umarłych ofiarował prezenty plemionom, które zrobiły z niego łuki, truciznę, ale które były również używane do odwiedzania świata umarłych i powrotu z niego, gdy ktoś używał swoich oparów. Brama do ukrytego świata znajdowała się u źródła rzeki wyspy. Ten bóg był również nazywany Luxovios, ten, który używa cisu. Niebezpieczny bóg, który mógł wskrzeszać umarłych, bóg z przeorów użył kości.





Uwaga: tam ponownie indoeuropejski nurt popierany przez judeo-chrześcijan wyraźnie przyczynił się do zatarcia wszelkich śladów naszych przodków. W ten sposób wyraźnie pomyliliśmy „Ovios” cis z „tak” owcami, grecko-rzymskie inskrypcje dobrowolnie mylą „U” i „V”, aby dodać komplikacje w poszukiwaniu naszych starych europejskich początków. Naprawdę systematyczna wola zaszkodzić
do europejskiej primo-kultury, która została wdrożona. Próbowali sprawić, aby nasza wielomilionowa cywilizacja zniknęła wraz z rzeczami z innych źródeł.

Słowo „ovios” nadal ma francuskie pochodzenie: „os”.
Jego kamień o nazwie „Ovi”.


Był galijski bóg owcy, który nosił korzeń swojego imienia: „Moltinus”, a nie „Tak”.

Pantos
Nantos

 

miał brata o imieniu Pantos. Jeśli pierwszy pogrążył się w niezwykłym śmiechu, nie będąc w stanie naprawdę później się uspokoić, drugi odziedziczył go po drugiej stronie kosmicznej równowagi. Mógł żyć tylko przez przetrwanie.
Mówi się, że Pantos jest tym, który nigdy się nie zatrzymuje, że musi doświadczyć przeciwnej siły, aby żyć właściwie. Był to dziwny bóg, który zakochał się w niestałości, nie będąc w stanie mu pozostać wiernym. Przy najmniejszym problemie pobiegł wesprzeć upadające światy, jego istnienie było przeciwnej siły, aby żyć musiał doświadczyć pasji.
Bogowie z góry chcieli powstrzymać go przed zbyt silnym trzymaniem świata i pewnego dnia zrzucili z nieba wielką skałę.
Pantos zbyt szczęśliwy z powodu tego nowego wyzwania rzucił się na szczyty, chwytając skałę, która spadła ze zboczy. Mógł go zatrzymać, ale nie mógł go uwolnić, ponieważ straciłby wyzwanie. Ogromna masa utrzymywana na zboczu góry wtopiłaby się w świat ludzi, a następnie w namiętne światy poniżej.
Mówi się, że ta skała wisząca na zboczu, Pantos, utrzymuje ją na miejscu, kilka tysięcy lat później. Nie mówimy, że jeśli bóg jest nieszczęśliwy, czy nie, wypełnia swoje przeznaczenie i to wszystko.


Uwaga: „Pantos” nie oznacza „cierpienia”, oznacza wytrzymałość. Najwyraźniej był galijskim bogiem.

Poeninos.
Powszechnie wiadomo, że bogowie z góry niosą zdrowie, a bogowie z dołu noszą imbrogliosy. Często ludzie, którzy niosą swoje ciężary, muszą się przewietrzyć i opuścić śmiertelny świat, aby pójść i błagać o odrobinę szczęścia na wysokościach. Ligurianie i Galowie mieli wspólnego boga, który zajmował się leczeniem chorób duszy tak samo jak ciał, które zbytnio zbliżyły się do skorumpowanych mocy. Nazywał się Poeninos, ten, który daje dobre życie. Na życzenie mieszkał głównie w górach pełnych czystości. Ludzie, którzy chodzili do jego pałacu, często byli zwolnieni z chorób spowodowanych zabłoconymi plamami. Jego źródła również oczyściły duchy. Jego rośliną była Sapana, czerwona gwiazdnica, która leczy ciało i umysł. Kiedy wrócili do świata ludzi, ci, którzy uzdrowili góry, zostali przemienieni. W dobrej formie zdrowe życie, które obdarzył ich Poeninos, umożliwiło im pełne życie przez cały czas. Wygląda na to, że na jego terytoriach znajdował się kamień zdrowia zwany „Pana”, ametyst.



Uwaga: wszystko dobrze, Poeninos był uzdrawiającym bogiem, o pełnej witalności. 100% Pomimo tego, co mówią kłamstwa rzymskie i chrześcijańskie, ten bóg jest pochodzenia galijskiego i liguryjskiego. Jest związany z Épona.

Czworaki.
Pod koniec każdego gwiezdnego roku nadszedł czas ceremonii przodków. Nazywało się to Quatos, święto martwych drzew. Nazwa pochodzi od barda, który z wdziękiem chwalił koniec roku, ostatni sezon.
W miesiącu Cutios zebraliśmy się w specjalnym miejscu, drzewa w lesie straciły wszystkie liście, druidzi mieli wzniesiony kantalon i śpiewaliśmy na pamiątkę tych, którzy zginęli lub przynajmniej wydawali się martwi, jak ci bezlistni drzewa, które miały wrócić do następnego życia w następnym roku.
Rozpalono wielki ogień, a następnie odbył się bankiet, podczas którego gwatater kierował świętami. Był to ciepły moment, kiedy boskie lasy starożytnych przypominały swoje istnienie klanom, ucztę starego w ostatniej chwili roku słonecznego. Święto martwych drzew.




Uwaga: Qutios miał być również nazywany Quatos, z adnotacjami w kalendarzu, był to czas święta starożytnych i umarłych. Z tego, co znalazłem, chodziło o wzniesienie kantonu (miejsca śpiewu, może menhiru). Święto to miało związek z pojawieniem się drzew bezlistnych zimą, prawdopodobnie z aspektem kostnicy i wiecznością dusz.
W pierwotnym języku „Quatos” oznacza wolę starożytnych, boskich lasów. Być może była to poetycka opowieść typu bardów.

Randosatis.
Konie były potężnymi zwierzętami, które umożliwiały poruszanie się niemal wszędzie, przekraczanie przeszkód. Te zwierzęta, których lud galijski hodował duże zwierzęta, były również wykorzystywane przez wielu żołnierzy. I był bóg ucieleśniający tę wielkość, to Randosatis. Bogactwo jego żołnierzy wzrosło dzięki kolorowi tych koni i ich świecących koców. Jeźdźcy Randosatis utworzyli nieskazitelne szeregi, z długiej linii ogłosili wielkie mistrzostwo kawalerii. Był bogiem wyszkolonych koni bojowych, które uformowały mur, walcząc.
Ci jeźdźcy mogli długo podróżować, to oni utworzyli armię ekwiwalów.
Szlachetność duszy, łaska i prawość dzięki ich wykształceniu zostały cofnięte

5000/5000
Nombre maximal de caractères: 5000
nagi przez wszystkich. Później nazywano ich rycerzami.


Uwaga: Randosatis był bogiem żołnierzy jeźdźców, ujeżdżenie grupowe, które wyłania się z badań etymologicznych, przywołuje konie przygotowane do utrzymywania porządku.
•


Bogini Ratis.
Oczywiście plemiona różniły się głównie nawykami i produkcją. I szczególny bogStrzegła wejścia na terytoria klanu, nazywano ją Ratis, boginią paproci. Bardzo tajemnicza bogini, którą znamy odtąd wśród Wenecjan, udaje się nawet na starożytne tereny celtyckie, gdzie nazywa się ją Ritona, a nawet Lutetia. Jego rośliną była paproć, ponieważ to ta, która graniczy z obrzeżami lasu, co czyni ją graniczną par excellence. Galowie wzywali boskość, aby zachować swoje ziemie osobiste, przynajmniej najbogatsze.


Uwaga: wszystko, co się stało, bogini Ratis jest boginią bram, granic, na których brody i inne granice. To czyni ją opiekunką. Tutaj znowu jest strona kobiecości galijskiej krainy.
Z drugiej strony wydaje się, że jego imię mieszało się z kolorami charakterystycznymi dla niektórych miejsc

Rigisamus.
W Paryżu, w końcu na samym początku wszczepienia plemienia, nie było nic, tylko kilka paproci, znakomitych, które dawały swoim rysomom wyżywienie podróżującym tam pasażerom. Mieszkał tam Ratis, lokalny geniusz, zwany „Korzeniem”. Dobry geniusz, który nie wahał się wyleczyć dolegliwości ciała i duszy. To miejsce szybko stało się bardzo zatłoczone, ponieważ stamtąd opuściły cztery drogi duszy, które mówiły, że jest, a stamtąd moglibyśmy wyjechać bardzo daleko. Aby powitać tam podróżników, mistrzowie wysłali kolejnego Tytana, zwanego „Rigisamus”, powiedział także ojciec bogiń mądrości, percernes. To miejsce działa jak kocioł duchów, nazywano go „pario”, co oznacza również „ścianę”, pojemnik. To tam ugotowano korzenie tych słynnych paproci. Tam również magiczny produkt, który nazywał się „prení”, był sprzedawany w masach, korzeniach poetów i szlachty.
Rigisamus szybko stał się preferowanym bogiem mieszkańców, a ponadto ich nazwa „parisii” pochodzi od tego boga poety, znanego również jako „parigisamus”. Tutaj handlowaliśmy szlachetnością ducha, fortuny i łaski. Pierwszy prawdziwy król, ten, który okazał wszystkie łaski boga poetów i przeorów, urodził się w tym kraju podzielonym na zimne i gorące. Kraina przybranych paproci.
Kocioł, w którym się przygotowywali, był również nazywany „Quariates”, dzbanek, czaszka, pojemnik, który odbijał się. Kamień pewności nazywa się „Rigi”: indywidualność, która wspiera.




nb: „Rigi” wymawiane „Risi” z „parisii” wskazuje osobę. pierwszą formą z pewnością były „oszczędności”. „Pritio” z „pritio” (publikacja?) Wskazuje na modlitwę. „Samos” to okres duchowości, który odpowiada gromadzeniu się korzeni paproci orła, stąd „Rigisamus”.

Żartować za indoeuropejczyków. : „Parisii” nie oznacza: „tam”
Ten kamień pewności nazywa się „Rigis”, jest kredą bardzo dobrej jakości.
Powinniśmy znaleźć kamień Epony w Sekwanie, „Épo”, inkubator zwany również „osłoną” jest pomarańczowym kamieniem lub niebieskim w geodzie.
Saxanos.
Znaliśmy zalety bogów, ale aby zdobyć jeszcze więcej wiedzy, nie wahajmy się skorzystać z ich rad.
Ze wszystkich zawodów, które zrodziły się, by przeciwstawić się potrzebującym bogom, był zawód wojownika. Galowie znani byli ze strachu. Jednak inne ludy stały się ich wrogami i oni również byli odważni.
Aby uczynić prostych chłopów potężnymi wojownikami, młodzi ludzie, którzy się szkolili, zostali wysłani na świat poniżej. W kontakcie ze stworzeniami najbardziej nieodpowiednimi dla pokoju. W kamieniołomach, w których znaleziono metale szlachetne, żył bóg broni, założyciel Saxanos. Ci, którzy tam poszli, poszli tam, aby otrzymać dary boga mistrzów broni. Minęło kilka lat, zanim wysłano mężczyzn ponownie. Trening był ciężki, wyczerpujący, ale ścięgna powróciły z ciałami zmieszanego żelaza i miedzi. „To tam patrzymy, tam zbieramy, tutaj robimy metale wojenne. Tam też wykuwamy duszę i serce strasznego wojownika galijskiego”, ogłosił jeden przy wejściu do tych kopalń. Saxanos przyniósł surowość i błyskotliwość wściekłości tak samo, jak doświadczenie w posługiwaniu się bronią, której był niekwestionowanym panem.
Ktokolwiek przeszedł lekcje, z pewnością stanie się sławnym żołnierzem. Ciemnienie stało się profesją, a instruktorzy byli pewni swoich rekrutów, gdy wysłali ich na powierzchnię. Saxanos był bogiem z dołu, jego pasje uczyniły go mistrzem wojennym, a jego uczniowie skąpali się w wodach doskonałości.
Uwaga: oczywiście Saxanos był przede wszystkim bogiem profesjonalnych wojowników, ale wydaje się, że był bogiem doskonałości, ucząc się innych zawodów.
Możesz umieścić „Terminator” w koszu.

Sequana
Pomiędzy Alpami a Wogezami istnieje terytorium, na którym powstaje twarde plemię. Czcili bóstwo zwane „Sequana”, boginię surowych wód, która panowała nad Saoną.
Ci ludzie byli wojownikami, nazywano ich „Séquanes”, tych z energicznego kamienia, „Ségo” było pewne. Wojownicy nieustannie starli się z innymi narodami. Mieszkali w kraju zbudowanym z nierówności, byli ciężcy i potężni w każdej bitwie. Widzieliśmy, jak się psująotaczające góry, wściekle postanowił.
Ich stolica nazywała się „Vésontio”. Saona w tym czasie nosiła nazwę „Souconna”, rzeka Sequana.

Sirona.
I ludzie wiedzieli, że bogowie nie rozmawiają z nimi, o wiele za wysoko w boskich światach. Jednak kobieta, pół-bogini i pół-człowiek, zdobyła wiedzę o wodach światła. Rozmawiała z gwiazdami. Jego litaniczne pieśni pełne nieludzkiej rozpaczy sprawiły, że ludzie marzą. Nazywała się Sirona, co powoduje sny. Jego zaklęcia były potężne, astralne modlitwy miały oczarować jak potok zabierający ze sobą przeszłość. Od tych późnych chwil wewnętrzna podróż zapoczątkowała swoje historie. Węże zostały wypuszczone z serca świata. Czarne jedwabiste gady, które uhonorowały żałobę tam, gdzie obfitowały nieludzkie namiętności.
Nostalgia doprowadziła do ostrej odporności, mężczyźni inspirowani Sironą, zerwali więzi z przeszłością. Siostry celebrowały ją i jej dominującą władzę nad pragnieniami. Wsadzając magię w ich ciała, rozprzestrzeniając odurzający zapach wśród żywych plemion Biturige.




Uwaga: Z tego, co znalazłem, Sirona była magikiem celebrowanym przez bractwa. Jego kamieniem jest węgiel drzewny: „languors”, jego nazwa „Siros” przywoływała kamień żywych snów, fantazję.
Na początku nie wierzyłem, a jednak Sirona jest przodkiem syren, wszystko odpowiada.

Smertullos.
Rolnictwo wymagało surowych zasad, bóg Smertullos był tam, aby uporządkować swoją moralność. Był bogiem wojowników, obrońcą świata z góry.
Smertullos był bogiem zbiorów, obietnic zdobytej wiedzy i moralności pracy w polu. Został przywołany pod koniec lata, podczas żniwa dla jego mądrości, relacje żniwa uczyniły go jednym z głównych bogów. Był także tym, który trzymał 1/3 plonów w schronieniu, aby móc przesadzić rok później. Był bogiem rolniczego zapału. To on również powstrzymywał ludzi przed ich pokusami, uniemożliwiając im uchwycenie tego, co do nich nie należało, dlatego nie ufali starożytnemu wężowi, moralność Smertullosa odpierała gorączkowe namiętności, które mogły być katastrofalne dla stodół.



Uwaga: w porządku, w pierwotnym języku Smertullos określa moralność pracy ze środowiskiem. Jest to energia, ponieważ jest także bogiem zapału.

Smertullos

Smertullos po galijsku oznacza, żniwiarz, znajdujemy go w starożytnej świątyni, w której reprezentowani są trzej inni galijscy bogowie. Inne bóstwa noszące nazwy umieszczone przez najeźdźca na grzbiecie stel i obrazy nieco się zmieniły, zdaje się, że Lug ma na sobie koziorożce. Smertullos udaje, że chce zmiażdżyć groźnego węża.

Dla Galów wąż jest symbolem opowieści, formą kultu wody.

Żniwiarz Smertullos chce zniszczyć fałszywą historię wymyśloną przez najeźdźcę, zabić leżącego, namiętnego węża, aby z pewnością chronić cenne worki zboża, o które ci sami rabusie musieli spytać galijskich chłopów po inwazji, zmieniając przekaz przekazu wielcy główni bogowie.

Na podstawie dedukcji możemy uznać, że żniwiarz jest również dystrybutorem. Jego silna konstytucja dowodzi, że jest pracowity. Jest synonimem ekstrawagancji i dalekowzroczności, jest odporny.


Smertullos jest więc bogiem chłopów i rolnictwa w ogóle.


Stolocus.
Stolocus był tytanem dobrze znanym sportowcom, był bogiem zapaśników.
Ci, którzy grali w tę grę, byli najbardziej uhonorowani, ponieważ bóg tornad miał swój pałac w gwiazdach. Widzieliśmy, jak nadchodzi z daleka, pochylając się z całej siły. Jego ogromna siła oddechu wywołała zapał, był też czujnym strażnikiem. Kiedy porywczy bóg pochmurnych wiatrów rzucił swoich przeciwników na ziemię, szanował szacunek należny bogom, jego czysta magia wydrążyła boskie naczynia, które otrzymały ofiary. Znaliśmy go również w postaci wylewów, był prawdziwym wojownikiem, imponującym, który zaoferował zwycięstwo temu, kto był tego wart.


Uwaga: nie powinienem był popełniać wielu błędów,
był to bóg, który przywoływano podczas walk, ale wydaje się, że spełnił miłosne życzenia. Wokół dawnego Stolokusa Tytana było dużo zapału.

Sudecronis.
Mężczyźni szukali minmana, osiągnięć, a niektórzy z nich udali się do jaskiń, by marzyć. Tak było na początku.
Kopce te nazwano „Sudecronis”, co oznacza wewnętrzną energię kernunos. Miejsca te były pokryte dreszczem zieleni, która zbliżyła ich do nieba. Mówi się, że w tym miejscu śpi bóg czasu, w tych spokojnych zagłębieniach z uprzejmą atmosferą, to w nim leczy się bolączki ducha. Druidzi zarządzili budowę pierwszych kopców na tym modelu, przeorowie zaczęli o tym myśleć w schronieniu niepokojącego światła kreatywności. Później królowie zostali tam pochowani, w bardzo względnej duchowej wieczności.
Miejsca wewnętrznego pokoju zostały następnie przekształcone w miejsca wiecznego pokoju.



Uwaga: ponownie wystąpił duży błąd w interpretacji indoeuropejczyków, „Minman” oznacza: osiągnięcie. Nie„myśl”, która jest terminem, który pojawia się wszędzie.
„Su” oznacza energię, „sude” energię wewnętrzną, „cronis”, czas ducha, gdzie duchem czasu, jak chcesz, jest Kernunos.
Ta nazwa „Kernunos” została przekształcona w „czaszkę” po francusku. To miejsce myślenia.
Kolejna informacja, „Krich” po Gaulish, po francusku zamieniło się w „pustkowie”.

Sucellos


SUCELLOS I NANTOSUELTA TO BOGOWIE PAR.

We wszechświecie duch Cernunos został odtąd odnowiony, podzielony na dwa bliźniaki, Lugh twórczy i Donn pamiątkowy.
Na ziemi narodziła się istota, która nie odnalazła kobiety, która miała ją odnowić, aby dać jej nieśmiertelność, gdy była już dorosła.
Długo szukał tego, czego mu brakuje, nie wiedząc, co to jest, jego kroki wspierały go w rytm i podobało mu się tylko to.
Wiemy, że bogowie dali mu miejsce, ponieważ jego rytm był dla nich przyjemny.
Dali mu słoik wypełniony płynem wieczności i wielki młot, którego uderzenia przypominały bicie serca.
Powiedziano mu, że jeśli nie znalazł drogi sam, to dlatego, że brakowało mu połowy siebie. Że spotka ją wcześniej czy później i że nigdy nie powinien przestać uderzać w rytm świętego naczynia wypełnionego witalnym płynem.

Sutugios.
Bogowie są koronowani, wychwalani, modleni i szanowani w całej Galii.
Każdy krajobraz ma swój własny, ponieważ pagus i jego szerokie horyzonty są ich pałacem na ziemi.
W wysokich górach Pirenejów istniał bóg Sutugios, którego nazywano „koronowanym wojownikiem”. Najwyższe szczyty pokrywały koronę słońca każdego wieczoru i każdego ranka było to wyrazem Sutugios. Ten, który daje głos górom.
Ten bóg wojowników, aureolowany światłem, miał swoich poetów w całym łańcuchu pirenejskim.


Uwaga: z „Su”: energia świetlna, „Togi”: szczyty i „kości”: wolontariat. Ten bóg z pewnością ucieleśnia wolontariat tych, którzy wspinają się na szczyt, był to tytuł honorowy. Bóg wizjonerskich liderów.

Sylvanos.
W lesie ludzie się zgubili. Druidzi zabronili galijskim mężczyznom zbytniego zapuszczania się w głąb lasów, ponieważ zbyt często zdarzało się, że młodzi ludzie znikali. Właśnie wtedy bóg pojawił się na środku ścieżki dziecka w niebezpieczeństwie w postaci wiewiórki. Był to Sylvanos, bóg gałęzi, niósł kamień zwany „Silva”, który przypomina pączek, który znajduje się w rzekach powyżej Lutèce. Na terytorium Sylvanectes.
Ten kamień, znany jako wierność, chroni potomków i rozszyfrowuje splecione duchy. Mówi się, że każde plemię miało jeden, pozwalało zawsze znaleźć swoją drogę, a zatem, aby powrócić do punktu wyjścia, jest to droga szczerych dróg. Ten bóg Sylvanos chronił synostwa, wyznaczył przynależność i kontynuację żywotnej ścieżki tego, który go uhonorował.
Drogi, na których pojawiło się bóstwo, wyglądały bardzo podobnie jak gałęzie mocno zakotwiczone.
Myślę, że pamiętam, że to on wymyślił naszym przodkom pomysł, aby ozdobić drzewo wszystkimi kamieniami pewności w dniu wakacji, które nazywacie „Bożym Narodzeniem”, drzewem ozdobionym wszystkimi kolorami tęczy na niebie.
Stało się to wczesnym rankiem, padało całą noc, a kiedy pierwszy promień słońca dotknął tego drzewa, krople, które wisiały wszędzie na końcach gałęzi, pocałowały się we wszystkich kolorach stworzenia.
Uwaga: „Sylvanos” zostało wymówione jako „Filvanos” i „Silva”: „Filva”. To są radości języka galijskiego, starożytnego patoisa.

Tanaris

Darcos biegł na oślep we wszystkich kierunkach i pewnego dnia wyruszył ścieżkami, które mimowolnie prowadziły na boskie terytorium Donn, krain duchów. Ten ostatni w dużej mierze deptał po księżycowych ogrodach i Donn odczuł wielki gniew. Szlachetny byk był bezradny wobec prędkości ślepego.
Siódmego miesiąca roku, w czasie żniw, Donn sprawił, że wilk pojawił się na środkowym świecie, był to Tanaris i miał moc gniewu z powodu burz górskich.
Lanca Tanarisa została mu podarowana przez Donna, nazywała się „Gaisos”, szalona lanca, broń była szybka, zygzakował po niebie przypadkowo szukając ofiary.
Darcos poczuł silny wiatr, który zatrzymał mu sieć na jego kursie, a potem błyskawica sprawiła, że zasłonił widok, a to, co zobaczył, przestraszyło go, ogromna chmura, ciemniejsza od niego, zbliżyła się do niego i krzyknęła. przerażający głos: „Pamiętaj, kim jesteś!”
Jej kończyny zesztywniały, a drżący dźwięk rozszedł się po jej sercu.
Pamiętał, kim był, i był tylko pół człowiekiem.
Kolejna błyskawica oślepiła go ponownie i zmienił się w nietoperza.

„Nie będziemy w stanie naprawić wyrządzonych przez ciebie szkód, będziesz musiał chodzić po suficie i będziesz żyć tylko w ciemności” - mówi Tanaris.
„Zapuściłeś się w królestwo duchowych krain, stałeś się półbogiem i nie będziesz w stanie odrodzić się, ponieważ zdeptałeś rośliny wieczności” - powiedział ponownie, obserwując, jak Darcos odlatuje drżąc.
Tarasque.
W całej historii ludzie uczyli się ze swojego otoczenia. Some invWdrożyli narzędzia, a inni sami wymyślili metafizyczne pomysły. Ale byk był boską pamięcią, a pamięć ludzi nie chciała się ruszać, pozostała na swoich pozycjach, na swoich interesach, żyła na swoich niewystarczających zasobach. Tanaris istniał, aby chronić podstawy ducha religijnego, a duch religijny wywołał wojnę o nowość.
Kernunos był zły, że nie ewoluował, był czasem i duchem, ewolucją. Bogini śmierci kiedyś stworzyła fantastyczną istotę ze strażnika, Tarasque, wyposażoną w najostrzejsze zwierzęce talenty, ta miała duże pazury niedźwiedzia, by wszystko złapać, ogromne usta lwa, by pożreć wszystko, i ciało pantery pokryte łuskami opierać się wszystkim i poruszać zręcznością. Uosabiała wrogość uosabianą przez zaciemnienie.
To fantastyczne stworzenie zaatakowało wszystkich tych, którzy posiadali ducha religijnego ze względu na ich osobiste cechy, tych, którzy nie chcieli ewoluować podczas kultywowania kłamstw i odrzucili twórczego ducha światła Lugusa. Ważyła dusze i pożerała twarze tych, którzy zostali oświeceni. ci ludzie zostali rozpoznani przez rodzaj kopulastej czapki, która chroniła ich czaszki przed światłem gwiazd.
Później Tarasque, który nie przyjmował już żadnych wiadomości, bezpośrednio zaatakował krainę politika i łowca został wysłany z psem, aby zabić stworzenie. Ale potwór był chroniony przez ducha Donnotarvosa. Łowca znany jako Cucholain, Conan, zginął siłą byka. Potwór ścigany przez psa zabrał go na ziemie powyżej, wciąż jest wpisany w gwiazdy.
Taras mógł iść gdziekolwiek zechce na 12 polanach na ziemi.
Animozje wyrządziły wiele szkód między narodami i pewnego dnia rzekomo nieustraszony łowca o imieniu Cauono postanowił go ścigać i zabić go z pomocą swojego wiernego psa, który posiadał najlepsze talenty ludzkiej zwierzęcości. Polował przez długi czas i ścigał fantastyczną bestię aż do Donnotarvos, Tarascus zabrał go tam, gdzie los myśliwego miał być przesądzony. Pies kontynuował polowanie na boskiego potwora, podczas gdy jego mistrz znalazł się przed szlachetnym bykiem z mieczem swego przeznaczenia w dłoni.
„Dlaczego nie pozwalasz mi zabić tej szlachetnej bestii Byk, pożera religijnych i innych ludzi, zakonnicy są twoi?” Wrzasnął ogromny Bovid.
„Jeśli stworzona religia ludzka odrzuci nowość, przestaniecie iść w kierunku tego, co jest jeszcze większe.
Łowco, zapuściłeś się poza świat fizyczny, tu jest twój koniec, twoja pamięć i twoje zmartwychwstanie, tutaj pozostanie twoja pamięć, ponieważ nie można gonić za śmiercią ani definitywnie przejąć życia. Mattres powita cię w królestwie orła.
Nic w ziemi ludzkiej nie jest wieczne. „, Odpowiedział bóg.



TANARIS
Istnieje nieporozumienie na temat Tanaris, znanego jako Taraniss, znanego również jako Thor.
Chrześcijańska akulturacja dokonała transkrypcji starych legend celtycko-germańskich, wprowadzając (dobrowolnie?) Kilka błędów.
„Donar” pomylił się z „Tanar”, ale tym słynnym Donarem jest w rzeczywistości Odyn, a nie Thor.
To Donnotarvos, bóg byków, podczas gdy Taranis jest stale związany z wilkiem.

(Dla tych, którzy są zainteresowani, słynny młot Thora, który tylko on może podnieść, reprezentuje w rzeczywistości: nordycką pamięć kulturową, która
tylko syn tej kultury może znieść)

Tanaris jest nazywany: grzmot.
Nazywa się go także Taranis, bogiem o sile byka, ponieważ należy do królestwa Odyna, duchowej części kalendarza.

To bóg walki, który przybył do nas z gór centralnego masywu i Cevennes (znany jest również w Karpatach, Tatrach i rzece Tyras)
Jest alternatywną osobowością dla boga Luga, jego brata (Tanaris jest wojowniczym wyrazem Donna, dlatego czasami znajdujemy go w jednym z dwóch rydwanów czasu).

Tanaris jest bóstwem przywoływanym podczas bitew, jego błyskawica, paraliżujący grzmot i powodzie, które zabierają wszystko, są jego „znakiem rozpoznawczym”.

Morgana, bogini-kochanka, może być żoną boga ciemnej chmury.

Jego postać jest podejrzana. Towarzyszą mu cienie śmierci, wyraźnie jest obrońcą duchowości i pamięci.

Jeśli Lug jest bujnym twórcą, Tanaris działa, niszcząc to, co blokuje drogę. Jest archetypem mściciela o reputacji wszechmocnego czarodzieja. To właśnie boskość jest odpowiedzialna za obronę boskiego i duchowego królestwa Donna.

Jego zwierzętami są ryczący wilk, kruk z czarnymi skrzydłami, wąż szalejących wód. Sokół, singi, jest prawdopodobnie najbardziej reprezentatywnym zwierzęciem Tanaris, ma także duchową siłę czarnego byka.
Soldurio.
Wszystkie społeczeństwa mają swoich wojowników, nawet buddystów. Trudno to pogodzić z wyrazem pokojowego druidyzmu, ale byłoby to zasłanianie twarzy i kłucie gardła, aby zignorować niebezpieczeństwa ludzkiego świata.

Pokój chroni się tam, gdzie znika.


Wiedza o tym, jak się bronić, jest naturalnym act.

Bogiem szalejących żywiołów, mistrzem andabaty jest Tanaris. Są nawet ludzkimi duchami, żołnierzami.

Jego reputacja go poprzedza, jego działanie jest pewne, nic mu nie umknie.


Tanga
Moralność często ma zastosowanie tylko dlatego, że wymaga tego duch wodzów.
Był dość silny wódz, który wyznaczył swój dom dużymi, prostymi kolcami. Miejscowi twierdzili, że prawa Tanga są najprostsze, najdłuższe i najbardziej sprawiedliwe ze wszystkich. Te szczupaki wykonane z bardzo twardego drewna nazywano togi, nazywamy to dziś „zasadami, którzy chronią dobre domy.
Później jeden z jego potomków, który nazywał się Tegonius, zademonstrował prawo Tangosa, jego przodka, w postaci prostych pni pokrywających jego dom. Był też ktoś, kto powiedziałby, że ci, którzy nosili schludny, umiejętnie ułożony nakrycie głowy, byli tymi, którzy ustanowili prawo i okazywali ludziom sprawiedliwość. Potem niektóre łodygi, dobrze zużyte, przyjęły tę nazwę prawości, w końcu daliśmy ją także dachom prostych domów.
Tangos, dzięki stanowczości i prawości szczupaków, przeszedł w pamięci jego potomków, takich jak ci, którzy w pierwszym rzędzie wykazywali nawyk szlachetności ducha, zasady życia. Reprezentował także lojalność, wszystko, co było uporządkowane.


Uwaga: „Tang” rzeczywiście oznacza sprawiedliwość pika, tego, który dokonuje jasnego wyboru.
„tannos” to nazwa bardzo solidnego dębu holmowego z kolcami, „Gos” to słowo przekazywane w języku francuskim pod nazwą „wybór” (ważne), „Ossu” oznacza wolę. Nie wiem, czy Tangos stał się bóstwem, ale tego terminu używa się bardzo często w języku galijskim, dlatego był to przynajmniej ktoś, kto widział siebie deifikowanego, być może jeden z tych, którzy weszli w świat „up”.


TEUTATES

Krzyżacy
Czarny Dzik

„Przez Teutates! Niebo może spaść na nasze głowy!”

Bóg w centrum galijskiego świata, on jest częścią środkowego świata, Bitu.
Teutates to naziemna projekcja Kernunos, ucieleśniająca odwagę.

Święty Dzik, zwany także ojcem plemienia, jest jego najsłynniejszym przedstawieniem, z kamieniami Jaumattres w centrum Francji, a jego imię nosi także długi i zrównoważony megalit.

Jest to zatem waga sprawiedliwości oddana pod dębem, dzikiem przez upodobanie. On jest sędzią Boga i obrońcą plemienia. Jest reprezentacją równowagi świata poprzez obraz litego dębu.
Znaleźliśmy kilka przedstawień jego ideologii, rzeźby te są bardzo wyrafinowane, wszystkie mają kępkę najeżoną dzikiem, składała się z ażurowych w stosunku do plam światła przechodzących przez liście.

Osobliwością dzika w jego postawie jest posuwanie się naprzód z łbem kulistym na prześladowcach, zaskoczenie, jeśli jest on osaczony lub jeśli jego wiele małych dzików jest zagrożonych. Szlachetne i odważne zwierzę w obronnym zachowaniu. Tak nazywam siebie: kompleks dzików. Nie należy go przekraczać ani ładować bez zastanowienia się nad konsekwencjami, nawet jeśli musi to zakończyć się śmiercią.
Zwierzę jest wyjątkowo odporne na wściekłego dzika, w erze galijskiej niektóre okazy muszą mieć około 300 kilogramów.

Z tych powodów przewodniczył bitwom plemienia i Galowie go kochali. Bardzo silny obrońca zagrożonych rodzin. Okropny w walce.

Wydaje się, że kolczaste włosy Teutatès wykazują całą gamę znaków artystycznych lub symbolicznych, takich jak naturalne formy roślinne ograniczone przez światło nieba, szlachetną siłę i piękno ducha sprawiedliwości, ochronnego dzika wojownika i symbolikę świata drzewo jest nierozłączne, święty dąb i jego wierne zwierzę przedstawione w osmozie.

Czy na konkretnej walucie olbrzymi miecz utknął w ziemi pośrodku lasu, czy byłby to miecz przeznaczenia tytana? W rzeczywistości jest to przedstawienie starego mitu, w którym mały, pokorny człowiek przedstawia w świetle gigantyczne przeznaczenie.

Sprawiedliwość została wprowadzona w życie przez zawodowych żołnierzy, którzy stali się oficjalną ręką osądów druidów.
Jedno z najbardziej znanych praw mówi, że nikt w plemieniu nie miał prawa stać się zbyt grubym, zbyt bogatym w porównaniu z innymi, które utrzymywały swobodę pracy wszystkich, a zwłaszcza równowagę sił zarządzających, większość plemion miała reputacja wybierania ich króla co roku. To była bardziej republika niż wszechmocny monarcha. Potrzebnych było zatem kilku potencjalnych kandydatów i nikt nie mógł udusić innych swoim bogactwem. Tylko deifikowany król nie mógł zostać zastąpiony.

Galowie mieszkali w dużych drewnianych domach, osłaniając całe plemię, to globalne zachowanie rodzinne wynika z istoty Teutatès, która również musiała interweniować, gdy romantyczne relacje potrzebowały pomocy.
I to Druidzi zdecydowali, kiedy i co.

„Teuta” oznacza w języku galijskim „plemię”, przetłumaczę je także według rodziny i domu.



Tolosendosus
Są kraje przyjemniejsze od innych, a jednak coraz częściej mieszkaniec gór nie wspiera plaży.
Terytorium Tolosates zawsze był błogosławiony przez bogów, klimat jest łagodny, przez większość czasu przyjemny. Mówi się, że mieszkańcy tych krajów są myślicielami i poetami. Nie zawsze tak było, dawno temu ożywiała je frywolność, nieświadomość i wystarczalność. Aż pewnego dnia, widząc, że Tolosates nigdy nie pójdą ścieżką duchowości, wielka bogini niebiańskich oceanów rozgniewała się, powoli, łagodnie, wysłała Tolosendosa na ziemię.
Tolosendosus, Tytan.
Daleko, po zachodniej stronie, ludzie zobaczyli ogromną falę wznoszącą się, coś, co przekraczało wyobraźnię swoim rozmiarem. Piana tych rzek uniosła się ku niebu i powolnymi wstrząsami zajęło kilka godzin.
Wieczorem pojawiły się Taranis, burza była silna, słychać było od pogórza Pirenejów po niskie równiny Garonny. Galowie bali się po raz pierwszy w życiu. Powódź zwykle osiadła na równinach tak spokojnych, które trwały dwie godziny. Gdy zbliżał się wieczór, pojawił się Tytan, gęsta mgła pokrywała terytorium Tolosatesa. Mgła jest tam bardzo szczególna. Hałaśliwi ludzie się rozdzielili. Właśnie zatracili się w królestwie duchowości, każdy po swojej stronie, sam.

Osłaniani przez boskie oceany, szukali się nawzajem, nikt nie może żyć samotnie w domu, zawsze potrzebowali siebie nawzajem, aby się przenieść. Pierwszy zawołał w ogniu: „hooohoooo gdzie jesteś?”
„Hoohoooo, kim jesteś?” odpowiedzieli inni.
I nikt nie przekroczył ścieżek.
Echa mogą przenosić się daleko w tej mgle i toczyć się kilometrami we wszystkich kierunkach ...
Po raz pierwszy ludzie usiedli na ziemi i zaczęli naprawdę myśleć. Postępy w świecie fizycznym nie prowadziły nigdzie w mgliste dni.
Trwało to do rana, kilka godzin, prawie wieczność dla tego, który się zastanawiał.
Cały ten rozsądny uścisk Tolosendosa nauczył ich ... rozumować.
Następnego dnia Lugus rozdarł ciemne zasłony pokrywające kraj. Światło tryska. Ale mieszkańcy bardzo się zmienili, nie byli już zachowaniem aroganckich dzieci, które nosili, pozostali zamyśleni. Dotknięty ręką kolosa, zwanego „tym, który demonstruje swoją myśl”, boga zapału. W nocy, dzięki wszystkim echom, nauczył się też śpiewać. I znów śpiewać dobrze, śpiewać samotnie, śpiewać razem, aby okazać swoją żarliwość na tym świecie. A potem było coś innego, co zmieniło się z dnia na dzień, wody wylały i głęboko wykopały ziemię w miejscach, od stolicy Tolosa po najbardziej wysunięte na zachód równiny Gers. I wszędzie były dowody, że oceany niebieskie kąpały to miejsce przez wiele godzin, milionów lat, z dnia na dzień. Muszle morskie zaśmiecały ziemię, niektóre skamieniałe, inne nie. Tolosatowie robili naszyjniki z tych muszli, był to ich kamień pewności, kamień żarliwości.
Odtąd i do dziś uwielbiają tam myśleć, w domu znajdziemy wielkich poetów.
Ten kamień pewności nazywa się „Talos”, mówi się, że to dzięki nim druidzi zmierzyli wszechświat.






Uwaga: Tolosendos oznacza „ten, który pokazuje swoją poruszającą myśl”, jest bogiem zapału.
Słowo, które przychodzi do nas odtąd Tolosates, to po francusku „talent”, „Talo” to także jednostka czasu, to jedyny kamień, który pozwala nam zmierzyć wszechświat z zapałem, małą skorupą.

Trittia
Są miejsca, które nie przypominają innych, dlatego osiedlają się tam niektóre bóstwa.
Trittia była spokojną nimfą żyjącą na dnie żyznej doliny.
Jego zwierzęcą postacią był bażant wrzosowy. Była bardzo poszukiwana, ponieważ była boginią perfum, jej kraj oddał się słońcu, rozpraszając tysiące aromatów w powietrzu. Jej produkcja olejków, różnych perfum i reputacja boskości sprawiły, że stała się nimfą płodności, znaną zwłaszcza kobietom.
Była między innymi magikiem należącym do grupy bogiń Kasses i uzdrowicielką, ponieważ rośliny Trittii również oferowały swoje zasady lecznicze. To przede wszystkim jej oczyszczające perfumy przyniosły jej reputację w całym basenie Morza Śródziemnego, ale ta bogini była pochodzenia galijskiego i liguryjskiego.



Nb: W języku galijskim „sort”, w związku z liczbą trzy, ma wyraźny związek z płodnością kobiet, ziemską. Wygląda na to, że „Tia” oznacza perfumy, w których olejek perfumuje w sensie odczuwania, wchłaniania, dbania o siebie lub oczyszczania się. Ten termin oznacza ciszę, dlatego kojarzę go z perfumami. Dolina Trets była niewątpliwie miejscem medytacji, gdzie być może była pustelnia. Czasownik „leczyć” po francusku może pochodzić od imienia galijskiej bogini.

Uirona.
Dzieci leśne poruszały się zgodnie z ich pragnieniami i potrzebami. Chowańcy wymienili się, co mogli, ale grupy, prawdziwe grupy, pojawiły się tylko w określonym czasie. Kiedy Kernunos postanowił zejść na galijski kraj. To ogromny dzik, który wyszedł z lasu, a ci, którzy tam mieszkali, mieli

 

pomysł zorganizowania się w grupy plemienne wokół świętego zwierzęcia. Zrobili też godło wszystkich głów tego złotego dzika.
I Teutates dał głos, zjednoczony w miłości z królową mórz, Mori, wspomnieniem.
Jego pierwsze słowa dały życie księżniczce ducha. Nazywała się Uirona, ta czysta, która kształtowała duchy.
Uirona zbierał Galów wiele razy, poza tym myślę, że to on zgromadził wszystkie plemienne grupy tamtych czasów. Aby to zrobić, użyła znanej magii, magii znaków wyrytych na kamykach.
Osiedliła się z Sénons, Sénones i stała się ich boginią opiekuńczą.








Uwaga: „Uirona” w języku galijskim oznacza „pewność”, symbole galijskie to glify, które nazywamy: „pewnościami”. Co jest również wymawiane jako „Virona”. Tam znajdziesz rzeczy.
Znajdujemy go w Yonne pod nazwą „Icauna”, która musiała wymawiać w rzeczywistości „Icovna”, Yonne. Jego nowoczesna nazwa jest tłumaczona na francuski jako słowo „icone”. Jego fontanna, wyraźnie galijska, ma osiem twarzy, służyła do śledzenia liter różnych narodów. Wody te odnajdziecie w interpretacji chrześcijańskiej, którą od nas wzięli, w basenie, w którym .... praktykowany jest chrzest, to znaczy w chwili, gdy komuś nadamy imię. Wciąż pochodzenia galijskiego.
Celtizatorzy zawłaszczyli ją nadmiernie pod nazwą „icovellauna”. Ale wcale nie jest celtycką boginią, jest znacznie starsza. Wiking może być ???? Goidel bez wątpienia.




„Mori” jest rzeczywiście galijskim słowem, które po francusku oznacza pamięć o kobiecej stronie przeszłości „gdzie kończą się i powracają wszystkie wody”. Morigana.




Pierwsza pewność, że nazwa „Medul” należy do plemion Meduli, to tam zebrało się środkowe plemię nad morzem, gdzie urodziła się Uirona. Plaża, na której znajdziemy bardzo ciekawe kamyki w kolorze czerwonych granatów.
Znajduje się dokładnie w miejscowości „Soulac sur Mer” we Francji, w kierunku końca obecnego Médoc. Ale może nie ostrzegałem cię, że „Gaulois” i „kamyki” pochodzą z tej samej etymologicznej żyły, prawdziwej. Zachowali charakter gdzie indziej, łagodny, uprzejmy, cierpliwy, twardy i odporny.

Ten pierwszy kamień wieczności, granat, nazywał się „Medul”, środek po angielsku, środek.

Istnieje również szmaragdowe wybrzeże, wybrzeże Opal, wybrzeże ametystowe, vermeille i wiele innych.

Na wybrzeżu Opal znajduje się kamień zwany „calete”, kopyto. Druga pewność, która określa postęp. I to naprawdę zaskakujące, gdy tysiące kamyków uderzają się w fale, wydając odgłosy kopyt koni. Poza tym plemię, które tam mieszkało, nazywało się „Calete”.
Nazwa tego drugiego kamienia wieczności to „Calet”. Który dał swoje imię miastu Calais. I nawet dzisiaj robią dużo hałasu, prawdziwi biesiadnicy. Z biegiem czasu niewiele się to zmieniło.
Pochodzi od nich nazwa słynnego ciasta.


Trzecia „pewność” znajduje się na południowych plażach. Wśród Salluvian na plaży znanej jako „Salis Beach” znajduje się rodzaj kamyka o bardzo jasnej, słonecznej karnacji. Jasny zółty. Nazywa się „Salis”, ten, który widzimy z daleka, oznacza jasność.
To jest trzecia pewność.


Po stronie plemienia Rutene, w rzece, znajdujemy kolejny czerwonawy kamień z Uirony, zwany „Rudis”. I to ona nadała swoje imię miastu Rodez.
Jest to czwarta „pewność”, którą Wikingowie nazywali „runami”.

Powiedział sobie, że wszystkie pewniki są nudne, że zawsze są nowe, zastępujące stare.

Wśród obrazków jest to „Pécia”, zwana silną. Występuje głównie na wybrzeżu, był używany do budowy skomplikowanych rzeczy, w swojej formie pokazał, co to jest, kamień formy. Ona jest beżowa.


„Liga” to także pewność Uirony, można ją znaleźć w Lingonach, którym nadała swoje nazwiska. Nazywa się to kamieniem konserwującym, aw środku jest wiele pięknie zachowanych skamielin.

Wśród Osismes „Osismes” oznacza „terminal”, w miejscu, które Bretończycy nazywają „końcem znanego świata”, na wybrzeżu, gdzie klify łatwo się kruszą. Znajdujemy kamień lessowy. Kamień zbyt miękki, aby oprzeć się uwolnionym żywiołom, które precyzyjnie nadały swoją nazwę Osismes, ostimes, ostateczności. „Ostim” w języku galijskim znaczy dobrze: „koniec”
„Ostimio” to galijskie słowo, które zamieniło się we francuski „ostateczny”.
Ta siódma pewność nazywa się zatem „Ostim”.

Na południu góry istniało plemię Gabales, tam właśnie znajduje się kamień połowu. Nazywa się to „Gabal”.

Wśród Eduenów na starym oppidum znajduje się wyjątkowy kamień. Nazywa się go „kamieniem Wiwre”, a jego nazwa kamyk brzmiała „Édui”, co określa ciemny aspekt duchowości, musi to być kamień znany jako pamięć, kamień tajemnic religijnych.


Uirona rozdał kamienie pewności wszystkim plemionom galijskim i każdy z nich wzorował na nich swoje imię. Te kamienie, które miały zgromadzić plemiona, są źródłem… języka galijskiego. I to jest prawdziwy mit opowiadany przez naszych przodków, zapewniam cię

 

to jest prawda.

Uãtis.
Czas płynął w wolności wszystkich, ale były chwile, kiedy okoliczności wymagały zgromadzenia wszelkiej dobrej woli. Druidzi poprosili Teutatów o radę, a ten wysłał im Uãti, półboga, który służył ludziom. Uãtis miał najpiękniejszy i najsilniejszy głos w całym stworzeniu, był przywoływaczem. Ogrzał duchy, a następnie ludzie gromadzili się w świętych kręgach, aby słuchać rozkazów, które organizowały pracę dnia. Czasami miało to być zbieranie nasion i jagód, żniwa. Innym razem było to zebranie wojowników, aby wyruszyli na wojnę lub zorganizowali obronę tego miejsca. Tam, gdzie coraz prościej, Uãtis wezwał ludzi, aby zgromadzili ich podczas modlitwy.
Cokolwiek poprosił kapłan, Galowie byli mu posłuszni. W ten sposób zorganizowaliśmy się w grupy robocze.
Uatais, vate, wywołał chęć sprzymierzenia się i współpracy.



Uwaga: to całkiem, że tam znowu prąd indoeuropejski się mylił, „Uãtis”, vate, wskazuje na chęć zebrania się. (A „ualtu” nie wskazuje lasu, w którym włosy, oznacza naturalną grupę). Wygląda na to, że rzymska akulturacja bardzo się przyczyniła, aby ludzie zapomnieli o dobrych urzędach. Zaczynam wątpić, że byli kapłanami, ponieważ byli także lekarzami. Bardziej przypominało zbieraczy wszystkiego, co było konieczne do zrobienia w grupie, ponieważ medycyna była jedną z najważniejszych rzeczy w tamtych czasach, było to coś w rodzaju lekarzy w społeczeństwie. Znaleziono grób Uãtis, zawiera on rodzaj starożytnego dzwonu, co potwierdza fakt, że termin ten znajdujemy w etimologii różnych spotkań, dzwon służył do wzywania ludzi do kręgu.




Ucuetin.
Goben raczej wykuł narzędzia rolnicze, zwane narzędziami fizycznymi, inny bóg wykuł narzędzia wewnętrzne, nazywał się UCUETIN, bóg odlewów. To właśnie w Alésii miał swój kult, bardzo też zwrócił się ku medycynie, mówiono o Ucuetin, że ma moc wzmacniania ciał. Co więcej, z jego produkcji pochodzi wiele pięknie uformowanych brązowych statuetek. Był bogiem gościnności i surrealistycznych rzeźb. Gdzie indziej w Galii był również nazywany Uecticios, Égedius i Ucuetis.



Uwaga: nadano mu różne, bardzo bliskie imiona, ale zawód kucia i medycyny wewnętrznej zdaje się być mu dedykowany.
Jest bogiem czcionek, solidności i dobrego zachowania reguł.



Uenitia.
W plemionach istniały odrębne grupy, wśród druidów wróżbici należeli do grup watów, wśród druidów, ci, którzy kierowali naukami wróżbiarskimi, należeli do grup Venitii, księżniczki, córka miejscowych królów nie zepsuj się przez zmieszanie z masami i pozostań dziewicami.
Zrzeszona w kulcie z Onuava, Venitia czyniła znaki losu dzięki mocy wód. Mówiono, że była kapłanką wiosny, która przynosi światło i upał lata. Prowadzi działania w kierunku przyszłości.



Uwaga: wydaje się, że męskie wcielenia istnieją w części kobiecej pod tą nazwą Vénitia, gdzie Uenitia. I że byli córkami szefów kuchni.

Uoretia
Ludzie podróżowali w Galii, jak wszędzie, zbudowano duże drogi, mniejsze również prześledziły swoje koronki przez mniej lub bardziej zamieszkane regiony.
A potem zdarzyły się wypadki w podróży, kiedy niektórzy podróżnicy zaryzykowali trochę przypadkowo. W tym czasie pojawiła się biała dama, nazywała się Uoretia, ratownik.
Mówiono, że ta wróżka mieszkała w dzikich miejscach, poza murami i że spędziła czas pomagając podróżującym w niebezpieczeństwie. Już sama jego obecność oznaczała niebezpieczne miejsce do zachowania ostrożności.
Ten posłaniec wyznaczył dzikie miejsce, którego nie można przekroczyć. Mówi się również, że była człowiekiem i że poszła na świat z góry, ponieważ od czasu do czasu wraca. Była córką przywódcy i boskim zasobem, któremu bogowie dali życie wieczne.



Uwaga: imię słynnej mitycznej białej damy, która ostrzegła podróżników przed wypadkiem, brzmiało Uoretia. Wskazuje, że musisz wrócić do schronu. Do porównania z Ueleda.
Uerkalai.
Ogmios nauczył ludzi, co jest dobre, co dobre i co powinno pozostać w ich pamięci.
W nocy na polanach zapalono wielki ogień, tam żołnierze nauczyli się zachowywać jak wojownicy.
Najpierw, przed jakimkolwiek treningiem, podzielił grupy na dwie części. Każdy z nich miał przed sobą osobę siedzącą ze skrzyżowanymi nogami, jak pokazano w starożytnych rzeźbach, słuchali prawa żołnierzy. Ich uszy są przykute słowami boga nauki.

„Życie to walka” - powtórzyli.
„Szanuj swoich wrogów”,
„Spójrz w twarz”,
„Utrzymaj swoją pozycję mocno”,
"Nigdy się nie wycofuj",
„Obawiaj się, bo sama cię zabije”,
„Użyj swojej przemocy, by go upaść”,
„Nie pozwól, by furia cię zabrała”,
„Nałóż na niego swoją sprawiedliwość, a będziesz jego panem”,
„Nie ma wytchnienia dla tego, który wciąż trzyma broń”,

Tak mówił Ogmios, uchwalając prawo Uerkalai. Th

 

 

 

 

5000/5000

 

 

dlatego nazywano go „starym lwem” i „Hercules”.



Uwaga: Nie powinienem był popełniać wielu błędów w tym przypadku. Galowie byli nieustraszonymi i nieelastycznymi wojownikami.

Uimbori.
Zawsze toczyła się walka i wojna, był to wczorajszy sposób, w jaki bogowie wybierali tych, którzy muszą żyć i umrzeć, tam gdzie muszą to zrobić.
Myślę, że to ten o imieniu Artios odziedziczył tarczę po Uimbori.
Artios był wojownikiem jak wszyscy galijscy ludzie, ale kiedy osiągnął pewien wiek, zastanawiał się, dlaczego tak wiele bitew. Czasami z trywialnych powodów, prawie bez powodu.

Poszedł sam do zakazanego lasu i wszedł na polanę bogów.
W centrum gigantyczne drzewo panowało nad otaczającym kursem.
Artios wystąpił naprzód, gdy cień olbrzyma zasłonił go, jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności i zobaczył, że w zagłębieniu drzewa czekał na niego bardzo duży dzik.
Teutates z góry wiedział, kim był ten człowiek, obserwował go w cieniu bitew. Znał swoją odwagę i męstwo, a także zuchwałość.

„Zamknij się, ludzie, ludzie nie mogą rozmawiać z bogami na ziemi, wiem, dlaczego tam jesteś, i wiem, że synowie niedźwiedzia niczego się nie boją”.

Wrócił do życia po kilku chwilach obserwacji spokoju człowieka:

„Nie rozumiesz, że tylko ci, którzy będą przydatni dla przyszłości twoich plemion, muszą przetrwać próby! Wiem, że jesteś lekkomyślny Artios, ale wiem także, że możesz umrzeć w bitwie, nie zapewniając swoich potomków. Nie zrobiłbym tego pozwalają, więc moja sprawiedliwość musi minąć.
Posłuchaj mnie!
Kiedy skończysz trzydzieści lat, spadniesz na śmiertelne pola. I to będzie dobre, ponieważ sam dużo zabiłeś.
Ale ponieważ jesteś jednym z tych, którzy muszą pozostać tacy sami, postanowiłem, że wrócisz z martwych.
Tarcza, którą widzisz na ziemi, jest moja, to Uimbori. Będzie cię skutecznie chronić nawet w ciemnym korytarzu. Przekroczysz mroczny świat i odrodzisz się całkowicie dzięki Uimbori.
Niech wasze przeznaczenie stanie się tak, jak powiedziałem! „

Artios, który nie mógł ani mówić, ani poruszać się przed świętym dzikiem, wziął tarczę od Teutatów. Po powrocie do swojego plemienia nie pamiętał, co wydarzyło się w głębi lasu. Miał teraz dużą czarno-zieloną tarczę.
Gdy wrócił do bitwy, tarcza chroniła go przez długi czas, dopóki nie osiągnął wieku ponad trzydziestu lat. Potem został zabity, ponieważ taki był jego los. Ludzie uhonorowali tego, który tak wiele walczył o obronę plemienia, został pochowany z Uimbori.
A tarcza nadal chroniła ludzi na świecie przed umarłymi.
Mówi się, że starożytny król tak naprawdę nie może umrzeć i że pewnego dnia powróci. O tym mówi mit Artiosa i Uimboriego.
Był jeszcze jeden wódz, który został później przeniesiony na tarczę bogów, chyba pamiętam, że to był Brennos.




Nb: Według małej rzeźby przedstawiającej nagich Teutatów i świętą tarczę samego plemienia, a także znaleziska archeologiczne, w którym w jednym grobowcu ponad setki znaleźliśmy szczątki mężczyzny przykrytego samą wielką tarczą.
Etymologicznie odpowiada, substancja archeologiczna pozwala nam nawiązać połączenie.



Oxouna.
Oczywiście plemiona odwiedzały się nawzajem, drogi były śledzone przez najjaśniejsze gwiazdy. Jedna z nich dołączyła do Burdigala w Lutèce, przechodząc przez terytoria Lemovice, na granicy ziem Turoneskich, i podążając za wioskami najczęściej wszczepionymi na brzegach rzek zamieszkałych przez nimfy. W ten sposób wymiany i handel wymienny stały się sposobem kultywacji. Na tej słynnej i wielkiej drodze zostało zainstalowane miejsce kultu bogini Ouxona. W Argentomarusie, mieście ze srebrnymi refleksami. Ouxona oferowała sławę, czystość i zdrowie, a jej wody pochodziły bezpośrednio z deszczowego spływu. Kamień o nazwie „Oxa”, genialny, to niebieski płaz amfibijny ze srebrnymi refleksami. Oznacza najwyższą jakość. Przechodzący przez niego kupcy nazywali go „kamieniem bogactwa” i był to temat małego świętego rytuału, który polegał na zmoczeniu kamienia, aby był uhonorowany odbiciami z nieba. Oxouna la pure zrobiła różnicę i wzbudziła zaufanie. Kupcy często zatrzymywali się przy fontannie, aby tam oddać cześć.



Uwaga: niebieskie kamienie z mokrymi i gładkimi odbiciami są bardzo święte, przynajmniej od czasu instalacji Stonehenge, gdzie ludzie przybyli już 4500 lat temu, aby szukać małych kawałków niebieskawych kamieni.
Wydaje mi się, że ten mit Oxouna, zwany także Uxona, pochodzi z dalekiej przeszłości.

Vascos.
Pracowaliśmy i zawsze chcieliśmy zrobić trochę więcej, trochę lepiej z Galami, naprawdę było pragnienie poprawy codziennego życia.
Słyszałem o bogu pirenejskich cypli, zwanym Vascos, lub Iacos, zgodnie z ludzkim akcentem. Był bogiem szczytów, na których chcieliśmy się wspinać, ścieżek jakości. Jego zwierzę, ponieważ był bogiem ze środkowego świata, był pszczołą. I tak

 

Wydaje się, że galijska pszczoła miała męskie imię. Pojawił się na wiosnę, w dużych oddziałach i poprowadził najazdy Uaxti na pola wrzosu, w rzeczywistości pokazał najlepszy sposób latania nad górskimi pułapkami. Vascos był przewodnikiem, tym, który prowadzi wysokiej jakości ścieżkami, a jego miód był najlepszy ze wszystkich. Nazywano go „grubym”, bogiem grubych spacerów.



Uwaga: język primo nadaje znaczenie: „wola ścieżki jakości”.
Rzeczywiście był bogiem górskich dróg. Pszczoła często pokazuje, gdzie są najlepsze oprawy.
Po francusku słowo „lepki” wydaje mi się bardzo bliskie.

Ueleda.
Skrzydlaty hełm Galów został ozdobiony dwoma skowronkami, a skrzydła po bokach były znakiem latającego ducha, podróżnika.
Bogini Ueleda była córką przybranej bogini Alamahé. Na początku roku zniknęła z gniazda, aby zobaczyć majestat ziemi i gór, wyjechała na kilka miesięcy, a podróżnicy galijscy donieśli, że widzieli ją po drugiej stronie świata, tysiące kilometrów stąd. Mówiono, że jego pałac został zbudowany przez bogów na klifach górujących nad ziemiami ludzi. Nazywa się to „pałacem warty”, ponieważ wydaje się, że tylko on nie może zmieniać miejsc. Każdego roku Ueleda wraca do domu w postaci skowronka, bogini podróżników.



Nb: prawdziwe imię: Ueleda, (Véléda), prorokini nosiła tę nazwę później. Élania, Éliane to odtworzone słowo: bogini Ueleda, Alouette Alauda to bogini podróżników, być może była nimfą plemienia, ale wygląda na to, że znały ją wszystkie plemiona galijskie. Nazywany także „Alant-deuia”. Co daje mu pasjonującą aktywność, wspomnienia.
Galowie mieli dwa życia, pierwsze zdarzyło się w domu, a drugie należało do Alantii, zdarzyło się podczas podróży, na drogach lub w ich drugich domach. Ale rzeczywiście istniało wyrażenie galijskie, które dotyczyło pierwszego i drugiego życia.
Ta nazwa Alant-deuia, alauda i wreszcie Elania znajduje się we francuskim „Aline, Hélène ou Élodie”, która również ma związek z podróżowaniem.
łał
Nikt nie pamięta, kiedy przybyła, po prostu wiemy, że pochodzi z głębin otchłani, w której Ogmios ją przykuł.
Czy wiesz dlaczego, stary lew zawsze był jedyny, który był niewrażliwy na moc czarodziejów.

Ci, którzy to widzieli i cudem uniknęli śmierci, opowiadali przerażające historie o ohydnym wężu, który nosił dziwny rubin na środku czoła.

Jeden z ocalałych powiedział po powrocie do wioski:

„Łowiłem ryby w rzece i oczywiście jak zwykle zasnąłem u podnóża dużej wierzby.
Dopiero wieczorem obudziło mnie zimno z otoczenia, ledwo zdrętwiałe, gdy usłyszałem gwizd. To zamroziło moją krew. Byliśmy między psem a wilkiem, noc zbliżała się szybko.
Ale ten syczący dźwięk mnie podarował, nigdy nie słyszałem takiego i nigdy go nie zapomnę!
Byłem ukryty w cieniach drzewa i nikt mnie nie widział.
Ale ja! Widziałem to!

Młoda naga i piękna kobieta kąpała się w rzece, pływała leniwie i kręciła się tam iz powrotem, poruszając się kilka metrów ode mnie. Mogłoby mnie oczarować, ale zapewniam cię, że jego gwizdy przyspieszyłyby potrzebę przeniesienia się do całej armii dzielnych żołnierzy!
A potem ... było coś, co jeszcze bardziej mnie przeraziło. W rzece, wokół niej, były węże w bardzo dużych ilościach, nigdy nie widziałem tak wielu i oczywiście piękne rozmiary!
Setki gadów wszystkich ras falowały, mieszając się z pieśnią Wyverna.
Po chwili nie wiem, ile osób skierowała się na brzeg, po drugiej stronie strumienia. Kiedy wyszła z wody, zobaczyłem, że dno jej ciała było inne, rzecz nie miała nóg i zostały zastąpione ciałem dużego gada ... co za strach!
To tam się przeprowadziłem, ale kiedy się trochę poruszyłem, zmiażdżyłem suszone gałęzie i zrobiłem hałas.
Szybkim ruchem głowy spojrzała na mnie, a jej oczy spotkały moje. Na wszystkich bogów! Co za piękność!
Pośrodku jego czoła był rubinowoczerwony kamień i nagle chciałem. Chciałem ukraść mu jego klejnot!
Tylko voila, węże właśnie zwróciły się w moją stronę, a niektóre rzucały się w moją stronę.
Wyszedłem więc, nie prosząc o odpoczynek, przysięgam, że w tej chwili nikt nie biegł tak szybko jak ja. Słyszałem gwizdy, wciąż tak okropne za moimi plecami, wydała im rozkazy ...
Myślałem, że umieram na miejscu!
A potem wróciłem do wioski, szeleści szły za mną od dawna, ale im uciekłem. „

Tak powiedział ten człowiek. I oczywiście nikt mu nie uwierzył, ludzie mówili, że miał koszmar. Dopiero następnego dnia uzbrojeni wojownicy poszli sprawdzić, czy na brzegu rzeki znajduje się potwór ... i nic, nie znaleźli nic ... oprócz wężowych śladów, odciskanych w błocie na dwóch brzegach, setki.
Po powrocie jeden z żołnierzy wykazywał się wychudzonym i gorączkowym powietrzem, poświadczył na swój honor, że jeden ze śladów pozostawiłW mule rzeczywiście był wąż ... ogromny, przynajmniej tak duży jak człowiek, z pewnością większy.
Przeszedł tam vouivre zjadający ludzi.

Nie wiemy, dlaczego, ponieważ od tej daty chłop, który widział piany Wyverna, bardzo się zmienił, ten zwykle tak szczęśliwy ukazywał wszystkim mroczną i wycofaną postać.
Każdego wieczoru wracał do miejsca, w którym przywoływały go wspomnienia, jakby chciał znów ją zobaczyć. Jakby za nią tęsknił, bardzo szybko się postarzał ...





Uwaga: wyvour to wróżka, która ma swoje zalety i wady, Merlin był ofiarą. Nazywany jest również: „wielkim rybakiem”.

Xacãnos.
Było wielu bogów i bogiń, każdy miał swoje miejsce we wszechświecie. Na brzegach niektórych rzek, stawów i stawów był geniusz wód o nazwie Xacãnus.
Spełniał pewne życzenia, ale przede wszystkim troszczył się o swoich chorych i dobrego ducha. Dżin żył w wysokich stężeniach trzcin. Niektóre plemiona czciły go.
Jego nasiona odżywiły klany, a taniec i pieśń zrodziły piękne sny, a liście posłużyły do leczenia oddechu i zatrucia. Z jego łodygi wyciągnęliśmy flety i wysokość cudu, jego sok służył do robienia smacznych słodkich smakołyków, a dodatkowo, aby dodać jej naturalnej ekstrawagancji, robiliśmy miotły z łodygami i miotełką z piór.
Xacãnos był posłańcem bogów, geniuszem trzcin.


Uwaga: Znalazłem jego ślad nawet bardzo daleko od terytoriów Galii. Xacãnos był geniuszem wody, który ucieleśnia trzciny, roślinę bardzo cenioną przez Galów. Przyniósł szczęście i spokój, był posłańcem.
„Cãnos” jest przekazywane w języku francuskim jak „la cane”.

Xuban.
Xuban był bóstwem przyciągania, ciągnięcia w jakiś sposób. Żył na wystawnych horyzontach i spotykamy go w wielu miejscach w Galii, pod mniej lub bardziej rozwiniętymi nazwami. Nazywano go nieustraszonym, jego pierwsza cecha była przenoszona w świecie fizycznym. Jego świeżość nadała mu biała woda, która zwinęła się. Mówiono również, że ma łaskę roślin. Był bogiem wyboru i bogactwa.


Uwaga: najwyraźniej miałby związek z rybami i wdziękiem kobiecych bioder, jest bogiem demonstracji.

Yévuria.
Wśród wszystkich historii, które udało mi się opowiedzieć, jest jedna, która mówi o Eburos, boskim dziku.
Teutates postanowił pomóc człowiekowi pożyczając mu jego runo, Eburię. Był to łowca potworów, który musiał ścigać Gargosa, gigantyczne stworzenie, które dla przyjemności straszyło zwierzęta i ludzi.
Wojownik, o którym mowa, ubrał się w Eburię, po czym zatonął w lesie, aby zabić potwora. Ta szata pozwoliła mu stać się niewidzialnym poprzez pełne przynależność do lasu, z którym się połączył. Mówiono, że ten runo, że nic nie może go przebić, z wyjątkiem światła słonecznego.
Kolce, miecze i inne pazury nie mogły go uszkodzić.




Uwaga: „Éburo” to termin wskazujący na nieprzenikalność runa, który niektóre plemiona nosiły w walce. Na pewno skóra dzika. Został pomylony z wyspą Ovios ze względu na splątane liście, które są również nieprzeniknione.
Znamy tę nazwę nawet dzisiaj w formach takich jak „yèvre”, „Yvrande”, gdzie starsze „yevuria”, „Éburia”.

Termin „Gargos” występuje we francuskim „gargouille”, gdzie „Gargantua”.

ZAŁĄCZNIK.
To pierwsze studium mitologii galijskiej poprzez jej słowa dobrze odzwierciedla myśl, która ożywiła naszych przodków i przodków naszych przodków.
Znajdujemy bardzo bliskie relacje z naszym środowiskiem.
Drzewa najpierw z kościstymi bogami, krzaczaste, narysowane, podniesione, solidne, poruszające się tam, a przede wszystkim zrównoważone, tak jak równowaga świata.
Inne bóstwa świadomie przywołują krewnych z ludzkim ciałem, pięknem, podobieństwem, muskularnymi liniami, siłą, kobiecością ... itd., Ale także z cechami charakteru.
Woda jest prawie stale kojarzona z kobiecością i księżycem, ziemią, która również generuje życie. Istnieją święte kwalifikatory, takie jak: pofalowany, błyszczący, w postaci wody, zdrowy i czysty, produktywny, a to jest bardzo ważne, ponieważ woda jest związana z czasem.
Męskość ucieleśnia jednak zabytki, góry z kamienia lub inne surowe cechy. Mówię trochę o kamieniach pewności, które najwyraźniej miały męski wymiar, podczas gdy niepewności były raczej kobiece, wydaje mi się to trochę naturalne, odnosi się do ruchów wody, ponieważ jest to głęboko ludzka skłonność, jeśli nie nie jest automatyczne.
Plemiona miały wielu bogów, ale do każdego z nich należała w szczególności gałąź panteonu. Każdy z tych bogów wziął swoje imiona i wdzięk dzięki krajobrazom Francji, których piękno i różnorodność dobrze znamy. Wydaje się również, że te bóstwa miały główny zawód związany z działalnością tych plemion. Konie, kosze, rejestratory ... itd., A nawet część sportowa. Zwierzęta nie zostały zapomniane i nie spadły do rangi pierwotnej bestialstwa, są integralną częścią galijskiego panteonu w świecie medium, tj. „kraina ludzi”. Szanowano dzikie zwierzęta, ponieważ były równe

 

 

 

 

1459/5000

 

t świata galijskiej magii.

Wszystko to pozwala cofnąć się w czasie i odkryć na nowo myśl naszych przodków, ale jeszcze lepiej, to badanie pozwala nam naprawdę zrozumieć tę myśl poprzez stary święty język, język galijski. I to jest bardzo ważne dla naszego zrównoważonego rozwoju, kultury Druidów.
Prawdziwa kultura druidów sprzed co najmniej dwóch tysięcy lat. Rzeczywiście znacznie starszy.

Mitologia galijska wyraźnie odzwierciedla fakt, że nasi przodkowie czysto i po prostu uwielbiali otaczający ich świat. Ta myśl jest drzewem głęboko zakorzenionym w tobie, nie zdając sobie z tego sprawy. Zadaję wam dzisiaj to pytanie: ten świat wokół was to ja i ja, niszcząc go. Czy zamierzasz odpuścić? Czy zapomnisz, kim jesteś, skąd pochodzisz i tych, którzy pozwolili ci iść naprzód i umrzeć w bractwie od najwcześniejszych czasów dla ciebie zmodernizowanych kosztem ostatecznego wykorzenienia? To drzewo myśli jest twoje, jeśli zniknie, twoja dusza zniknie wraz z nim.
Czy zamierzasz nadal niszczyć życie na tej planecie, aby utuczyć swój brzuch?
Bądźmy szczerzy: nie sądzę, że tego właśnie chciałeś. Myślę więc, że powróćcie do prawdziwego wielbienia świata, w którym rządzą tylko życie. Nie ja, nie ty, wszystkie piękno tego niesamowitego pałacu, które dali nam bogowie.

Wewnątrz każdego z was jest żywe drzewo myśli posadzone przez waszych przodków.
I wszyscy ludzie niosą swoje drzewa, a wszystkie te drzewa tworzą święty las. Pomyśl o tym.